Skip to main content
Srishti-2022   >>  Poem - English   >>  Accent

Neethu Prasanna

UST Global

Accent

Accent is the scissors, the 360 degree-cutting mouth
that he holds above me. When it harrows, it does that
blindly, through the thickets of a black questionnaire,
non-stop, pushing them down not just to this salon-cape;
but they’re everywhere, floating around, throwing sand
in my face. As my trainer once told me, it might seem
difficult at first, but afterwards, it will be a cakewalk.
Them with their anesthetic tips ripping open my head,
and me unsaying a no…
It’s this mirror, that shoves me back to where I
got up from, to me, my land, all in just one reflection -
Frame by frame, bringing me the pieces I missed to
fit in since the beginning, the whys and the hows of
belonging.  Even if it’s late, I see the sparkling head,
the zero difference I make whether I emit a “wave cut”
or a “shave cut”.  It blurs me, but I see that – after all
these runs and disguises, I am still standing there…
It’s the garlic, that grows only more in my mouth
after every floss, evokes and embodies every silent letter
abased for centuries. Though I don’t know why they shifted
the vowels first, it shifts me back and forth, sifts me through
the diacritics and the heteronyms that this world offers.
Like a flavor that burns my 2 GB data, my dates and when
I reach my office, my boss, it is with me, knocking each
one of them out, by blowing the glottal T again and again…
Accent is the frog, that mostly stays quiet in my throat,
but in the heat of discussions, in that intense mood when
it can’t hold back more, it jumps out, up in the air, with an
eccentric tropical croak, carrying on its legs all the filth
gathered from our shores, the wet and the crudeness, truth
and the vulgar, and lands on their plates. When it happens,
it’s quite amazing. Some fun for the restaurant to watch.
The table turning, some coughing out their eyeballs, some
clapping, just like they have seen my frog…
 

Srishti-2022   >>  Poem - English   >>  Landscape

Jayant Moosad

UST Global

Landscape

Roses are red. 
Violence in blues. 
This canvas, you tread, 
What color do you choose?

Truth isn't White. 
Liberty is in hues. 
False screens with flashing
A Pixel divides youse? 

Pinks are still in dread. 
Silver linings few. 
Rising spectrum of hatred. 
In blindness, et tu? 

Death to the Green, 
leads Brown sphere to cool. 
Lose your spirit’s sheen, 
And let Darkness rule?


 

Srishti-2022   >>  Poem - English   >>  Life during Covid

Sujith Dan Mammen

UST Global

Life during Covid

As the sun shines it's way through my windows,
As the dawn embarks it's way through the shadows,
The mask is slowly waving, as to greet me like a friend;
How long before I have to think when in real I will meet a friend?
The house has turned to office, that's to say the least of it;
On the corner is the chair, all day I plan to sit;
The laptop on the table, like a sleeping silent dragon,
If I don't drink a coffee, I may feel like an empty wagon.
I check the climate for it's a risk,the rain might ruin my day;
The work network may go so bleak, I hope it's not today.
The sun at noon can roast me up, I may turn a crispy pie,
But if I say my life is hard, for all it sounds a lie.
I miss the days of gossip, the breaks of fun in the office,
Now if I get a proper chat, I think it can suffice.
A meeting after another, the status shows a red,
We all are struggling harder, to gain our daily bread.
Those who said work from home is useless and against all our laws,
They just cheer at this new way of comfort, all they do is plause.
Gifts are send to the best of minds, tokens of gratitude
Some may brag with all they got, that's a ton of attitude.
The bills have gone just higher, the calls all day I just make,
People think my work is magic , and is just a piece of cake.
All is virtual, from meets to lunch, I can swear its pure dismay,
Some I see to their comfort, say it will be normal when it's May.
The time zones are a nightmare, the calls that never end,
All have needs of their own, it makes my bones go bend;
The work is like a shadow of mine, slowly following behind,
Some peace of mind at home, that's all I need to find.
My family is glad they got me, for I can never be too busy,
I sit at home all day, for them its very fuzzy;
The shop owners all know my eyes, for that is all they see,
Spreading my hand with sanitizers, killing the germs that I can't see.

The dog barks when I start a call, or the mixer is on its way,
The power may fail or the water may stop, whatever may come my way,
I feel lucky than others who have lost a job or has gone severely ill,
With the course of time, it's all just good so I can pay my bill
 

Srishti-2022   >>  Poem - English   >>  The Irony of the Snowman

Nithya Mohan G

UST Global

The Irony of the Snowman

Oh! The irony of the snowman-
When the world is basking in summer warmth
Of springing flowers and singing birds
He’s nowhere to be seen.
But come the winter,
And the earth is but a frozen whiteland
As life is engulfed in the languid cold
His face emerges happy and bright.
Who art thou snowman?
Are you the harbinger of the cold?
A blend of art or a toy for play?
Or a totem of hope to see the dark days through?
Creating memories could be the reason
You are here in this season

You’ll be gone when the sun rises;
I will wait for the next winter.


 

Srishti-2022   >>  Poem - English   >>  Losing memories

Bhaskar Prasad

UST Global

Losing memories

A walk through the lane
Lined with gable roofed houses
Some of them uninhabited
Some having elderly people

Their bodies seated on the frontage
And their weak looking faces
They were peering into me
I knew I was an intruder

I had stepped into another world
Air, light, water, earth and space
All were new to me.
Suddenly, I heard a  sound

It was sweet and musical
And grew into a deep tone
But soon narrowed to a feeble hum
Replaced with an unpleasant wail

A panic-stricken cry of a baby
Along with the harsh yell from a lady
My mind sauntered back and forth
Wished to get familiar with the place

Suddenly he took a left turn or was it right;
He guided me through the path
Pointing to the end of the street
And said, "That is where you live."


 

Srishti-2022   >>  Poem - English   >>  Loss

 Rajit Anakkathil

UST Global

Loss


Why? A Question unanswered now, unanswered today and unanswered forever.
A question so mockingly rhetoric
Answering with its vanishing presence
A vanishing presence, so apt yet so cruel
A moment so cruel, yet so colossal
Crashing through life, breaking this existence
Causing ripples, silently rising and growing
The object, the cause, has sunk silently
Yet the ripples remain forever
Crashing onto the shore at moments
Bringing memories, so sweet, so much missed
Hopes, wishes which will exist
As they are, mere ripples,
Which will one day crash onto the shore
With each crash reality dawning, the finality, the futility, the helplessness
the cruelty, the pity, the anger,
the void, the void, the void…
and floating in it the omnipresent question
Why?

Srishti-2022   >>  Poem - Malayalam   >>  അമ്മ !!!

Jinju Thulaseedharan

UST Global

അമ്മ !!!

പോയിടലുണ്ണി  നീ പോയിടല്ലേ
ദൂരേക്കു  കളിയാടിടാൻ  പോയിടല്ലേ
തെക്കേ പുരക്കലെ മാവിൻ ചുവട്ടിലാ
ഭ്രാന്തിയുണ്ടവിടെക്കു പോയിടല്ലേ
 
ഉണ്ണിക്കിടാങ്ങളെ കണ്ടാൽ അടുത്തിടും
ഭ്രാന്തിയുണ്ടവിടെക്കു പോയിടല്ലേ
ഉണ്ണിക്കിടാവിനോ ഭ്രാന്തിയെ പേടിയായി
ഉണ്ണി അവിടേയ്ക്കു പോയതില്ല
 
പിന്നീടൊരു ദിനം നിനച്ചിരിക്കാതെ
വന്നൊരാ കോരിച്ചൊരിയും പേമാരിയിൻ  
മദ്ധ്യേ അകപ്പെട്ടു ഏകനായൊരാ ഉണ്ണി
ഏറെ വിഷണ്ണനായി നടന്നകലുമ്പോൾ
 
അയ്യോ പതിച്ചു !! അടിതെറ്റി ഹാ കഷ്ട്ടം,
ആ നിലയില്ലാതൊഴുക്കും ജലാശയത്തിൽ  !!
അമ്മേ  എന്നുറക്കെ വിളിച്ചു കൊണ്ടാ
അഗാധതയിലേക്ക്  ആഴ്ന്നിറങ്ങവേ   
 
മകനേ  എന്നുറക്കെ വിളിച്ചു കൊണ്ടാ രൂപം
നിലയില്ലാ ജലാശയത്തിൽ പതിച്ചു
ക്ഷണ നേരത്തു  നീന്തി തുഴഞ്ഞു
ഉണ്ണിയെ കാത്തിടുന്നു !!!  
 
നാഴികയനേകം കഴിഞ്ഞുപിന്നൊരാ
പൈതൽ പതിയെ കൺ തുറന്നമ്മയെ  തേടുന്നു  
പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു തളർന്നോരു മുഖവുമായി
ഉണ്ണിക്കിടാവിനു ചാരെ അവൾ, പെറ്റമ്മ ..
അമ്മേ,എന്നോതി ആ ഉണ്ണി പറയുന്നു
 ഭ്രാന്തിയാണമ്മേ എന്നെ രക്ഷിച്ചത് !!! 
 
ഉണ്ണി തൻ വാക്ക് മുഴുകിപ്പിക്കാതമ്മ  മൊഴിഞ്ഞു
ഭ്രാന്തിയല്ല മകനെ അവൾ.....
തന്റെ പൊന്നുണ്ണിയെ  നഷ്ടമായതാൽ
മനംഉടഞ്ഞൊരു  പാവം " അമ്മ " ആണത്രേ അവൾ  !!!!
 

Srishti-2022   >>  Poem - English   >>  Justice over generations

Surya C G

UST Global

Justice over generations

Oh mirror mirror, don't call my baby beautiful!
Call her rational, so she doesn't waste hours before you.
 
Hey kith and kin, don't gift her those shimmery dressed barbie dolls,
For she has her eyes for the racing cars her brother owns.
 
Dear Mom, don't nag her wear those tingling anklets,
For she craves for that pair of skating shoes at the store.
 
Oh beloved family, don't beset her with glaze-eyed soft toys,
For they whisper to her, "Be like us! Static.. Rooted, in your golden cage!"
 
Hey commercials, do not offer her those fairness creams,
For she never frets over those newly broken out acne scars.
 
Hey dear World, break the stereotypes for her, shatter down the taboos,
Let her acquaint with you and spread justice over generations!

 

Srishti-2022   >>  Short Story - English   >>  The Silver Lining

Nipun Varma

UST Global

The Silver Lining

The sun was about to set. Birds kept rushing home, their dark flying figures in perfect contrast with the apricot tinted sky.

Oblivious to this artistic masterpiece on the sky-sized canvas high up, people kept running hither and thither. The junction was busy as usual. Clogged by the evening traffic, the angry vehicles kept fighting for every inch of space up ahead. The drivers vented out their impatience by incessant honking.

The streetlights reluctantly flickered into life, their yellow eyes dull and groggy from a day-long slumber.

As expected, the mobile teashop on rickety wheels appeared at the junction. Flanked by Ranga, its owner, and his wife Shyamala, the teashop occupied its usual spot on the side of the road.

The tempting aroma of freshly brewed tea and piping hot snacks announced that the teashop was ready to serve its customers. Passing the junction without getting tantalized by the shop’s delicacies was a true test of willpower. And not many were that strong-willed, which was obvious from the huddle of people who loitered around the teashop eagerly awaiting their turn to get served. A few customers who came in fancy cars had to struggle to find a parking spot. Even if it meant parking one kilometer away and taking a walk back to the shop, they didn’t mind. It was hard to ignore the endearing couple and the delicious snacks they served.

Though well past their fifties, Ranga and Shyamala were quite efficient in handling the crowd. They lived a few streets away. After numerous endeavors that failed to last long, they had turned to this business. It had only been a few months since they started, but Ranga could recognize most of the faces around. It wasn’t surprising; he had always been good with people.

A smile here, a nod of acknowledgement there and an overall personal touch made sure that every customer enjoyed at least some amount of individual attention. Although totally alien to the theoretical side of building high quality products, customer loyalty and enhanced customer experience, Ranga ran his business in a way that would give any B-school graduate a run for his money. He believed in people more than anything else and treating them well was the least he could do.

Wiping sweat from his forehead; Ranga looked around. The evening felt warmer than usual. The smoke from the vehicle exhausts and the dust made it even more uncomfortable.

Shyamala was busy brewing tea. Poor lady, he thought. Despite all the struggles, she had been with him through thick and thin, always supportive, and ready to take the lead whenever he was down. He still remembered the day when he met her for the first time. She looked timid and fragile, but it was her eyes that got him attracted to her. Her eyes spoke of a rare mix of emotional warmth and fierce determination. Being a people man all his life, he knew right then that she was the perfect partner for him.

They had big dreams, but reality was mercilessly harsh, quite different from what they dreamed about. But that wasn’t new for him.

As a kid, he had dreamed of saving the world, saving its people. A bunch of torn pages from an abandoned superhero comic book was one of his most valuable childhood possessions. Every day he would take out those pages and stare at them. Though he couldn’t read the story, he used to look at the pictures of a well-built hero in blue dress with a red cape streaming behind him.

He pictured himself flying in the sky, the red cape streaming behind him, saving lives.

It didn’t take long for him to realize that he was a mere mortal, sans any superpower. Growing up had been hard. Life’s deluge of challenges forcefully brought him down to earth. Instead of flying high, here he was, barely keeping his head above water by running a wobbly business.

As the evening wore on, the crowd thinned out. As usual, Shyamala packed the remaining snacks carefully while Ranga cleaned the premises before closing the shop.

Once done, they started their journey back, Ranga pushing the cart and Shyamala holding the packet of snacks close to her body.

They had to meet their premium customers on their way home – the ones who didn’t have a roof overhead, the ones who couldn’t afford to pay.

They turned a corner and approached the narrow street. Most of the shops were closed, but there were dark shapes lying in front of them. These were the people of the street- a bunch of swarthy men and women and their kids on whom the dirty streets rubbed off its roughness. Ranga and Shyamala’s arrival created a commotion among the group. The shapes suddenly started moving. One by one, the darkened shapes came to light. As had been the practice, they queued up near Shyamala as she distributed the snacks. They couldn’t give anything in return except for a gleaming smile. And for Ranga and Shyamala, this silvery smile of gratitude on their cloudy faces was payment enough.

The couple was home empty handed, but with hearts brimming with joy.

After parking the cart, Ranga followed Shyamala into their hut. Before getting in, he looked up at the sky.

The moon looked lustrous and serene. The stars smiled at him. Ranga closed his eyes. Taken in by the moment, he smiled softly and attempted humming an old tune in his croaky voice.

True, the red cape was missing, Ranga wasn’t flying high either; but along with his partner, he surely was living his dream.

Srishti-2022   >>  Short Story - Malayalam   >>  കുറ്റവും ശിക്ഷയും

Nipun Varma

UST Global

കുറ്റവും ശിക്ഷയും

സാറേ ഞാനല്ല എന്ന് പിന്നേം പറയണമെന്നുണ്ടേലും ഔസേപ്പ് മിണ്ടീല്ല. വെറുതെ എന്നാത്തിനാ ഇനീം അടി മേടിക്കണേന്നേ.

ഇത്രേം നേരം കേട്ടോണ്ടിരുന്ന പുളിച്ച തെറീം, പോലീസ് ജീപ്പിൻറെ മനം മറിക്കണ ഒടുക്കത്തെ പാച്ചിലും, അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും ഒട്ടി ഇരിക്കണ പോലീസുകാരുടെ അവിഞ്ഞ വിയർപ്പ് മണോം ഒന്നിച്ചു കേറി ഔസേപ്പിന് നല്ലോണം ഒന്ന് ഓക്കാനിക്കാൻ വന്നു. കേറി വന്ന ഓക്കാനത്തിനെ കൈ കൊണ്ട് വായ പൊത്തി ഔസേപ്പ് ഓടിച്ചു അകത്തോട്ടു തന്നെ പറഞ്ഞു വിട്ടു.

 

“കേരളത്തെ ഇളക്കി മറിച്ച മീനടം ടോണി വധക്കേസ് നിർണായക വഴിത്തിരിവിലേക്കോ? കൊലപാതകവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് പോലീസിന് ലഭിച്ച ചില രഹസ്യവിവരങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ശ്രീ  മീനടം ടോമിയുടെ ഡ്രൈവറായി ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഏറ്റുമാനൂർ സ്വദേശിയായ താഴമ്പത്താൽ ഔസേപ്പിനെ ഇന്ന് ഉച്ചയ്ക്ക് പോലീസ് അറസ്റ്റ് ചെയ്‌തു. കേരളത്തിൻറെ സാമൂഹിക സാംസ്‌കാരിക രംഗങ്ങളിൽ നിറസാന്നിധ്യമായിരുന്ന ശ്രീ മീനടം ടോമിയുടെ കൊലപാതകം ഏവരെയും ഞെട്ടിച്ച ഒന്നായിരുന്നു. ഇവിടെ കോട്ടയം ജില്ലാ പോലീസ് ആസ്ഥാനത്തു മീഡിയയും പൊതുജനങ്ങളും കൂട്ടം കൂടിയിരിക്കുകയാണ്. പ്രതിയെന്നു സംശയിക്കപ്പെടുന്ന ഔസേപ്പിനെ അറസ്റ്റ് രേഖപ്പെടുത്തി ചോദ്യം ചെയ്യാനാണ് ഇന്നിവിടെക്കു കൊണ്ട് വരുന്നത്. നാളെ കോടതിയിൽ ഹാജരാക്കുമെന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്. മറ്റു വിശദശാംശങ്ങൾ എത്രയും വേഗം അറിയാൻ കഴിയും എന്ന് കരുതുന്നു. ഇനി ഏതു നിമിഷവും പോലീസ് സംഘം ഇവിടെ എത്തിച്ചേരാം. മലയാളി വിഷന് വേണ്ടി തത്സമയ വിവരങ്ങളുമായി ക്യാമറാമാൻ രാജേഷിനൊപ്പം ചന്ദ്രകുമാർ…”

ചന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും ക്യാമെറയിൽ നിന്ന് കയ്യെടുത്ത് രാജേഷ് അടുത്ത സിഗരറ്റ് പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് എടുത്തു. അപ്പോഴാണ് ജീപ്പിൻറെ ശബ്‌ദം പിന്നിൽ നിന്ന് കേട്ടത്.

 

താനൊരു വല്യ പുള്ളിയാണെന്ന് ഔസേപ്പിന് തോന്നി. ഘടാഘടിയന്മാരായ മൂന്നാലു പോലീസുകാര് ചുറ്റിനും. ആറടിക്കു മേലെ പൊക്കത്തിൽ ചുറ്റും മതില് കെട്ടിയ കണക്കു നിന്ന അവന്മാരുടെ നടുക്ക് ഔസേപ്പിന്റെ അഞ്ചടി നാലിഞ്ചിൻറെ മെലിഞ്ഞ ശരീരം വെറും അശുവായിരുന്നു. എന്നാലും ഇത്രേം ആൾക്കൂട്ടം കണ്ടപ്പോ ഔസേപ്പ് ഒന്ന് കിടുങ്ങി. പിന്നങ്ങോട്ട് എന്നാ നടന്നേ എന്ന് ഔസേപ്പിന് ഒരു ഓർമയുമില്ല. ഘടാഘടിയന്മാര് പട്ടിക്കുഞ്ഞിനെ തൂക്കിയെടുക്കണ കണക്ക് അങ്ങേരെ പൊക്കി അകത്തു ഒരു മുറീക്കേറ്റി. ഇടയ്ക്കു ആരാണ്ടൊക്കെ ഞോണ്ടുവോ തട്ടുവോ തെറി വിളിക്കുവോ ഒക്കെ ചെയ്‌തു. കൊറേ മുദ്രാവാക്യം വിളീം ഇതിൻറെ എടേല് കേട്ടു. മൊത്തത്തിൽ ഔസേപ്പ് ആ മുറിക്കകത്തു കേറുമ്പഴേക്ക് കിളി പോയ അവസ്ഥേലായിരുന്നു.

 

"വിജയൻ സാറേ...വിജയൻ സാറേ." സനീഷിൻറെ വിളി കേട്ട് വിജയന് ചൊറിഞ്ഞു വന്നു.

"എന്നാടാ കോപ്പേ.." വിജയൻ മുരണ്ടു.

"സാറേ, വല്യ പുള്ളിയെയാ കൊണ്ട് വന്നേക്കണേ അല്ലെ?"

വിജയൻ ചുമ്മാ ഒന്നിരുത്തി മൂളി.

"എന്നാലും അയാളെ കണ്ടാ അങ്ങിനെ ഒന്നും തോന്നൂല്ലല്ലോ." സനീഷിനു സംശയം തീരണില്ല.

"നീ മിണ്ടാണ്ട് നിക്കാൻ നോക്ക്. വല്യ സാറുമ്മാരു വരാറായി. ചവിട്ടി പിടിച്ചു നിന്നോ. കൊറേ സല്യൂട്ട് വേണ്ടി വരും.”

പറഞ്ഞു തീർന്നില്ല. ബൂട്ടിന്റെ ചടപടാ ശബ്‌ദങ്ങളും അതിൻറെ പുറത്തു കേറി കുറെ ഏമാന്മാരും ഇടനാഴീക്കൂടി പാഞ്ഞു വന്നു. എസ് പി ഏമാൻ, സർക്കിളദ്ദേഹം, പിന്നെ കണ്ടു പരിചയമില്ലാത്ത വേറെ കുറെ ഏമാന്മാരും കൂടി മുറിക്കകത്തോട്ടു കേറിയതും സനീഷ് പിന്നേം ചൊറിയാൻ തൊടങ്ങി.

"വിജയൻ സാറേ.. ശെരിക്കും അയാളാണോ മറ്റവനെ കാച്ചിയത്?"

"ആർക്കറിയാം. ഈ ചത്തവൻ ഏതാ മുതലെന്നറിയാവോ? ഇല്ലാത്ത കയ്യിലിരിപ്പൊന്നുമില്ലാരുന്നു.”

“അതാ സാറേ ഞാൻ ചോദിച്ചേ, ഈ ടോമിയൊക്കെ ഇയാള് കൂട്ടിയാ കൂടുവോ?” അകത്തേക്ക് കൈ കാണിച്ചോണ്ട് സനീഷ് ചോദിച്ചു.

“എടാ അത് ചോദിക്കാനല്ലേ അകത്തോട്ടു എല്ലാം കൂടെ കേറിയേക്കണേ. നീ മിണ്ടാണ്ട് നിന്നേ.”

വിജയൻ സാർ ശ്വാസം പിടിച്ചു കുടവയർ ഉള്ളിലേക്കാക്കി പാറാവിന് ഇത്തിരി കടുപ്പം കൂട്ടി.

 

കിളി പോയിരുന്ന ഔസേപ്പിന് കാതടച്ചു ഒരു പൊട്ടീരും കൂടെ കിട്ടിയപ്പോ പൂർത്തിയായി. കണ്ണിൻറെ മുന്നീക്കൂടെ പൊന്നീച്ച പറക്കുന്ന കണ്ടങ്ങിനെ ഇരിക്കുമ്പോ അങ്ങ് ദൂരേന്നു സൈറൺ കൂവുന്ന പോലെ ഒരു തെറി കേട്ടു. തലയൊന്നു കുലുക്കി നേരെ നോക്കിയപ്പോ എസ് പി ഏമാൻ ഇരിക്കുന്നു മുമ്പിൽ.

"എഡോ നാനാ ചെയ്തേ എന്ന് താനാ സമ്മതിച്ചു. വെർതെ ഏന്തിനാ പർശനം ഉണ്ടക്കണേ."

കൊച്ചു പിള്ളേര് കൊഞ്ചുന്ന പോലെ അങ്ങേരുടെ പെറുക്കി പെറുക്കിയുള്ള മലയാളം കേട്ടിട്ട് ഔസേപ്പിന് ചിരി വന്നു.

ആ ചിരി മുഴുവൻ നിക്കുന്നേനു മുന്നേ സാറേ ഞാനല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും വേണ്ടാരുന്നു എന്ന് ഔസേപ്പിന് തോന്നി. അടുത്ത് നിന്ന ഘടാഘടിയൻറെ അടുത്ത വീശിനു ഔസേപ്പ് കസേരയുടെ മോളീന്ന് താഴെ വീണു.

 

“പട്ടാപ്പകൽ തൻറെ വീട്ടിലെ കിടപ്പുമുറിയിൽ മരിച്ചു കിടക്കുന്ന നിലയിൽ ടോമിയെ കണ്ടത് അടുത്ത സുഹൃത്തും സാമൂഹികപ്രവർത്തകയുമായ ലിസി കുഞ്ഞുമോനാണ്. നെഞ്ചിൽ മൂർച്ചയേറിയ ആയുധം കൊണ്ടുള്ള കുത്താണ് മരണകാരണമായി പോസ്റ്മോർട്ടത്തിൽ കണ്ടെത്തിയത്. സി സി ടി വി ദൃശ്യങ്ങളിൽ നിന്നും പൊലീസിന് നിർണായക തെളിവുകൾ ലഭിച്ചതായാണ് വിവരം.” ചന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി കാമറ കട്ട് ചെയ്‌തു എന്ന് ഉറപ്പാക്കിയിട്ടു ശ്വാസം വിട്ടു.

"എടാ ഇത് തന്നെയല്ലെ തിരിച്ചും മറിച്ചും രാവിലെ മുതലേ പറയണേ? കേട്ട് കേട്ട് എനിക്ക് മടുത്തു." രാജേഷ് തല ചൊറിഞ്ഞു കോട്ടുവായിട്ടു.

"എൻറെ ചേട്ടാ ഈ മീനടം ടോമിയുടെ കദന കഥ, നേതാക്കന്മാരുടെ ഞെട്ടൽ രേഖപ്പെടുത്തൽ, ഭാര്യയുടെ കരച്ചിൽ, പോലീസിന്റെ അനാസ്ഥ ഇതൊക്കെ നമ്മൾ കൊടുത്തു കഴിഞ്ഞു. പിന്നെ അയാളെക്കുറിച്ചു ഉള്ളതൊക്കെ ഇപ്പൊ വിളിച്ചു പറയാൻ പറ്റൂല്ലേന്നേ. ആള് വല്യ പുള്ളിയാരുന്നു. എല്ലാ പാർട്ടികൾക്കും ഒരു പോലെ വേണ്ടപ്പെട്ടവൻ. അത് കൊണ്ട് കൈ വിട്ടൊന്നും പറയാൻ പറ്റൂല്ല." ചന്ദ്രൻ തൻറെ നിസ്സഹായതയെ എടുത്തു വലിച്ചു പുറത്തേക്കിട്ടു.

"എന്നാ പിന്നെ ആ ഔസേപ്പിന്റെ കഥ മാന്തിയെടുക്ക്. അയാളെ ആർക്കും വേണ്ടല്ലോ."

"അതല്ലേ പ്രശ്‌നം. അയാള് ഒരു മണകൊണാഞ്ചൻ. ഇത് വരെ കേസൊന്നുമില്ല പേരിൽ. ഒരു തല്ലു കേസ് പോലുമില്ല. ആള് ടോമിയുടെ മനസാക്ഷി സൂക്ഷിപ്പുകാരനായിരുന്നു. ഭാര്യ മരിച്ചു. പിള്ളേരൊന്നുമില്ല. അങ്ങേരു ഒരു ഒറ്റത്തടിയാ. പെട്ടാൽ ആർക്കു ചേതം. ഇച്ചിരി മസാല കേറ്റാനുള്ള സ്കോപ്പില്ലെന്നേ."

“അപ്പൊ അത് വച്ച് പിടിച്ചാലോ? നീതി നിഷേധം, ഇര, അന്യായം ആ ഒരു ലൈൻ?”

“നിക്ക് സമയമായിട്ടില്ല. കാര്യങ്ങൾ പോണ പോക്ക് നോക്കട്ടെ. അയാളുടെ ചരിത്രം മാന്താൻ നമ്മടെ റെജി എറങ്ങീട്ടൊണ്ട്. പിന്നെ കേരളാ ടൈംസും, വാർത്താകേരളവും ആ ലൈൻ തന്നെയാ പിടിക്കണേ എന്ന് കേട്ടു. റെജി ആയ കൊണ്ട് വേറെ ആര് പൊക്കുന്നതിനു മുന്നേ അങ്ങേരുടെ ചരിത്രോം ഭൂമിശാസ്ത്രോം എല്ലാം നമ്മള് പൊക്കും. റെജിയുടെ ബോംബ് കിട്ടുന്നു നമ്മൾ നേരെ പൊട്ടിക്കുന്നു. അത് വരെ ഇപ്പൊ പൊട്ടും ദേ പൊട്ടാൻ പോണൂ."

 

“എടോ അവനെന്തേലും കഴിക്കാൻ മേടിച്ചു കൊടുത്തേക്ക്.” പോണ പോക്കിന് ഒരു ഓർഡർ സർക്കിളദ്ദേഹം വിജയന് നേരെ എറിഞ്ഞു. എല്ലാരും ഇറങ്ങി പോണ പോക്കിന് എസ് പി ഏമാൻറെ ഫോൺ അടിച്ചു. അങ്ങേരു ഫോണും എടുത്തു യെസ് സർ പറഞ്ഞോണ്ട് സ്പീഡ് കൂട്ടി നടന്നു.

"മന്ത്രിയായിരിക്കും. എന്താ അല്ലെ?" സനീഷ് കണ്ണ് കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചോണ്ടു പറഞ്ഞു.

"നീ ഇങ്ങു വന്നേ." വിജയൻ സനീഷിനേം വിളിച്ചു അകത്തേക്ക് കേറി.

മുറിയുടെ മൂലയ്ക്ക് മലന്ന് കണ്ണും തുറിച്ചു കിടന്ന ഔസേപ്പിൻറെ നോട്ടം വിജയൻ സാറിൻറെ കപ്പടാ മീശേൽ ചെന്ന് നിന്നു.

"കർത്താവേ" എന്ന് വിളിച്ചോണ്ട് ഔസേപ്പ് ഞരങ്ങി.

സനീഷ് വേഗം മുമ്പോട്ടു ചെന്ന് പതുക്കെ ഔസേപ്പിനെ പിടിച്ചെണീപ്പിച്ചു മൂലയിൽ ചാരിയിരുത്തി. മേശപ്പുറത്തിരുന്ന വെള്ളത്തിൻറെ കുപ്പി എടുത്തു കൈയിലേക്ക് കൊടുത്തു. ഇതൊക്കെ കണ്ടിട്ടും അനങ്ങാതെ നിക്കണ വിജയൻ സാറിൻറെ നേരെ നോക്കി ഒതുക്കത്തിൽ ഒരു പുച്ഛം എറിയാനും സനീഷ് മടിച്ചില്ല.

“നീയേ വേഗം പോയി ആ തങ്കച്ചൻറെ കടേന്ന് കഴിക്കാൻ എന്നേലും മേടിച്ചോണ്ടു വന്നേ, വേഗം. സാറുമ്മാരു വരുന്നേനു മുന്നേ വേണം. ഞാൻ ഇവിടെ നിക്കാം.” വിജയൻ സാർ മുരണ്ടു.

താനെന്തൊരു മനുഷ്യനാടോ എന്ന ഭാവത്തിൽ വിജയൻ സാറിനെ നോക്കി നിന്ന സനീഷിനെ നോക്കി സാറിൻറെ മീശേം സാറും കണ്ണുരുട്ടി. പിറുപിറുത്തു കൊണ്ട് സനീഷ് വേഗം സ്റ്റാൻഡ് വിട്ടു.

പതുക്കെ വാതിലടച്ചിട്ട് വിജയൻ ഔസേപ്പിന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.

"ഔസേപ്പേട്ടാ."

ഔസേപ്പേട്ടൻറെ കണ്ണീന്ന് രണ്ടു ചാല് കണ്ണീര് തിടുക്കത്തിൽ ഒട്ടിയ കവിൾ വഴി താഴേക്കു പോന്നു നരച്ച താടിയിൽ കേറി കെട്ടിപ്പിടിച്ചു സംശയിച്ചങ്ങനെ കിടന്നു.

“വി..വിജയാ....” ഔസേപ്പ് ഞരങ്ങി.

 

“All we have is till tomorrow morning. Come on, get to work. I need results. Get going.” എസ് പി ഏമാന്റെ ആംഗലേയ ഭീഷണി രണ്ടു കയ്യും നീട്ടി മേടിച്ചു ആസനത്തിൽ തീ കത്തിയ ഭാവത്തിൽ ബാക്കി ഏമാന്മാര് മുറീന്ന് പുറത്തേക്കു ചാടി.

ചോദ്യം ചെയ്യൽ കലാപരിപാടി തുടരാൻ നാല് ഘടാഘടിയന്മാർ ഔസേപ്പിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി പാഞ്ഞു. ഘടന്മാർ അകത്തേക്ക് കേറിയ ഊക്കിൽ വിജയൻ പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു.  സമയം കളയാതെ ഘടന്മാർ ഔസേപ്പിൻറെ ഇടുങ്ങിയ നെഞ്ചത്തു അടുത്ത റൌണ്ട് വെടിക്കെട്ട് തുടങ്ങി.

ഔസേപ്പിന്റെ കർത്താവേ വിളി മുറീടെ പുറത്തിറങ്ങി അവിടേം ഇവിടേം വട്ടം കറങ്ങി കർത്താവിനെ കാണാതെ അന്തിച്ചു നിന്നു. കാര്യം കർത്താവാണേലും മുന്നും പിന്നും നോക്കാതെങ്ങിനാ പോലീസുകാരുടെ മുന്നിച്ചെന്നു കേറിക്കൊടുക്കണേ? പഴേ കാലം വല്ലോമാണോ. ഗതികെട്ട് ഒടുക്കം ആ വിളി പുറത്തു നിന്ന വിജയൻ സാറിൻറെ ചങ്കത്ത് കേറി ഒന്ന് കൊളുത്തി വലിച്ചേച്ചും റസ്റ്റ് ഇൻ പീസായി.

 

“ഈ ടോമിക്ക് കൊറേ എടപാടൊണ്ടാരുന്നെന്നെ. പല വല്യ ടീമിൻറേം ബിനാമി ആയിരുന്നു ഇവൻ. ഹ അല്ലേ പിന്നെങ്ങനാ നാല് ചക്രത്തിന് വെട്ടാനും കുത്താനും നടന്നവൻ ഇരുട്ടി വെളുത്തപ്പം വല്യ പാർട്ടിയാകണേ? ഇതവമ്മാർക്ക് ആവശ്യം തീർന്നപ്പോ അങ്ങ് തീർത്തതാ. എന്നിട്ടു കയ്യീ കിട്ടിയവനെ പ്രതിയാക്കുവല്ലേ.”

പൊറോട്ടേം കറീം പൊതിയുന്നതിന്റെ എടേല് ആ കറിയെക്കാളും എരിവുള്ള ന്യൂസിട്ടു തങ്കച്ചൻ ഒന്ന് കൊഴച്ചു. കടേൽ ഇരുന്ന സ്ഥിരം ചായകുടിക്കാര് വായും പൊളിച്ച് ആ വർത്തമാനം ചൂടോടെ വിഴുങ്ങി.

പൊലീസുകാരെ താങ്ങുന്ന വർത്തമാനമാണേലും താൻ മനസ്സിൽ കണ്ടത് തങ്കച്ചൻ മാനത്തു ഫ്ളക്സ് അടിച്ചു തൂക്കണ കണ്ട് എന്നാ പറയണമെന്നറിയാൻ മേലാണ്ടു സനീഷ് നിന്ന് പരുങ്ങി.

“നോക്കിക്കോ ഇന്ന് ഇരുട്ടി വെളുക്കുമ്പോ ആ പാവത്തിനെ കൊണ്ട് കുറ്റം സമ്മതിപ്പിക്കും. എന്നിട്ട് തെളിവെടുപ്പായി, വിചാരണയായി, അമ്മേടെ പതിനാറായി...പാവം അയാടെ കാര്യം പോക്കായി." തങ്കച്ചൻ സനീഷ് നിക്കെത്തന്നെ അങ്ങ് കത്തിക്കേറി. അല്ലേലും തങ്കച്ചനെത്ര പോലീസിനെ കണ്ടതാ. ഇന്നലെ വന്ന മീശ കുരുക്കാത്ത ഈ ചെക്കനൊന്നും തങ്കച്ചന് തണ്ടിയല്ല.

"മതി മതി..." എന്ന് ആരും കേക്കാതെ പിറുപിറുത്തു സനീഷ് പൊറോട്ടപ്പൊതീം കൈയിൽ പിടിച്ചു വേഗം സ്ഥലം വിട്ടു.

നേരം പാതിരായായിട്ടും ഒരു സ്‌കൂപ്പ് കിട്ടാതെ റെജി നെട്ടോട്ടം ഓടുന്നതിന്റെ എടേൽ മൂന്നാലു വട്ടം ഫോൺ അടിച്ചു. സഹി കേട്ടപ്പോ ബൈക്ക് ഒതുക്കി റെജി ഫോൺ എടുത്തു ഒരു  ഹലോ എറിഞ്ഞു.

"റെജീ, വിജയനാ." അപ്പുറത്തൂന്ന് വിജയൻ സാറിന്റെ തൊണ്ട മുക്രയിട്ടു.

"സാറേ, പറ, നമക്ക് പറ്റിയ സ്പെഷ്യൽ വല്ലോമുണ്ടോ?" റെജി ത്രില്ലടിച്ചു.

"പറ്റിയ ഒരു സാധനം ഉണ്ട്, നീ ഞാൻ പറയണ പോലെ വീശണം, പറ്റുവോ?"

"ഏറ്റു സാറേ, എവിടെ എപ്പോ എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞാ മതി. ബാക്കി ഞാനേറ്റു."

 

“മീനടം ടോമി വധക്കേസിൽ പുത്തൻ വഴിത്തിരിവ്. പ്രതിയെന്നു സംശയിക്കപ്പെടുന്ന താഴംപത്താൽ ഔസേപ്പിൻറെ  മുൻകാല ചരിത്രം വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത് രാഷ്ട്രീയ കൊലപാതകത്തിന്റെ സാധ്യതകളിലേക്കോ? പ്രമുഖ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയുടെ പല പരിപാടികളിലും താഴംപത്താൽ ഔസേപ്പിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിന് തെളിവുകൾ ഞങ്ങളുടെ പക്കലുണ്ട്. ഇതോടൊപ്പം ചില നേതാക്കന്മാരുടെ കൂടെയുള്ള ചിത്രങ്ങളും മലയാളി വിഷന് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഇത് ഒരു മലയാളി വിഷൻ എക്സ്ക്ലൂസീവ്. ക്യാമറാമാൻ രാജേഷിനൊപ്പം ജില്ലാ പോലീസ് ആസ്ഥാനത്തു നിന്ന് ചന്ദ്രകുമാർ.”

പാതിരായ്ക്ക് റെജി വഴി ചന്ദ്രൻറെ കൈയിൽ എത്തിയ സ്‌കൂപ്പ് ഉറക്കം തൂങ്ങി ഇരുന്ന ബാക്കി ചാനലുകാരെയും ചവിട്ടി ഉണർത്തി. ഒന്ന് തണുത്തു വന്ന മീനടം ടോമി കേസ് പിന്നേം കേറി വെട്ടി തിളച്ചു.

അകത്തു ഔസേപ്പ് ടോമിയെ കൊന്ന കുറ്റം രണ്ടു കയ്യും നീട്ടി സ്വന്തം നെഞ്ചത്തേക്ക് കെട്ടി വച്ച് ഘടന്മാരോട് കുമ്പസാരിച്ചു. വേണേൽ കർത്താവിനെ കുരിശിൽ കേറ്റിയ കുറ്റം വരെ സമ്മതിക്കാമേ എന്നും പറഞ്ഞു രണ്ടും കയ്യും നീട്ടി തൊഴുതു ഔസേപ്പ് മലന്നു കിടന്നു.

ഏപ്പിച്ച പണി മെനയ്ക്കു ചെയ്‌തതിന്റെ അഭിമാനോം ഉരുട്ടിക്കേറ്റി ഘടാഘടിയന്മാർ നേരെ എസ് പി ഏമാനെ കാണാൻ പുറപ്പെട്ടു.

 വല്യ ഏമാന്മാരും അവരുടെ തോളത്തെ നക്ഷത്രങ്ങളും കൂടി ഇടിച്ചു കുത്തി മുറിക്കകത്തു കൂടി നിന്നു. അകത്തേക്ക് തല നീട്ടിയ ഘടന്മാരോട് തൽക്കാലം പുറത്തു നിക്കാൻ സർക്കിളദ്ദേഹം ആംഗ്യം കാണിച്ചു.

“The higher-ups don’t want this to be a political circus. High stakes are involved. And the bloody media somehow is making this into a shit-fest. Too dangerous a path to pursue.” എസ് പി ആംഗലേയത്തിൽ കുറെ ഒക്കെ ഏമാന്മാരോടും ബാക്കി തന്നോട് തന്നെയും എന്ന പോലെ പിറുപിറുത്തു.

 

“വിജയൻ സാറേ, സാറേ…” സനീഷ് പിന്നേം ചൊറിഞ്ഞു തുടങ്ങി.

“എന്നാടാ.”

“ഇങ്ങേരു രക്ഷപെടാൻ എന്നേലും വഴിയൊണ്ടോ?”

“കർത്താവ് കനിയണം മോനെ, അല്ലാതെ വേറെ ഒരു വഴീമില്ല”

 

എന്നാ പറ്റിയതാന്നു ചോദിച്ചാൽ ഔസേപ്പിന് ഒരു പിടീമില്ല.

"കണ്ണും കൈയുമൊന്നും പറഞ്ഞാ കേക്കാത്ത പ്രായമായി സാറേ, ഇനി വളയം പിടിക്കണത് ശെരിയാവൂല്ല" എന്നു പറഞ്ഞപ്പോ ടോമിസാറ് മനസറിഞ്ഞു തന്ന കൊറേ കാശും മേടിച്ച് വീട്ടി വന്നു കെടന്നൊറങ്ങിയതാ. കണ്ണ് തൊറപ്പിച്ചത് കൊറേ പോലീസുകാരാ. സാറിനേതാണ്ട് പറ്റിയെന്നും അത് ചെയ്‌തെന്ന് വേഗം സമ്മതിക്കാനും പറഞ്ഞു തെറീം ഇടീം തൊഴീം കുരിശേക്കേറ്റോം കഴിഞ്ഞു മൂന്നാം ദെവസം കൊണ്ട് പോയ പോലെ ആഘോഷമായിട്ടല്ലേലും വിജയൻ സാർ തിരിച്ച് ജീപ്പെ കേറ്റി വീടിൻറെ അടുത്ത് കൊണ്ടിറക്കി.

ഇതൊക്കെ എന്നാരുന്നു എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോ വിജയൻ സാർ ഒന്നേ പറഞ്ഞൊള്ളൂ.

"എല്ലാം കർത്താവിനറിയാം."

വീട്ടിലോട്ടു പോണ ഇടവഴീടെ അപ്പുറത്തൊള്ള കവലേൽ ഇറക്കി വിട്ടേച്ച് സാർ അങ്ങ് പോയി. സാർ എന്നൊക്കെ വിളിക്കുവേലും വിജയൻ അനിയനെപ്പോലാ ഔസേപ്പിന്. പഠിപ്പിന് പോകാതെ അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു നടന്നവനെ വളയം പിടിപ്പിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ച് ഒരു ജീവിത മാർഗം ഉണ്ടാക്കി തന്ന വർക്കിയാശാന്റെ മോൻ കപ്പടാ മീശയൊക്കെ വച്ച് പോലീസായേലും ചിരിക്കുമ്പ ആ കണ്ണില് ഇപ്പഴും കാണാം വർക്കിയാശാന്റെ നല്ല മനസിന്റെ തെളക്കം.

പോണ വഴി കുരിശു പള്ളീടെ മുമ്പി നിന്ന് ഒന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചപ്പോ ഔസേപ്പിന് ഒരു കുളിരു തോന്നി. കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കിയപ്പോ കുരിശേ കെടക്കണ കർത്താവിൻറെ മീശയ്ക്കു രണ്ടറ്റത്തും മേലോട്ട് ഒരു വളവുണ്ടോ? ശെടാ കപ്പടാ മീശ വച്ച കർത്താവോ. ഒന്ന് പോയെടാവേ, തനിക്കു വട്ടായെന്നു ഔസേപ്പിന് തോന്നി. ഒരു ചിരീം ചിരിച്ച് ഔസേപ്പ് ഇടവഴി കേറിയതും ചാനൽ ക്യാമെറയിൽ നോക്കി ചന്ദ്രൻ അലറാൻ തൊടങ്ങിയതും ഒന്നിച്ചായിരുന്നു.

"മീനടം ടോമി വധക്കേസിൽ അടുത്ത വഴിത്തിരിവ്. രാഷ്ട്രീയ കൊലപാതകം എന്ന സാധ്യത പോലീസ് തള്ളിക്കളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മോഷണശ്രമത്തിനിടയിൽ ഉണ്ടായ കൊലപാതകം എന്ന രീതിയിലേക്കാണ് കാര്യങ്ങൾ പോകുന്നത്. ശക്തമായ തെളിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ തമിഴ്‌നാട് സ്വദേശികളായ രണ്ടു പേരെ അറസ്റ്റ് ചെയ്‌തതായി പോലീസ് വൃത്തങ്ങൾ അറിയിച്ചു. തമിഴ്‌നാട്ടിൽ നിന്നുള്ള തിരുട്ടു സംഘത്തിൽ പെട്ടവർ എന്ന് സംശയിക്കുന്ന ഇവർ പകൽ തേപ്പു തൊഴിലാളികളായി അഭിനയിച്ചു രാത്രി മോഷണം നടത്തുന്ന രീതിയാണ് പിന്തുടരുന്നത്. കൂടുതൽ വിശദാംശങ്ങൾ ഉടനെ തന്നെ അറിയാൻ കഴിയും എന്നാണ് പ്രതീക്ഷ.”

 

"സാറേ...വിജയൻ സാറേ." സനീഷിനു പിന്നേം തൊടങ്ങി.

“എന്നാടാ മൈ...മൈത്താണ്ടി?”

“സാറേ ഇവന്മാര് തിരുട്ടു സംഘമൊന്നുമല്ലെന്നാ എനിക്ക് തോന്നണേ, അതിൽ ഒരുത്തനെ എനിക്കറിയാമെന്നെ. കൊറേ കാലമായിട്ടു ഇവിടെ ഒക്കെ ഉള്ളതാ. ഒരു പാവം തേപ്പുകാരൻ. ഇവമ്മാരെങ്ങിനെ ഇതിന്റകത്തു പെട്ടെന്നാ മാനസിലാവാത്തെ.”

കൊച്ചു പിള്ളേർക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കണ പോലെ ക്ഷമയോടെ വിജയൻ സാർ പറഞ്ഞു തൊടങ്ങി.

"എൻറെ സനീഷേ, നിനക്കറിയാല്ലോ കുറ്റം ചെയ്താ ശിക്ഷിക്കപ്പെടണം. അല്ലെ?"

"അതെ"

"ആ, ഇവിടിപ്പോ ഒരു കുറ്റം നടന്നു, എന്നാ പറ്റിയേ? ചാവേണ്ട ഒരുത്തൻ ചത്തു. അതിന് ആരെ ശിക്ഷിക്കും? ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് വല്യ കാര്യമൊന്നുമില്ലാത്ത ആരേലും ഒരുത്തനെ. അത്രേ ഉള്ളൂ."

"അല്ല, അപ്പൊ..."

സനീഷിന്റെ ബാക്കി സംശയങ്ങളെ ഇടനാഴീൽ കൂടി പാഞ്ഞു പറിച്ചു വന്ന ബൂട്ട് ശബ്ദങ്ങൾ ചവിട്ടി കൂട്ടി ഒരു മൂലയ്ക്കിട്ടു.

Srishti-2022   >>  Short Story - Malayalam   >>  ചെറുവേരുകൾ

Elsamma Tharian

UST Global

ചെറുവേരുകൾ

"എന്തൊരു പെങ്കൊച്ചാണിത്, എപ്പോ നോക്കിയാലും അവന്മാർടോടെ തെണ്ടിനടന്നോ,  കുളീം വേണ്ട ജപോം വേണ്ട. ആ മുടി ഇരിക്കണത് കണ്ടാമതി. നീയാ മോളമ്മയെ കണ്ട് പഠി. നാലക്ഷരം പഠിച്ചാ വല്ല ജോലീം കിട്ടും, അല്ലേ എന്നെപ്പോലെ അടക്കളേല് തന്നെ കിടന്നു നരകിക്കാം." ഓടിക്കിതച്ച് വന്ന എന്നെനോക്കിയാണ്  കലിതുള്ളി നിന്ന അമ്മ  സ്ഥിരം പല്ലവി ആവർത്തിച്ചെങ്കിലും, അവസാനത്തെ വാചകം അപ്പനുള്ളതായിരുന്നു. ഞെട്ടിക്കുന്ന ഒരു വാർത്ത വിളമ്പാൻ കിട്ടിയത്തിൻ്റെ ആവേശത്തിൻ ഞാനതു ഗൗനിച്ചതേയില്ല.

മോചനം കിട്ടാതെ കൂടിനുള്ളിലിരുന്ന് പൂപ്പലരിക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട പഴയ റൊട്ടിക്കഷ്ണങ്ങൾ കണക്കേ, അടുക്കടുക്കായുള്ള പത്തുനൂറു വീടുകളിൽ ഒന്നാണ് എൻ്റേതും. സയാമീസ് ഇരട്ടകൾ പോലെ ഉsൽ പങ്കിടുന്ന ഒരുവശം. ശ്വാസമെടുക്കാനായി മറുവശത്തു മാത്രമായി ജനാലകൾ.  ഇരട്ടവീടുകൾക്കിടയിൽ മണ്ണിനും മണ്ണിരയ്ക്കുമൊക്കെയായി അല്പം ഇടം അവശേഷിപ്പിച്ചിടത്ത് മാവും പ്ലാവും മുരിങ്ങയുമെന്നുവേണ്ട, കൈയ്യൂക്കുള്ളവരൊക്കെ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു. അവയുടെ അവകാശത്തെ ചൊല്ലിയുള്ള അല്ലറചില്ലറ കോലാഹലങ്ങളാണ് അയൽപക്ക ബന്ധങ്ങളെ സജീവമാക്കി നിർത്തിയിരുന്നത്. അവയ്ക്കിടയിലൂടെ നുഴഞ്ഞു കയറി അതിർത്തി തിരിക്കാനൊരു മുൾകമ്പിവേലിയുമുണ്ട്. എന്തിനാണിങ്ങനെ കമ്പിവേലിക്കിടയിൽ ഓട്ടകളെന്നാലോചിച്ച് ഞാൻ അന്നൊക്കെ തലപുകച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പുറത്തെ തെറിവിളിയും ഗതികേടും അല്പം പോലും അരിച്ചു മാറ്റാതെ അപ്പുറത്തെത്തിക്കാൻ മാത്രമായിട്ടാണ് ഓട്ട ഇട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് വൈകി വന്ന തിരിച്ചറിവാണ്. അതും ഒരുതരത്തിൽ നല്ലതാ, അപ്പുറത്തുള്ളവരും എന്തെങ്കിലും സന്തോഷമറിയണ്ടെ !


ഇങ്ങനെ മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കിനിൽക്കുന്ന നീണ്ട രണ്ടു വരി വീടുകൾക്ക് നടുവിലായി വീതികുറഞ്ഞതെങ്കിലും ടാറിട്ട റോഡുതന്നെ. അതിലെ സൈക്കളും ചില സ്കൂട്ടറുകളും മാത്രമേയങ്ങനെ കൂടുതലും പോകാറുള്ളു.  അമ്പാസിഡർ കാറും ജീപ്പുമൊക്കെ ദിവസത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ. ഇത്തിരി വലിയ ചേട്ടന്മാരും ചേച്ചിമാരും സൈക്കളോടിക്കാൻ പഠിക്കുന്നത് ഇതിലേയാണ്.  എങ്ങനെയും അവരോളമെത്തിയിട്ട് വേണം അപ്പൻ്റെ സൈക്കിളിൽ സ്വന്തമായി സവാരിക്കിറങ്ങാനെന്നതും അക്കാലത്തെ ഒരു കൊച്ചു സ്വപ്നമങ്ങനെ.

വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ പെറ്റിക്കോട്ടു മാത്രമിട്ട ഞാനും, ബട്ടൻസും സിപ്പും പോയാൽ പിന്നുകുത്തി നിക്കറിടുന്ന കുറേ ചെക്കന്മാരും ഈ റോഡിലുണ്ടാകും. വേറെയും പെൺപിള്ളേരൊക്കെയൊണ്ടേലും എൻ്റെ കളികൾ കൂടുതലും ഈ ചെക്കന്മാർക്കൊപ്പമാണ്. അവരാകുമ്പോ പിണങ്ങിയാലും ഇണങ്ങാനങ്ങനെ പുറകെ നടന്ന് കെഞ്ചണ്ട. ഇത്തിരി ജാതിഭേദങ്ങൾ അതിനിടയിൽ ഇടംപിടിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു എന്നതും ഒരു സത്യം.

വലിയ അവധിക്ക് സ്കൂള് പൂട്ടിയാൽ  കൂട്ടത്തിൽ ചെറിയ ഞാൻ തന്നെ കുരുത്തക്കേടിനൊക്കെ ചരടുവലിക്കുന്ന ചട്ടക്കാരി.  ഉച്ചയൂണു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ പരിസരത്തെ അമ്മച്ചിമാര് അങ്ങിറങ്ങും അഞ്ചും എട്ടുമൊക്കെ പ്രായമുള്ള പെൺപിള്ളേരെ ഓടിച്ചിട്ട് പിടിച്ച് കൂട്ടമായി തലയിലെ പേൻപിടിക്കാൻ.  കൂട്ടത്തിൽ പേൻ കൂടുതലുള്ള എൻ്റെ തലയ്ക്ക് ആവശ്യക്കാർ കൂടുതലാണ്. ചാകരയ്ക്ക്  കടൽതീരത്ത് മത്തിയടിയുന്ന പോലെയാണ് പല തലകളിൽ നിന്നായി, ഇളയതും മൂത്തതും ഈരുകുഞ്ഞുങ്ങളുമൊക്കെയായി കളം നിറയുന്നത്.  ഞെക്കികൊന്നും ഞൊട്ടികൊന്നും അവറ്റകളുടെ തല പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്ന  ശബ്ദം അവർ അങ്ങ് ആസ്വദിച്ചു. അമ്മച്ചിമാരുടെ ഉള്ളിൽനിന്ന് പരോളിലിറങ്ങുന്ന കൊലയാളികൾ കലിതീരുവോളം അങ്ങനെ വിളയാടും. ഇതിനിടയിൽ വീണു കിട്ടുന്ന ചില അന്തർജന വിശേഷങ്ങൾ ഇവിടുന്ന് ചോർത്തിയെടുത്ത് ചെക്കൻമാർക്കിടയിൽ അവതരിപ്പിച്ചാണ് പലപ്പോഴും ഞാൻ കേമിയാകുന്നത്.  അതിനു വേണ്ടി മാത്രമാണ് പേൻകടിയേക്കാൾ അസഹ്യമായ പേൻ ചീപ്പിനെ ഞാൻ സഹിച്ചിരുന്നത്.

അയാൾക്ക് ഭ്രാന്താണെന്നാണ് എങ്ങനൊക്കെയോ മുതിർന്നുപോയവർ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചിരുന്നത്. ത്രികോണാകൃതിയിലുള്ള മുഖത്തെ ലോല ഭാവങ്ങളെ മറയ്ക്കുമാറ് വളർന്ന് പന്തലിച്ച താടിയും മുടിയും അയാൾക്ക് ആവശ്യത്തിൽ കവിഞ്ഞ ഭ്രാന്ത് ചാർത്തി കൊടുത്തു. കൂട്ടത്തിൽ അരക്കെട്ടും കഴിഞ്ഞ് താഴേയ്ക്ക് നീളുന്ന  നീണ്ട വള്ളികളുള്ള ഒരു തുണിസഞ്ചിയും, പോക്കറ്റ് തൂങ്ങിയ ഒരു മുഷിഞ്ഞ ജുബയും. ഇത്രയൊക്കെ തന്നെ ധാരാളമാണ് ഒരാൾക്ക് ഭ്രാന്തനാവാൻ.


ഇടയ്ക്ക്  ഭ്രാന്ത് മൂർച്ഛിക്കുമ്പോ ഊളൻപാറയിൽ കൊണ്ടുപോകുമെന്നുള്ള കുട്ടികൾക്കിടയിലെ അടക്കംപറച്ചിൽ  എൻ്റെ ഭ്രാന്താലയ സങ്കല്പങ്ങൾക്ക് ആൾരൂപമേകി....ഷോക്കടിപ്പിക്കുമ്പോൾ അടിമുടി  വിറയ്ക്കുന്ന രംഗം അഭിനയിക്കുന്നത് ഓമനക്കുട്ടൻ്റെ കുത്തകയാണ്. കപ്പ (മരച്ചീനി ) യുടെ ഇല അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും തിരിച്ച് മാലയുണ്ടാക്കിയുള്ള ഓസ്കർ സമ്മാനമെന്നും അവനുള്ളതാ..

കാടാറുമാസം നാടാറുമാസം എന്ന കണക്കേ, വല്ലപ്പോഴും മാത്രം കാണുന്ന കഥാനായകൻ അവശേഷിക്കുന്ന കാലം ഭ്രാന്താലയത്തിലെ അന്തേവാസിയായിരിക്കുമെന്ന്  എൻ്റെ കുഞ്ഞു മനസ്സ് ഉറപ്പിച്ചു. അക്രമിയായി ഒരിക്കലും നേരിൽ കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും, ഭ്രാന്തിൻ്റെ നിർവചനത്തിൽ ഞാൻ അതും ഉൾപ്പെടുത്തി. ടിവി വന്നിട്ടില്ലാത്ത കാലമായതുകൊണ്ടും മൃഗശാലയിലൊന്നും  പോയിട്ടുമില്ലാത്തകൊണ്ടും, ഒരു ഏഴുവയസ്സുകാരിയുടെ പേടിസ്വപ്നങ്ങളിലെ നിത്യസന്ദർശകനായി ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടനെന്ന ഈ അയൽവാസി....

ആളെണ്ണം കൂടുതലുള്ള വീടുകളിൽ എല്ലാവർക്കും അകത്തു കിടക്കാനിടമില്ലാത്തകൊണ്ട്, മുറ്റത്ത് വീടിനോട് ചേർത്ത് ഷീറ്റുപോലൊന്ന് വലിച്ചുകെട്ടിയ ചിലതും അക്കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. അങ്ങനൊന്നാണ് ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ്റേതും. സമപ്രായക്കാരായ ആരും തന്നെ അവിടെയില്ല. ജാതീയമായും സാമ്പത്തികമായും ഏറ്റവും താഴെയാണവർ. കറുപ്പൊക്കെ കുറച്ചിലാണെന്ന് ആ പ്രായത്തിലെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ എനിക്ക്, ഒരു ബ്ലൗസും ലുങ്കിയും മാത്രമുടുത്ത മുടിയോളം തന്നെ കറുത്ത് മെലിഞ്ഞ ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ്റെ അമ്മ ഒരിക്കലും അമ്മമാരുടെ ഗണത്തിലായിരുന്നില്ല. അലിവുമില്ല ആദരവുമില്ല.

ഒരു കൈയകലത്താണ് വീടുകളെങ്കിലും അങ്ങനെ പല പല കാരണങ്ങൾകൊണ്ട് അവരുമായുള്ള സമ്പർക്കം നന്നേ കുറവാണ്.  പോരാത്തതിന് ഭ്രാന്തുള്ള കുടുംബവും ! .

നന്നായി ചിത്രം വരയ്ക്കുന്നയാളാണ് ഈ ഭ്രാന്തൻ ചേട്ടൻ. വീടിൻ്റെ മുൻഭിത്തിയിൽ മഞ്ഞയും നീലയും ചുമപ്പുമൊക്കെ കലർന്ന ഒരു സ്ത്രീരൂപം വരച്ചിട്ടിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ അങ്ങോട്ട് അധികം നോക്കാറില്ല, പേടിയാണ്; നാക്കൊക്കെ നീട്ടിയ ആ ചേച്ചിയെ നോക്കിയാൽ ഭ്രാന്തു പകരുമെന്ന പേടി!

തൊട്ടടുത്ത് ഞാനൊരിക്കലേ പോയിട്ടുള്ളൂ. ഭ്രാന്തില്ലാത്ത സമയമാണതെന്നൊക്കെ കൂട്ടുകാരിൽ നിന്നറിഞ്ഞിരുന്നു. അങ്ങനെ ഒരുദിവസം ചിക്കിപ്പറിച്ച് നടക്കുന്ന കോഴിയെപ്പോലെ ഒരു കോലും കൊണ്ട് തേരാപാരാ നടക്കുന്ന എന്നെ വിളിച്ചതാണ്. "ശൂ ശൂ ഇങ്ങു വാ ".
പോകണോ വേണ്ടയോ? കൈയ്യിൽ കോലുണ്ടല്ലോ എന്ന ധൈര്യത്തിൽ അല്പം അകലം പാലിച്ച് അടുത്തുചെന്നു നിന്നു. "ഈ പടം വേണോ ? അമ്പലക്കുളത്തിലെ താമരയാ."
അമ്പലക്കുളം എനിക്കന്ന് പേടിയാ. എൻ്റെ ദൈവമല്ലാത്തതൊക്കെ പിശാചിൻ്റെ ദൈവമാണെന്നാണ് ഏതോ 'ദൈവവിശ്വാസി' പഠിപ്പിച്ചുതന്നത്.  അതുകൊണ്ടുതന്നെ
'കൗസല്ല്യ സുപ്രജരാമ പൂര്‍വ  ..... ' കേട്ടാലും അഞ്ചുനേരത്തെ വാങ്ക് വിളി കേട്ടാലും, പിള്ളേരെ പിടുത്തക്കാർ ചാക്കുമായി വരുമെന്നപോലെ, പിശാചുദൈവങ്ങൾ ഇരുട്ടിൻ്റെ മറവിൽ വന്ന് ചോരകുടിക്കുന്ന രംഗം എൻ്റെ ഞരമ്പുകളെ വലിഞ്ഞുമുറുക്കും. ഞാൻ ഓടി ആരുടെയെങ്കിലും ഓരം ചേരും.
എന്നിട്ടും പക്ഷേ അമ്പലക്കുളത്തിലെ താമരയുടെ ചിത്രം ഞാൻ വാങ്ങി. എനിക്കാദ്യമായി കിട്ടിയ ഒരു സമ്മാനം !

സ്കൂളിൽ പോയിവരുന്ന വഴിയിൽ അല്പം ദൂരം ആളൊഴിഞ്ഞ ഒരു റബ്ബർ തോട്ടത്തിലൂടെ നടന്നാൽ എളുപ്പം വീട്ടിലെത്താം. ഇടതൂർന്ന മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് മാത്രമേ സൂര്യൻ കനിയൂ. ഇരുട്ടാണ് കൂടുതലും. കൂട്ടം തെറ്റി ഒറ്റയ്ക്കുവരുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ കുടുതലും പിന്നോട്ട് നോക്കിയാണ് മുന്നോട്ട് നടക്കാറ്. ഇരുട്ടിൽ വരുന്ന പ്രേതങ്ങളെയാണ് എനിക്ക് അവിടെ എത്തുമ്പോൾ ഓർമ്മവരുന്നത്. കൂട്ടത്തിൽ ഭ്രാന്തൻ അയൽവാസിയെയും. രണ്ടും എനിക്ക് ഒരേപോലെ.

അതൊരു ശനിയാഴച്ചയായിരുന്നു. കളികഴിഞ്ഞ് ഊണുകഴിക്കാൻ ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു. എല്ലാരും തിരിച്ചെത്തിയ ശബ്ദങ്ങൾ കേൾക്കാം. ഞാൻ മാത്രം കഴിച്ചിട്ടില്ല. അമ്മയ്ക്ക് തലേന്ന്തൊട്ട് ആരോടോ എന്തിനോടോ ഉള്ള കലിപ്പ് തീർന്നിട്ടില്ല, അതുകൊണ്ട് എല്ലാം പയ്യെയാണ്, ചോറ് വേവുന്നേയുള്ളൂ. കാര്യമന്വേഷിക്കാൻ ചെന്നാൽ, വടികൊടുത്ത് അടിവാങ്ങുന്ന പോലെയായതുകൊണ്ട് ഞാൻ അകത്തും പുറത്തുമല്ലാത്തപോലെ അടുക്കളവാതിലിൽ ചാരി ആടിയാടി നിന്നു. പെട്ടന്നാണ് ചങ്ങാതിക്കൂട്ടത്തിലേയ്ക്ക് ഓമനക്കുട്ടൻ എന്നെ കൊതിപ്പിക്കുന്ന ഒച്ചയുണ്ടാക്കി ഓടിവന്നത്.  ഞാൻ പയ്യെ ജനലരികിൽ പോയി എത്തി നോക്കി. റോഡുപണിക്കിടയിൽ അവര് കാണാതെ അപ്പൻ അഞ്ചാറ് ചട്ടി മെറ്റല് വാരി  മുറ്റത്തിൻ്റെ മൂലയ്ക്ക് കൂമ്പാരം കൂടിയിട്ടുണ്ട്. അതാണ് ഞങ്ങളുടെ സ്ഥിരം ഇരിപ്പിടം. മെറ്റലിൻ്റെ അളവ് കുറയുന്നതിന് അപ്പനെന്നെ ഇടയ്ക്ക് ചെറിക്ക് പിടിക്കാറുമുണ്ട്. ഓമനക്കുട്ടൻ എന്തോ കഥപറയുന്നു. അവൻ്റെ അച്ഛൻ തൊപ്പിയുള്ള പോലീസുകാരനാ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവൻ ധീരകഥകളൊക്കെ പറയുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ ആരാധനയോടെ കേട്ടിരിക്കാറുണ്ട്. ഇന്നത്തെ കഥയിൽ എല്ലാവരും സംസാരിക്കുന്നു, അതിശയം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു ! വിശപ്പിനെ ഞാൻ തൽക്കാലം മറന്നുകളഞ്ഞ്, അമ്മ കാണാതെ പുറത്തുചാടി.  എല്ലാവരും തിരക്കിട്ട് അവനവൻ്റെ സിദ്ധാന്ദങ്ങൾ വിളമ്പുന്നതിനിടയിൽ മാക്രിമാത്തനാണ് എന്നോട് കാര്യം പറഞ്ഞത്. "റബ്ബർതോട്ടത്തിനപ്പറത്തെ ആ പഴയ അമ്പലക്കുളത്തിലൊരു ശവം പൊങ്ങി !!  കണ്ടാ തിരിച്ചറിയൂല, ചീഞ്ഞനാറ്റാ, പായേല് പൊതിഞ്ഞ് പോലീസ്സാര് കൊണ്ടോയി. ഓമനക്കുട്ടൻ്റെ അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് അത് ചാത്തൻകുട്ടിയാണെന്നാണ്. "

കിട്ടിയ വിവരം ആദ്യമെത്തിക്കാൻ എല്ലാരും നാലുപാടുമോടി. ഞാനും ഓടി വീട്ടിലേയ്ക്ക്, അമ്മയോട് ഈ ഞെട്ടിക്കുന്ന വാർത്ത പറയാൻ. കേട്ടതും കലിതുള്ളി നിന്ന അമ്മയ്ക്കും പെട്ടന്നെന്തൊരു ഭാവമാറ്റം! ആരാൻ്റമ്മക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുമ്പോഴാണ് വീട്ടലെ പലരുടെയും ഭ്രാന്തിന് ശമനമുണ്ടാകുന്നത് എന്നതും ഒരു വിരോധാഭാസമാണ്.

മരണങ്ങളിൽ ജീവനുണരുന്ന നാട്! മരണമാണ് ഏറ്റവും വലിയ ആലോഷമെന്ന് എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. പന്തലിടാൻ, പെട്ടിവാങ്ങാൻ, കരയാൻ വരെ എല്ലാവർക്കും  ഒരേ മനസ്സ്, ഒരേ ആവേശം! ചില തലതല്ലികരച്ചിലും എണ്ണിപ്പെറുക്കലുകളും, പിന്നെ അതിൻ്റെ ഗുണനിലവാരമനുസരിച്ച് മരിച്ചയാളോടുള്ള സ്നേഹത്തിൻ്റെ തോത് നിശ്ചയിക്കലും ഒക്കെയായി ജീവചരിത്രം ആട്ടക്കഥ  പിന്നേയും കുറേ ദിവസങ്ങളങ്ങനെ അരങ്ങേറും.
മരണം എനിക്കും വലിയ ഇഷ്ടമാ. ആരേലും മരിക്കുമ്പോ തൊട്ടുള്ള കൊതിയാണ്, ഏഴ് അല്ലെങ്കിൽ സഞ്ചയനത്തിനുള്ള പായസത്തോട്. പിള്ളേരുടെ കൊതിക്ക് അഭിമാനപ്രശ്നങ്ങളന്ന്  അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.

പെട്ടന്ന് തന്നെ അവിടെ ആൾക്കൂട്ടമായി ബഹളമായി, രംഗം ഉഷാറായി. നിഗമനങ്ങൾ പലതായി.

"ഭ്രാന്ത് മൂത്തപ്പോ ചാടിചത്തായിരിക്കും."  
"ഏയ്, കൈയ്യിലിരിപ്പതായകൊണ്ട് വല്ലോനും തല്ലികൊന്നിട്ടതായിരിക്കും."

തല്ലികൊന്നതാണെങ്കിൽ അമ്മയല്ലാതെ പിന്നതാരായിരിക്കും !   എന്നെ ഓടിച്ചിട്ട് ഈർക്കലികൊണ്ട് തല്ലിക്കൊല്ലാൻ നോക്കുന്ന അമ്മയെ മാത്രമേ എനിക്കന്നറിയൂ.

അധികം താമസിയാതെ ഔദ്യോഗിക അറിയിപ്പെത്തി;
'മരിച്ചത് ചാത്തൻകുട്ടി തന്നെ.'

ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ്റെ ചത്ത് ചീഞ്ഞ മുഖമെൻ്റെ ഉൾവായുവിനെ കട്ടിയാക്കി. അവ അകത്തേക്കും പുറത്തേക്കും പോകാൻ വിസ്സമതിച്ച്, കഴുത്തിൽ കട്ടപിടിച്ചു. ഇനി എന്നെ പിൻതുടരാൻ പുതിയൊരു പ്രേതംകൂടി ! കണ്ണുതുറന്നാലും കൈനീട്ടിയാലും എന്നെ പിടിക്കാവുന്ന ദൂരമേയുള്ളൂ.  ചെക്കന്മാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ കൂടാൻ അവരെപ്പോലെ ധൈര്യശാലിയായി അഭിനയിക്കുന്ന ഞാൻ എങ്ങനെ ആരോടെങ്കിലും ഈ പ്രേതപ്പേടി പറയും ! ഞാൻ തീർത്തും ഒറ്റയ്ക്കായി.

അന്ന്  പോസ്റ്റ്മോർട്ടം എന്നൊന്നും ആരും പറഞ്ഞുകേട്ടതായി ഓർക്കുന്നില്ല, ഇനി ഉണ്ടായിരിന്നോ, എങ്ങനെ ആളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു എന്നൊന്നുമുള്ള സംശയങ്ങൾ എൻ്റെ ഇളം ബുദ്ധിയിൽ തോന്നിയില്ല. മുറ്റത്ത് പണ്ടേ ഷീറ്റ് വലിച്ച് കെട്ടിയിരുന്നകൊണ്ടും പന്തലിനുള്ള പ്രൗഡി അവർക്കില്ലാഞ്ഞകൊണ്ടും അങ്ങനൊന്നുണ്ടായില്ല. കൂട്ടം കൂടി കാര്യങ്ങളൊക്കെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ എല്ലാവരിലും  ഒരു ദുർമരണത്തിൻ്റെ അറപ്പ് കാണുന്നുണ്ടാ. വലിയ സഹാനുഭൂതിയൊന്നും ആരിലുമില്ല.
കിംവദന്തികൾക്കു പക്ഷേ കുറവൊന്നുമില്ലാഞ്ഞകൊണ്ട് ഞങ്ങൾക്ക് അവിടെയുമിവിടെയും നടന്ന് കേൾക്കാനൊരുപാടുണ്ടായിരുന്നു. ശവമെങ്ങനെ കൊണ്ടുവരും, തുറന്നുകാണിക്കാൻ വഴിയില്ല; നാറും, അമ്മയെ ചിലപ്പോ കാണിക്കും എന്നിങ്ങനെ പലതും. അമ്മയെ കാണിച്ചാൽ ആ തക്കത്തിന് എങ്ങനെയും ഒന്നു കാണണമെന്ന് ഞാനും കരുതി, ഇങ്ങനൊരെണ്ണം ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ!

ഈ മനുഷ്യന് വേണ്ടിയും ആളുകൾ ഇങ്ങനെ കാത്തിരിക്കുമോ!! അക്ഷമരായി രണ്ടുമണിക്കൂറോളം റോഡിൻ്റെ ഓരം ചേർന്ന് മുതിർന്നവർക്കൊപ്പം ഞങ്ങളും ഇടം പിടിച്ചു. ആളുകൾ കൂടുന്നയിടമായതുകൊണ്ട് പെറ്റിക്കോട്ട് മാറ്റി, താരതമ്യേന ഭേദപ്പെട്ട ഒരുടുപ്പിട്ടിട്ടുണ്ട്, അതിലെനിക്ക് അല്പം അഭിമാനവും തോന്നി.

കാത്തിരിപ്പിനൊടുക്കമായി. മാക്രിമാത്തൻ പറഞ്ഞപോലെ, പായയിൽ പൊതിഞ്ഞ് നാലഞ്ചുപേര് തോളത്തു വച്ച് കൊണ്ടുവരുന്ന എൻ്റെ സങ്കല്പങ്ങൾക്ക് മങ്ങലേറ്റിരിക്കുന്നു. പ്രതീക്ഷകളൊക്കെ തെറ്റിച്ച് രാജകീയമായ വരവ്. ഞാൻ അന്നുവരെ കണ്ടിട്ടുള്ളത്തിൽ വച്ച് ഏറ്റവും ചന്തമുള്ള ഒരു വലിയ വെളുത്ത വണ്ടി. ഇംഗ്ലീഷൊക്കെ കൂട്ടിവായിക്കാൻ പഠിച്ചു തുടങ്ങിയതിൻ്റെ ആത്മവിശ്വാസത്തിൽ വണ്ടിയുടെ മുന്നിൽ എഴുതിയത് വായിക്കാൻ ഞങ്ങൾ പരസ്പരം വെല്ലുവിളിച്ചു. 'ƎƆИA⅃UꓭMA'  പലരും പലതും പറഞ്ഞെങ്കിലും, കുട്ടത്തിൽ പഠിപ്പിൽ അല്പം ഭേദപ്പെട്ട  എൻ്റെ  'എംമ്പളം' എന്ന കണ്ടുപിടുത്തം എല്ലാവരും ശരിവച്ചു. ഞാൻ പെട്ടന്ന് അഹങ്കാരിയായി, ഈ ഇംഗ്ലീഷറിയാത്തവന്മാരാണല്ലോ എൻ്റെ കൂട്ടെന്ന് സ്വയം പരിതപിച്ചു.

തിക്കിതിരക്കി ഞങ്ങളും വണ്ടിയുടെ പരിസരത്തൊക്കെയെത്തി. പായയിലല്ല, പെട്ടിയിലാണ് ചേട്ടൻ്റെ കിടപ്പ്. ഇത്രയും നേരം വെള്ളത്തിൽ കിടന്നകൊണ്ട് നാറ്റം വരാതെ പെട്ടിയിലാക്കിയിരിക്കുവാണെന്ന് അതിനിടയിൽ നിന്ന് ആരോ പറഞ്ഞു കേട്ടു. ചന്ദനത്തിരി, കർപ്പൂരം, കുന്തിരിക്കം എന്നുവേണ്ട പുകയും മണവുമുള്ള എല്ലാം വാരിക്കോരി കത്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. അന്നുമുതൽ പിന്നിങ്ങോട്ട് എക്കാലവും  എനിക്ക് ചന്ദനത്തിരിമണമറിഞ്ഞാൽ ഉളളിൽ പതുങ്ങിയിരിക്കുന്ന പ്രേതങ്ങൾക്ക് പ്രാണവായു കൊടുക്കുന്നപോലെയാകും.

പെട്ടി പയ്യെ  മുറ്റത്തോട്ട് എടുത്ത് വച്ചതും വീടിൻ്റെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് അലറിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മയും ഫുൾപ്പാവാടയും ഷർട്ടുമിട്ട, പൊക്കത്തിൽ ഒരിഞ്ചൊക്കെവച്ച് വ്യത്യാസമുള്ള അഞ്ചാറ് ചേച്ചിമാരും പുറത്തെത്തി. എല്ലാവരും ഏറെക്കുറേ ഒരുപോലൊക്കെ.
ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടന് മൂന്ന് ചേട്ടൻമാർ കുടിയുള്ളത് എനിക്കറിയാം, പുറത്തുപോകുന്നതും വരുന്നതും ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഇതൊക്കെയാരാ, ആവോ ! ഇത്രയും പേർ ഈ വീടിനകത്തെ അന്തേവാസികളാണെന്ന്  പിന്നീടാണറിഞ്ഞത്. പട്ടിണി മൂത്ത് ഭ്രാന്തായ കുടുംബമാണെന്നതും വൈകി വന്ന തിരിച്ചറിവാണ്.

അപ്പോഴേയ്ക്കും ഇത്തിരിപ്പാേന്ന മുറ്റത്ത് തിക്കിഞെരുക്കി ആളുകൾ ബഹളമായി. വലിയ കാലുകൾക്കിടയിൽ കൈയ്യും തലയുമിട്ട് ഇടമുണ്ടാക്കി ഞാൻ ഒരുതരത്തിൽ പെട്ടിയുടെ ഒരുവശത്തായി എത്തിപ്പെട്ടു. 'പെട്ടി തുറക്കരുത്, അവിടെ തൊടരുത്, ഇവിടെ പിടിയെടാ.. ' എന്നൊക്കെയുള്ള ആക്രോശങ്ങൾക്കിടയിലും, ''എൻ്റെ പൊന്നുമോനേ, അമ്മയ്ക്ക് നിന്നെ ഒന്നൂടെ കാണണോടാ " എന്ന അലർച്ച ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടു. എനിക്കാദ്യമായി അവരോട് അലിവുതോന്നി. എനിക്ക് മാത്രമല്ല, വേറെ ആർക്കോ കൂടി തോന്നി.
"അമ്മയെ എന്തായാലുമൊന്ന് കാണിച്ചിട്ട് കൊണ്ടുപോയാൽ മതി." അയാളൊറ്റയ്ക്ക് ഉച്ചത്തിൽ തീരുമാനിച്ചു.
അങ്ങനെ പെട്ടി പയ്യെ തുറക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. സ്ത്രീകൾ സാരിതുമ്പുകൊണ്ടും പുരുഷന്മാർ കൈമുട്ടുകൊണ്ടും നേരത്തേതന്നെ മൂക്കുപൊത്തിത്തുടങ്ങി. പുക നിറഞ്ഞിട്ട് കൃത്യമായൊന്നും കാണാതായി. ആകാംഷകൊണ്ട് എല്ലാവരും തന്നെ പാദങ്ങളിൽ നിന്ന് പെരുവിരളിലേയ്ക്ക് ശരീരത്തെ നിയന്ത്രിച്ച് നിർത്താനുള്ള ശ്രമമാരംഭിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഒരു വശത്തുനിന്ന് പെട്ടിയുടെ അടപ്പ് തുറന്നു തുടങ്ങിയതും, തലകളൊക്കെ അങ്ങോട്ട് ആകർഷിക്കപ്പെട്ടു. കാണുന്നതും ശ്വസിക്കുന്നതും പുകതന്നെ. പേടിച്ചിട്ട് ഞാൻ അടുത്തുനിന്ന കാലിൽ വട്ടം പിടിച്ചു. കരച്ചിലുകളുടെ ഒച്ചയും കൂടി.
"ഒന്ന് കണ്ടിട്ട് പെട്ടന്നടച്ചോ ." പിന്നാലെ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം.
"ഇയാളെന്തു പേടിതൊണ്ടനാ, കാണാൻ പേടിയാണേൽ പിന്നെന്തിനാ ഇങ്ങു പോന്നേ?
ആ ബഹളത്തിനിടയിൽ എൻ്റെ ശബ്ദം ആര് കേൾക്കാൻ! എനിക്കെങ്ങനെയും കണ്ടേ മതിയാകൂ, ഈ കാര്യത്തിൻ ഞാൻ കൂട്ടുകാർക്കായി കാത്തുനിന്നില്ല. പെട്ടിയുടെ തുറന്നവശത്തേയ്ക്ക്  കുത്തിഞെരുക്കി എത്തി. എന്നെ മുടിക്ക് പിടിച്ച് ആരോ ശകാരിച്ചു. ''എങ്ങോട്ടാണീ പോണത്, മാറിപ്പോടി." വഴക്കും വേദനയും എനിക്ക് ഏശിയതേയില്ല. മുന്നോട്ട് വച്ച കാല് മുന്നോട്ട് തന്നെ.

ഇത്രയൊക്കെ അദ്ധ്വാനിച്ചത് വെറുതെയായി. പെട്ടിയ്ക്കകത്ത് ഒരു വെള്ള തുണിയിൽ മുഴുവനായും പൊതിഞ്ഞ് നേർത്ത ഒരു വള്ളി കൊണ്ട് വലിച്ചു മുറുക്കി കെട്ടിയിരിക്കുന്നു.
"ആ തുണി അഴിക്കാൻ പറ്റില്ലാ.." ഓമനക്കുട്ടൻ്റെ അച്ഛൻ കല്പനയിറക്കി. പെട്ടി വീണ്ടും അടയ്ക്കപ്പെട്ടു. "ഇയാളാരാ അത് തീരുമാനിക്കാൻ,  എനിക്ക് കാണണം." പോലീസുകാരനോട് ഉറക്കെ ചോദിക്കാനുള്ള വലിപ്പമില്ലാത്ത എൻ്റെ മനസ്സ് പയ്യെ പ്രാകി.  സർവ്വശക്തിയുമെടുത്ത് വീണ്ടും വീണ്ടും ആഞ്ഞു വലിച്ച് നോക്കിയിട്ടും എനിക്ക് ശവം ചീഞ്ഞ മണമേതാണെന്ന് മനസ്സിലായില്ല. മരണത്തിൽ തോന്നാത്ത വേദന, ആ ചീർത്തു ചീഞ്ഞ മുഖം കാണാനാവാത്തതിൽ എനിക്കും, പിന്നെ എല്ലാവർക്കും തോന്നി. 

വലിയ താമസമില്ലാതെ ശവം തിരിച്ച് വണ്ടിയിൽ കയറ്റാനാനുള്ള ശ്രമമായി. മാക്രിമാത്തനും ഓമനക്കുട്ടനും ജോസപ്പും ഞാനും കൂടിയാലോചന തുടങ്ങി. ''ശവം കത്തിക്കുന്നതെങ്ങനാ, ചൂട്ടുകൊണ്ടാണോ?" ജോസപ്പൻ്റ സംശയത്തിന്  ആർക്കും കൃത്യമായ ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു.
"ഞങ്ങളേക്കെ കത്തിക്കൂലാ, കുഴിച്ചിടുവാ. ഇന്നാള് എൻ്റപ്പാപ്പൻ മരിച്ചപ്പോ വല്യ കുഴിലേക്ക് വള്ളിയൊക്കെ കെട്ടിയാ ആ പെട്ടി അങ്ങനെ എറക്കിയേ. കാണണ്ട കാഴ്ചയാ!  ഞാൻ ദേ ഇങ്ങനെ തൊട്ടടുത്തുന്ന് കണ്ടതാ."
ആത്മപ്രശംസ കലർന്ന ആത്മഗതം കൂടി അവൻ കൂട്ടിച്ചേർത്തു. എനിക്കും മാത്തനും ആവേശമായി. ഒന്ന് ആഞ്ഞ് ഓടിയാൽ എത്താവുന്ന ദൂരമേയുള്ളൂ ശ്മശാനത്തിലേയ്ക്ക്. സ്കൂളിലേക്ക് ചുറ്റിക്കറങ്ങിപ്പോകുന്ന വഴിയിൽ നിന്ന് നോക്കിയാൽ കാണാവുന്നതാണ് ശ്മശാനം. ആലോചിക്കാനോ വീണ്ടുവിചാരത്തിനോ സമയമില്ല.  ഓമനക്കുട്ടൻ പക്ഷേ നിലപാടു മാറ്റി. ഞങ്ങളെയും പിൻതിരിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിൽ മാക്രിമാത്തൻ വീണു. ഞാനും എന്നേക്കാൾ രണ്ടോ മൂന്നോ വയസ്സ് മൂപ്പുള്ള ജോസപ്പും, അവൻ്റെ വാലായി നടക്കുന്ന അനിയൻ അന്ത്രുവും ശവക്കോട്ട ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടാൻ തുടങ്ങി. ഒരല്പം കയറ്റം കയറി വേണം അവിടെയെത്താൻ. ശ്വാസംമുട്ടിത്തുടങ്ങി. എന്നാലും വണ്ടിയെത്തും മുമ്പേ ഞങ്ങളെത്തി. പണ്ട് കെട്ടിടം പണിയാൻ ചെങ്കല്ല് വെട്ടിയെടുത്ത ഒരു വലിയ കുഴിയെ രൂപം മാറ്റി ശ്മശാനമാക്കിയതാണ്.  കല്ലുവെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ ചവിട്ടുപടികൾ ഇറങ്ങിവേണം മുഴുവൻ തുറന്നുകിടക്കുന്ന ശ്മശാനത്തിന് ഉളളിൽ കയറാൻ. ഞങ്ങൾ അതിൻ്റെ മുകളിൽ ഒരുവശത്തായി സ്ഥാനം പിടിച്ചു.  അവിടെ നിന്നാൽ എല്ലാം കാണാം. ആരും ഓടിച്ചു വിടുകയുമില്ല. താമസിയാതെ വണ്ടിയുമെത്തി. സ്ത്രീകളാരുമില്ല കൂടെ. പെണ്ണുങ്ങളിതൊന്നും കാണാൻ പാടില്ലാന്നാ വിശ്വാസമെന്ന് ജോസപ്പ് പറഞ്ഞു. ദുഷ്ടൻ, അവിടെ വച്ച് അവനത് പറഞ്ഞില്ല. കണ്ടാലെന്താകുമെന്ന പേടി എനിക്ക് കൂനുമ്മേൽ കുരുപോലെയായി. വന്ന സ്ഥിതിക്ക് കാണാതെ പോകാനും വയ്യ.


പെട്ടിയിൽ നിന്ന് പുറത്തെടുത്ത വെള്ള പൊതിഞ്ഞ ശരീരം പടികളിറക്കി താഴെയെത്തിച്ച് നിലത്ത് വച്ചു. തൊട്ടടുത്തായി ഒരാൾവലുപ്പത്തിൽ കുറച്ച് കമ്പുകളും കോലുകളും നിരത്തിയിട്ടുണ്ട്. പ്രാർത്ഥനപോലെ ഒരാൾ എന്തോ ചിലതൊക്കെ പറയുന്നു, ശവമെടുത്ത് കമ്പുകൾക്ക് മേലെ വച്ചു. പിന്നെ ചാണകം വട്ടത്തിൽ പരത്തി ഉണക്കിയവ അതിനു മുകളിലായി അടുക്കിയടുക്കി വച്ചു. അധികം താമസിയാതെ ശവം കാണാതായി.  ആരാണതിന് തീകൊളുത്തിയതെന്നൊന്നും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. നാലുവശത്തുനിന്നും തീ പടർന്നുകയറാൻ തുടങ്ങുന്നു. മുകളിൽ നിൽക്കുന്ന ഞങ്ങളെ ലക്ഷ്യമാക്കി പുക പാഞ്ഞെത്തി. പേടിച്ചരണ്ട ഞാനാണ് ഏറ്റവും മുന്നിലോടി തിരിച്ചെത്തിയത്.
ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ്റെ പ്രേതപ്പുക പിൻതുടരുന്നുണ്ടെന്ന തോന്നൽ എന്നെ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുത്തി, എൻ്റെ ഓട്ടത്തിൻ്റെ വേഗത കൂടി. പണ്ട് കാണുമ്പോൾ പേടി തോന്നിയിരുന്ന രൂപം ഇപ്പോൾ സർവ്വവ്യാപിയായി, പുകയായി, വായുവായി, ശ്വാസമായി. ഞാൻ ശ്വസിക്കുന്നതിനൊക്കെ ചാണകം കരിച്ച മണം!!

അന്ന് ഞാൻ കുളിച്ചില്ല, കുളിമുറിയിൽ കയറിയപ്പോ, ജനലരികിൽ പുക കണ്ടപോലൊരു തോന്നൽ. അമ്മയോട് എന്തെന്നില്ലാത്ത സ്നേഹം, അടുക്കളയിൽ അമ്മയ്ക്കരിൽനിന്നു ഞാൻ മാറിയില്ല. അമ്മയും കുളിക്കാൻ പോകാതിരുന്നെങ്കിലെന്ന് ഞാനാഗ്രഹിച്ചുപോയി. പിന്നീടൊരുപാടു കാലം കണ്ണുതുറന്നു മാത്രമാണ് ഞാൻ സോപ്പിട്ടിരുന്നതും കുളിച്ചിരുന്നതും. കണ്ണടച്ചാലുള്ള ഇരുട്ട് എൻ്റേത് മാത്രമാണെന്ന് അന്നറിയില്ല. വിറച്ചു വിറങ്ങലിച്ച് ഞാനാദിവസങ്ങളിലൊക്കെ രാത്രി കിടന്നുമുള്ളുമായിരുന്നു. രാവിലെ എണീക്കുമ്പോ ആ വകയിൽ കുറേ ചീത്തവിളിയും നാണക്കേടിൻ്റെ ഭാരവും വേറെ.

ദിവസങ്ങളങ്ങനെ പയ്യെ കടന്നുപോയി, പേടി മാത്രം പോയില്ല. അപ്പോഴാണ് ഓമനക്കുട്ടൻ ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പിൻ്റെ പുതിയ ലക്കം ഇറക്കിയത്. ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ്റെ അസ്ഥിയും ചാരവും വാരി എവിടെയോ ഒഴുക്കിയെന്ന്. അങ്ങനൊന്ന് ഞാനാദ്യമായി കേൾക്കുന്നതാ. അതെന്തിനാണെന്ന എൻ്റെ സ്വാഭാവിക സംശയത്തിന് , ആത്മാവിനെ ഈ ലോകത്തുനിന്ന് എന്നേയ്ക്കുമായി പറഞ്ഞുവിട്ടു, ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചുവരില്ലെന്ന് അവൻ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. അവനെ പഠിപ്പിച്ച 'ദൈവവിശ്വാസി' നല്ലവനാണ്. എനിക്കതൊരു വലിയ ആശ്വാസമായി.  ഓമനക്കുട്ടന് വാർത്തകൾക്ക് ക്ഷാമമില്ല, അവൻ അടുത്തതിലേയ്ക്ക് കടന്നു. ശവം ചത്തുപൊങ്ങിയ റബ്ബർത്തോട്ടത്തിനുത്തുള്ള പഴയ അമ്പലക്കുളം വൃത്തിയാക്കിയെടുക്കാൻ പോകുന്നുവെന്ന്.

അല്പമൊന്ന് ആശ്വസിച്ച എനിക്ക് പെട്ടന്ന് ഷോക്കടിച്ചപോലെ. ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചുവച്ചത് ആ കുളത്തിലെ താമരപ്പൂവല്ലേ ! അതും
ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ വരച്ചത്. പെട്ടന്നു തന്നെ കളം വിട്ട് ഞാൻ ഓടി വീട്ടിലെത്തി. പഴയൊരു മാസികയ്ക്കകത്താണ് അത് വച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇനി അതിലെങ്ങാനും ആത്മാവിൻ്റെ വല്ല അംശവുമുണ്ടെങ്കിലോ !  തൊടാനെനിക്ക് പേടിയായി. പയ്യെ മാസികയുടെ ഒരറ്റത്തു തൂക്കിപ്പിടിച്ച് ഞാനത് വീടിൻ്റെ പുറകിലെ പടിയിൽ കൊണ്ടിട്ടു. ഓമനക്കുട്ടൻ്റെ ആദ്യ കഥ പിന്നെയും ഓർമ്മയിൽ വന്നു. അതെ, ഇതും കത്തിച്ച് അസ്ഥിയും ചാരവും ഒഴുക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു. തീയുണ്ടാക്കി കളിക്കുന്നതിന് എനിക്ക് വഴക്ക് കേൾക്കുന്നത് പുത്തരിയല്ല. ഞാൻ അമ്മകാണാതെ തീപ്പട്ടി എടുത്ത് ആരെങ്കിലും വരുന്നതിനു മുമ്പ് മാസികയോടുകൂടി തന്നെ കത്തിച്ചു. തീപ്പട്ടി മുക്കാലോളം തീരാറായി, കൈയ്യുമല്പമൊന്നു പൊള്ളി. രണ്ടും ഞാൻ ഗൗനിച്ചില്ല. അടുത്തത് ചാരം വാരൽ. അതിനു ചെറു ചൂടുണ്ട്. പെറ്റിക്കോട്ടിൻ്റെ അടിവശം കൊണ്ട് തുടച്ചുകൂട്ടി. പയ്യെ കൈകൊണ്ട് തട്ടി പെറ്റിക്കോട്ടിലേയ്ക്കിട്ടു. അതുംകൊണ്ടോടി അടുക്കളയിലെ വെള്ളം പോകാനിട്ടിരിക്കുന്ന ഓവിലൂടെ ഒഴുക്കിവിട്ടു. ഭാഗ്യത്തിന് പുറകുവശത്ത്  അലക്കുകല്ലിനോട് ചേർന്ന് ഒരു പൈപ്പും ഉണ്ടായിരുന്നു. കൈയ്യിലും പെറ്റിക്കോട്ടിലും ഒട്ടിപ്പിടിച്ചതിനെയൊക്കെ അവിടെ കഴുകി ആത്മാവിൻ്റെ അവസാന തരിയും ഒഴുക്കി കളഞ്ഞ് മോക്ഷം കൊടുത്തു. എന്തൊരാശ്വാസം !

ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആണെങ്കിലും ഭയം പൂർണ്ണമായും എൻ്റെ പിടിവിട്ടില്ല. എങ്കിലും ചിന്തകൾ വഴിമാറിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ, ഭയത്തിനും വഴിമാറാതെ തരമില്ലെന്നായി. അഞ്ചാറുമാസം കടന്നുപോയി. ക്രിസ്മസ്സ് പരീക്ഷയുടെ അവസാനത്തെ ദിവസം. ഒന്നിടവിട്ട ക്ലാസ്സുകാർക്ക് രാവിലെ ആണെങ്കിൽ, മറ്റു ക്ലാസ്സുകാർക്ക് ഉച്ചയ്ക്കാണ് പരീക്ഷ. കൂട്ടത്തിൽ എനിക്ക് മാത്രം ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷമാണ്. വൈകുന്നേരം അവസാനത്തെ പരീക്ഷയും തീർന്ന് അവധി തുടങ്ങുന്നതിൻ്റെ സന്തോഷത്തിൽ ഓടിക്കിതച്ചാണ് മടങ്ങിയെത്തിയത്.  ദൂരെനിന്നുതന്നെ അവധി ആദ്യം തുടങ്ങിയ കൂട്ടരുടെ ബഹളങ്ങൾ കേൾക്കാം. ഓമനക്കുട്ടൻ്റെ പുതിയ കഥകേൾക്കാൻ യൂണിഫോമിൽ തന്നെ ബാഗുംകൊണ്ട് ഞാനും കൂടെക്കൂടി. എന്നെനോക്കി അവനൊന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു. "നീ ഒറ്റയ്ക്കാണോ വന്നേ ? റബ്ബർത്തോട്ടത്തിലൂടെയാണോ പോന്നത്? ഭാഗ്യമായി നീ തിരിച്ചെത്തിയത്." കാര്യമറിയാൻ ഞാൻ എല്ലാരേയുമൊന്ന് നോക്കി. ഓമനക്കുട്ടൻ ആ സത്യം പറഞ്ഞു. "ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ്റെ പ്രേതം റബ്ബർത്തോട്ടത്തിൽ ആരോ കണ്ടു." 

എൻ്റെ കാൽമുട്ടുകൾ കൂട്ടിയിടിച്ചു. പിന്നെയൊന്നും കേൾക്കാൻ നിന്നില്ല, ഓടി വന്ന് കട്ടിലിൽ ചുരുണ്ടു കിടന്നു. എന്നെപ്പിടിക്കാനായിരിക്കും റബ്ബർത്തോട്ടത്തിലെത്തിയത്. ഞാൻ താമര കത്തിച്ചതായിരിക്കും കാരണം. രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരു പോംവഴിയും മുന്നിൽ കാണുന്നില്ല. സ്കൂള് പൂട്ടിയത് നന്നായി. ഇനി പത്ത് ദിവസത്തേയ്ക്ക് ആ വഴി പോകണ്ടല്ലോ. എന്നാലും, ഒരു സമാധാനവുമില്ല. ആ അവധിക്കാലം ഞാൻ അധികം പുറത്തിറങ്ങിയില്ല. നല്ലകുട്ടി ചമഞ്ഞ് അടുക്കളയിൽ അമ്മയ്ക്ക് സഹായിയായി കൂടി. അമ്മക്ക് പോലും അതിൽ അത്ഭുതം തോന്നി, പക്ഷേ ഞാൻ പിടികൊടുത്തില്ല. പെട്ടന്നൊരു ദിവസം പതിവില്ലാതെ അമ്മമാരുടെ സമ്മേളനം, കമ്പിവേലിയിൽ പിടിച്ച് ഇപ്പുറത്ത് അമ്മയും, അപ്പുറത്ത് വേറെ മൂന്ന്നാല് അമ്മച്ചിമാരും. ജനലരികിൽ നിന്ന് ഞാനും എത്തിനോക്കി  കേൾക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ജാനകിയമ്മ പറയുന്ന കേട്ടു, ''ഇതൊരു ചതിയായിപ്പോയി, ചത്തെന്ന് കരുതി അവറ്റകളിത്തിരി സമാധാനിച്ചതാ. ഇനി ശരിക്കും ചാകുമ്പോഴും കൊണ്ടുപോയി കത്തിക്കണ്ടേ."  കാര്യം വ്യക്തമാവാതിരുന്നകൊണ്ട് അമ്മ കയറി വന്നപ്പോ ജാനകിയമ്മ പറഞ്ഞതെന്താന്ന് ഞാനൊന്ന് ചോദിച്ചു.
"അന്ന് ചാത്തൻകുട്ടിയല്ല മരിച്ചത്, വേറാരോ ആയിരുന്നു. അവനെവിടോ തെണ്ടിത്തിരിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തി."

അപ്പോ പിന്നെ മരിച്ചതാരായിരുന്നു ? ആവോ, മരിച്ചയാൾ പോലും മറന്നിരിക്കുന്നു, പിന്നെ ഇനി അതിനെന്തു പ്രസക്തി!

വേർപാടിൻ്റെ വേദനയൊക്കെ തീർന്ന് ആശ്വസിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോ മരിച്ചവൻ മടങ്ങിയെത്തിയതിൻ്റെ വേദന ആ വീട്ടിൽ തളം കെട്ടി നിന്നു. ചാത്തൻകുട്ടി ചേട്ടൻ്റെ പുനർജന്മത്തിൽ ആത്മാർത്ഥമായി സന്തോഷിച്ചത് ഞാൻ മാത്രമാണ്. താമരയുടെ അസ്ഥികളെ ഇനി പേടിക്കണ്ടാലോ!

Srishti-2022   >>  Short Story - English   >>  The final letter

Bhaskar Prasad

UST Global

The final letter

An angel visited me last night. That was how Abbu started his final letter to Dada Jaan according to Deepa Saxena, the Inspector General of Tihar Prisons.

Abbu continued to write:

A few hours back the officials came to check my weight so that they could calculate the height of the final drop so as to make sure that I did not endure any physical suffering in the process. Bapu, I was not getting sleep. It was not because I knew that I was getting closer to the end of the journey of my life. It was certainly not because I was worried about the future of our family, for I am sure Diya is quite capable of taking care of all matters better than me. It was just because I was feeling empty. It was not my mind that was empty, if that was what struck you first. My mind was full of good memories about you, Ammi and Diya. What was worrying me was my empty stomach. I know that you will be laughing when you read this. You will be saying after all these years I have not changed. You will be saying that my son has seen many countries unknown to me, learned many things which I do not know but he still remains the same young boy who used to bother me in the middle of the night asking me to take him out to food stall of Parveshbhai to have lots of pani puri and bhel puri, of course with plenty of spices.

Bapu, I wish I could walk with you for one more night with you holding my hand tightly so that I will not lose my way. Once more I wish we could go to have the food from Parveshbhai. If you meet him, tell him that I am going to miss his spicy food.

I was sure that I was not going to get any sleep until I ate something.  I think there is special food privilege for a person awaiting death row. Doesn’t the constitution of this country say that a man or woman awaiting death shall not do it on an empty stomach? I thought I should shout at the guard on duty. Get me some food. I wanted to order him. But then I saw that he was already sleeping. Poor fellow, he did not sleep properly the last few days. It was only a few hours back that Bahadur Singh said to me about his sick seven year old son who was suffering from dengue. He was hospitalized as his condition worsened even after giving medication. As he was explaining to me about the sleepless nights he spent by his son’s side in the hospital praying every moment to Waheguru I could see a bit of you in him.

My mind went back to one of those school summer holidays I had. I know you will correctly guess which one I am talking about. You are right. I am thinking of the very last summer that I spent with Ammi. I want to take you to that hot day when the temperature crossed forty degrees Celsius and I suddenly fell down while I was playing cricket along with some of the neighbouring boys and one newcomer in the street in front of our house. Before I move on can you spot who that new boy was? Don’t you remember? It was none other than Virat Kohli, who had come there to make a visit to a friend of his father. What was his age at that time? He might have been only thirteen or fourteen years old. But what beautiful shots he played. Though I played for the opposite team I must say that I thoroughly enjoyed his batting display. He was in full flow with some majestic cover drives, flawless straight drives and exquisite flicks on his toes. What was most impressive about him was the maturity he showed at that age with not even a bit of display of aggression though runs were bleeding nonstop.

All of a sudden Virat stepped out to play a lofted shot with the intention of reaching a century with a six. After all he was also a boy and like other boys he could not resist the desire to reach the milestone as fast as he could. Unfortunately he miscued the shot. As the ball went up I started running backwards to catch it with the entire team egging me to get hold of it so as to end the plundering innings of the new boy. While everyone out on the street was focusing on your son I kept my eyes on the ball with the firm belief that I was completely in control of the situation. Suddenly as the ball began to come down I lost confidence. I felt everything around me was going round and round. Bapu, I was collapsing to the ground. All that I remember was my eyes slowly shutting down with a view of the ball sailing past me and faintly hearing the batting team celebrating with screams as the boy completed his century. I have no idea about what happened in the next few hours.

When I opened my eyes I was on a hospital bed with a drip tube on my left hand. A few feet away I could hear a doctor, who seemed not to be in such a good mood, speaking to you in an unforgiving voice. He was bombarding you with critical questions. Why did you not take precautions to keep mosquitoes away from the house? Why can’t you keep your house clean? Why did you not give proper attention to the boy? Why did it take so much time to bring your son to the hospital? I saw Ammi standing next to you wiping her eyes as the doctor said that I was having malaria and in a cruel manner stressed that my condition was critical.

I tell you Bapu, it was not your fault that I got malaria. Mosquitoes always have a special liking for my blood. It is for sure that suppose there are ten people in a room including me and a mosquito happens to make an unwelcome entry she is certain to land first on my skin to suck my blood. I also want to tell you that it was not you or Ammi’s fault that I did not get immediate attention. I was not feeling good from the previous day but I did not tell that to you as I feared that then you would not allow me to go out and play. I think no doctor should expect a boy to remain at home and do nothing but take rest during summer holidays. I also think that a doctor should not lose hope so fast in such situations as what happened when the disease was aggravating with my body not responding to medicines. As you will be remembering things began to change from the next day and within a week the doctor gave the verdict that a miracle has happened. Your son was safe. It was certainly a miracle. It all happened because of you. Yes Bapu, I came to know from Ammi how you used to kneel by the window of the hospital room in the direction of Mecca and persistently perform incessant prayers. I came to know that you prayed to Allah to remove all sickness from my body and transfer it to yours. Allah heard your prayers. Yes Bapu, I survived the fatal disease only because of your prayers. 

So I was mentioning about Bahadur Singh. Bapu, when Diya comes to Tihar to get my body, tell her to meet him and give him some money. He has been good to me. Some kind of financial help will be useful for him now.

Having said all these I have to add that my problem still persisted. But not willing to give up so easily I made one more attempt to get some sleep. For the last time I went ahead with the task of transforming the blankets into a bed and a pillow. Three for the bed and one for the pillow and then I will be left with one blanket to cover myself. That is the perfect way to do it. But such perfection is possible only in normal temperature and pressure. The problem is temperature is extremely low in Delhi these days.  Bapu, you need not come to Delhi now to get my body. Climate here will be too cold for you. Let Diya come alone. Do not worry about your daughter-in-law. She can manage everything by herself. I know you are also worried about me on how I am managing in this cold. Do not worry about your son as well. I managed to get an extra blanket that is keeping me quite warm. I am extremely thankful to a friendly prison official for doing this act of kindness. I cannot disclose to you in this letter the name of this helpful person as it could put him in trouble for breaching the rule. Since my official request to have an additional blanket was already rejected by the warden citing rules in the prison book law any identification of his nice deed could result in some stern action being taken against him.

I wished that kind hearted friend had desired to see me one last time. To tell you the truth it was not that I craved to see him once more but if he had come to my cell I could have requested him to get me some food. Yes, Bapu, food was the only thing that I had in mind while curling inside that blanket in my endeavour to have some sleep.

I do not know how much more time went like that before I felt someone touch my forehead. I opened my eyes to see the angel in front of me. She looked so young that nobody would have agreed if I had introduced her to be my mother. Bapu, shall I tell you a truth? Remember the Saturday evening walks when you used to take her to the phool bazaar to get her favourite jasmine garland. If you now walk with her to a flower shop the seller will surely ask you which garland you wished to buy for your beautiful daughter. Now I see that you are raising your hand. My dear Bapu, why should you get so angry when I am telling you the truth? See it like this. It should make you proud for being an excellent husband who has maintained his wife in such good condition even after so many years.

Now I see you smile. Talking about smile I hope you remember that Diwali eve when you took me and Ammi to Patakha Phooljhadi Gali. I was so happy that evening for you bought me a big beautiful red balloon printed with a green leaf image of Ganapathy, the elephant God. Pulling the thread of the balloon and hanging on to your hand I was talking to you non-stop on how I was going to fly high and touch the heights of the sky with my balloon. My imagination seemed to break all limits and my excitement was mounting as I was fully aware that you were keenly listening to me.  Then we met a friend or relative of yours or Ammi. I do not recollect who it was. But what I do recall is that for me at that moment he was the evilest person in the whole of earth for from the instant you saw him you lost all interest in my imaginative adventures with my balloon. I tried not once but twice to get back your attention to what I wanted to tell you. First Ammi and then you made me aware that I should remain silent as you were discussing something important. I wondered what could be more important for you than listening to your son about flying in the sky. Saying to myself how much I hated your company I wanted to be left alone with my balloon. Without you noticing I released my hand from your grip and moved ahead with me making a list to things to do with my balloon. But the excitement was short lived for I looked around to see a crowd of strange people.  Losing the sense of security that was till then present in my life I cried that I wanted to see Ammi. I wanted to be with you. I wanted you to hold me closely. Having no clue on what I should do to find you I stood there stunned. Not knowing what went through both of your minds on finding that I was no longer with you I wished that somehow you could find your way to me. Oh Allah, please help me. I looked at the balloon which continued to fly high. Staring at the image of Ganapathy I made a prayer. Before I was finished with my plea I found someone grabbing me. It was you, Bapu. Where did you run away, you naughty boy? You asked me. I smiled at you. That was the happiest moment in my life. You embraced me after thanking the balloon, for it was that which helped you to trace your son. Ammi, who stood next to you, reminded you that you should be thanking Lord Ganapathy for according to her it was His invisible hands that brought me back to her. I can never forget the way she smiled at me on that moment. 

Bapu, she still has that pure smile that helped me to overcome all the tiredness I felt of not being able to sleep on the cold winter night yesterday.

Are you hungry, my son? She asked. She had brought with her my much desired kadhi and daal which I ate till my stomach was full. Though I wanted to ask her so many questions while I was eating she did not let me. You better not talk while eating. She insisted as always. But even after I had finished she did not allow me to ask her any question for it was she who controlled the conversation.

First she wanted to know everything about Manu. How is my grandson? Who does he look like? Has he started talking? Did he say Dada or Mama first? Has he started walking? Has he cut his first tooth? Is he naughty like his father? Is he troubling his mother and grandfather? So on and so forth. I told her what Diya said to me about him. He loves to build, thump down, drain, dismantle, touch, bend and crush everything he can get his hands on. When Bapu gives him loud kisses he gives back a big smile showing his first tooth. He loves to run his fingers through Bapu’s chest, feeling the velvetiness of the white curls and then abruptly pluck one silver hair.

After I finished answering all her questions about Manu I thought she would give me a chance to ask her a few questions. But I completely underestimated her inquisitiveness for she began to shoot at me the next set of questions. This time it was about Diya. Is she managing our house properly? Is she taking care of Bapu? Is she happy to be back in India? Does she cook well? Is she employed?

The question list went on until she knew that I was extremely sleepy as I began to stretch and yawn. She slowly laid my head on her lap. She must have stayed with me until she was sure that I was sleeping. Is it not so true that mothers stay awake until they are sure that their children are in deep sleep?

When I woke up Ammi had gone leaving behind the aroma of the jasmine garland she was wearing. But I do not feel sorry that I did not get more time to spent with her because I know that it is a matter of time before I enter into a new world where she will be waiting to greet me. She will secure me to make sure that I am comfortable in the new place with the new set of rules to be followed to lead an eternal life. Bapu, having told you this I am pausing for a moment for I can hear your heart which is beating ever so fast with an increasing eagerness to join me and Ammi. Even for a moment if there is a tinge of cowardice inching into your mind coercing you to perform any act intended to end your life let me tell you an easy way to get out of that. Think about the smiling face of your grandson. Think of him reaching out his hands to you. Bapu, I want you to make a promise. You will live to see the marriage of your grandson so that when to join me in the new world you can tell me about my daughter-in-law. For now that is all from your son. There is plenty more to talk to you which I shall reserve for another time.  

That was the end of Abbu’s letter.

Deepaji said to Dada Jaan that on the day Abbu was executed he did not have breakfast.

“Madame, it seems he does not like the prison food. May be we can order some special biriyani from the Taj Hotel?” the jail warden, who had accompanied Deepaji, mockingly said.

“Stop it Ramdev.” She did not like her assistant’s tone. “You are not feeling hungry?” She turned to Abbu and asked. “Are you feeling fine?” She was concerned.

“Madame, please do not worry. I am doing perfectly fine.” Abbu replied. “I know you can hang me only if I am in good health.” He gave her a calm smile. “And Ramdevji, I do not need any biriyani. I had the best food last night. You too should have tasted it. I bet you would have loved it. I do not wish to eat anything more in this life.”

Thinking that he was making fun of the two dry rotis and bowl of dal provided last evening as dinner to all prisoners, Ramdev burst out. “Madame, you see his arrogance. This is not the way to treat such bastards. I say tie this mother fucker to a pillar and beat him until every ounce of fat is removed from his body. Then cut his body into parts and feed him to the street dogs of Delhi.”

“How dare you use such language in front of me? Didn’t you hear what I said before? If you utter a single word more you can collect the suspension order from me.” She lost her temper.

“Madame, don’t get so upset. Please allow his anger to come out. Let him open up his heart and speak.” Abbu kept smiling at Ramdev.

“Rumman, I hope you know the time it is going to take place.” After taking a deep breath she asked Abbu.

“You meant about my hanging, didn’t you? I know Madame. Exactly 9:30 am.” He remained composed.

“I will be here at 9 am. I will accompany you.”

“I will be looking forward to having your company. So see in an hour.” He once again smiled at her.

As she left he asked whether his family knew that he was going to be executed that morning. Without giving him a reply she looked at him.

The next hour just flew away. This time Deepaji arrived at the cell without Ramdev, who in spite of wanting to see Abbu being hanged had to remain in the office following strict orders from her. 

“Madame, can you please do me a favour?” Abbu asked her.

“Sure Rumman. Tell me.” She replied pressing his shoulder.

“When Diya comes here to get my body, tell her to be strong. Tell her not to waste her life mourning my death. Tell her to find happiness in life.”

“I will talk to her.” She said, pressing his shoulder. “Anything else you want, Rumman?” She asked.

“No Madame. I am ready. So shall we move?”

As they walked out of the cell through the prison corridor that led to the execution chamber a disturbing silence hung in the air. Suddenly to break the stillness Abbu began to hum a song. It was a catchy number which changed the mood of Deepaji, the second Police officer and the doctor, who accompanied him.

“It is a good song.” Deepaji commented.

“It is a popular song. You haven’t heard of it?”

“No. Who has sung it?”

“It is the Gallows Pole sung by Led Zeppelin. It has some lovely lyrics.”

“What do the lyrics say?” asked the doctor.

“It talks about a young woman pleading to the hangman to stop the execution for some time.  She hopes that her lover will come to bribe him with gold and save her.”

Although they wanted to know whether that woman was saved or not they preferred not to ask him on finding that the hangman was ready to perform the execution.

It was Deepaji who asked Abbu if he had any last wish to which he just nodded his head to convey that he had nothing more to add.   I stopped Dada Jaan at that moment. I did not wish to torment him by forcing him to describe to me how his son’s hands were tied to the back.

I hugged Dada Jaan tightly. You need not have to tell me how the hangman put the rope around my father’s neck. There is no need to tell me about the police officer who gave the signal to the hangman to go ahead. There is no need to tell me what went through my father’s mind when he pulled the lever. There is no need to tell me about the long drop.

Abbu must have lost his consciousness as soon as his neck broke and spine was severed in less than a second. That is what Deepaji said. That is what the doctor said to her. But can the doctor be sure about it? Can anyone assure me that he did not sense anything in the next five minutes before his brain stopped functioning? Can anyone assure me that he did not feel anything in the next fifteen minutes until his heart stopped beating? Can anyone tell me that he did not wish to see Ammi or Dada Jaan or me one last time?

I would like to close the disclosure to you on the events on the final day of Abbu by mentioning an official letter of importance. On the Saturday morning, shortly before Abbu was hanged, a letter addressed to Ma intended to intimate her of the exact date and time of the execution flew from Tihar by means of Speed Post- yes as the name indicates the fastest of the fast mail service in this country-and landed in the head post office of my city. But it was already evening and the clock was past 5 pm.  “No delivery of letters after 5 pm.” The postmaster declared. “Ok Sir, we will deliver it tomorrow, then.” The postman replied. “How is it possible? Tomorrow is Sunday. No public service on Sundays.” The postmaster reminded. “Of course Sir, rules are meant to be followed. We will deliver on Monday, then.” The postman confirmed. But on Monday morning by the time he reached our house after repairing the punctured tyre of his bicycle we had already left for Delhi to get Abbu’s body. So cursing all of us for unnecessarily forcing him to cycle through bumpy roads the postman returned the letter to the post office. From there it flew back to Tihar with a stamp from the postmaster that stated addressee-not-available. However before it reached Delhi we returned to our home along with Abbu.

Srishti-2022   >>  Article - English   >>  Use of social media platforms in the post truth era

Linet Peter

UST Global

Use of social media platforms in the post truth era

I, You, We... The Truth!

 

The day is always busy with code, calls, and commitment towards the so-called excellence but for us, it indeed grants us a minute or few to either write or read about something happening around us! The Truth! I believe truth plays a predominant role in IT and those hilarious conversations never end that easily! When I say that, I should give some examples. However, the fact is, when it comes to writing, the author takes the liberty to use a stranger for all his poor stories, so do I! I know these guys who keep mailing each other stating that the issue is at your end, and we cannot do anything from our end. Their narratives will be awesome! This happens at least once every two days, and both say the same until the 3rd or 4th email conversation. Indeed, they come up with the past evidence stating that the issue was resolved by you last time – Again, both say the same (Yeah, we are more into production support). They point out the emails, chats, and a couple of documents until the manager comes into the picture. Finally, the truth will come out in the end as most epics in the world have rightly preached!

More about truth, one of my colleagues was offered an onsite position though the traveling date was never mentioned when he put his paper. It was a verbal promise and the Covid situation was often referred to during his discussion with the manager. Will he enjoy the breeze abroad? Was that a strategy to keep him longer in the company with this unbelievable attrition rate? What is the truth? The skype chat, Mails, Client, Global travel policies, and significantly, the annoying guy who just left the country and keeps posting pictures wherever possible, all matter in this subject! Assumptions play a vital role not just inside a team, company, but very importantly in life! A proverb says, what you see, hear, is not the truth, but what you understand after a proper assessment is! What is going to happen next is what defines the trueness of what is happening now! Yes, we are living in the post-truth era!

Oxford Dictionary defines post-truth as "Relating to or denoting circumstances in which objective facts are less influential in shaping public opinion than appeals to emotion and personal belief". When I read this on Wikipedia, the first thing that came to my mind was politics. I am not talking about the ones happening inside the closed walls, but in public, Infront of thousands of people! A political leader blames a party for something which he has no evidence other than a mere allegation. Interestingly, he gets a response back from the opposition stating that it all happened only because of his party. Since we don’t have a manager here, the truth never comes out. But what survives among us is millions of tweets, tons of Facebook posts, and loads of WhatsApp messages! It’s a matter of people to either believe or not and that goes as per their personal belief, and nothing related to the truth! Again, into politics, I noticed one of my friends who likes a set of personalities and his Facebook, YouTube, WhatsApp groups were filled with a certain ideology – The same I noticed with my uncle who has the same ideology. They both follow the same posts, view the same videos, and forward the same messages. They like to hear more on that topic, and they believe it’s true! The stuff they follow can even portray their character to a certain extent! And they can be categorized into a group based on their interest in social media. “Tell me who is your friend, and I will tell you who you are!” is an old proverb! “Show me the YouTube feed, and I will tell you who you are!” is the new one!

Social media platforms have taken control over other media and this generation relies more on Twitter, Facebook, and WhatsApp to know news and current affairs! I find Twitter funny most times! They do the same with Facebook too! For anything that happens, they post an indirect note! The simplest example is if Kerala Blasters wins an amazing match, Twitter floods with #Manjappada! People who don’t know about Kerala Blasters will never understand the meaning of it and I once again take the liberty to speak about a stranger in Kerala who doesn't exist! Imagine the same with a day-to-day issue. A guy posted a #CongratulationsBhai for a celebration a film star made and unfortunately, just minutes after the post, the film star met with an accident! His fans started harassing him thinking that he congratulated him for his accident, created memes that are still alive although he had clarified his post within a few minutes! When it comes to social media, “Once said remains always said, yeah even if the post was deleted!”. Even this statement about a guy and a film star as a whole is also part of the post-truth era – My sincere contribution!

The Post-truth era is all about believing and connecting emotions rather than analysing the truth. Social media plays a vital role in changing the mindset of people. Years ago, when newspapers were the sole source of news, we had authenticity and we have even witnessed the newspaper authorities who apologize if ever a piece of false news was published in their newspaper. Today the case is different, I sometimes feel like everyone around me is a news reporter. A guy keeps sharing forward messages which are highly unimaginable. The fake articles about covid he shared were worse than covid itself! People believe what is posted on Facebook and WhatsApp is true and never try a step to verify its legitimacy. Many YouTube channels followed by lakhs of people are more propaganda and highly biased. A YouTuber posts a video for which another YouTuber replies with another video, both explaining their views but nullifying the truth. We are all one way or the other connected to those biased feeds for which we have an emotional quotient than authenticity. I remember an old story I read when thinking about the way a message is passed via social media nowadays. How emotionally they narrate a topic just to get their benefit out of it. The story goes like this!

A guy was speaking about a dangerous chemical in front of 50 people in a hall. He urged everybody to sign a petition demanding strict control or total elimination of that dangerous chemical! He had enough reasons with him, he said, “It can cause excessive sweating and vomiting... It is a major component in acid rain... It can cause severe burns in its gaseous state and accidental inhalation can kill you...”. He further added, “It contributes to erosion, and it also decreases the effectiveness of automobile brakes…” and finally, “It has been found in tumours of terminal cancer patients”. He asked everybody to support him for its Ban! What do you think of it? Do you go with the ban or not?

Among them, forty-three people said yes, six were undecided, and only one knew that the chemical was “Water”!

The same method of narration is applied to most of the social media content and interestingly whatever the guy said above is at least true but when it comes to social media, most times lies! There should be strict laws to ensure only truth is spread which may seem difficult to enact, but it’s a need of the hour. Until the government takes a solid measure, make sure not to believe everything you read on social media. Spend some time to know the truth and be responsible before sharing anything that’s not a part of your knowledge! Cheers!

Srishti-2022   >>  Poem - Malayalam   >>  ഒരു കാറ്റു പറഞ്ഞത്....

George Philip Manamel

UST Global

ഒരു കാറ്റു പറഞ്ഞത്....

പുലരൊളികരതീർത്ത പൊന്നാഭയിൽ മുങ്ങി

വേളിക്കൊരുങ്ങിയുണർന്നിളം കാറ്റവൾ

മഞ്ഞിൻ മറക്കൂട്ടിലൊളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും  

വെയിൽ കാഞ്ഞുലഞ്ഞൊരീ പൂമരക്കൊമ്പിലെ

സ്നിഗ്ധമാമിത്തിരി സുഗന്ധം കവർന്നും

 

ഇലച്ചാർത്തിലൂർന്നോരീ മഞ്ഞിൻകണങ്ങളിൽ

ഇക്കിളിതീർത്തുകുലുങ്ങിപ്പൊഴിഞ്ഞതും...

ഇത്തിരിതേൻ ചേർത്തു കുറിയിട്ട പൂക്കളിൽ

മോഹത്തിൻ പൂമ്പൊടി വാരിപ്പകർന്നതും...

 

ഈറൻമുടിത്തുമ്പുലച്ചാർത്തൊഴുകിയോ-

രരുവിയിൽ മുങ്ങിനീരാടി വിറച്ചതും...

വളയിട്ടകൈകളാൽ മുഖംമറച്ചാടിയ-

മുളങ്കാടിനുള്ളിൽ കുരവായിട്ടാർത്തതും...

 

ഈപകൽചേക്കേറാനായുംമുമ്പൊരിക്കലൂടീ-

മരക്കൂട്ടങ്ങൾക്കൊത്തു ചാഞ്ചാടിയും...

ഇനിയും മതിയാകാതിനിയുമൊരുവട്ടംകൂടീ-

ജീവനുണർന്നുവീണുതിർന്ന താഴ്വരകളിൽ

 

ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞുപടർന്നിറങ്ങുമ്പോഴും

വേവുമൊരോർമ്മയായുള്ളിൽ പിടയുന്നു...

ദിക്കറിയാതെ തിരഞ്ഞോടിയെത്തിയ...

ശകുനം പിഴച്ചഴിഞ്ഞാടിയെൻ നാൾവഴികൾ

 

കാലമുണർത്തിയ മോഹങ്ങൾ പങ്കിടാൻ

ഇമയിടറാതെ ഞാൻ കാത്തൊരു പൂങ്കാറ്റേ...

പേർത്ത കിനാക്കളിൽ നിൻ നെഞ്ചിൽ മിഴിപൂട്ടി-

യുറങ്ങുവാനെന്നുമേ മോഹിച്ചിരുന്നു ഞാൻ

തെളിഞ്ഞില്ലെനിക്കു നിലാവിൻ നിഴൽക്കൂത്തിൽ

ദുരമൂത്തിറുങ്ങിയിരുണ്ട നിൻകണ്ണുകൾ  

 

 

ഈ മരുയാത്രയിലതിരുകൾ മായ്ച്ചു-

പലവികട താളങ്ങളുമുടൽ ചേർന്നുനോവിച്ച

മലകളും മരങ്ങളുമെന്തൊരു പുൽക്കൊടിയും

തകർത്തുടച്ചലറിയ നോവിന്നിരവുകൾ

 

കണിയുണർത്താനൊരു പുൽനാമ്പും പിറന്നില്ല

കടക്കണ്ണെറിഞ്ഞൊരു ദലംപോലുമുണർന്നില്ല

ദിഗന്തം നടുങ്ങിപ്പിടഞ്ഞാർത്ത നാദത്തിൽ

തകർത്തു ചീന്തിയെറിഞ്ഞ തൻചില്ലകളിടറി-

പ്പുഴകിയ മരങ്ങൾ കബന്ധങ്ങൾ...

 

വഴിമുടക്കിയണപൊട്ടിയണച്ചാർത്തോ-

രരുവികൾ നദികൾ അതിൽപൂണ്ട സ്വപ്‌നങ്ങൾ

വിളികൾ വിഴുങ്ങിയെൻ ഹുങ്കാരമടക്കത്തിൻ

ദൈന്യത്താൽ വിങ്ങിയിഴഞ്ഞ മിടിപ്പുകൾ

 

കൈയിലിഴചേർന്നു വീശും കരുത്തിൻ കരങ്ങളെ-

ക്കുടഞ്ഞെറിയാൻ വെമ്പിപ്പിടഞ്ഞൊരുവേളയിൽ

മൊഴിഞ്ഞിരുന്നു ഞാൻ ഇനിയുമെൻ ദുഖമാ-

യണയരുതെ നീ കൊടുങ്കാറ്റായൊരുനാളും

 

ഒഴിഞ്ഞരാഗങ്ങൾ പിടഞ്ഞു നാഗങ്ങളാ-

യിഴഞ്ഞമൺപാത്രമിതുടയാതെയേന്തുവാൻ

കെൽപില്ലെനിക്കിനിയിരയായി തകരുവാൻ

തൃപ്തയായിരുന്നു ഞാനെന്നുമെൻ ചെറുകൂട്ടിൽ,

തൃപ്തയായിരുന്നു ഞാനെന്നുമെൻ ചെറുകൂട്ടിൽ....

Srishti-2022   >>  Article - English   >>  Use of social media platforms in the post truth era

Sujith Dan Mammen

UST Global

Use of social media platforms in the post truth era

The world today is addicted to social media, Facebook itself contributing millions of users in India alone. The data that gets posted and shared is so immense that the truth between truth and lies are diminishing day by day. There are many who share news and so-called 'facts' without even checking the authenticity and also act as 'WhatsApp University' professors who have an opinion that is based on their emotions and argue hard that it is the truth citing few examples that are borderline reality.

The truth is often harsh and may not always be in alignment with our personal beliefs and less appealing to the audience. Social media platforms work on data and how they get posted and shared and information has to flow more for them to generate revenue. Governments, corporate giants all want to influence the public in one way or the other that is beneficial for them that they generate or make others generate favorable posts/survey results on social media platforms. This may look very genuine at first but if we do a search on Google, we get to understand the authenticity of many facts and most of them would be getting 'fake alerts'.  People find it easy to live in their own personal beliefs and create a post truth era for themselves that they portray in different social medias as well. When many people recite/share the news, it becomes viral and attracts more people to read/watch it and gain popularity. Mostly expert and informed opinions are secondary to emotions in social media and are often criticized by those who are not aware of the situation. As users, we need to fact check and not blindly post/share news and this responsibility will help us as the first step while using social media.

Celebrities or leaders worldwide have millions of followers and even fake profiles as followers to generate a persona online. They want to show how much respected or celebrated they are but they create post truths and their followers are forced in a way or other to support them even for crimes in social media. We should think of the impact this has on our individual lives and the society before posting or supporting such people's posts. They want to generate money for them by posting their pictures on social media and we should not blindly follow them. It is time for us to be socially responsible on social media as we are the society and we are creating the future.

We have to limit overuse of social media and use it to share good and helpful posts that will benefit the society. In this era, it is hard as people want to satisfy their inborn need for validation and hence use social media for the same. It wastes our time and almost always doesn't create a real positive impact on us, but just a virtual satisfaction. We are somehow dominated by the “now or never” rule spread by social media, we need information about the world to make us feel part of it at any cost, even if in the process what we access to or receive is partial or incomplete, which is a big danger in itself. Social media customizes data and now feeds us news to match our personal likes, if you watch a cooking video, more cooking videos are shown to you and if you watch a celebrity interview, promotion posts related to their other interviews/shows start showing up which means we are being watched, our activity is tracked in the name of 'personalized and improved performance'. The rumors and speculations shared by us on social media suddenly get the status of truth just for being acknowledged by us. In the end, it doesn’t even matter whether it's true or not, what matters is that this information speaks about us and we are an active part of it as we make the social media ourselves.

The kind of posts we see basically change our thoughts to align with them and even can have an impact on world events, a good example being how Donald Trump won the US presidential elections by the influencing nature of social media in this post truth era. Social media which most people thought would advocate true democracy are in many ways manipulated and everything around is played around to make the rich richer while democracy is just a word written on paper. Instead of the want for validation online, we should believe that what we do in real life has the most impact. Social media is a two sided sword, we need caution while using it, mostly it is uncontrolled and for many an unsupervised, free world to express themselves and their beliefs.

Fake news is considered by many as the real virus these days. When a vaccination comes, there is uproar on social media that it is not effective and has not been experimented. Doctors argue over it, many post videos and reviews, some may sound very genuine to us. We need to check with a registered medical practitioner and believe in their expertise rather than falling prey to these sudden geniuses who appear online for a few minutes of fame. Many videos online are edited or enhanced and we should genuinely think about the practicality before trying to apply that in our life. Kids/teenagers should be given special attention if they are influenced/using social media. The eagerness for following the trends and viral tricks can even be life threatening and parents should caution children on the difference between reality and social media fame.

Social media can make/break events and people and now it requires changes in our laws where the spreading of false news should be controlled and contents needs to be checked for authenticity. With YouTube providing money for video/content creators, people are in a rat race for creating unique contents even if they are fake. Social media should be used only sparingly and with a thorough understanding that what we see there may not always be true. We should not be prey to the weaponization of social media.

Social media is slowly transforming into Metaverse, a digital world where reality can also be challenged and real laws will not be applicable. Metaverse, currently in news because Facebook changed its name itself to Meta emphasizing on this concept,  is a combination of virtual reality, augmented reality and video where users can literally 'live' by exploring, interacting and playing within a digital universe. This has a lot of implications and many people may use it to actually harass others or even find loopholes to commit crimes. Nobody has full or correct answers on the governance of such virtual worlds and how much chaos to expect in this post truth era itself.

Our life experiences shape us, it is our moral responsibility to never leave our integrity and use self diligence when on social media. This helps us and others and saves us from future embarrassment. What we post or share on social media/online stays forever in one form or another, even after it is deleted. We should think of securing our life and helping others rather than going on Twitter wars. 

Srishti-2022   >>  Poem - Malayalam   >>  ഓൺലൈൻ ശാക്തീകരണം

Surya C G

UST Global

ഓൺലൈൻ ശാക്തീകരണം

കാലങ്ങളെത്ര കടന്നു പോയ്, സ്ത്രീയുടെ-
ഭാവശുദ്ധിക്കൊരു മാറ്റം പിണഞ്ഞുവോ?
 
തലമുറകൾ തോറും അവൾക്കായി നിഷേധിച്ച
യഥാന്യായമെവിടെ? ആക്രോശിച്ചു നീ!
 
അവളെ പിന്തള്ളിയോരാ സമൂഹത്തിനെതിരെ
കൊടും പ്രതിസ്പന്ദനം കാട്ടി നീ
 
ഫേസ്ബുക്കിലും, പിന്നെ  യൂട്യൂബിലും കേറി
വാക്കുകളാലേ എതിർബലം കാട്ടി നീ
 
അവളെ തളർത്തുന്ന പോസ്റ്റുകൾക്കെതിരായി
ഘോരഘോരം അക്ഷരമ്പുകൾ എയ്തു നീ
 
ഇതിനൊക്കെയിടയിലും ഓടി നടന്നു നീ
നൂറു പവനുള്ള വകയും സ്വരൂപിച്ചു
 
പി.വി.സിന്ധുവും, പി.ടി.ഉഷയും, മുടങ്ങാതെ
നിന്നുടെ പോസ്റ്റിൽ ഇടം നേടി
 
അതിനിടെ ഭാര്യതൻ അട്ടഹാസം കേട്ട്
തെല്ലൊന്നു പുരികം ചുളിച്ചു നീ ചോദിച്ചു:
 
"ഒരു പെൺകുട്ടിയാ വളർന്നു വരുന്നതെന്ന
വല്ല വിചാരവുമുണ്ടോ നിനക്ക്!!"

Srishti-2022   >>  Short Story - Malayalam   >>  അമ്മയറിയാതെ

Hridya KT

UST Global

അമ്മയറിയാതെ

ഉത്സവത്തിന് ഏഴ് തിരിയിട്ട് കത്തിച്ച വിളക്കിനെക്കാൾ ശ്രീത്തം വിളങ്ങുന്ന ആ മുഖം എല്ലാവരും കൊതിയോടെ ആണ് നോക്കാറ്... തറവാട്ടമ്മ...90 കഴിഞ്ഞെങ്കിലും ശ്രീലകത്തെ ഭഗവതി തോറ്റു പോവുന്ന സൗന്ദര്യം... ആ ശോഭ കൂട്ടുന്നത് ജന്മനാ കിട്ടിയ സൗന്ദര്യം മാത്രമല്ല,ഒരു കാലത്ത് അവർ അനുഭവിച്ച ത്യാഗത്തിന്റെയും, കഷ്ടതങ്ങളുടെയും പുണ്യം... അനുഭവത്തിലൂടെ ആർജിച്ച അറിവ്...

 

 മക്കളെല്ലാവരും എന്നും അവരോടൊപ്പം ജീവിച്ചു.... ദേവിയെപ്പോലെ ആരാധിച്ചു.... സ്വന്തം ജീവിതം മക്കൾക്കു വേണ്ടി കഷ്ടപ്പെട്ട അവരെ എങ്ങനെ നോക്കിയാൽ മതിയാവും....!!!

 

എല്ലാവർക്കും കണ്ണിലുണ്ണിയാണെങ്കിലും ഇളയ മകൻ കേശവനുണ്ണിക്ക് അമ്മയോട് ഇഷ്ടക്കൂടുതലായിരുന്നു.... അവൻ എപ്പോളും പറയും "അമ്മ എന്റെയാ ". കേശവനുണ്ണിക്ക് വണ്ടി ഒരു ഭ്രമം ആയിരുന്നു... ജോലിചെയ്യുന്ന കാശു കൂട്ടി വെച്ച് വണ്ടി വാങ്ങണം എന്നവൻ സ്വപ്നo കണ്ടു... എന്നിട്ട് വേണം അമ്മയെയും കൊണ്ട് ഗുരുവായൂർ പോവാൻ....

 

ഇടയ്ക്കാണ് അമ്മയ്ക്ക് ചിത്ത ഭ്രമം തുടങ്ങിയത്.. രാത്രി മുഴുവൻ ഉറക്കമില്ലാതെ ഉച്ചത്തിൽ നിലവിളികൾ.... ഇഷ്ടപ്പെട്ടു ഓരത്തു കൂടിയാവരെല്ലാം ഓരോന്നായി അകലം വെച്ചു... എല്ലാവർക്കും മടുത്തു.... നാട്ടുകാർക്കും മതിയായി...

 

"കേശവനുണ്ണി.. ഞങ്ങളെല്ലാം കുടുംബമായിട്ട് ജീവിക്കുന്നവരാണ്... നീ ഇവരെയും കൊണ്ട് എവിടെക്കെങ്കിലും പോവൂ... കുട്ടികളൊക്കെ പേടിച്ചു കരയുന്നു... " മൂത്ത ചേട്ടനാണത് പറഞ്ഞത്. "ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കു എന്ത് ചെയ്യാനാണ് ചേട്ടാ " കേശവനുണ്ണിക്ക് ഒന്നും മനസ്സുലായില്ല..

നീയല്ലേ പറയാറ് "അമ്മ നിന്റെയാണെന്ന് "?

 

കേശവനുണ്ണി അവസാനം കാത്തു വെച്ച കാശിനു ആഗ്രഹിച്ച വണ്ടി വാങ്ങി. അമ്മയെയും കൊണ്ട് ഗുരുവായൂർ ക്ക് യാത്ര പുറപ്പെട്ടു... ഇടയ്ക്ക് നിറ കണ്ണുകളോടെ അമ്മയെ നോക്കി. ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ ഒളിച്ച ഓർമകളിൽ എവിടെയോ നോക്കി അവർ ഇപ്പോളും എന്തെല്ലാമോ സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

 

അവൻ അമ്മയോട് അവസാനമായി പറഞ്ഞു "അമ്മേ നമുക്ക് നമ്മൾ മാത്രമേ ഉള്ളു... നമ്മളത് തിരിച്ചറിയാൻ വൈകി എന്നെ യുള്ളൂ... സമാധാനമായി ജീവിക്കാൻ നമ്മളെ ആരും സമ്മതിക്കില്ല.... നല്ല കാലത്ത് വാഴ്ത്തി പാടിയവരെല്ലാം എന്റെ അമ്മയെ പരിഹസിക്കുന്നു.. അടുത്തു വരുമ്പോൾ അറയ്ക്കുന്നു.. ഇതൊന്നും എനിക്ക് താങ്ങാനാവില്ല അമ്മേ....ഞാനീ ജീവിതത്തിൽ ഒന്നേ ആഗ്രഹിച്ചുള്ളൂ.. അത് നടന്നു... നമ്മളോടെ തീരട്ടെ എല്ലാം "

 

എതിരെ വന്നൊരു ലോറിയിലേക്ക് കാർ തെന്നി നീങ്ങി... അപ്പോളും പുറം ലോകത്തിന്റെ പ്രഹസനങ്ങൾ അറിയാതെ, ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ മുഴുവൻ വിയർപ്പും തോളിലേറ്റി ആ അമ്മ നിഷ്കളങ്കമായി പുഞ്ചിരി ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ചെയ്തു കൂട്ടിയ പുണ്യമെല്ലാം കേശവനുണ്ണി യിലൂടെ അവർക്കു തിരിച്ചു കിട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

Srishti-2022   >>  Short Story - Malayalam   >>  ഭ്രാന്തി

Jayakrishnan M

UST Global

ഭ്രാന്തി

സമയം രാവിലെ ഒന്പതുമണിയായിട്ടുണ്ടാവും സാരിയുടെ കോന്തലകൊണ്ടു തലമൂടിയ ഒരു സ്ത്രീയാണ് കണ്ണൂർ സബ്ജയിലിന്റെ മുന്നിൽ റെജിസ്റ്ററിൽ പേര് എഴുതുന്നത്. അഞ്ജന വർമയെ കാണാനാണ് വന്നിരിക്കുന്നത്. ജയിൽ നമ്പർ 9 തടവുപുള്ളിയെ വിളിക്കാനായി രാജമ്മ മാഡത്തെ ഏർപ്പാടാക്കിയിട്ടുണ്ട് . അഞ്ജന വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ട് . അഞ്ജനയുടെ അമ്മയാണ് വന്നിരിക്കുന്നത്. കുറെ സമയം തന്റെ മകളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നിട്ടു അവർ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. കണ്ണിലെ കണ്ണുനീരൊക്കെ വറ്റിപ്പോയിട്ടുണ്ടാവണം. ഒരു തുള്ളി പോലും കാണാനില്ല. കരഞ്ഞു മടുത്ത കണ്ണ് , വിളറിവെളുത്ത മുഖം. അഞ്ജനയും തന്റെ നിർവികാരമായ മുഖഭാവത്തിൽ തന്റെ സെൽ ലക്ഷ്യമാക്കി തിരിച്ചു നടക്കുകയാണ്. ജയിലിനോട് തൊട്ടടുത്തായി ഒരു കാവ് ഉണ്ട് , ചിലദിവസങ്ങളിൽ അവിടെ തെയ്യം തുള്ളൽ ഉണ്ടാവാറുണ്ട്. അതിന്റെ കാലിലെ തളയുടെ ശബ്ദവും ചിലപ്പോഴൊക്ക അഞ്ജനയെ അസ്വസ്ഥയാക്കാറുമുണ്ട്. ഇന്ന് ജയിലിൽ സ്ത്രീ സുരക്ഷാ കാമ്മീഷന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ കലാപരിപാടികളും മറ്റുമായിരുന്നു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞു സഹതടവുകാരോക്കെ മയക്കത്തിലേക്ക് നീങ്ങിയപ്പോഴും ഇന്ന് കോലം തുള്ളൽ ഇല്ലായിരുന്നിട്ടു കൂടി അവൾക്കു ഉറങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ല. വിദൂരതയിൽ ജയിലിന്റെ വലിയ മതിലിനോട് ചേർന്നു സ്ട്രീറ്റ്‌ലൈറ്റിൽ ഈയാംപാറ്റകൾ വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്നുണ്ട്. ചെവിയോർത്താൽ ഒരു കുഞ്ഞിറ്റിന്റെ കരച്ചിൽ കേൾക്കാം. വിശന്നിട്ടു കരയുന്നതാണെന്നു ഉറപ്പാണ്. ജയിലിലേക്ക് അവളെ കൊണ്ടുവന്നപ്പോൾ തന്നെ ജയിലിന്റെ മതിലിനോട് ചേർന്ന ഒരു കുടിലിൽ ഒരു ഭ്രാന്തിയെ അവൾ കണ്ടിരുന്നു. അവൾക്കു ആരോ സമ്മാനിച്ച കുട്ടി ആയിരിക്കാം, വിശന്നു കരയുന്നുണ്ടാകുക. മൂന്നു വർഷമായി അഞ്ജനയുടെ അച്ഛനും അമ്മയും പിരിഞ്ഞു താമസിക്കുന്നവരാണ്. എന്താണ് കാരണം എന്ന് അവൾക്കു ഇപ്പോഴും അറിയില്ല . വളരെ സന്തോഷമായി കഴിഞ്ഞവർ എന്തിനാണ് പെട്ടെന്ന് പിണങ്ങിയത് എന്ന് അവൾ അവളോട്‌ തന്നെ പലപ്പോഴും ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അമ്മയോട് ചോദിച്ചാൽ കരച്ചിൽ അല്ലാതെ ഒന്നും ഉണ്ടാക്കാവില്ല എന്നവൾക്കറിയാം . അതുകൊണ്ടു ചോദിക്കുകയും ഇല്ല . വിശിഷദിവസങ്ങളായ പിറന്നാൾ, ഓണം, വിഷു ഒക്കെ വരുംപോൾ അവളും അനിയനും അച്ഛനെ കാണാൻ പോകാറുണ്ട്. അച്ഛൻ ഇപ്പോഴും താമസിക്കുന്നത് വൃദ്ധസദനം എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന ഒരു സ്ഥലത്താണ്. പെൻഷൻ ഉള്ളതുകൊണ്ട് അച്ഛന് അതിനുള്ള വക കണ്ടെത്താൻ പ്രയാസവുമില്ല. ഞങ്ങളുടെ ചെലവ് നടത്താനുള്ള പൈസ ഇപ്പോഴും അച്ഛൻ തരാറുണ്ട്. അമ്മയും ഗവണ്മെന്റ് പ്രെസ്സിൽ പ്രൂഫ് റീഡർ ആണ്. ഇതുകൊണ്ടൊക്കെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പ്രയാസവും അനുഭവിക്കാതെയാണ് അവൾ വളർന്നത്. വളരെ സന്തോഷകരമായ ജീവിതം. അന്ന് കൊണ്ടോട്ടി പാലത്തിന്റെ അടുത്തുള്ള ഗവണ്മെന്റ് മലയാളം മീഡിയം സ്കൂളിൽ ആണ് അവളും അവളുടെ അനിയൻ അജിത്തും പഠിച്ചിരുന്നത്. എട്ടാം ക്ലാസ്സിലാണ് അഞ്ജന പഠിക്കുന്നത് അനിയൻ നാലാം ക്ലാസ്സ്‌സിലും. മിക്കവാറും വീട്ടിൽ പുട്ടും കടലയും അല്ലെങ്കിൽ പുട്ടും പഴവും ആയിരിക്കും. അന്നും പതിവുപോലെ അവൾ സ്കൂളിലേക്ക് പോയി. സ്കൂളിലേക്കുള്ള നടത്തത്തിൽ അനിയനും അവളും ഒരുപാട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടാണ് പോകുന്നത്. എന്താണെന്നറിയില്ല അവൾക്കു ഇന്ന് അനിയനോട് സംസാരിക്കാനോ,, എന്തിനു സ്കൂളിൽ പോകാൻ പോലും മടി. സ്കൂളിലെത്തി ഡെസ്കിൽ മുഖം പൊത്തി അവൾ കിടന്നു. പ്രാർത്ഥനക്കായി ഫസ്റ്റ് ബെൽ അടിച്ചപ്പോഴാണ് തൊട്ടുപുറകിൽ ഇരിക്കുന്ന കൂട്ടുകാരി അവളുടെ വെളുത്ത ചുരിദാറിലെ ചുവന്ന കറ കണ്ട് അവളെ അറിയിച്ചത്. അമ്മയുടെ തിരക്കുകൊണ്ടാവണം ഇതിനെ കുറിച്ചൊന്നും അവൾക്കറിയില്ലായിരുന്നു. സ്കൂളിലെ ടീച്ചർ അവളെയും അനിയനെയും കൊണ്ട് വീട്ടിൽ വന്നു അമ്മയെ കാര്യം ധരിപ്പിച്ചു. ഇത്രയും നാൾ അവളും, അനിയനും, അമ്മയും മാത്രമാണ് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത് . പക്ഷെ അവളിലേക്ക്‌ ഹോർമോൺ എന്നൊരു പുതിയ ആൾ കൂടി എത്തിയ വിവരം പതിയെ അവൾ മനസിലാക്കി. കുട്ടിയിൽ നിന്നും ഒരു സ്ത്രീയിലേക്കു ഉള്ള മാറ്റം ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയാവുന്നതിനും അപ്പുറമായിരുന്നു. നമ്മുടെ എല്ലാം ജീവിതത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞു സ്ലിപ് ഉണ്ടാവാറുണ്ട് . ഒരു നിമിഷത്തേക്കെങ്കിലും. അതുപോലെ അവൾക്കും ഉണ്ടായി. നമ്മളാരും ആഗ്രഹിച്ചിട്ടല്ല തെറ്റിവീഴുന്നത് . പക്ഷെ അതിന്റെ അനന്തരഫലം അതി രൂക്ഷമായിരിക്കും. പ്രത്യേകിച്ചും സ്ലിപ് ഉണ്ടാവുന്നത് മനസിനാണെങ്കിൽ വളരെ പ്രയാസകരം ആയിരിക്കും. എല്ലാ മാസവും ഈ ദിവസങ്ങളിൽ അവൾക്കു നല്ല രീതിയിൽ മൂഡ്‌സ്വിങ് ഉണ്ടാകാൻ തുടങ്ങി. അപ്പോഴൊക്കെ വലിയ ശബ്ദങ്ങൾ , രൂക്ഷഗന്ധങ്ങൾ ഇവയൊക്കെ അവളെ ഭ്രാന്തിക്ക് സമമാക്കി. അമ്മയാണെങ്കിൽ അതിനെ വലിയ കാര്യമാക്കി എടുത്തിട്ടുമില്ല. അവളോട്‌ കയർത്തു പറയാറുണ്ട് ഞങൾ പെണ്ണുങ്ങൾക്കെല്ലാം ഇതൊക്കെ ഉള്ളതാണ് നിനക്ക് മാത്രം എന്താണ് ഇത്ര അഹങ്കാരം എന്നൊക്കെ. മാസത്തിൽ അഞ്ചു ദിവസങ്ങളിൽ അവൾ സ്ഥിരമായി സ്കൂളിൽ വരാതെയായി, വരാൻ പറ്റാതെയായി എന്ന് വേണം കരുതാൻ. നമ്മുടെ നാട്ടിലെ പെണ്ണുങ്ങൾക്കും ആണുങ്ങൾക്കും ഇതൊക്കെ ഇപ്പോഴും നാണക്കേടല്ലേ, മറ്റുള്ളവരുടെ അടുത്ത് പറയാനും അതിന്റെ സൊല്യൂഷൻ കണ്ടെത്താനും. ആ അമ്മയും വിശ്വസിച്ചു, ഒരു കല്യാണവും കുഞ്ഞും കുടുംബവും ഒക്കെയാകുംപോൾ ഇതൊക്കെ അങ്ങ് മാറുമെന്ന്. നമ്മുടെ നാട്ട്ടിൽ എല്ലാത്തിനും ഉള്ള സൊല്യൂഷൻ ആണല്ലോ കല്യാണം. അങ്ങനെ ഈ അമ്മയും കാത്തിരുന്നു മോൾക്ക്‌ പതിനെട്ടു വയസ്സാകാൻ. അവൾ പഠിക്കാൻ മിടുക്കിയായിരുന്നു . പത്താം ക്ലാസ് ഫുൾ A+ കൂടി പാസ്സായി , അവിടെ തന്നെയുള്ള +2 ക്ലാസ്സിൽ അഡ്മിഷനും കിട്ടി. പക്ഷെ മുൻപേ പറഞ്ഞ സ്ലിപ് ഇപ്പോഴും നല്ല രീതിയിൽ ഉണ്ട്. ആ സമയങ്ങളിൽ അമ്മയ്ക്കും അനിയനും അവളുടെ അടുത്ത് പോകാൻ കൂടി ഭയമാണ് . അമ്മയും അനിയനും ഒക്കെ ശബ്ദം കുറച്ചു സംസാരിക്കാൻ പഠിച്ചു . വലിയശബ്ദങ്ങൾ ഉണ്ടായാൽ അത് ഒഴിവാക്കാൻ അവർ കഠിനമായി പരിശ്രമിക്കാനും തുടങ്ങി. എലിയെ കൊല്ലാൻ ഇല്ലം ചുടുന്ന ഒരു അവസ്ഥ. നാട്ടുകാരൊക്കെ അവരുടെ ശത്രുക്കൾ ആയി . അവർക്കു അവരുടെ കാറിന്റെ ഹോൺ മുഴക്കനോ അവരുടെ കുട്ടികൾക്ക് ഉറക്കെ ഒന്ന് കരയാനോ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ . അടിയന്ദിരവസഥ കാലത്തെ പോലെയുള്ള നിയമം നടപ്പിലാക്കാനുള്ള ഒരു നെട്ടോട്ടം. നാട്ടിലൊക്കെ അവരെ എല്ലാവരും ഇന്ദിരാഗാന്ധി എന്ന് വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി. പതിയെ പതിയെ അവളുടെ പഠിത്തത്തെയും ഇത്തരം പ്രശനങ്ങൾ ബാധിക്കാൻ തുടങ്ങി. +2 ജയിക്കാൻ അവൾക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. അപ്പോഴും അമ്മക്ക് കല്യാണം എന്നൊരു സൊല്യൂഷൻ ഉള്ളതുകൊണ്ട് മുന്നോട്ടുപോയി. ഡിഗ്രി ഒന്നും ചെയ്യാൻ നിന്നില്ല , വീട്ടുജോലിയൊക്കെ നന്നായി അവളെ പഠിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ അമ്മയുടെ മനസിലുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടിയായി അവൾ മുന്നോട്ടുപോയി. ഇന്ന് അവളുടെ കല്യാണമാണ്, അമ്മയുടെ കണ്ണിൽ അവളുടെ എല്ലാ പ്രശനങ്ങളും മാറുന്ന ദിവസം. അച്ഛനും വന്നിട്ടുണ്ട് . താമസം പക്ഷെ അച്ഛന്റെ അനിയന്റെ വീട്ടിൽ ആണ്. എണ്ണൂറു ആൾക്കാരെങ്കിലും ഉണ്ടാവണം കല്യാണത്തിന്. കൊടുത്ത നൂറു പവനും എല്ലാവരും കാണുന്നുണ്ടോ എന്ന് ഉറപ്പുവരുത്താൻ 'അമ്മ ഇടക്കിടെ മാലയൊക്കെ ഓർഡറിൽ ഇടുന്നുണ്ട്. പയ്യൻ PWD ഓഫീസിലെ ജീവനക്കാരൻ ആണ്. എല്ലാം ഭംഗിയായി നടന്നതിന്റെ സന്തോഷത്തിൽ 'അമ്മ ഒരു ചെറു കണ്ണീരോടെ മകളെ യാത്രയാക്കി. അങ്ങനെ പതിയെ പതിയെ ഒരു നല്ല കുടുംബിനിയായി അവളുടെ യാത്ര തുടങ്ങി.
Srishti-2022   >>  Short Story - English   >>  ET T (Extra Terrestrial Technology)

Zaithoon Muhamed Nisthar

UST Global

ET T (Extra Terrestrial Technology)

Sleepless nights are my norm. Being highly sweet and inquisitive could be the cause. And on one such night, I ventured outside into my garden bordered by a swift flowing stream . The crystal clear Waters on which was a perfect projection of the full moon in all it's timeless glory. I edged closer to get closer view upon which I seemed to visualize an apparition beckoning me forward with a shape and body out of this world; big eyes and head and NO MOUTH, slender arms, legs and body. I was awestruck and in my momentary carelessness slipped and was falling into the swift waters when a pair of tender, caring arms gently came to the rescue. It was from the same apparition or being of earlier. I was silently and surely was being transported, out of the water and into the night sky. I had no time to think but all the time the moon was in shine growing bigger and bigger, closer and closer and suddenly the face of the moon changed to an unfamiliar terrain and features; the dunes and craters were clearly visible. Unexpectedly,  something artificial was there and on deeper pondering it seemed to be of something crashed. 

Next, for a fleeting moment my senses totally blanked. When i came to my senses, I was in a deserted space with nothing anywhere. I straddled aimlessly and in bewildered. My movement was abruptly arrested when a group of beings of the type seen earlier appeared. My instincts told me to run but I was immobilized by a command into my mind and instructing not to fear. These Extra Terrestrials (I guess) stood there all slightly differing sizes and two distinct body shapes, smiling (though I could not see that because they had no mouths), but could feel it in my mind!. It seems they communicate through a form of telepathy. They don't have to eat to get energy. Information was coming to my mind through their telepathy. They informed they know all about us and our world and they never ever have any bad intentions. They wanted to help our world and chose me because they knew I too had this burning desire from childhood. 

For a start, they would give me some abilities and powers which when implemented will immediately change the world to a far better place to live. The first installment of these powers is...guess what? The first is the ability to see into the past. Seeing into the past and being able to project that for others is definitely incredulous and world changing set up. Apart from updating most, if not all of history, it definitely rings the ending bells for most of the criminals. They know they will definitely be caught without a shadow of doubt and punished.

Only the suicidal ones will embark on crime. And what a world!! Of course, the downside is that the lawyers and policemen most of them will lose their jobs; never mind, that's a small price to pay. Throughout history, how many criminals escaped and how many Innocents punished! Such things will henceforth be no more. Fantastic indeed. My mind boggled with ecstasy and they knew it .At this point they informed into my mind for now they are returning me back with this ability installed. 

The ability to project the past view on to a screen for others to see has to be done by  myself which they were sure I will succeed and so am I. They all waved bye for the moment. Next moment I found my self at the exact spot in my compound and in time.

And being the spirited technician that is me I vowed to start work the next morning. I went to bed into deep slumber, traversing countless domains of the unfathomable universe in deep dreams.

 

-----------------------------------------------------------------

Srishti-2022   >>  Short Story - Malayalam   >>  പ്രതിബിംബങ്ങൾ

Jophin Vargheese

UST Global

പ്രതിബിംബങ്ങൾ

പ്രതിബിംബങ്ങൾ

"എൻ്റെ കണ്ണാ എന്താ  ഈ പെയ്ത്..ഞങ്ങടെ കഞ്ഞികുടി മുട്ടിക്കല്ലേ"
തകർത്തു പെയ്യുന്ന മഴയെ നോക്കി  വിഷാദം നിഴലിട്ട മിഴികളോടെ അമ്പല മുറ്റത്തേക്ക് നോക്കി ദേവകിയമ്മ പറഞ്ഞു .ഇല പൊഴിഞ്ഞ കൊന്നയിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു ഇരുന്ന ഒറ്റകാലൻ കാക്ക ദേവകിയമ്മയെ നോക്കി കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
ശ്രീകോവിലി ലേക്കുള്ള പടിയിലെ തൂക്ക് വിളകിൽ ദീപാരാധനയ്ക് ഉള്ള എണ്ണ ഒഴിച്ചു കൊണ്ട് മഴയുടെ താളവും കേട്ടു നിന്ന തിരുമേനി ചോദിച്ചു
"എന്താ ദേവകിഅമ്മേ  ഭഗവാനോട് എന്താ ഒരു പരിഭവം പറച്ചിൽ"
തുലമാസമഴയെ പ്രാകികൊണ്ട്
അമ്പലകോണിൽ കൈകൂപ്പി നിന്നുകൊണ്ട് ദേവകി പറഞ്ഞു
"കണ്ടില്ലേ തിരുമേനി.. എന്നു തുടങ്ങിയതാ  .. ഏതോ നാശത്തിനു പെയ്യുന്ന പോലെ ഉണ്ട്"
ദേവകിയുടെ കണ്ണുകളിൽ ഭയം  ഓടി കളിക്കുന്നത് തിരുമേനി കണ്ടു.
ഇന്നലെ ദീപാരാധന തൊഴാൻ  തൈശെരി തമ്പുരാനും വിദേശത്തെ മകളും വന്നിട്ടുണ്ടാരുന്നു.ഇന്നലെ ആകട്ടെ ഭഗവാൻ്റെ  കഴുത്തിൽ ചാർത്താൻ പൂമാല ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.ആകെ ഉണ്ടായിരുന്ന മയിൽപീലിക്കു  കൂട്ടായി എവിടെ നിന്നോ  ദേവകി പറിച്ചു  കൊണ്ടുവന്ന തുളസി കതിർ മാത്രം. ഭഗവാന് അതിൽ ഒരു കുറവ് തോന്നിയില്ലെങ്കിലും തമ്പുരാന് അതത്ര പിടിച്ചില്ല.ദേവകിക്ക്  വേണ്ടുവോളം ശകാരം കിട്ടിയെന്നു  മാത്രല്ല വല്ലപ്പോഴും  കൊച്ചുതമ്പുരാട്ടി അമ്പതോ നൂറോ  കൊടുക്കുക പതിവായിരുന്നു.എന്നാൽ ഇത്തവണ അതും മുടങ്ങി 
"ഈ പേമാരിക്ക്  എവിടെ പോയി ഞാൻ പൂ പറിക്കും ഉള്ള പൂവൊക്കെ അഴുകിയിട്ടുണ്ടാവും.തിരുമേനിക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലേ എൻ്റെ  കാര്യം,ഈ അമ്പലത്തീന്ന്   കിട്ടുന്ന പടച്ചോറുണ്ട് കഴിയുന്നതാ ഞാനും എൻ്റെ  കുട്ടിയും.അവൻ്റെ  സൂക്കേട്  മാറ്റാൻ ഉള്ള ചിലവ് താങ്ങാൻ ഉള്ള ശേഷി എനിക്ക്  ഇല്ല. എങ്ങനെലും രണ്ടു വയർ കഴിഞ്ഞു പോണം.എൻ്റെ കണ്ണടയുന്ന വരെ ഞാൻ നോക്കും എൻ്റെ കുഞ്ഞിനെ  അതു കഴിയുമ്പോ കണ്ണൻ ഉണ്ടാവുമല്ലോ അവനു കൂട്ടായി"
ദേവകി നെടുവീർപ്പിട്ടു. 

മനസിൻ്റെ താളം എന്നപോലെ ഇടിയും കൊല്ലിയാനും ആഞ്ഞു  അടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.ഒന്നിനേയും  വകവെക്കാതെ പൂക്കൊട്ടയും  എടുത്തുകൊണ്ട് ദേവകി നടന്നു.
ഒരു പരിശോധനക്ക് എന്നവണ്ണം ആകണം അന്നും ഉച്ച പൂജക്ക്‌  തൊഴുവൻ തമ്പുരാൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു.ഇന്ന് ക്ഷേത്രത്തിൽ അഞ്ചാറ്  പേര് എത്തിട്ടുണ്ട് ഒരു അർച്ചന എങ്കിലും  കാണാതിരിക്കില്ല എന്ന സന്തോഷം തിരുമേനിടെ മുഖത്തു തുടിച്ചു നിന്നു .
പൂജക്ക്‌  ശേഷം  വെള്ളചോറു പാത്രത്തിലേക്ക് ആക്കി കൊണ്ട് ഇരുന്ന ദേവകിയെ നോക്കി   തമ്പുരാൻ പുച്ഛത്തിൽ ചോദിച്ചു .
"എന്താ ദേവകിയമ്മേ  കണ്ണൻ്റെ  മാല അത്ര പോരല്ലോ,നാട്ടിലെങ്ങും പൂക്കൾ  ഇല്ലാണ്ട് ആയോ.ഒരു കാര്യം അങ്ങോട്ട് മനസ്സിലാക്കുക.നിങ്ങൾക്ക് ഒരു സഹായം ആകുമല്ലോന്ന്  കരുതിയ ഈ ജോലി നിങ്ങൾക്ക് നൽകിയത്.. എന്നെ കൊണ്ട് അത് ഇല്ലാണ്ട് ആക്കല്..വേറെ ആളെ കിട്ടാതോണ്ട്  അല്ല .നിങ്ങൾക്കും ആ ബുദ്ധിമാധ്യം ഇല്ലാത്ത നിങ്ങടെ കുട്ടിക്കും  ഒരു സഹായം ആകുമെല്ലോ എന്നു കരുതിയ..എന്താ ദേവകിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ"
"അറിയാം തമ്പുരാനെ.. എല്ലാം വേണ്ടപോലെ ചെയ്തോളാം"
വെള്ള ചോറ് പാത്രത്തിൽ നിന്ന് താഴെ പോകാതെ അവർ മുറുക്കി പിടിച്ചു.

തമ്പുരാൻ തിരികെ മടങ്ങിയതും നിറ കണ്ണോടെ ദേവകി കണ്ണനെ നോക്കി കൈകൂപ്പി നിന്നു.കണ്ണുകൾ വിഗ്രഹത്തിൽ ആയിരുന്നെങ്കിലും മനസ്സ് വീട്ടിലെ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന കണ്ണന്റെ അടുക്കൽ ആയിരുന്നു.
എന്നും അവൾക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ ഒരേ കാര്യങ്ങൾ ആരുന്നു.
"എന്റെ കണ്ണാ എന്നും ഈ വൃദ്ധയുടെ പ്രാർത്ഥന കേട്ടു നീ മടുത്തുവോ കണ്ണാ. എനിക്ക് എന്നും ഓർക്കുവാൻ ൻ്റെ  ഉണ്ണിടെ കാര്യങ്ങൾ അല്ലെ ഉള്ളു.നിനക്കു വഴിപാടായി  നൽകുവാൻ എൻ്റെ  കയ്യിൽ ഒന്നുമില്ല..ഈ കൈ കൊണ്ട് നിനക്കു മാല കിട്ടി തരുന്നത് അല്ലാതെ ഒരു ഗതിയും ഇല്ലാത്തവൾ  ആണ് ഞാൻ.എന്നും ഈ രണ്ടു കൈകൾ കൂപ്പിനിൽകാനേ  എനിക്ക് കഴിയു"
മാടപ്പുരയിലെ സവിത്രിയും കാവിനത്തേക്കാതിലെ അമ്മിണിയും കുശലം ചോദിക്കാൻ എന്നവണ്ണം ദേവകിയുടെ പക്കൽ എത്തി.
"ആഹ് ദേവകീ നാളെ വീട് വരെ ഒന്നു വരുക..ൻ്റെ  പഴയ മുണ്ട് ഞാൻ എടുത്തു  മാറ്റിവെച്ചി ട്ടുണ്ട്..അത്ര മുഷിഞ്ഞിട്ടോന്നും  ഇല്ലട്ടോ .. കുട്ടികൾ വന്നപ്പോൾ പുത്തൻ  കുറെ വാങ്ങിയേ.. അപ്പോ പിന്നെ പഴയതൊക്കെ വെക്കാൻ സ്ഥലം വേണ്ടേ.. എന്താ ചെയ്യാ..ആഹ് അതൊക്കെ പോട്ടെ നിൻ്റെ  ചെക്കന് തീരെ വയ്യണ് എന്ന് 
വൈദ്യര് പറഞ്ഞല്ലോ "

"ഉവ്വ് തമ്പുരാട്ടി ..തീരെ വയ്യ  കടുത്ത ചുമ ആണ്..വൈദ്യര് പറഞ്ഞത് എത്രയും  വേഗം ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ടുപോകണം  എന്നാണ്"

"ആഹ്..അല്ലേലും ബുദ്ധിവളർച്ച ഇല്ലാത്ത കുട്ടിയല്ലേ  ..അതിനോ ചിൽകിത്സയില്ല.ഇന്നാ ഇതു വെച്ചോളുണ് "
സാരി തുമ്പിൽ കെട്ടിവെച്ച 20 രൂപ നോട്ട് എടുത്ത് ദേവകിക്ക്  നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു.
കിട്ടുന്നതെല്ലാം ശേഖരിച്ചു വെക്കുന്ന ഉറുമ്പിനെ പോലെ അവൾ അത് മടിയിലെ മുണ്ടിലേക്ക് തിരുകി വെച്ചു
" ആഹ് ദേവകി.. കുറച്ച മുളക് ഉണക്കിയത് ഇരുപ്പുഉണ്ട് നാളെ സമയം പോലെ വന്നൊന്നു പൊടിച്ചു തരണം"
എല്ലാം അനുസരിച് മാത്രം ശീലം ഉള്ള ദേവകി അതും മൂളി കേട്ടു.
വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങാൻ തുടങ്ങിയ ദേവകി  കയ്യിൽ ഇരുന്ന വെള്ള ചോറിൽ കുറച്ചെടുത്തു ഒരു വട്ട ഇല പറിച്ചു ചോറ് അതിൽ ആക്കി  താഴേക്ക് വെച്ചു .നനഞ്ഞു കുതിർന്നു ഇരുന്ന ഒറ്റകാലൻ കാക്ക അവിടേക്കു പറന്ന് വന്ന് ഇരുന്നു .

പെട്ടെന്ന് പടിഞ്ഞാറേ നടയിൽ നിന്നു ഒരു ചെക്കൻ ഓടി വന്നു പറഞ്ഞു
" ദേവകി അമ്മേ നിങ്ങളുടെ ചെക്കൻ വീണ്ടും  ആ പൊട്ട കുഴിലേക്ക് പോകുന്നു,തടയാൻ ചെന്നവരുടെ കൈ കടിച്ചു പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു "
"എൻ്റെ കണ്ണാ എന്താ ഈ കേൾക്കുന്നേ .."
നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് ദേവകി ഓടി എത്തിയപ്പോഴേ ക്കും കുഴിയുടെ മുകളിലേ പാലത്തിൽ കുട  ചൂടി നീന്നുകൊണ്ട് ആർത്തു വിളിച്ചു രസിക്കുന്ന  ജനകൂട്ടത്തെ  ആണ് കണ്ടത് .കണ്ണാ എന്നു വിളിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ ഓടി അടുക്കൽ എത്തുമ്പോൾ കണ്ടത്  ആഴത്തിലേക്ക് കാൽ ഇട്ടു ആട്ടികൊണ്ട ഇരിക്കുന്ന തൻ്റെ  ജീവനെ ആണ്. . 

അവൾ ഓടി ചെന്ന് അവനെ കെട്ടി പിടിച്ചു .അവന് ചുറ്റും എന്നത്തേയും പോലെ ഒരു മഞ്ഞ ശലഭം പറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ,അവൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി .അവൻ അവരെ കുളത്തിൻ്റെ  നടുക്കേക്ക്  കൈ ചൂണ്ടി കാണിച്ചു.അവന്  എന്നും ഇഷ്ടമുള്ള ആകാശത്തെ മേഘങ്ങളുടെ പ്രതിബിംബം കുളത്തിൽ പ്രതിഭലിച്ചു കിടക്കുന്നു .ആ ചിത്ര ശലഭം ദേവകി അമ്മയെ ഒന്ന് വട്ടം ചുറ്റി കുളത്തിന് നടുവിലേക്ക് പറന്നു പോയി .അവൻ കൈ ആഞ്ഞു അതിൻ്റെ പിന്നാലെ പോകാൻ ശ്രമിച്ചു .ഒരു തേങ്ങലോടെ അവർ അവനെ മുറുക്കി പിടിച്ചു മാറോട് അണച്ചു .

"ദേവകി അമ്മേ നിങ്ങടെ ഈ സൂക്കേട് പിടിച്ച ചെക്കൻ്റെ  ശല്യം കൂടുന്നുണ്ട്. നാട്ടുകാർക്കു ഒന്നും ഇവിടെ ജീവിക്കേണ്ട.കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച അല്ലെ ഇവൻ കിഴക്കേ  പാടത്തെ ഞാറു പിഴിതെറിഞ്ഞത്. പിന്നെ നമ്മുടെ  അങ്കണവാടി യിലെ പിള്ളേർക് കൊടുക്കാൻ വെച്ച ഉപ്പുമാവിൽ വെള്ളം കോരി ഒഴിച്ചത്.എത്ര നാളെന്ന് വെച്ചാ  ഇങ്ങനെ സഹിക്കുക. കാണുന്നവർ എന്നോടാണീ വന്നു പറയുന്നത്.എത്ര വട്ടം  ഞൻ പറഞ്ഞതാ ചങ്ങലക്ക് ഇടണം എന്നു."
വാർഡ് മെമ്പർ സുഗതന്റെ ശകാരം ഉച്ചത്തിൽ ആയി 

"എന്നും ഇടാറുള്ളതാണ് മെമ്പറെ , ഇന്നലെ കാലിൽ ചങ്ങല ഇട്ടത്തിൻ്റെ   മുറിവ് പഴുത്തു തുടങ്ങിയിരുന്നു കൂടെ  നല്ല പനിയും   ഉണ്ടായിരുന്നു . അതൊന്ന് ഉണങ്ങാൻ വേണ്ടിയാ ഇന്ന് ഇടാഞ്ഞത്. ഈ പ്രാവിശം കൂടി ഒന്നു മാപ്പാക്കണം. വേറെ വഴി ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടാണ്" 
അവരുടെ ശബ്ദം ഇടറി .അവർക്ക്‌  മുഖം  കൊടുക്കാതെ മെമ്പർ ആരോടോ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി .
ദേവകി അവനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു ആൾക്കൂട്ടത്തിനു ഇടയിലൂടെ നടന്നു .അവൻ ആകാശത്തിലെ മേഘ തുണ്ടിലേക്കു  നോക്കി .
"അമ്മേ ,പൂമ്പാറ്റ എന്ന് പറഞ്ഞു "
അവർ നോക്കിയപ്പോഴേക്കും തെക്കൻ കാറ്റു അടിച്ചു മേഘത്തെ ചിതറിച്ചിരുന്നു .ചിതറിയ മേഘ കൂട്ടങ്ങൾക്കു താഴെ കൂടെ അമ്മയും മകനും കൂടി നടന്ന് അകന്നു .

പുലർച്ചെ നിർമാല്യത്തിന്  മുന്നേ അമ്പലം അടിച്ചു വൃത്തിയാക്കി പൂമാലയും കെട്ടി  ഊട്ടുപുര പടിയിൽ ഇരുന്ന് കൃഷ്ണനാമം ജപിച്ചു, തിരുമേനിടെ വരവും കാത്തിരുപ്പ് ദേവകിക്ക്  പതിവ്  ആയിരുന്നു.
മഞ്ഞപട്ടും  ചുറ്റി മയിൽപ്പീലി അഴകോടെ  കഴുത്തിലെ സ്വർണ മാലയുടെ കൂടെ താൻ കെട്ടിയ തുളസി കതിർ മാലയും കിടക്കുന്നത് കണ്ടു തൊഴുതു നിന്ന ദേവകി ഓർത്തു.
"കണ്ണാ ,വിലമതിക്കുവാൻ പറ്റാത്ത വണ്ണം ചന്തമേറിയ ഈ പൊന്നിൻ മാല ഉള്ളപ്പോൾ എന്തിനാ നിനക്കു ഈ ദേവകിയുടെ തുളസി മാല.വെറുതെ ആ പൊന്നിൻ്റെ  ശോഭ കൂടി മറക്കുകയേ ഉള്ളു ഈ മാല..  "
ദേവകി കൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ,കണ്ണൻ തന്നെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചുവോ ,ചിരിക്കുമ്പോൾ എൻ്റെ കുട്ടിയുടെ മുഖം ആണല്ലോ കണ്ണന്  എന്ന് ഓർത്തു ദേവകിയുടെ മുഖത്തു ഒരു ചിരി വിടർന്നു പതിയെ  കൊഴിഞ്ഞ് വീണു .
ഉച്ച പൂജ കഴിഞ്ഞു ഒരു നടപ്പാണ് വീട്ടിലേക്ക്, അമ്പലത്തിലെ ചോറു കൊണ്ടുപോയി അവനു കൊടുക്കണം അതുകഴിഞ്ഞു നാട്ടിലേ വല്യ വീടുകളിൽ പണിക്ക്  പോകും അവിടുന്ന് മടങ്ങുമ്പോൾ വല്ലതും കിട്ടും അതും കൊണ്ട് വീണ്ടും വീട്ടിലേക്ക് പിന്നെ വൈകുന്നേരം പൂവും പറിച് വീണ്ടും അമ്പലത്തിലേക്ക്.

അന്നേദിവസം ദേവകിക്ക് മുന്നേ തിരുമേനി എത്തിയിരുന്നു.മുഖത്തു നല്ല സന്തോഷം ഉണ്ടാരുന്നു. മൂളി പാട്ടൊക്കെ പാടി ദീപരാധനക്ക് ഉള്ള ഒരുക്കം ആയിരുന്നു.

"തിരുമേനി ഇന്ന് നേരത്തെ ആണല്ലോ.."
അത്ഭുതത്തോടെ ചോദിച്ച  ദേവകിയെ നോക്കി തിരുമേനി പറഞ്ഞു

"ദേവകി അമ്മേ .. നമുക്ക് ഇന്ന് താഴെ കാവിലെ സന്ധ്യപൂജയ്ക്ക് ഉള്ള ക്ഷണം വന്നിട്ടുണ്ട്..ഇവിടുന്ന് കിട്ടുന്നത് കൊണ്ട് എന്ത് അകാൻ ആണ്  ..വെറുതെ മുന്നിൽ വരുന്ന മഹാലക്ഷ്മിയെ കണ്ടില്ല എന്ന്  നടിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ   അതുകൊണ്ട് ഞാൻ ആ പൂജ അങ്ങു  ഏറ്റു, ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഇച്ചിരി മുന്നേ തീർത്താൽ മതിയെല്ലോ.."

"തിരുമേനി.. തമ്പുരാൻ അറിഞ്ഞാൽ കോപിക്കില്ലേ.."
"അറിയാൻ വഴി ഇല്ല.. ദേവകി അമ്മായിട്ട് അറിയിക്കേണ്ട. വൈകുന്നേരം വടകേടുത്തു നിന്ന്  കുറച്ച എണ്ണ കൊണ്ട് തരും. അതു വാങ്ങി വെക്കണം.എന്നിട്ട് അമ്പലം പൂട്ടി താക്കോൽ ഇല്ലത്തു വന്ന്  എന്നെ ഏൽപ്പിക്കുക.എന്നെ ഇനി തമ്പുരാൻ  തിരക്കിയാൽ ദേഹസ്വസ്ഥതാ കൊണ്ട് ദീപാരാധന കഴിഞ്ഞു ഉടൻ പോയി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി"

എല്ലാം മൂളി കേട്ടുകൊണ്ട് ദേവകി നിന്നു.ഒന്ന് ശങ്കിച്ച നിന്ന ശേഷം .
"തിരുമേനി.. ചെക്കന് തീരെ വയ്യണ്ട ആയിരിക്കുന്നു.നാളെ പുലർച്ചെ ആശുപത്രി വരെ ഒന്നു പോണം തിരുമേനി ടെ കയ്യിൽ വല്ലതും ഉണ്ടാകുമോ ഒരു സഹായത്തിനു"
"ദേവകി അമ്മക്ക്  അറിയാവുന്നതല്ലേ ഈ അമ്പലത്തിലെ വരുമാനം,വല്ലപ്പോഴും  ഒരു അർച്ചനയോ  ഒരു ജപമോ  വല്ലതും കിട്ടയാൽ ആയി,ആ ഇന്നൊരു നല്ല ദിവസം ആയി നീ ചോദിച്ചും പോയില്ലേ "
 മടിയിൽ നിന്നു എടുത്ത 50 രൂപ  അവരുടെ കയ്യിലേക്ക് ഇട്ടു കൊടുത്തു .
"തിരുമേനി ഇത് കൊണ്ട് എന്ത് അകാൻ ആണ്,തമ്പുരാനോട് പറഞ്ഞു എന്തെങ്കിലും കൂടി "
"നടപ്പില്ല ദേവകി അമ്മേ ,അല്ലേ തന്നെ നിങ്ങക്ക്  അമ്പല കാര്യത്തിൽ വേണ്ട ശ്രദ്ധ ഇല്ല എന്നൊരു അനിഷ്ടം ഉണ്ട് താനും , അല്ല ദേവകിഅമ്മേ  നാളെ പുലർച്ചെ ഗണപതിഹോമം ഉണ്ട്.. അപ്പോ പിന്നെ ഇവിടെ സഹായത്തിനു ആരാ ഉണ്ടാകുക ...ആഹ് സാരല്ല കാവിലെ കേശവനെ  ഞാൻ വിളിച്ചുകൊള്ളാം "
ദേവകി അമ്മ എല്ലാം മൂളി കേട്ടു .
അങ്ങനെ സന്ധ്യ വിടരും മുന്നേ ദീപാരാധന കഴിഞ്ഞു ശ്രീകോവിലെ വിളക്കും കെടുത്തി ധൃതിയിൽ വിഗ്രഹത്തിലെ  മാലകളും മാറ്റി ചവറ്റുകുട്ടയിൽ   ഇട്ടു .ദേവകി അമ്മയുടെ തുളസി കതിർ മാലയോടൊപ്പം  കണ്ണൻ്റെ സ്വർണ മാലയും കൂടെ പോന്നത് തിരുമേനി കണ്ടില്ല താനും  . 
നടപൂട്ടി താക്കോൽ ദേവകിയെ ഏല്പിച്ചു തിരുമേനി മടങ്ങി.
നിലത്തെ എണ്ണ വീണ പാടുകൾ തുടച്ചു, ചവറ്റുകുറ്റയിലെ ചവറും  കൊണ്ട് തെക്കേവശത്തെ കാവിന് അപ്പുറം  ഉള്ള കുഴിയിൽ കൊണ്ട് ഇട്ടു തിരികെ വഴുമ്പോഴേ ക്കും എണ്ണയും കൊണ്ട് ആൾ എത്തിയിരുന്നു.
"ദേവകി അമ്മേ  .. തിരുമേനി എവിടെ .. നടനേരത്തെ അടച്ചോ "
" തിരുമേനിക്ക് ഒരു വയ്യായ്മ പൂജ കഴിഞ്ഞു ഇപ്പോ അങ്ങോട്ട് പോയീ ഉള്ളു.എണ്ണ വാങ്ങി വെക്കാൻ എന്നോട് പറഞ്ഞു"
കള്ളം പറയാൻ വഴങ്ങാത്ത നാവു എവിടെയൊക്കെയോ തപ്പി തടഞ്ഞു 
എണ്ണയും വാങ്ങി ഉള്ളിലേക്ക് വെച്ചു അമ്പലവും പൂട്ടി താക്കോൽ ഇല്ലത്തു 
 ഏല്പിച്ചു തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു കയറി ഉറക്കെ വിളിച്ചു

"കണ്ണാ.. അമ്മേടെ കണ്ണൻ എവിടെ .."
എന്ന ചോദ്യത്തിന്   അവനെക്കാൾ മുന്നേ അവൻ്റെ കാലിൽ കിടക്കുന്ന ചങ്ങല വിളി കേൾക്കും .
 കടുത്ത ചുമയുടെ അകമ്പടിയിൽ അമ്മയുടെ വിളി കേൾക്കുമ്പോൾ അവന്റെ ചങ്ങലകൾ കിലുങ്ങുo.. അവനും ആ വിളിക്ക് കാതോർത്തു ഇരുപ്പായിട്ടുണ്ടാവും.ചെറിയ ജനവാതിലിൽ കൂടി കാണുന്ന  ആകാശത്തെ മേഘങ്ങളിൽ അവൻ ആനയെയും ,പൂച്ചയെയും ,അച്ഛനെയും എല്ലാം കണ്ടെത്തും .മേഘങ്ങൾ അവൻ്റെ മുന്നിൽ രൂപം മാറി വരും .അവ അവൻ്റെ മുന്നിൽ നൃത്തം വെക്കും ,മഴയോട് കൂടി ഉള്ള ഇടിനാദം അവന് സംഗീതം ആകും ,മിന്നൽ വെളിച്ചും അവൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ തട്ടുമ്പോൾ അവൻ ഉന്മാദത്തോടെ കൈ കൊട്ടും .ഇരുട്ട്‌ വീണ നാലു ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ അവന് മേഘങ്ങൾ പുതിയ ലോകം വരച്ചു കൊടുക്കുമ്പോൾ മഴ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു വീണ  ഭിത്തിയിൽ അവൻ അവരെ കോറിയിടും.അപ്പോഴും ഒരു മഞ്ഞ ശലഭം അവന്  ചുറ്റും പറന്ന് കൊണ്ടേ ഇരിക്കും . 

 ചിമ്മിനി വെട്ടത്തിൽ ഭക്ഷണവും കഴിച്ചു.മഴ കൊണ്ട് ചോർന്ന ഒലിച്ചു വീണ വെള്ളവും തുടച്ചു അവൻ്റെ  അടുത്തു  പോയി തലോടികൊണ്ട്  ദേവകി അമ്മ  ഇരുന്നു.ചുമ കഠിനം ആയിരിക്കുന്നു ,ശ്വാസം എടുക്കാൻ അവൻ നന്നേ കഷ്ടപെടുന്നുണ്ട്.നന്നായി പനികുന്നും ഉണ്ട് .ദേവകി മുറ്റത്തിറങ്ങി പനി കൂർക്ക ഇലയെടുത്തു വെള്ളം തിളപിച്ചു അതിൽ മുക്കിയ തുണി അവൻ്റെ നെറ്റിയിൽ നനച്ചു ഇട്ടു .അവനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് ഇരുത്തി നെറ്റിയിൽ ഉമ്മവെച്ചു ,നനഞ്ഞ തുണിയിൽ കൂടി അവൻ്റെ നെറ്റിയിലെ പനി  ചൂട് അവർ അറിഞ്ഞു . 
"കണ്ണാ നാളെ പുലർച്ചെ നമുക്കു ആശുപത്രിയിൽ പോകാം.. നാളെ എല്ലാം ശെരിയാകും.ൻ്റെ  കുട്ടി ഉറങ്ങിക്കൊള്ളു.." അവൻ ഒരു ചിരിപോലും നൽകാതെ ഉച്ചത്തിൽ ചുമച്ചുകൊണ്ട കണ്ണടച്ചു ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി  കിടന്നു. തണുപ്പ് കാലത്തേക്ക് ഉറുമ്പുകൾ തീറ്റ ശേഖരിച്ചു വെക്കും പോലെ അവൾ ശേഖരിച്ചു വെച്ചതൊക്കെ ഇത്തിരി വെളിച്ചത്തിൽ നുള്ളി പെറുക്കി എടുത്ത് തലയുണയുടെ അടിയിലേക്ക് വെച്ചു കണ്ണുകൾ അടച്ചു കിടന്നുകൊണ്ട് പുറത്തെ ഇടിമുഴക്കവും കേട്ടുകൊണ്ട് എങ്ങാനൊക്കെയോ ആ രാത്രി കഴിച്ചു കൂട്ടി .

പുലർച്ചെ അമ്പലം തുറക്കുവാൻ കേശവൻ,  തിരുമേനിടെ കൂടെ എത്തിയിരുന്നു .മണി അടിച്ചു നട  തുറന്ന് ഉള്ളിൽ  കയറിയ തിരുമേനി ആ ചെറുവെട്ടത്തിൽ ഒന്നു ഞെട്ടി നിന്നു. വിഗ്രഹത്തിന് ചുറ്റും തിരഞ്ഞു പുറത്തേക്ക് ഓടി വന്നു നോക്കുമ്പോൾ കേശവൻ്റെ  കൂടെ തമ്പുരാനും ഉണ്ട്.

" തമ്പുരാനേ.. കണ്ണൻ്റെ  കഴുത്തിലെ സ്വർണ മാല കാണുവാൻ ഇല്ല"

" എന്താ ഈ പറയുന്നേ തിരുമേനി..നന്നായി അവിടൊക്കെ ഒന്നു നോക്കുക.. എന്തായാലും  ഇപ്പോ പുലർച്ചെ  ആരും ശ്രീകോവിലിൽ കയറില്ലലോ.. തിരുമേനി അല്ലെ ഇവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം നോക്കുന്നെ."

പരിഭ്രാന്തിയോടെ നിന്ന തിരുമേനി തലകുനിച്ചു പറഞ്ഞു" തമ്പുരാൻ എന്നോട് പൊറുക്കണം. ഇന്നലെ പെട്ടന്ന് ഒരു വല്ലായ്മ തോന്നിയത് കാരണം ഞൻ താക്കോൽ ദേവകി അമ്മേ ഏല്പിച്ചിരുന്നു.. എണ്ണ കൊണ്ടുവരുന്നത് വാങ്ങി ഉള്ളിൽവെച്ചു  താക്കോൽ തിരികെ കൊണ്ടു ഏൽപ്പിക്കാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു."
 
കേശവൻ  അകത്തു നോക്കിയിട്ടു 
"തമ്പുരാനെ പുറത്തു നിന്ന് ആരും കയറിയ ലക്ഷണം ഇല്ല ,തിരുമേനി ഇന്നലെ നേരത്തെ പോകുകയും ചെയ്തല്ലോ ,ഞാൻ എണ്ണ കൊണ്ട് കൊടുക്കുമ്പോൾ ദേവകി മാത്രമേ  ഈ പരിസരത്തു ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു "

"എന്നിട്ട് ദേവകി എവിടെ .. എടി ദേവകി" 
ഉച്ചത്തിൽ തമ്പുരാൻ വിളിച്ചു
" അവരുടെ കുട്ടിക് സുഖമില്ലാത്തത്കൊണ്ട് ഇന്ന് വരില്ല എന്ന്  പറഞ്ഞിരുന്നു.അതുമാത്രമല്ല ഇന്നലെ എന്നോട് കുറച്ചു  പണം ആവിശ്വപ്പെട്ടിരുന്നു .. എൻ്റെ  കയ്യിൽ അത്ര ഒന്നും ഇല്ലാരുന്നു. ..ഇനി അവര് വല്ല ബുദ്ധി മോശവും "
തിരുമേനി പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞു 
കേട്ട പാതി തമ്പുരാൻ നിന്ന് വിറക്കാൻ തുടങ്ങി .
"വരു.. ഇപ്പോ തന്നെ ആ കള്ളിയെ  പിടിക്കണം. അമ്പല മുതൽ കട്ട് സുഖിക്കാം എന്ന് കരുതി കാണും ." എല്ലാവരും വേഗത്തിൽ ദേവകിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് നടപ്പായി .
.
വീടും പൂട്ടി മകൻ്റെ  കൈ പിടിച്ചു പട്ടണത്തിലെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയ  ദേവകി കണ്ടത്  മുന്നിൽ  കോപിച്ചു ഇളകി മറിയുന്ന  ഒരു ജനക്കൂട്ടത്തെ  ആയിരുന്നു.

" അമ്പലത്തിലെ കൃഷ്ണന്റെ സ്വർണ മാല എവിടെ"
 ഉച്ചത്തിൽ തമ്പുരാൻ്റെ  ചോദ്യം കേട്ട് വിറച്ചുനിന്ന ദേവകി പതറി കൊണ്ട് ചൊദിച്ചു
" തമ്പുരാനേ.. മാലയോ..എനിക്  അറില്ല"
"മുഖത്തു നോക്കി കള്ളം പറയുന്നുവോ..ഇന്നലെ തമ്പുരാൻ മടങ്ങി കഴിഞ്ഞ നീ മാത്രമേ അവിടെ ഉള്ളായിരുന്നു .അതിനു ശേഷം ആണ് ആ  മാല കാണാതെ പോയത്.നീ അവിടെ നിക്കുന്നത് കേശവൻ കണ്ടതും ആണ് വെറുതെ സമയം കളയാതെ മാല ഇങ്ങെടുക്ക്."
" തമ്പുരാനേ ഞാൻ സത്യം ആണ് പറയുന്നേ.. ഞാൻ എടുത്തിട്ടില്ല.തിരുമേനി ഒന്നു പറയു ഞാൻ എടുത്തിട്ടില്ല..
ഭഗവാന്റെ മാല ഞാൻ മോഷിടിക്കാനോ .. ഒരിക്കലും ഇല്ല "
" കാശിനു ആവശ്യം  ഉണ്ടെന്ന് കരുതി മോഷ്ടിക്കണമായിരുന്നു ദേവകി അമ്മേ.. അത്രക്ക് അത്യാവിഷം ആയിരുന്നേൽ തമ്പുരാനോട് ചോദിച്ചാ  പോരായിരുന്നോ .. വല്ലതും കൈ തന്നു സഹായിക്കില്ലേ .. ഇത്  ഇത്തിരി കൂടി പോയി"
 തമ്പുരാനേ ഒന്നു പുകഴ്ടിത്തി ദേവകിയോടെ തിരുമേനി കയർത്തു 
" അയ്യോ ൻ്റെ  കുഞ്ഞാണെ  സത്യം.. ഞൻ എടുത്തിട്ടില്ല.. ഞാൻ കള്ളം പറയില്ല.."
ആൾ കൂട്ടം ശബ്ദം വെച്ച് തുടങ്ങി .വഴിയിലും മുറ്റത്തും നിന്ന ചിലർ കള്ളി മാല കൊടുക്കടി എന്ന് ആക്രോശിക്കാൻ  തുടങ്ങി .
അപ്പോഴും അവർ തമ്പുരാൻ്റെ  കാൽക്കൽ വീണ് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവർ എടുത്തിട്ടില്ല എന്ന് .പക്ഷെ അവരുടെ നിലവിളി  ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ ആക്രോശങ്ങൾക്കിടയിൽ  അലിഞ്ഞു ചേർന്നു .
അവന് ചുറ്റും അപ്പോഴും ആ മഞ്ഞ ശലഭം പറക്കു ണ്ടായിരുന്നു .ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി ഇരുന്ന അവൻ്റെ കണ്ണിൽ മേഘം അച്ഛന്റെ രൂപം പൂണ്ട് നിന്നു  ,അവൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അത് നോക്കി ഇരുന്നു .

ജനകൂട്ടം പെരുകാൻ തുടങ്ങി,കൂടെ ആക്രോശങ്ങളും ,
ഇതിനിടയിൽ മെമ്പർ വന്ന് തമ്പുരാനോട് പറഞ്ഞു .
ജനം വല്ലാതെ ഇളകി ഇരിക്കുന്നു ,ഇനി ഇവരെ എങ്ങനെ ഇ വിടെ നിർത്തിയാൽ എന്തങ്കിലും സുംഭവിച്ചാൽ നമ്മൾ മറുപടി  വരും ,ഇങ്ങനെ പോയാൽ ശെരി ആവില്ല  നമുക്ക് ഇവളെ പോലീസ് ഇത് ഏല്പിക്കാം"
"മെമ്പർ എന്താന്ന് വെച്ചാ ചെയ്യേ ,എങ്ങനെ ആണെങ്കിലും ഭഗവാൻ്റെ  മാല കിട്ടണം അത്രയേ ഉള്ളു എനിക്കും ഇ കൂടി ഇരിക്കുന്നവർക്കും,വിശ്വാസികൾ ഇളകിയാൽ പിന്നെ  അറിയാല്ലോ ,പിടിച്ചാ കിട്ടില്ല  "
അത് ഞാൻ വേണ്ട പോലെ ചെയ്യാം എന്ന് പറഞ്ഞു മെമ്പർ ഫോൺ ചെയുന്നു.
ദേവകി ആരെങ്കിലും ഒന്ന് സഹായിക്കുമോ എന്ന് കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ചുറ്റും നടന്നു .പലരുടെയും മുന്നിൽ പോയി യാചിച്ചു.പുറം പണിക്കു നിക്കുന്ന വീട്ടിലെ സാവിത്രിയുടെ മുന്നിൽ അവർ പോയി കൈ കൂപ്പി നിന്നു .

"എൻ്റെ മാല ആണെങ്കിൽ ഞാൻ അങ്ങ് പോട്ടെന്നു വെച്ചേനെ  ദേവകിയെ ,ഇതിപ്പോ ഭഗവാൻ്റെ  ആയി പോയില്ലേ "
ഈർഷ്യയോടെ പറഞ്ഞു.
ദേവകി മുകളിലേക്ക് നോക്കി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് തമ്പുരാൻ്റെ  കാൽക്കലേക്കു വീണു .തമ്പുരാൻ അവളെ നോക്കി ദേഷ്യത്തോടെ പല്ല് ഇറുമ്മി .

 

മഴ ചാറാൻ തുടങ്ങി,തറയിലേക്ക് വീണ വെള്ള തുള്ളികൾ മണ്ണിനൊപ്പം ഉയർന്നു പൊങ്ങി മണ്ണിൽ അമർന്നു കിടന്ന ദേവകിയുടെ കയ്യിലേക്ക് ചാടി കയറാൻ തുടങ്ങി .

ഒരു ജീപ്പിൻ്റെ  ഇരമ്പലിൽ ദേവകി കണ്ണ് ഉയർത്തി നോക്കി .ചെമ്മണ്ണ് നിറഞ്ഞ മുറ്റത്തെക്കു ജീപ്പ് കയറി ,ടയറിന്റെ അടിയിൽ പെട്ട തുളസി ചെടി ഞെരിഞ്ഞു അമർന്നു .
"ദേവകി പോലീസ് വന്നു ,നീ എടുത്തെങ്കിൽ അത് ഇപ്പോ കൊടുത്തേക്ക് ,അവർ എങ്ങനെയൊക്കെ ചോദ്യം ചെയ്യും എന്ന് അറിയാല്ലോ "
മെമ്പർ പറഞ്ഞു 
" ദേവകി പട്ടിണി കിടന്നിട്ടുണ്ട് ,എന്നിട്ടും മോഷിടിച്ചിട്ടില്ല മെമ്പറെ നിങ്ങളും കൂടി ഞങ്ങളെ കൈ വിടല്ലേ "

ദേവകി അവസാന പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കി.

"ങും ,നിങ്ങൾ എടുത്തില്ല എന്ന് എനിക്കും അറിയാം,പക്ഷെ ജനകൂട്ടം ഇളകി ഇരിക്കുവാ,എനിക്ക് എന്ത് ചെയ്യാൻ കഴിയും,ജനക്കൂട്ടം ആണ് ഇപ്പോൾ തീരുമാനിക്കുന്നത് ശരിയും തെറ്റും പ്രത്യകിച്ചു വിശ്വാസത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ"

എന്നും പറഞ്ഞു മെബർ പോലീസിനെ നോക്കുന്നു .

അവർ വന്ന് വലിച്ചിഴച്ചു ദേവകിയെ ജീപ്പിനുള്ളിലെക്ക് കയറ്റുന്നു .അപ്പോഴും ആൾകൂട്ടം കള്ളി കള്ളി എന്ന് ഉറക്കെ വിളിക്കുണ്ടായിരുന്നു.
അവർ പുറത്തേക്കു നോക്കി നിലവിളിക്കുന്നു .
"ൻ്റെ കുട്ടി ഒറ്റക്കായി പോകുമേ ,സാറെ സത്യമായും ഞാൻ എടുത്തിട്ടില്ല ,സാറെ എൻ്റെ കുട്ടി അവന്   ഒന്ന് ആശുപത്രിയിൽ കാണിച്ചിട്ട് ഞാൻ എവിടെ വേണമെങ്കിലും വരാം " 

കോരി ചൊരിയുന്ന മഴയയുടെ ശബ്ദത്തിൽ അവരുടെ നിലവിളി  ജീപ്പിന്റെ ശബ്ദടൊപ്പം ചേർന്ന് ഇല്ലാതായി

 

എല്ലാവരും പിരിഞ്ഞു പോയി ,ഒറ്റക്ക്  ഇരിക്കുന്ന കൊച്ചിനെ നോക്കി തിരുമേനി ഒന്ന് നിന്നു ,എന്നിട്ട് മുകളിലേക്ക് നോക്കി തല കുനിച്ചു  നടന്ന് അകന്നു .അവന്  ചുറ്റും പറന്ന് കൊണ്ട് ഇരുന്ന മഞ്ഞ ശലഭം അവൻ്റെ കയ്യിൽ വന്ന് ഇരുന്നു .അവൻ അതിനെ നോക്കി ചിരിച്ചു .


മഴയ്ക്ക് ലേശം പോലും കുറവുണ്ടായില്ല ,പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ വരാന്തയിൽ ഇരുന്ന ദേവകി അമ്മ ദൂരേക്ക്‌ നീണ്ടു നിവർന്ന് കിടക്കുന്ന റോഡിൻറെ അറ്റത്തേക്ക് ആരുടെയോ വരവ്  പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെ  നോക്കി കൊണ്ട് ഇരുന്നു ,കണ്ണ് നിറഞ്ഞു അവരുടെ കാഴച്ചകളെ മറച്ചു . .
പോലീസുകാരുടെ ഓരോ ചോദ്യത്തിനും എന്റെ കുട്ടി എവിടെ,  ഒന്ന് ഇവിടെ എൻ്റെ  കൂടെ എത്തിക്കുമോ എന്ന് പുലമ്പി കൊണ്ട് ഇരുന്നു .


കനത്ത മഴ നേർത്ത തുള്ളികൾ ആയി രൂപാന്തരം പ്രാപിച്ചു .
മഞ്ഞ ശലഭം അവന് മുന്നിൽ പറന്നു നടന്നു ,അവൻ അതിൻ്റെ കൂടെ നടന്ന് കൊണ്ടേ ഇരുന്നു ,ആകാശത്തു കറുത്ത മേഘങ്ങൾ രൂപങ്ങൾ മാറി മാറി സ്വീൿരിച്ചു .മഞ്ഞ ശലഭത്തിനൊപ്പം പൊട്ട കുളത്തിലെ വെള്ളത്തിലേക്ക് നടന്ന്  ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവൻ തണുപ്പ് അറിഞ്ഞില്ല.അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ വെള്ളത്തിൻ്റെ  അടിയിൽ മഞ്ഞ ശലഭത്തെ തിരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഇരുന്നു .


പെട്ടെന്ന് ഒരു വെള്ളിടി വെട്ടി പോലീസ് സ്റ്റഷന്റെ മുന്നിൽ നിന്ന ഇലക്ട്രിക്ക് പോസ്റ്റിൽ നിന്ന്  തീ ഉയർന്നു .ഒരു നിമിഷം ഞെട്ടി ഉണർന്ന ദേവകി കണ്ടത് പുതു മഴയിൽ പുതു ജന്മം എടുക്കുന്ന ഈയലുകൾ പറന്നു പൊങ്ങുന്നതാണ് .പറന്നു പൊങ്ങിയ ഈയലുകൾക്കൊപ്പം ആകാശത്തിലെ കറുത്ത മേഘങ്ങൾ നൃത്തം വെക്കുന്നതായി അവർക്കു തോന്നി . പറന്ന് പൊങ്ങിയ ഈയലുകൾ ചിറകറ്റ് വെള്ളത്തിലേക്ക് വീഴാൻ തുടങ്ങി ,ഇതിന് ഇടയിൽ എവിടെ നിന്നോ പറന്ന് വന്ന മഞ്ഞ ശലഭം ചിറക് അടിച്ച് അവരുടെ കയ്യിൽ വന്ന് ഇരുന്നു .....! 

Subscribe to UST Global