After the fall of the last leaf,
The giant tree stood alone in its place
No frills or glitz added to its life
People just ignored him...

There comes the colors of Spring
The giant was adorned with flowers so sweet!
With ornaments and proud,there he stood
The same people now admire him !!!

Our life is full of twists and turns
With a fall, you'll never be crushed
Believe in yourself my dear, hear my word
Like the giant,you will stand beautiful one day !!!
 

Felt nothing, just nothing.
Time carved life out of the fuming soul, mind wandered in void
Feelings left heart
Trust long lost
Love frozen.
Felt Nothing, Just nothing.
No song could soothe the ears
No words could tear the heart
Deeper, the darker.

Two warm hands thawed the soul,
Holdin 'em tight,
Broken pieces were brought back,
A fine carved soul emerged,
A strong mind was born.
Heart bold, head held high,
Moving ahead, leaping ahead,
As if No Thing could break it again.

"I'm worried.. m just worried. Its three days since he has spoken. Somethings seriously wrong with my boy.." said Meera trying hard to stop her tears. "Don’t worry, it is not as if he cant speak. Just that he wont talk to us." her husband consoled her. "Don’t worry??! He not talking to us means we have done something wrong. He is troubled. And you are saying me 'not to worry'??" Meera was aghast at her husband’s nonchalance. "No Meera, calm down.. He is growing up. His silence need not mean that he is angry with us. Could be some other trouble. Wait, today night we will talk to him.." Madhav soothed her.

Tears poured down the cheeks of 12-year-old Krishna who was overhearing their conversation from the top of the stairs. He ran back into his room, threw himself on his bed and sunk his face into the pillow to stop the tears.

12-year-old Krishna was a happy, lucky boy as his mother often told him. “See this mark, this is what makes you lucky” Meera would tell him about the star shaped mark on his right forehead. He was the only child of his parents and was a pampered boy. He was also a favourite of his teachers at school despite his pranks, a dear friend for classmates and was a boy quite at peace with himself till he made the discovery.

He had gone to his parent’s room to ask his mother’s permission to stay over at a friends’ when he saw a diary in the bed. Being the curious boy, he was, he picked it up. It belonged to his mother. He opened a random page and started reading.. ‘We went and saw him. He is cute. So small.. so tiny.. He smiles in sleep..’ Not understanding anything he turned over to another page. ‘Today was the day. We took him home from the orphanage. We have named him Krishna. He is the blessing from Lord himself.’ Krishna could read only that much. The diary dropped down from his hands as he struggled hard to cope up with the truth. He was shocked. Dazed. He replaced the diary as it had been kept and went back to his room.

                     ‘Orphanage’ The word flashed before his eyes. ‘I am a nobody who was adopted’ Just like the children in the church to whom he gave gifts, food and clothes on every birthday of his, he too was an orphan. An orphan who was adopted. And nobody had told him. Everyone had lied to him. He went down when he was called for dinner but had his food silently. He pushed away Meera and Madhav when they pulled him close and ran back to his room and closed the door.

                      That was three days ago. And it was three days since he had spoken to his parents. Now the shock had given way to grief. Tears flowed down his cheek every minute. “Atleast they could have told me.”, he thought, crying into the pillow. He lay there like that for a long time. When he heard footsteps, he looked up and saw Meeras face. “Krishna, come dear.. “ Meera called him. “Come to mother..” ‘Mother.’ The word stirred an emotion in Krishna which he had not known before. Rage shot through him like lightning. “Mother??”, he had thundered, “Mother?? Who’s mother? Anyway, not mine. I know I am not your son” Meera took one step back in shock. Madhav who was close behind raised his voice “Krishna!” “I read your diary. I know that I was taken from the orphanage..” Krishna’s voice softened, and his anger once again gave way to sobs. But this time he did not try to suppress them. Instead he wailed out.. Deep from the heart.

                      Meera had stood rooted to the spot and had to be helped by Madhav out of the room. When he was sure that he was alone, Krishna stopped crying. He was sad. He wished they would come back and tell him that was not true. That he was their own son. But he knew that would never happen. Maybe he should leave home. Or maybe he should stay. His thoughts were wandering once again. In between he fell asleep.

                    When he woke up the next day he sensed that Meera and Madhav were sitting on his bed. He looked at them and then shut his eyes tight. Madhav called him slowly.. “Krishna..” Madhav called. He did not move. “Krishna, Just listen to us.” said Madhav. Then Meera spoke “We wanted to tell you someday..but then we postponed it every time. It was something we wanted to forget. Also we did not know how you would take it. So we decided to keep it from you.”, she paused,” Krishna, that papers do not belong to you." Krishna opened his eyes and looked into his mother’s face. "Honestly Krishna", Meera continued, "It belongs to a young boy who was adopted. A boy named Krishna. But it is not you." "Then?" asked Krishna warily. "It is..", said Madhav, "Its a little boy's who would have been your brother had he been.." there was a pause "alive." Madhav completed the sentence. Krishna’s eyes grew bigger and redder as they unfolded the story to him. "After 2 years of marriage also we did not have any children Krishna. So, we decided to adopt. We took home this cute little boy of 3 months and called him Krishna. After he came into our life, it was as if we had been completed. His smile, his pranks... those fun-filled days.. And then for our tremendous joy we found out that we would be blessed with an own child of ours..- you. It was the happiest moments of our life. We attributed all our luck to our adopted son. But sometimes the best of times brings behind it the worst of times. We three were going to the hospital for a checkup on your mother when a truck collided with our car. We lost him Krishna.. we had him for only two months and we lost him. Whenever we talk about him, we start crying.. However, we decided to put behind that memory and start a new life with you. But the name stayed. We did not want to think of any other name for our child. So, we named you after him." Madhav stopped. Tears were streaming down the face of all the three.

                      Krishna gave a sob and threw himself upon his parents hugging them tight. And all the three were bonded in that warm embrace. "I love you.. I love you.." Krishna could only say that much to them.

Meera sobbed her heart out as her memories flashed back to that awful day in the hospital after the accident. "Which one did I lose?" a dazed and badly hurt Meera had asked Madhav upon learning that she had lost one of her children. Madhav did not reply but picked up a seven-month-old Krishna from the cradle and hugged him close. "We still have him.." he had told her.

"You are mine.." breathed Meera’s heart as Krishna continued sobbing.. "Krishna came for Yashoda.. and so has he come for me.."

Outside, in the garbage pile, as the flames engulfed the last of Meera’s diary, the page which Krishna had half-read became visible.. “Today was the day. We took him home from the orphanage. We have named him Krishna. He is the blessing from Lord himself. He has a star shaped mark on his right forehead. He should be lucky........” And then a strong wind blew it away.. out of sight..

പിരിയാൻ വയ്യൊരുനാളുമീയുലകൊഴി-ഞ്ഞൊരുസ്വർഗ്ഗമെനിക്കുവേണ്ടാം 
ഉറങ്ങാമീ പതുമെത്തയിലെന്നും പടുലോകത്തിൻ കരിയിലിറങ്ങാതെ.
 
ഇലനീക്കി, നിലം നീക്കി, മണൽ നീക്കി, 
നിൻ കരിനീല- കൈയ്യെത്താത്തൊരാഴംവരെ,
പോകണമെനിക്കു ദൂരെ-
യൊരു കുമ്പിൾ സ്നേഹം മാത്രം ബാക്കിവെയ്ക്കണ-
മെനിക്കുള്ളിൽ
നാടും നിലവും നീയെടുത്തു കൊൾക,
മണ്ണും മനവും നീ വഹിച്ചുകൊൾക,
കാടും കുളിരും നീ കവർന്നുകൊൾക
കാറ്റും കടലും നീ കരിച്ചുകൊൾക
 
 പോകണമെനിക്കു ദൂരം, നീയെത്താ ദൂരം വരെ...
മനുഷ്യാ നീ കാണാ തീരം വരെ...
നീ വേരൂറ്റും മണ്ണിൽ ജനിച്ചാലിവിടെന്തു ബാക്കി ? ഇനിയെന്തു  ബാക്കി ?
 

കൊറോണക്കാലത്തെ അത്ര പരിചയമില്ലാത്ത ഒരു ജോലി സാധ്യതയെ കുറിച്ച് ഞാൻ പറയാം
പഠിക്കുമ്പോൾ തന്നെ വിവാഹിതയാവുകയും അത് പൂർത്തിയായ ഉടനെ ഒരു അമ്മയെ ആവുകയും ചെയ്ത ഒരു പെണ്ണിൻറെ കഥ . രാവിലത്തെ കാപ്പിയും ഉച്ചയ്ക്കത്തെ ഊണ് എന്തിനു പറയുന്നു അമ്മായിയപ്പൻ പ്രഷറിന് ഗുളിക വരെ തൊട്ടടുത്ത ടേബിളിൽ വെച്ചിട്ട്

കോളേജിൽ പോകാൻ. അധികം വൈകേണ്ട വന്നില്ല രാവിലെ കോളേജിലേക്കുള്ള ബസിന്ടെ ഓട്ടപ്പാച്ചിലിൽ തിരക്കുകൾ തീർന്നപ്പോഴേക്കും എൻറെ മാറിൽ അമ്മിഞ്ഞ ഗന്ധം വന്നുതുടങ്ങിയിരുന്നു.പുസ്തകങ്ങൾ വിൽക്കുന്ന വലിയ ബാഗിൽ നിന്നും ഡയപറും പാൽ കുപ്പിയും  മാറ്റപ്പെട്ട ഒരു പരിവർത്തനം.കൂടെ പഠിച്ച കൂട്ടുകാർ ഒക്കെ പലവിധ ജോലിക്ക് പോയി തുടങ്ങിയപ്പോഴും എൻറെ മുമ്പിൽ ഡോറയും ബുജിയും പിന്നെ കുറച്ച് ബിസ്ക്കറ്റും പാലും ഒക്കെയായി.കുഞ്ഞിന് ആറുമാസം ആയപ്പോഴേക്കും അടുത്തുള്ള ഒരു സ്കൂളിൽ ഒരു ചെറിയ ജോലിക്ക് പോയി തുടങ്ങി എങ്കിലും അധിക ദിവസം എനിക്ക് ചെയ്യേണ്ടി വന്നില്ല.അപ്പോഴേക്കും അമ്മായിയപ്പനെ പ്രഷറും അമ്മായിഅമ്മ ഷുഗർ പിന്നെ ഉണ്ണിക്കുട്ടനെ പാലും ബിസ്കറ്റും എല്ലാം ഒരു വിധം ആയിരുന്നു.ജോലി എന്ന സ്വപ്നം അതോടെ തീർന്നു.10 18 വർഷം ഇന്ത്യൻ വേണ്ടി പഠിച്ചു എന്ന് ആലോചിക്കാൻ ഉള്ള സമയം ദൈവം സഹായിച്ചു എനിക്ക് കിട്ടിയിരുന്നില്ല ഭർത്താവിനെ കോഫി രാവിലത്തെ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് എല്ലാം അത് മുങ്ങി പോയിരുന്നു.വർഷങ്ങൾ പോയി ഇഴഞ്ഞു നടന്നു മകൻ നടക്കാൻ തുടങ്ങി പതിയെ എൻറെ നെഞ്ചിലെ അമ്മിഞ്ഞ മണം മാറിത്തുടങ്ങി.ആയിടയ്ക്കാണ് കൊറോണ വന്നത് ടെസ്റ്റ് മുതൽ ഇൻറർവ്യൂ കഴിഞ്ഞ് ജോലി വരെ ഓൺലൈൻ ആക്കിയ സമയം വെറുതെ ഒന്ന് ശ്രമിച്ചതാണ് ഇതിനായി ഒരു ദിവസത്തെ പ്രഷർ ഗുളിക യും പാലും ബിസ്കറ്റും രാവിലത്തെ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് ഒന്നും കൊടുക്കണ്ടല്ലോ.അപ്പോഴാണ് ആരോ എവിടുന്ന് ഷെയർ ചെയ്ത് കൈയിൽ എത്തിയ ഒരു വേക്കൻസി ഒരു ക്ലിക്കും ഒരു മെയിലും പിന്നെ കുറച്ച് പ്രൊസീജിയർ സും എല്ലാം കൂടിയായപ്പോൾ കേരള സ്വപ്നത്തിൽ പോലും വിചാരിക്കാത്തസാലറി യുമായി ഒരു ജോലി.നാളെ മുതൽ തന്നെ വീട്ടിലിരുന്നു ലോഗിൻ ചെയ്തോളാൻ.ഇപ്പോൾ പ്രഷറിന് ഗുളിക എന്ത് സ്വപ്നവും ഒറ്റയടിക്ക്.കൊറോണ വന്നതുകൊണ്ട് നാളുകൾ പോയത് അറിയേണ്ടി വന്നില്ല ഇപ്പോൾ എൻറെ മോൻ യുകെജി ഓൺലൈനായി പഠിക്കുന്നു.ഓഫീസിന് അവരുടെ ജോലി ചെയ്യാൻ എനിക്ക് തന്ന ലാപ്ടോപ് വാങ്ങാൻ പോലും എനിക്ക് എൻറെ വീടിന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നില്ല. കൊറോണയും ഡെൽറ്റ ഇപ്പൊ ദാ ഒമിക്രോൺ

വന്നപ്പോഴും അതിൽ മനസ്സുകൊണ്ടെങ്കിലും സന്തോഷിക്കുന്നു കുറച്ചു പേരെങ്കിലും കാണും ഇതുപോലെയുള്ള കുറച്ചുപേർ.ഞാൻ ഒരിക്കൽ പോലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത കുറവായിരിക്കും എൻറെ ടീം മെമ്പേഴ്സ് നും മാനേജർക്കും ഞാൻ ഈ അവസരത്തിൽ നന്ദി പറയുന്നു.ഇതു ഞാൻ ആണെന്ന് ചിലർക്കെങ്കിലും തോന്നിയെങ്കിൽ അത് വെറും യാദൃശ്ചികം മാത്രം

"എനിക്കൊരു പെണ്ണിനെ വേണം വളർത്താൻ,കൊഞ്ചിക്കാൻ, എന്നെയും എൻറെ വീട്ടുകാരേയും പൊന്നുപോലെ നോക്കാൻ"

ഒരിടയ്ക്ക് സോഷ്യൽമീഡിയയിൽ ട്രോൾ മഴയിൽ നനഞ്ഞൊലിച്ചു പോയ ഒരു പോസ്റ്റാണിത്. വളർത്താൻ പട്ടിക്കുഞ്ഞിനെ പോലൊരു പെണ്ണിനെ അന്വേഷിക്കുന്നവരും അവർക്ക് നേരെ ചാടുന്ന മലയാളിയുടെ കപട സദാചാരവും നമുക്കിവിടെ കാണാം. 

ഈ ഒറ്റ സോഷ്യൽമീഡിയ പോസ്റ്റും കമൻ്റുകളും മതി ഒരു ശരാശരി മലയാളിയുടെ വിവാഹ സംസ്കാരത്തിൻറെ ചുരുളഴിയാൻ. പോസ്റ്റിട്ട മഹാ നേക്കാൾ സംഭവബഹുലമാണ് കമൻറ് ഇട്ടവരുടെ പേജ് നോക്കിയാൽ ഉള്ള അവസ്ഥ. എന്നാണ് സ്ത്രീധനം വിവാഹ ചടങ്ങുകളുടെയും മലയാളിയുടെയും ജീവിതത്തിലെ പ്രധാനകഥാപാത്രമായി തുടങ്ങിയത് എന്ന് കൃത്യമായി അറിയില്ല. ചരിത്രം ചികഞ്ഞിട്ട് 

ഈ അവസരത്തിൽ പ്രത്യേകിച്ച് പ്രയോജനവുമില്ല. ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തിൽ ആരാണ് വിവാഹ കച്ചവടത്തിനും സ്ത്രീധന മരണങ്ങൾക്കും ഉത്തരവാദികൾ? ഈ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം അന്വേഷിച്ചു തുടങ്ങും മുൻപ് മനസ്സിൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ടവരെ സ്നേഹപൂർവ്വം ഉപാധികളില്ലാതെ സ്വീകരിച്ചവരെയും സ്വീകരിക്കാൻ തയ്യാറുള്ളവരെയും സമൂഹത്തിലെ അലിഖിത ലിംഗവിവേചിത ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ അടിച്ചേൽപ്പിച്ച് ശ്വാസം മുട്ടിക്കാത്ത രക്ഷാകർത്താക്കളെ യും ഭാര്യമാരെയും ഭർത്താക്കന്മാരെയും ബന്ധുക്കളെയും 

സമൂഹത്തിനായി അവർ ചെയ്തചെയ്ത സമഗ്രസംഭാവനയ്ക്ക് നന്ദിപറഞ്ഞുകൊണ്ട് മാറ്റി നിർത്തട്ടെ. അവർക്ക് ഭൂരിപക്ഷ മലയാളിയുടെ വിവാഹ കമ്പോളത്തിൽ പ്രസക്തി വളരെ കുറവാണ്.

വിവാഹം:

പ്രണയവിവാഹം അല്ലെങ്കിൽ വീട്ടുകാരുടെ ആസൂത്രണ ഫലമായുള്ള വിവാഹം അങ്ങനെ രണ്ട് തരം വിവാഹങ്ങളാണ് സാധാരണയായി കേരളത്തിലും ലോകത്തിലും കണ്ടു വരുന്നത്. ഈ രണ്ടുതരം വിവാഹങ്ങളും ഗുണദോഷസമ്മിശ്രം ആണ്. അതിൽ മലയാളികളുടെ മാറേണ്ട വിവാഹ വ്യവസ്ഥിതികളെ കുറിച്ചും ചിന്തകളെ കുറിച്ചും ആണ് നമ്മൾ ചർച്ച ചെയ്യേണ്ടത്.

വിവാഹത്തിന് സമാനചിന്താഗതിക്കാരായ രണ്ട് മനുഷ്യരുടെ ഒരുമിച്ചുള്ള ജീവിത യാത്രയുടെ ആരംഭം എന്നതിനപ്പുറം ഒരു കച്ചവട മുഖം കൈവന്നിരിക്കുന്നു. 

വിവാഹവും സ്ത്രീധനവും സമൂഹത്തിലെ പല മനുഷ്യരിലും പലവിധ ചിന്തകൾ ആണ് ഉണ്ടാക്കുന്നത്. വിവാഹ കമ്പോളത്തിലെ തസ്തികകൾക്ക് അനുസരിച്ച് ചിന്തകളിലും മാറ്റങ്ങൾ വരും.   നമുക്ക് ചിന്തകളുടെ അവലോകനം കല്യാണച്ചെറുക്കനിൽ നിന്നും  ആരംഭിക്കാം. വിവാഹ കമ്പോളത്തിലെ നായകന് തീർച്ചയായും തുടക്കത്തിൽ ആഗ്രഹങ്ങൾ ഒരുപാട് ആയിരിക്കും. പെണ്ണിന് സൗന്ദര്യം ഉണ്ടായിരിക്കണം, നിറം വേണം, വിദ്യാഭ്യാസം വേണം.സാധാരണമായ ആവശ്യങ്ങൾ. ഇനിയാണ് വൈവിധ്യങ്ങൾ ആരംഭിക്കുക. 

ചിലർക്ക് ജോലി ഉണ്ടായിരിക്കണം. പറ്റിയാൽ സർക്കാർ ജോലി. യമണ്ടൻ ശമ്പളമുള്ള പ്രൈവറ്റ് ജോലി ആയാലും മതി. അതില്ലെങ്കിൽ പെണ്ണിൻറെ അപ്പൻറെ പോക്കറ്റിന് നല്ല കനം ഉണ്ടായാലും ആശ്വാസം തന്നെ. കല്യാണത്തോടെ അതെല്ലാം തനിക്ക് കിട്ടണം. അത് നേരിട്ട് പറയില്ല അത് പറയാൻ വീട്ടുകാരെ നിയോഗിക്കും. ഇതിനിടയിൽ പ്രണയത്തെപ്പറ്റി പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ.ചിലർ വിവാഹ അഭ്യർത്ഥനയുമായി യാതൊരു താൽപര്യവും ഇല്ലാത്ത പെൺകുട്ടികൾക്കു പിന്നാലെ അലയുന്നത് ഒരു തൊഴിൽ ആയി കാണുന്നു. ഇവരുടെ ചിന്തകൾ പലപ്പോഴും പെൺകുട്ടികളുടെ ജീവഹാനിക്ക് വരെ കാരണമാകാറുണ്ട്.

 പ്രണയിക്കാൻ പോലും പെണ്ണിൻറെ ആസ്തി അറിഞ്ഞ ശേഷം മാത്രം പ്രണയാഭ്യർത്ഥന നടത്തുന്ന എത്രയോ ആൾക്കാർ കേരളത്തിൽ ഉണ്ട്.  ഇതിൽ തേപ്പ് കിട്ടിയവരും കൊടുത്തവരും ഉൾപ്പെടും. അവർ സ്ത്രീധനത്തെ പരസ്യമായി എതിർക്കും എന്നിട്ട് ബിനാമികൾ വഴി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കും. കാറും സ്വർണ്ണവും വീടും സ്ഥലവും ഒക്കെ മകളോട് രക്ഷാകർത്താക്കൾക്ക് എത്ര ഇഷ്ടമുണ്ടോ അത്രയും മതി കൂടുതൽ ഒന്നും വേണ്ട. ഇനി കല്യാണം കഴിക്കുന്നത് സാമ്പത്തിക ഭദ്രതയുള്ള ഒറ്റമകൾ ഉള്ള വീട്ടിൽ നിന്നാണെങ്കിൽ ചെറുക്കന്‌ ഒന്നും വേണ്ട. ഒന്നും ചോദിക്കാൻ ഇല്ല.  എത്രയുണ്ട് ആസ്തി എന്നവർ നാട്ടുകാർ വഴി അന്വേഷിച്ച് അറിഞ്ഞോളും. ഇവർക്ക് വയസ്സും വയറും കൂടുന്നതിനും തലയിലെ മുടി കൊഴിയുന്നതിനുമനുസരിച്ച് 

ഡിമാൻഡുകളിൽ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകളുണ്ടാവും.

ഇവരുടെ ലിസ്റ്റിലേക്ക് ഉള്ള പുതിയ ഇനമാണ് വിദേശത്തു കൊണ്ടുപോയി പണിയെടുപ്പിക്കാൻ പറ്റിയ ഭാര്യ. തുറന്ന ചിന്താഗതിയാണ് ഇവർക്കുള്ളത്. അത്ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ മാത്രം ആലോചനയുമായി മുന്നോട്ടു പോയാൽ മതി. ഇവർക്കിടയിൽ പ്രേമിക്കുന്ന പെണ്ണിൻറെ വാക്കുകേട്ട് കൈനിറയെ പണം  വാരാൻ പോയി തിരിച്ചു വന്നപ്പോൾ കാമുകി ഗവൺമെൻറ് ജോലിക്കാരനെ കെട്ടിയ വാർത്ത കേട്ടു ഞെട്ടിയ വരും ഉൾപ്പെടും. 

കല്യാണം കഴിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന പെൺകുട്ടികളുടേയും ചിന്തകൾ വ്യത്യസ്തമല്ല.

അവർക്കും വേണം സുന്ദരനും സംസ്കാര സമ്പന്നനും വിദ്യാസമ്പന്നനും ഉയർന്ന ശമ്പളമുള്ള ജോലി കാരനും ആയ ഒരു പയ്യനെ. വിദ്യാഭ്യാസവും സ്വന്തമായി ജോലിയും ഉള്ള പെൺകുട്ടികൾ സമാനരായ ചെറുപ്പക്കാരെ അന്വേഷിക്കുന്നത് ഒരു തെറ്റല്ല. എന്നാൽ പൊതുവേ ബോധം വെച്ചു തുടങ്ങുംമുൻപേ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു പോകാനാണ് പല പെൺകുട്ടികളുടേയും വിധി.  പക്വതക്കുറവിന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾ അവരുടെ കുടുംബജീവിതത്തിലും ഉണ്ടാകാനുള്ള സാധ്യത വളരെ കൂടുതലാണ്.  എന്നാൽ കലിപ്പൻ്റെ കാന്താരിമാർക്ക് മുന്നിൽ യാഥാർത്ഥ്യബോധം ഉള്ളവർക്ക് പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടായിരിക്കും. 

തനിക്കുകിട്ടിയ വിവാഹ ജീവിതത്തിൽ സന്തോഷം പോരാ എന്ന് തോന്നി പുതിയ ജീവിതത്തെയും പങ്കാളിയെയും തേടി പോകുന്നവരുമുണ്ട്. ഇങ്ങനെ പോകുന്നത് ഒരു തെറ്റല്ല എങ്കിൽ പോലും, പോകുന്ന വഴിയെ താൻ പ്രസവിച്ച കുഞ്ഞിനെ പോലും കഴുത്തറുത്തു കൊന്നും ഭർത്താവിനെയും വീട്ടുകാരെയും ഗുണ്ടകളെ വിട്ട് ആക്രമിക്കുന്ന ഇടത്താണ് ഭീകരത ഏറുന്നത്. 

ഓരോ വൈവാഹിക ജീവിതത്തിലും രക്ഷകർത്താക്കളുടെ പങ്ക് വളരെ വലുതാണ്. മക്കൾക്ക് ഏറ്റവും നല്ലത് കിട്ടണം എന്ന ഒറ്റ ലക്ഷ്യം മുന്നിൽ കണ്ട് നീങ്ങുന്നവർ. നല്ലതെല്ലാം കൊടുത്തു വളർത്തിയ മക്കൾക്ക് നല്ലതുതന്നെ മുന്നോട്ടും കിട്ടാൻ തനിക്കും മറ്റുള്ളവർക്കും നല്ലതിനാണോ ചെയ്യുന്നതെന്നു പോലും ചിലപ്പോൾ ചിന്തിക്കാതെ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കേണ്ടി വരുന്നവർ. ഭൂതകാലത്തിലെ വരനും വധുവും  ആയിരുന്ന ഇന്നത്തെ രക്ഷാകർത്താക്കൾ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ഈ കല്യാണ കമ്പോളത്തിലെ കച്ചവടത്തിൽ പുതിയ നിക്ഷേപകരുടെ കുപ്പായമണിയുന്നു. ഈ അവസരം മുതലെടുത്ത് ദല്ലാൾമാരും മാട്രിമണി ആപ്പുകളും അവരെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നു. സ്വന്തം മക്കളെ അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ ജീവിക്കാൻ അനുവദിക്കുമെന്നും, തങ്ങൾ സ്ത്രീധനം കൊടുക്കുകയോ വാങ്ങുകയോ ചെയ്യില്ലെന്നും ഉള്ള സമീപഭാവിയിൽ ഒരിക്കലും നടക്കാൻ ഇടയില്ലാത്ത കൂട്ടായ തീരുമാനം രക്ഷിതാക്കൾ എടുത്താൽ കുറെ ഏറെ പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പരിഹാരമാകും. എന്നാൽ "മക്കളെ, നിങ്ങൾ മരിച്ചാൽ ഞങ്ങൾ എങ്ങനെ ജീവിക്കും ?" എന്ന് ചോദിക്കുന്ന ചില രക്ഷകർത്താക്കൾ ഉള്ള നാട്ടിൽ മക്കൾ കേവലം അത്യാഗ്രഹം സാധിച്ചെടുക്കാൻ ഉള്ള ഉപാധികളായി തീരുന്നതിൽ അത്ഭുതമില്ല. 

വിവാഹം ഒരു കച്ചവടമാക്കി മാറ്റുന്നതിൽ ബന്ധുക്കൾക്കും നാട്ടുകാർക്കും ഉള്ള പങ്ക് ചെറുതല്ല. മറ്റുള്ളവരെ അളക്കാൻ നടക്കുന്നവരാണ് ഇവരിൽ കൂടുതൽ ആൾക്കാരും. ആരുടെ മക്കൾക്ക് ആണ് ഏറ്റവും നല്ല പങ്കാളിയെ കിട്ടിയത് ? വന്നുകയറിയ പെണ്ണിൻറെ പോരായ്മകൾ എന്തെല്ലാം ? പെണ്ണിൻറെ ദേഹത്ത് മിന്നുന്നതെല്ലാം പൊന്നു തന്നെയാണോ? ആണെങ്കിൽ എത്ര പവൻ? പയ്യൻറെ ശമ്പളം എത്ര? ചെറുക്കന് കൊടുത്ത വണ്ടിയുടെ വില എത്ര? അതിൻറെ മൈലേജ് എത്ര ? അവരുടെ സംശയങ്ങൾ കല്യാണം കഴിഞ്ഞാലും നീളും. മെഗാ സീരിയലുകൾക്ക് അവസാനം ഉണ്ടെങ്കിൽ പോലും ബന്ധുജന കുശലാന്വേഷണങ്ങൾക്ക് ഭൂമിമലയാളത്തിൽ അവസാനം കാണുന്നില്ല. 

മേൽപ്പറഞ്ഞ കൂട്ടത്തിൽ പെടുന്നവർ ആവാം നമ്മളിൽ ആരെങ്കിലുമൊക്കെ. അത്തരം 

ആളുകൾക്ക് ചെവികൊടുക്കാതെ അവരിലൊരാൾ ആകാതെ മാറി നടക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് മലയാളി വിജയിച്ചു തുടങ്ങുന്നത്.

ആഗ്രഹങ്ങൾ നല്ലതാണ്; എന്നാൽ ആ ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ഭാരം മറ്റുള്ളവരുടെ മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നിടത്താണ് പ്രശ്നങ്ങളുടെ തുടക്കം. പ്രതീക്ഷിച്ച സ്ത്രീധനം കിട്ടാത്തതിന്റെ പരാതി, ആഗ്രഹങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് പെരുമാറാത്ത പങ്കാളി,  കൂടെ നിൽക്കാത്ത കുടുംബം, അങ്ങനെ പോരായ്മകൾ നീണ്ടു പോകും. 

സ്ത്രീധനത്തിന്റേയും ദ്രവിച്ച വിവാഹ സംസ്കാരത്തിന്റേയും ദുരിതങ്ങൾ എല്ലാ മനുഷ്യരെയും ബാധിക്കുന്നു. എങ്കിൽ കൂടി അതിൻറെ ആഘാതം കൂടുതൽ ഏറ്റുവാങ്ങുന്നത് സ്ത്രീകളാണ്. നീതിക്കായി നിയമവ്യവസ്ഥയെ സമീപിക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ ഇന്ന് തിരിച്ചടിയാണ് നേരിട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. പീഡന കേസുകളിലെ പ്രതികളെ പോലും "വെറുതെ വിട്ടിരിക്കുന്നു" എന്ന് ഉറക്കെ പറഞ്ഞു മടങ്ങുന്ന വിധി ന്യായ വ്യവസ്ഥയിൽ അവർക്ക് പ്രതീക്ഷ മങ്ങുന്നു. 

മലയാളികളുടെ മേൽപ്പറഞ്ഞതിലെ അധ:പതിച്ച ചിന്താഗതികൾ മാറാത്തിടത്തോളം ഇനിയും പെൺകുട്ടികൾ പാമ്പുകടിച്ചും തീ പിടിച്ചും തൂക്കിലേറിയുംതൂക്കിലേറിയും മരിച്ചെന്നു വരും. 

ഭൂമി ഉരുണ്ടത് കൊണ്ടും കാലം നീളുന്നത് കൊണ്ടും കാലാവസ്ഥാവ്യതിയാനം നമ്മുടെ ചിന്തകളെ ഏശാത്തതുകൊണ്ടും  ലോകം  കുറച്ചുനാൾ കൂടി ഇങ്ങനെ മുന്നോട്ടു പോകും എന്ന് കരുതാം. അതുവരെ  പ്രാകൃത ചിന്തകളോടെ, ആർത്തി പിടിച്ച മനസ്സുമായി, ആശയങ്ങൾ വാക്കുകളിൽ മാത്രം നിറച്ച് മുന്നോട്ടു നീങ്ങണമോ അതോ സ്വയം നന്നായി മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യങ്ങളിൽ അനാവശ്യമായി ഇടപെടാതെ നമ്മുടെ മുന്നോട്ടുള്ള ജീവിതം ആയാസരഹിതവും ആനന്ദ പൂർണവും ആക്കണോ എന്ന് ചിന്തിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്വം ഓരോ മലയാളിയേയും ഏൽപ്പിക്കുന്നു. 

Days are many,

Favorite’s few..

Make the day for a friend or foe

And you will look for days afore

Memories are endless,

Precious few..

Be the special for a dear or near

And you will have a treasure forever

Smiles are everywhere,

Honest few...

Be the cheer for a toddler or youth

And you will have nay, tears of untruth

Paths are countless,

Journey one..

Be the spark for the lost ' n dark

And brightened will be your way now ' n ever

Hands are plenty,

Helpful few..

Be the bold for weak ' n  frail

And stronger you will be, in your storms

Chances  we may not get often,

But choices we can make..

Be the right for the wrong as well

And Life is never gonna be the same...

ഉമ്മറത്ത് പെയ്യുന്ന പേമാരിക്കു പോലും തണുപ്പിക്കാനാകാത്ത വിധം ഉള്ളിൽ തീയെരിയുന്നു. പനിച്ചു കിടന്ന ദിവസങ്ങളത്രയും മുഴുപ്പട്ടിണി തന്നെയായിരുന്നല്ലോ..! ഇനിയും കിടന്നു പോയാൽ മരിച്ചു പോകുക തന്നെ ചെയ്യും. തനിക്കു വേണ്ടി ജോലി ചെയ്യാൻ മറ്റാരാണുള്ളത്?

      ഇച്ഛ പോലെ തന്നെ ഫോണിൽ പൊടുന്നനെ നോട്ടിഫിക്കേഷൻ മുഴങ്ങി. നെല്ലുശ്ശേരിയിൽ നിന്നൊരാൾ ചിക്കൻ ബിരിയാണി ഓർഡർ ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ദൂരം നന്നേ കൂടുതലാണ്. എന്നിരുന്നാലും ഇനിയും ഇങ്ങനെ കിടന്നു പോയിക്കൂടാ!

     കട്ടിലിൽ പിടിച്ചിരുന്നു ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ യൂണിഫോമും തൊപ്പിയും ധരിച്ച് അവൻ ഇറങ്ങി. ഒരു റൈൻകോട്ട് വാങ്ങുക എന്നത് വളരെ നാളത്തെ ആഗ്രഹമാണ്. പക്ഷെ വിശക്കുന്ന വയറിനു കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം ഭക്ഷണം ആണല്ലോ..

    ഹോട്ടലിൽ നല്ല തിരക്കുണ്ട്. നന്നേ പനിക്കുന്നും ഉണ്ട്. കണ്ണുകളടച്ചു അവൻ വരാന്തയിൽ ഇരുന്നു. അര മണിക്കൂർ പിന്നിടുന്നു. അപ്പോഴാണ് കോൾ വന്നത്.

"ഒരു ചിക്കൻ ബിരിയാണി കഴിക്കണമെങ്കിൽ എത്ര നേരം കാത്തിരിക്കണം! കളക്ട് ഇറ്റ് ഫാസ്റ്റ് ആൻഡ് കം!"

"ഓക്കേ മാഡം."

നെഞ്ചിടിക്കുന്നുണ്ട്! തെല്ലൊരാശ്വാസം പോലെ ബിരിയാണി തയ്യാറായി. പ്ലാസ്റ്റിക് കവറിൽ പൊതിഞ്ഞു ബിരിയാണി വാങ്ങുമ്പോൾ അവൻ ഒരു നിമിഷം കണ്ണുകളടച്ചു!

'നറുനെയ്യിൻറ്റെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിക്കുന്ന ഗന്ധം!'

പെട്ടെന്ന് തന്നെ ബിരിയാണി വാങ്ങി ബാഗിൽ തിരുകി അവൻ സ്കൂട്ടർ എടുത്ത് തിരിച്ചു. മഴ തോർന്നിട്ടില്ല. ഓരോ ഇടവഴിയിലും ഓരോ മണമാണ്...

സുഗന്ധദ്രവ്യങ്ങളത്രയും കൊതിയൂറുന്ന ബസ്മതി അരിയിൽ പൊതിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഗന്ധം..

ഏറെ നേരം പാകം ചെയ്ത മസാലയിൽ ചിക്കൻ കഷണങ്ങൾ പാകപ്പെടുത്തിയെടുത്ത ഗന്ധം..

ഇപ്പോൾ ദം പൊട്ടിച്ചെടുത്ത ബിരിയാണിചെമ്പിൻറെ തടുക്കാനാകാത്ത സുഗന്ധം!

വിറയ്ക്കുന്ന പനിയും, തോരാത്ത മഴയും, ഭ്രാന്തമായ സുഗന്ധങ്ങളും!

"മാഡം.. ലൊക്കേഷൻ എത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഒന്ന് പുറത്തേക്ക് വരാമോ?"

"എന്തിന് ?? ഒരു മണിക്കൂറായി ഓർഡർ ചെയ്തിട്ട്! അതിനി നിങ്ങൾ തന്നെ കൊണ്ട് പൊയ്‌ക്കോ!"

"മാഡം പ്ളീസ്! ഹോട്ടലിൽ തിരക്ക് കാരണമാണ്. എന്റെ ശമ്പളത്തെ ബാധിക്കും!"

"ഐ ഡോണ്ട് വാണ്ട് ടു ഹിയർ യുവർ എക്സ്പ്ലനേഷൻസ്. ബൈ!"

തളർന്ന് സ്കൂട്ടറിൽ തെല്ലു നേരം ഇരുന്നതിനു ശേഷം ഒരു വിങ്ങലോടെ അവൻ തിരിച്ചു.

പനിച്ചു തളരുന്ന ശരീരവും, വിശന്നു മങ്ങുന്ന കാഴ്ചയും..

കാഴ്ച വീണ്ടും വീണ്ടും മങ്ങുകയാണ്. ഈ പ്രപഞ്ചമത്രയും തന്നെയും പേറി ഈ തിരക്കേറിയ റോഡിലൂടെ ഒഴുകുന്നു! കാഴ്ച തീർത്തും മങ്ങിയിരിക്കുന്നു.. ഇരമ്പുന്ന ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ സ്വരം! ചിതറിത്തെറിച്ച നറുനെയ്യിന്റെ സുഗന്ധം! അവസാനശ്വാസത്തിൽ ആ സുഗന്ധമേന്തി തെല്ലു നോവേറിയ പുഞ്ചിരിയോടെ ആ കണ്ണുകളടഞ്ഞു.

Everyone will have different reasons to like rain. Each rain 

will have some story to tell us. Sometimes I feel, “why god 

didn’t gave color to rain drops as my tears?”. Perhaps God may 

forget both..., 

I have a painful memory regarding rain. I had a cousin broth-

er, his name was Arun. I called him Vavi ettan. We both had an 

age difference of five years. Since he didn’t have own sister, I was 

his little sister. We always play together, study together, fight to-

gether. We both like to enjoy rain.

He likes food very much hence he always feels hungry and he 

always suffer from stomach ache. He didn’t like to take medicine. 

Whenever his mother gave him medicine, he used to throw it 

without seeing her.

I used to wake up late always. He wake up first and pour water 

in my ears to make me wake. Once I got angry and told, “One 

day I will definitely pour water in your ears”.

He replied, “Only if it is my last sleep...”

I still remember after these thirteen years also... It was an eve-

ning of April 12, I fought with him for some simple reasons. He called me, “Hridya, come... it is raining... see how nice it is...” 

But without telling a single word, I close the door and slept. But 

for the first time he got angry on me and he went to his house. I 

was shocked. Whenever we had any fight, he used to come with 

chocolates. Sometimes I simply made fight to get those choco-

lates. I called him several times. But he didn’t give any reply. But 

I was sure on April 14 he will come, since it is vishu.

April 14 morning, I was sleeping... I felt someone is pulling 

my legs. He usually does like this. I slept as I am sleeping. But 

I heard a sudden cry. I ran to kitchen, my mother was crying. 

I didn’t understand anything. We went to his home. There I 

saw him sleeping covered with a white cloth. I remembered his 

words, “...only if it is my last sleep”.

“last sleep...”

I understood, he is no more. The stomach ache he was suffer-

ing from was a swell in pancreas gland and since he didn’t take 

medicine properly, it affected his liver also. I didn’t get him in 

phone was because he was in hospital that time. No one told me 

this also.

He was taken finally to the place where he used to throw 

medicines... 

I slept in his room. Even I couldn’t cry. I saw his books, color 

pencils, toys everything waiting for him, without knowing he 

won’t come again.

Someone told, “Arun’s eyes were open still... he had some 

wish when he died”

I didn’t tell anyone, that wish was to enjoy rain with his little 

sister.

That time also rain was there outside, silently telling his last 

wish to me

Walking hands in hands,
we walk through the sands!
our footprints sang the song of love!
yet we never heard it!
wind gazed at us!
why idiots are always silent?
yet we remained silent!
our footprints were always aching,
lets always be together!
but cruel wave of fate washed it away!
but when you reached far and turned back,
your eyes were silently weeping,
“I loved you more than you did” &&&
“I missed you more than you did”