രണ്ടുമാസത്തെ ലീവിന് വരുമ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊരു പ്ലാൻ ഇല്ലായിരുന്നു . തികച്ചും യാദർശ്ചികമായാണ് ടൗണിൽ വെച്ച് അനിലിനെ കാണുന്നത്. ചായകുടിച്ച് കഥപറഞ്ഞ് തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവനു കോളേജിൽ പോയി ഒന്ന് കാറ്റുകൊള്ളണം. സംഭവം എനിക്കും കളറായി തോന്നി . കോളേജ് വിട്ടിറങ്ങിയിട്ട് ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ച് വർഷങ്ങൾ ആകുന്നു . പാസ്ഔട്ട് ആയതിനുശേഷം തുടക്കകാലത്തൊക്കെ വർഷത്തിൽ ഒരിക്കലെങ്കിലും ഒത്തുകൂടലുകൾ നടന്നിരുന്നു . പിന്നീട് എല്ലാവരും അവരവരുടെ വഴിയേ പോയി .

കോളേജിന് വന്ന മാറ്റം അതിശയിപ്പിക്കുന്നതും വിഷമിപ്പിക്കുന്നതും ആയിരുന്നു . ഒട്ടുമിക്ക കെട്ടിടങ്ങളും പുതുക്കി പണിതിരിക്കുന്നു . പല ഭാഗങ്ങളും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്തവിധം മാറിയിരിക്കുന്നു . "ഇതിപ്പോ ഏത് കോളേജാണെടോ" അനിലിന്റെ വാക്കിലും നൊസ്റ്റു കിട്ടാത്തതിന്റെ വിഷമം പ്രകടമായിരുന്നു . കോളേജുകൾ ചുറ്റിക്കറങ്ങികഴിഞ്ഞ് മെൻസ് ഹോസ്റ്റൽ കണ്ടപ്പോൾ മാത്രമാണ് ഞങ്ങൾക്ക് ആ പഴയ ഫീൽ തിരിച്ചുകിട്ടിയത് . പഴമ കൂടിയെന്നല്ലാതെ കാര്യമായ ഒരു മാറ്റവും ഇല്ലാത്ത ആ കെട്ടിടം ഹോസ്റ്റൽ വീരഗാഥകൾ ഓരോന്നോരോന്നായി മനസ്സിൽ നിറച്ചു . തന്റെ ഒരു ബന്ധുവിന് വേണ്ടി ഹോസ്റ്റൽ ഒന്ന് നോക്കിക്കാണാൻ വന്നതാണെന്ന് ഒരു കള്ളം ഹോസ്റ്റൽ വാർഡനോട് പറഞ്ഞത് എന്തിനാണെന്ന് അറിയില്ല . അല്ലേലും ഹോസ്റ്റൽ വാര്ഡന്മാരെ കാണുമ്പോൾ ഒരിക്കലും സത്യം പറയാൻ തോന്നാറില്ല .

ഗെയിംസ് റൂമും ടീവി റൂമും ഷട്ടിൽ കോർട്ടും സ്ഥിരം വെള്ളമടി വേദിയായ ഇട്ടിയുടെ റൂമും റാഗിംഗിന്റെ പ്രധാന വേദിയായിരുന്ന വാഷ്‌റൂമും അനുബന്ധ സ്ഥലങ്ങളും കണ്ടതോടെ മൊത്തത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന വൈബ് അങ്ങ് കത്തിക്കേറി .തിരിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ പണ്ടത്തെ ഗാങ്ങിലെ എല്ലാവരെയും നിരത്തിയങ്ങ് വിളിച്ചു . റഫിക്കും ബേബിയും സ്ഥലത്തില്ല . ഇട്ടി കേട്ടതും ഡബിൾ ഒക്കെ പറഞ്ഞതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു . കോളേജിന് രണ്ടു കിലോമീറ്റർ മാറി പണ്ട് കൂടാറുള്ള ഒരു മൂന്നാംകിട ലോഡ്‌ജുണ്ട് . അവിടെ വിളിച്ച് റൂമും തരപ്പെടുത്തി . ഹോസ്റ്റലിനുപുറത്ത് വൈബ് നിലനിർത്താൻ അതിലും പറ്റിയ ഒരിടമില്ല .

ഞങ്ങൾക്ക് മുൻപേ ഇട്ടി ലോഡ്ജിൽ എത്തിയിരുന്നു . കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന വലിയ സഞ്ചിയിൽ കുപ്പിയും ടച്ചിങ്‌സും ആവശ്യത്തിനുള്ള ഫുഡും എല്ലാം റെഡിയാണ് . പണ്ടും പരിപാടി സെറ്റ് ചെയാൻ അവനെ കഴിഞ്ഞേ ആളുള്ളു .ഞങ്ങളെ കണ്ടതും അവൻ സഞ്ചി നിലത്തുവെച്ച് കെട്ടിപിടിച്ചു . ഞങ്ങൾ താമസിയാതെ പരിപാടിയിലേക്ക് കടന്നു . ഇട്ടിക്ക് ഒരു മാറ്റാവും ഇല്ല . അതെ വളവളാ സംസാരം . പണ്ടുള്ള വീരസാഹസ കഥകൾ തുടങ്ങി നാട്ടിലുള്ള ഓരോരുത്തരുടെയും ഇപ്പോളത്തെ ജീവിതം വരെ ഉപ്പും മുളകും ചേർത്ത് അവൻ വിശദീകരിച്ചു . അതിനിടയിൽ ഞങ്ങളുടെ ബാച്ചിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന വിജീഷ് ആക്‌സിഡന്റിൽ മരിച്ചതും അവൻ പറഞ്ഞു . എനിക്ക് പക്ഷെ അങ്ങനെ ഒരാളെ ഓർമയിൽ വന്നില്ല . രാത്രി പതിനൊന്നോടടുത്ത് അനിൽ യാത്രപറഞ്ഞിറങ്ങി . അവനു പിറ്റേന്ന് ഏതോ ഫാമിലി ഗെറ്റുഗതർ ഉണ്ട് . അടുത്ത ലീവിന് മീറ്റ് ചെയ്യാം എന്ന് വാക്ക് പറഞ്ഞ് അവനെ പറഞ്ഞയച്ചു . ഇട്ടി പൂസായിരിക്കുന്നു .

"ടാ മതി ... ഒന്ന് ഒതുങ്ങടാ..ഇപ്പോളും ഈ ലെവലാണോ ". ഉറങ്ങാനായി കട്ടിലിലേക്ക് കിടന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു . "ആശാന്റെ ശിക്ഷണത്തിൽ കുടി തുടങ്ങിയവരാരും മോശക്കാരാവില്ലല്ലോ " ഇട്ടി കസേരയിൽ തലചാരി ഉറക്കത്തിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

സംഭവം ശരിയാണ് ഇട്ടിക്ക് ആദ്യ ഗ്ലാസ് ഒഴിച്ചത് ഞാനും ബേബിയും കൂടാണ് . ഹോസ്റ്റലിൽ വന്ന് അധികനാൾ ആയിട്ടില്ലെന്നാണ് ഓര്മ . ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഹോസ്റ്റലിലെ 'ആൽക്കഹോളിക് കൗൺസിലേഴ്‌സ്' എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത് . കുടിക്കാത്ത പിള്ളേരെ പറഞ്ഞ് കുടിപ്പിക്കുന്നതിൽ ഞാനും ബേബിയും തമ്മിൽ ഒരു സൗഹൃദ മത്സരം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു . ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോളും ഞാൻ വിജീഷിനെ പറ്റി ആലോചിച്ചു . അങ്ങനെ ഒരു പേര് ഓർമയിൽ നിൽക്കുന്നില്ല . എന്തായാലും പിറ്റേന്ന് അവന്റെ വീട്ടിൽ ഒന്നുപോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു .

പിറ്റേന്ന് ഇട്ടിയെ വിളിച്ചെഴുന്നേപ്പിച്ച് വിജീഷിനെ കുറിച്ചുള്ള കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി . ഇട്ടിയുടെ വീടിനടുത്താണ് വിജീഷിന്റെ വീട് . ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ തന്റെ കൂടെ ഹോസ്റ്റലിൽ വന്നിട്ടുണ്ടെന്നും ഒരുമിച്ച് കൂടിയിട്ടുണ്ടെന്നും ഇട്ടി തറപ്പിച്ച് പറഞ്ഞു . എന്താണ് എനിക്ക് ഇതൊന്നും ഓര്മ വാരാത്തത് ? എന്റെ ഓർമ്മക്ക് എന്തോ കാര്യമായ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടെന്നു തോന്നി . ലീവുകഴിഞ്ഞ് പോകുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു ഡോക്ടറെ കാണണം എന്നുറപ്പിച്ചു . വിജീഷ് ഹോസ്റ്റലിൽ താമസിച്ചിരുന്നില്ല എന്നതും സിവിൽ എഞ്ചിനീയറിംഗ് ബാച്ച് ആയിരുന്നു എന്നതും എന്റെ മറവിയെ കുറച്ചെങ്കിലും ന്യായികരിക്കാൻ സഹായിച്ചു . മാത്രമല്ല ആകാലത്ത് ഒരുപാടാളുകൾ ഹോസ്റ്റലിൽ കേറിയിറങ്ങുന്നത് പതിവായിരുന്നു . ചിലരെയൊക്കെ ഓർത്തെടുത്ത് ഞാൻ സ്വയം ആശ്വസിപ്പിച്ചു .

രണ്ടാഴ്‌ച്ച മുൻപ് ഒരപകടത്തിലാണ് വിജീഷ് മരിക്കുന്നത് . മുഖം കാണാനുള്ള ഉൾവിളി എന്നെ അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് നയിച്ചു . ഇട്ടിയുടെ വർണന വീടുകണ്ടുപിടിക്കൽ എളുപ്പമാക്കി . എഴുപതിനോടടുത്ത് പ്രായം തോന്നുന്ന വൃദ്ധൻ വീടിനു പുറത്ത് വരാന്തയിലെ കസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു . വിജേഷിന്റെ സുഹൃത്തെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്നെ വിളിച്ച് അകത്തേക്കിരുത്തി . അടുക്കളയുടെ വാതിലുവരെ വന്ന് ഒന്ന് എത്തിനോക്കിയതിന് ശേഷം അവന്റെയമ്മ എന്റെ പകുതി ചിരിക്ക് മറുപിടി തരാതെ തിരിച്ചുപോയി . ഞാൻ വിജേഷിന്റെ ഫോട്ടോക്കായി ആ മുറിയിൽ ചുറ്റും പരതി . ഒരു വലിയ ഫോട്ടോ മാലയിട്ട് തൂക്കിയിരിക്കുന്നു . കട്ട താടിയും മീശയും വെച്ച് മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ ആ മുഖം കണ്ടിട്ടുള്ളതായി എനിക്ക് തോന്നിയില്ല . ഇനിയിപ്പോൾ ഇട്ടിക്ക് തെറ്റിയതാവുമോ ? അതുവരെ അവിടെ തളം കെട്ടിനിന്ന അസഹ്യമായ മൗനം മുറിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു . "എന്താ ഉണ്ടയാത് ? "

"ആക്‌സിഡന്റാ മോനെ .ഇതിപ്പോ മൂന്നാമത്തെ തവണയാ അവൻ വെള്ളമടിച്ച് വണ്ടിയിടിപ്പിക്കുന്നത് . ആ ഒരുക്കണക്കിന് കുടിച്ച് മരിക്കുന്നതിലും നല്ലത്" അച്ഛൻ പകുതിയിൽ നിർത്തി

സംഭാഷണം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാൻ ചോദ്യങ്ങൾക്കായി ഞാൻ തിരഞ്ഞു . പക്ഷെ ഒന്നും തന്നെ തെളിഞ്ഞുവരുന്നില്ല . വീണ്ടും പടർന്ന മൗനത്തിൽ നിന്നുമുള്ള ഒളിച്ചോട്ടമെന്നോണം സീറ്റിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് മാലയിട്ട ഫോട്ടോയുടെ മുന്നിൽ കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു . പിന്നീട് ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചു . അടുത്തുള്ള ഷോകേസിൽ ഒരുപാട് മെഡലുകൾ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു .

"പ്ലസ് ടു വരെ പഠിപ്പിലും ചിത്രംവരയിലും മിടുക്കനായിരുന്നു . കോളേജിൽ പോയാണ് നശിച്ചത് " ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ അച്ഛന്റെ ശബ്ദം പിന്നിൽ നിന്നും എന്നെ തുളച്ച് കേറുന്നതായി തോന്നി . തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ ഞാൻ ആ ഷോകേസിലെ നിരത്തിവെച്ചിരിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു . ചെറുപ്പം മുതലുള്ള വിജേഷിന്റെ പല പ്രായത്തിലെ ചിത്രങ്ങളും അവരുടെ കുടുംബ ചിത്രങ്ങളും ആയിരുന്നു . അതിലൊരു ചിത്രം അത് ഞാൻ മുൻപ് കണ്ടിരിക്കുന്നു . 18 നോടടുത്ത ക്ലീൻ ഷേവ്‌ ചെയ്ത വിജീഷ് അവന്റെ അച്ഛനോടും അമ്മയോടും കൂടെ നിൽക്കുന്ന ഒരു ഫോട്ടോ ആയിരുന്നു അത് . എവിടെയാണ് ഞാൻ മുൻപ് അത് കണ്ടത് ? മറവിയുടെ ചുരുളുകൾ ഓരോന്നായി അഴിഞ്ഞു വീണു .

"ഏതാടാ ഈ കുഞ്ഞാട് ?" അതാണ് ഞാൻ അവനെ അന്ന് ആദ്യം ഇട്ടിയുടെ കൂടെ ഹോസ്റ്റലിൽ കാണുമ്പോൾ ചോദിച്ചത് . ഞങ്ങളുടെ വെള്ളമടി സഭയിൽ ഒറ്റപ്പെട്ട് ബുദ്ധിമുട്ടിയിരുന്ന അവന്റെ അടുത്ത് പോയി തോളിൽ കയ്യിട്ട് സംസാരിച്ചതും , അവന്റെ മൊബൈലിൽ ഈ ചിത്രം വാൾപേപ്പറായി കണ്ട് കൂട്ടുകാരെ കാട്ടി പുഛിച്ച് ചിരിച്ചതും എനിക്കോർമയുണ്ട് . എങ്ങനെ മാതാ പിതാക്കളുടെ തണലിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരണമെന്നും എങ്ങനെ ഒരു പുരുഷനാകണം എന്നുമൊക്കെ നീണ്ട ക്ലാസ് എടുത്ത് അവന്റെ മുൻപിലേക്ക് ഒരു പെഗ് നീട്ടുമ്പോൾ എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു അവൻ അത് കുടിക്കുമെന്ന് . പക്ഷെ അത് ഇവിടെവരെ എത്തുമെന്ന് ...

"മോനെ കട്ടൻ കുടിക്കില്ലേ? " ഓർമകളിൽ നിന്നും രക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് അവന്റെയമ്മ എനിക്കുനേരെ കുപ്പിഗ്ലാസ്സിൽ കറുത്ത പാനീയം നീട്ടി .

പതിവില്ലാതെ പെയ്ത മഴയായിരുന്നു അന്ന്.

സിദ്ധുവും വിവേകും കഫെയിൽ നിനച്ചിരിക്കാതെ വന്ന മഴയും ആസ്വദിച്ച് മായയെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു.

സിദ്ധു : "എവിടെയാടാ അവൾ? ഇപ്പോൾ എത്തുമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് മണിക്കൂർ ഒന്നായി. നീ ഒന്നുകൂടെ വിളിച്ചേ"

വിവേക് മായയെ വിളിക്കുന്നു

മായ: "വിവി, ഞാൻ എത്തി. കാർ പാർക്ക് ചെയ്യുകയാണ്. വരുന്ന വഴി കുറെ ഇടങ്ങേറുകള് ഉണ്ടായിരുന്നു."

വിവേക്:" ഓക്കേ.. ഓക്കേ വേഗം വായോ മാഡം"

സിദ്ധു: "എത്തിയോ അവൾ . ആഹ് ..ഞാൻ വന്ന അന്ന് മുതൽ നിങ്ങൾ രണ്ടു പേരോടും കാണണം എന്ന് പറഞ്ഞതാ . രണ്ടുപേരുക്കും ഒരേ ബിസി. നിങ്ങളെ ഒരുമിച്ച് കിട്ടാൻ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ പറയാൻ ഉണ്ട്.”

വിവേക്:"ഒന്ന് പോടാ...അവൾ ഇതൊന്നും കേൾക്കേണ്ട" .

സിദ്ധു വിവേകനോട് എന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങിയതും മായാ വരുന്നത് കണ്ടു .

നീണ്ട ഇടവേളയ്ക്കു ശേഷമാണ് മായയും സിദ്ധുവും കാണുന്നത്.

കോളേജ് കാലത്തേ ഇന്റെർവഡ് ആയ മായയിൽ നിന്ന് ഇന്ന് തിരക്കുള്ള, ബോൾഡായ എന്റർപ്രെന്യൂർ ആയി അവൾ മാറിയിരിക്കുന്നു.

കോളേജ് കാലം കഴിഞ്ഞു വര്ഷം 15 ആയെങ്കിലും കാലം അവളിൽ അധികം മാറ്റം ഒന്നും വരുത്താതെപോലെ സിദ്ധുവിനു തോന്നി.

മൂന്ന് പേരുടെയും സൗഹൃദം പോലെ.

നീല സാരിയിൽ അതീവ സുന്ദരിയാണ് മായ എത്തിയത്.

സിദ്ധുവിനെ കണ്ടതും മായ ഓടി വന്നു കെട്ടിപ്പിച്ചു.

സിദ്ധു: "ന്തൊക്കെയുണ്ട് ബോസ് ലേഡി വിശേഷങ്ങൾ"

മായ : " വിശേഷങ്ങൾ ഒകെ നിനക്കു അല്ലെ.. എങ്ങനെയുണ്ട് കാനഡ ജീവിതം എന്ന് ചോദിക്കണ്ടല്ലോ. (വിവേകനോട്) വിവി, ഇപ്പോൾ ഇവൻ ശെരിക്കും ഒരു പ്രവാസി ലുക്ക് ആയി അല്ലെ? "

വിവേക് :"അത് കറക്റ്റ് ആണ് പ്രവാസിയുടെ എല്ലാ ക്വാളിറ്റീസും ഇപ്പോൾ ഉണ്ട്. പിന്നെ എക്സ്ട്രാ കുറെ തള്ളും "

വിവേകും സിദ്ധുവും മായയും അവരുടെ പഴയ കോളേജ് കാലം പോലെ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു ഇരുന്നു.

ഇതിനിടയിൽ മഴ മാറി ഇരുൾ വീണത് ഒന്നും അവർ അറിഞ്ഞില്ല.

പെട്ടെന്നാണ് മായ്ക്ക് ഒരു കാൾ വന്നത്. മാറി നിന്നു സംസാരിച്ചശേഷം തിരിച്ചു വന്നു വിവേകനോട്

മായ: "വിവി ,കിച്ചു ആണ് വിളിച്ചേ.. ഇന്ന് അവൻ മേമേടെ കൂടെ പോകുന്നുന്നു ….നാളെ അവിടെന്നു അവനെ സ്കൂളിലേക്കു പിക്ക് ചെയ്താൽ മതിയെന്നു”.

സിദ്ധു: “ ആ… മേമേ കണ്ടാൽ പിന്നെ അവനു നമ്മളെ വേണ്ടലോ. അപ്പോ നീ ലേറ്റ് ആകേണ്ട ഇറങ്ങിക്കോ... ഞാൻ പോയ് ബില് സെറ്റൽ ചെയ്യാം “.

വിവേക് പോയതും സിദ്ധു മായയോട്

സിദ്ധു: "ഡീ... എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ട്. ഞാൻ ഇതേ കുറിച് പറയുമ്പോൾ എല്ലാം നീ ഒഴിഞ്ഞുമാറി. "

സിദ്ധു അടുത്തു പറയുന്നതിനു മുന്നേ മായ സിദ്ധു വിന്റെ കൈയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട്

മായ : “എടാ.. എനിക്ക് അറിയാം നീ എന്താ പറയാൻ വരുന്നത് എന്ന്.. അത് ക്ലോസ് ചെയ്ത ചാപ്റ്റർ ആണ്... അത് അങ്ങനെ ഇരിക്കട്ടെ. ഞാൻ ഹാപ്പി ആണ്.. അത് പോരെ.”

മായാ പറയുന്നത് കേട്ട് നിസ്സംഗനായി ഒരു നിമിഷം അവളെ തന്നെ സിദ്ധു നോക്കിനിന്നു.

അപ്പോഴേക്കും വിവേക് ബില്ല് സെറ്റൽ ചെയ്തു തിരിച്ച വന്നു.

മായ: "എന്നാൽ പിന്നെ ഞൻ ഇറങ്ങട്ടെ ..ഇനി പരിപാടി ഇല്ലേചേട്ടന്മാർക് ..എങ്ങോട്ടെക് ആണ് ..( വിവേകനോട്)- വിവി ,നാളെ കിച്ചന് പി.ടി.എ ഉള്ളതാ. (സിദ്ധുവിനോട്‌ ) സിദ്ധു …ഇവനെ ഒരുപാടു ലേറ്റ് ആകരുതേ.. “

സിദ്ധു: “ആയിക്കോട്ടെ മാഡം “

മായാ സിധുവിനെ ഹഗ് ച്യ്തത് വിവേകന് കയ്യും കൊടുത്തു അവിടെന്നു ഇറങ്ങി.

മായ പോകുന്നത് കഫേ യുടെ മുകളിലത്തെ നിലയിൽ നിന്ന് വിവേകും സിദ്ധു വും നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

മായ പോയതും ഇരുൾ വീണത് തന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു ആണെന് വിവേകിന് തോന്നി.

വിവേകിന്റെ മുഖത്തെ ഭാവവ്യതാസം സിദ്ധു ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.

തെല്ലുനേരത്തേക്കു അവർ നിശ്ശബ്ദരായിരുന്നു

സിദ്ധു: "നിങ്ങൾ ഡിവോഴ്‌സ്ഡ് ആയി എന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ പറ്റുന്നില്ല. ഡിവോഴ്സ് ആയവർക്ക് ഇങ്ങനെ ഒകെ പറ്റുമോ ? ഞാനും ദീപ്തിയും ഇതു പലപ്പോഴും സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഡിവോഴ്സ് കഴിഞ്ഞിട്ട് പരസ്പരം പഴി ചാരി ശത്രുക്കൾ പോലെ ആണലോ മിക്കവാറും..

കോ-പാരന്റിങ് ഒകെ നമ്മടെ നാട്ടിൽ അക്‌സെപ്റ്റഡ് ആകുന്നത് അത്ര പോസ്സിബിലിറ്റി ആയിട്ട് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ലായിരുന്നു...

റെസ്‌പെക്ട് ഫോർ യു പീപ്പിൾ ഇങ്ങനെ ഹെൽത്തിയായി ഈ റിലേഷന്ഷിപ് കൊണ്ടുപോകുന്നതിനു "

ഒന്നും പറയാതെ ദൂരെ നോക്കി നിസ്സംഗനായി ഒരു ചെറിയ പുഞ്ചിരി തൂകി വിവേക് നിന്നു.

വീണ്ടും ഇരുളും നിശബ്ദതയും അവർക്കിടയിൽ തിങ്ങി നിന്നു. അൽപനേരം കഴിഞ്ഞിട്ട് ചിന്തകളിൽ നിന്ന് പുറത്തു വന്നിട് വിവേക് പറഞ്ഞു.

വിവേക് : "ഡാ, നീ വാ നമ്മുക് ഈ കഫെയുടെ ടോപ് ഫ്ലോറിൽ പോകാം. അവിടെ ഒരു ഡ്രിങ്ക്സ് കോർണർ ഉണ്ട്. കൂടെ നല്ല ബീച്ച് വ്യൂ ഉള്ള സ്പോട്ടും. നമ്മുക്ക് അവിടെ പോയി ഇരിക്കാം "

ഡ്രിങ്ക്സ് കോർണറിൽ എത്തി അവിടെ ബീച്ച് വ്യൂ കിട്ടുന്ന ടേബിൾ ഇൽ അവർ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. വിവേക് തന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു. സിദ്ധു മൈൽഡ് മോക്‌റ്റൈൽസ് ഓർഡർ ചെയ്തു. അവിടെ ഇരുന്നു അവർ "മായ" അല്ലാതെ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ സംസാരിച്ചു .

അതിനിടയിൽ രാത്രിമഴപെയ്തതും കാർമേഘങ്ങൾ മാറിയതും നിലാവെളിച്ചവുമായ ചന്ദ്രൻ വന്നതൊന്നും അവർ അറിഞ്ഞില്ല .

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സിദ്ധുവിനു ഒരു കാൾ വന്നു. ദീപ്തി ആയിരുന്നു അങ്ങേത്തലക്കൽ.. അത് അറ്റൻഡ് ചെയ്ത ശേഷം സിദ്ധു ഫോൺ നോക്കി വിവേകനോട് പറഞ്ഞു.

സിദ്ധു: "എടാ, നമ്മുടെ ഫോട്ടോസ് മായ ഗ്രൂപ്പിൽ ഇട്ടല്ലോ. ദീപ്തി അത് കണ്ടിട്ടാ വിളിച്ചേ. ഇന്ന് ഇനി സ്‌റ്റെയ്‌ബാക്ക് ആണോ വീട്ടിൽ വരുമോന്നു അറിയാൻ"

വിവേക് ഫോട്ടോസ് നോക്കി നിശബ്ദനായി ചിരിച്ച ശേഷം

വിവേക്: “നീ മായയോട് നമ്മുടെ കാര്യം ചോദിച്ചു അല്ലെ?”

സിദ്ധു: “നീ എങ്ങനെയാ അറിഞ്ഞേ ?”

വിവേക് ഒന്നും മിണ്ടാതെ ദൂരേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു.

സിദ്ധു: "നിന്നോട് ഞാൻ പല തവണ ചോദിച്ചിട്ടുള്ളത് തന്നെയാ അവളോടും ചോദിച്ചത് . നിങ്ങൾക് റീ-തിങ്ക് ചെയ്തുകൂടെ ? ഞാൻ നോകിയിട്ടു ഒരു പ്രോബ്ലെവും തോന്നുന്നില്ല. നിങ്ങൾ കിച്ചുവുമായിട്ടു ഫാമിലി ട്രിപ്സ് പോകുന്നു.. എപ്പോഴും നിങ്ങൾ കമ്മ്യൂണിക്കേഷൻ ഉണ്ട് . പിന്നെ എന്ത് കൊണ്ട് റീ-തിങ്ക് ചെയ്തു ഒന്നുകൂടെ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തുകൂടെ?"

വിവേക് നിസ്സംഗനായി ഇരുന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു. അത് കണ്ടപ്പോൾ തെല്ലു ദേഷ്യത്തോടെ

സിദ്ധു: "അസ്ഥാനത് ഉള്ള നിന്റെ ഈ ചിരി ഉണ്ടല്ലോ .. എനിക്ക് നിങ്ങളോട് ഉള്ള സ്പേസ് ഉള്ളതുകൊണ്ടാണ് ഇത് എല്ലാം പറയുന്നത് “".

വിവേക്: "എടാ , ഇന്ന് നീ കാണുന്ന എല്ലാം ... ഡിവോഴ്സ് ആയിട്ടും അങ്ങനെ ഒന്നും തോന്നിക്കാതെ നന്നായിട് കോ-പാരന്റിങ് ചെയ്തു നമ്മൾ പോകുന്നതും , എല്ലാം കമ്മ്യൂണിക്കേറ്റ് ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നത് ..ഈ സ്റ്റേജ് വരെ എത്തുവാൻ അത്ര എളുപ്പം അല്ലായിരുന്നു … മെന്റലി , പിഹൈസിക്കലി, ഇമോഷണലി ഒരുപാട് സ്ട്രൂഗ്ഗലെ ചെയിതിട്ടുണ്ട്. അതിൽ എന്നേക്കാൾ കൂടുതൽ മായ ആണ് സ്ട്രൂഗ്ഗലെ ചെയ്തത്. എല്ലായിടത്തെത്തും പോലെ ആഫ്റ്റർ മാര്യേജ് ഞങ്ങൾക്കും പല താളപ്പിഴകൾ വന്നു . എല്ലാം കണ്ടില്ലന്നു വച്ചിട് കുറെയൊക്കെ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യുവാൻ അവൾ ശ്രമിച്ചു. എവിടെയോകെയോ എന്തൊക്കെയോ കൈവിട്ടു പോയ്. ഇതൊക്കെ ഒരുപക്ഷെ ചിലപ്പോൾ എല്ലാ മാരിയേജിനും സംഭവിക്കുന്നത് ആകാം. പ്രാരാബ്ധങ്ങളും ജീവിതത്തിൽ രക്ഷപെടാൻ ഉള്ള ഓട്ടപാച്ചിലുകൾ, ഫ്രുസ്ട്രേഷൻസ്.. പലപ്പോഴും ഞാൻ അവളെ മനസിലാക്കിയില്ല .

അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തുചെയ്തു അത് പിന്നീട് ഒരു സാറ്റുറേഷൻ ലെവൽ എത്തും. അതും കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ലൈഫ് ഒരു റൂട്ടീനെയാകും. മായ ആഗ്രഹിച്ച ലൈഫ് അങ്ങനെ ഒരു റൂട്ടിനെ ആയിരുന്നില്ല. ഞാനും...

അങ്ങനെയുള്ള റൂട്ടിനെ ജീവിതം പിന്നീട് വെറുപ്പ് ആകും. അതിനേക്കാൾ നല്ലത് പിരിയുന്നത് ആണെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് തോന്നി .. . "

സിദ്ധു: "എടാ , ഇതൊക്കെ നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ മനസിലാക്കിയല്ലോ. ഇനി അതുകൊണ്ട് റിസോൾവ് ചെയിതു മുന്നോട് പോയാൽ പോരെ. ?"

വിവേക്: " വേണ്ട... അത് അവൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. ഒരുമിച്ചാൽ ഇതൊക്കെ തന്നെ വീണ്ടും ഉണ്ടാകില്ല എന്ന് ഉറപ്പില്ലല്ലോ. അത് അവൾക്ക് അറിയാം ..ഐ നോ ഹേർ... ഇപ്പോൾ അവൾ കംഫോര്ട്ടബിള് ആണ് . ഞങ്ങൾക്ക് നല്ല ഫ്രണ്ട്സായിട്ടുമുന്നോട് പോകാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്...

ഇനി ഒരു സെക്കന്റ് ചാൻസ് എടുത്താൽ ഒരുപക്ഷെ ഈ ഫ്രണ്ട്ഷിപ് പോലും നഷ്ടമാകും. മായ എന്റെ ലൈഫെയിൽ ഇല്ലാതെ, അവളുടെ ഒരു പ്രെസെൻസ് പോലും ഇല്ലാതെ ആയാൽ.. അത് എനിക്ക് സർവൈവ് ചെയ്യുവാൻ പറ്റുന്നത് അല്ല. സൊ ….. ഇതാകുമ്പോൾ സ്റ്റിൽ ഐ ക്യാൻ ലവ് ഹേർ.. അത് ഇങ്ങനെ പോകട്ടെ. പിന്നെ ആസ് പേരെന്റ്സ് കിച്ചന് നമ്മൾ എന്നും ഒരുമിച്ച് ഉണ്ടാകും. അവൻ ഇതിൽ സ്ടര്ഗ്ഗലെ ചെയ്യുവാൻ പാടില്ല എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് നിർബന്ധം ആണ് .. ആ കാര്യത്തിൽ നമ്മൾ സക്‌സസ് ആണ് റ്റിൽ നൗ...."

സിദ്ധു: " മ്മ്മ്മ് ... ഇതിലൊക്കെ ഇനി കൂടതൽ ഞാൻ എന്ത് പറയാൻ ആണ് ... നിങ്ങളുടെ രണ്ടുപേരുടെയും ഫ്രണ്ട് എന്ന നിലയില ഞാൻ എല്ലാം പറഞ്ഞത് ... ഒരു സമയത്തു നിങ്ങളെ ഒന്നിപ്പിച്ചത് ആണലോ.. എന്തായാലും ചോയ്സ് നിങ്ങളുടെ ആണ്.. നിങ്ങൾക്കു ഇത് കംഫോര്ട് ആണേൽ ഇങ്ങനെ പോകട്ടെ. ബട്ട് ….എപ്പോഴെങ്കിലും റീ-തിങ്ക് വേണം എന്ന് നിനക്കു തോന്നിയാൽ അത് പറയാതിരിക്കരുത്. "

വിവേക് ചെറു ചിരിയോടെ സിദ്ധുവിന്റെ തോളിൽ തട്ടിയശേഷം.

വിവേക്: "ഐ നോ മാൻ…...എടാ, നീ കേട്ടിട്ടില്ലേ , " സം പീപ്പിൾ ആർ മെൻറ് ടു ബി ഇൻ ലവ് .. ബട്ട് നോട്ട് മെൻറ് ടു ബി ടുഗെതെർ....”

അതാണ് ഞങ്ങൾക്ക് ഇടയിലും... ഇപ്പോൾ ഞാൻ അവളെ കൂടുതൽ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ട്, കൂടുതൽ മനസിലാക്കുന്നുണ്ട്... പിന്നെ സം ടൈംസ് ഐ റീലി മിസ് ഹേർ, ആസ് മൈ ബെറ്റർ ഹാഫ്.. നഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ ആണല്ലോ അതിനു വിലവരുന്നത്.. അത് ഇപ്പോൾ ആ പഴയ കോളജ് പയ്യന്റെ പ്രണയത്തിനും മുകളിൽ എന്തോകെയോയാണ്….. "

ദൂരെ ആകാശത്തിൽ ചന്ദ്രന് കൂട്ടായ് ഇന്നും ആ മായാ താരകത്തെ വിവേക് കണ്ടു.

\അവൻ തന്റെ പണിപ്പുരയിലാണ്. കാലിന്മേൽ തറച്ച ആണിമുള്ളിന്റെ പ്രാണവേദനയിലും എന്തൊക്കയോ നേടിയെടുക്കാൻ വെമ്പൽകൊള്ളുന്ന അവന്റെ ചേഷ്ടികൾ അൽപനേരം അമ്മ നോക്കിനിന്നു. "നീ എന്താണ് ബാലു ഈ കാട്ടിക്കൂട്ടുന്നത്? നിന്റെ കാലിനിതെന്തുപറ്റി ? " അവൻ തന്റെ സ്പാനർ മാറ്റിവച്ചു കാലിൽ നിന്നും മുള്ള് നീക്കം ചെയ്തു. തന്റെ വിലയേറിയ സമയം നഷ്ടപ്പെടുത്തി എന്ന തോന്നൽ അവന്റെയുള്ളിൽ ഉണ്ടായെങ്കിലും അമ്മയുമായി തർക്കത്തിലേർപെട്ടാൽ ഉണ്ടാകുന്ന സമയ ലാഭത്തെ കുറിച്ചോർത്തു അഭിമാനിച്ചു. വീണ്ടും പണിയിൽ മുഴുകി.

"ജലപാനമില്ലാതെ നീ ഇവിടെത്തന്നെ തമ്പടിച്ചേക്കുവാണോ? എന്താ നിന്റെ ഉദ്ദേശം?" അമ്മ വിടുന്ന ലക്ഷണമില്ലെന്നു കണ്ടിട്ടാവണം അവൻ മറുപടി നൽകി. "എനിക്കിവിടെ അല്പം ജോലിയുണ്ട്! നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ എനിക്ക് സമയമില്ല. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇത് ചെയ്തു തീർക്കണം. അമ്മ പൊയ്ക്കോളൂ." അമ്മ പിന്നയും ചോദ്യശരങ്ങൾ തൊടുത്തുവിട്ടു . പ്രതികരണം ഉണ്ടാകില്ലന്നുറപ്പുവന്നപ്പോൾ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന ചായക്കപ്പും എടുത്ത് അമ്മ അമ്മയുടെ പണിപ്പുരയിലേക്കുപോയി.

അടുത്തിരുന്നു ഫോൺ റിംഗ് ചെയുന്നുണ്ടങ്കിലും അവന്റെ ശ്രദ്ധ തന്റെ നട്ടിലും ബോൾട്ടിലും തന്നെയാണ്. അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന ക്ലോക്കിലെ സൂചികൾ പരസ്പരം പന്തയംവച്ച് ഓട്ടം തുടരുന്നതൊന്നും അവന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടില്ല.അവർ ഓടികൊണ്ടേയിരുന്നു.

പുറത്ത് ബൈക്കിന്റെ ശബ്ദം. "എടാ ബാലു, നീ എന്താ വിളിച്ചിട്ട് ഫോൺ എടുക്കാത്തത്."ചോദിച്ചത് സുഹൃത്ത് ഹരി ആയിരുന്നു. കൂടെ എൽദോയും ഉണ്ട്."ഒരു മെസ്സേജ് എങ്കിലും നിനക്ക് അയച്ചുകൂടെ." തെല്ലു പരിഭവത്തോടെ ഇത്തവണ ചോദിച്ചത് എൽദോയാണ്. "അല്ല നീ എന്താ ഇവിടെ ഉണ്ടാക്കികൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. എന്തോ മെഷീൻ പോലെ ഉണ്ടല്ലോ."മൗനം വിഴുങ്ങിയ കുറച്ചു സമയത്തിനുശേഷം ഹരി വീണ്ടും അവന്റെ തോളിൽ കുലുക്കി ചോദിച്ചു "എടാ നീ ഈ പറയുന്നത് ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ലേ? നീ ആരോടാണ് ഈ ദേഷ്യം കാണിക്കുന്നത്? നീ ആരെയാണ് ശിക്ഷിക്കുന്നത്? നഷ്ടങ്ങൾ എല്ലാർക്കും ഉണ്ടാകും! വിഷമവും ഉണ്ടാകും. പക്ഷെ അതിനെ മറികടന്ന് മുന്നോട്ട് പോകാതെയിരുന്നാൽ ആർക്കാണ് ഇല്ലാണ്ടാകുന്നത്? അവൾ ഞങ്ങളുടെയും ഫ്രണ്ട് ആയിരുന്നു. ഞങ്ങൾക്കും ദുഃഖമുണ്ട്. പക്ഷേ...."പൊടുന്നനെ നിശ്ചലമായ ബാലുവിന്റെ കരങ്ങൾ കണ്ട് ഹരിക്ക് പിന്നെ ഒന്നും പറയാൻ ആയില്ല.

മൂവരും അമ്മ കൊണ്ടുവന്ന ചായ എടുത്തു. ശൂന്യത ഖണ്ഡിച്ചത് എൽദോ ആയിരുന്നു. "എടാ നിന്നെ ബിനു സാർ തിരക്കി. ഇനിയും വൈകിയാൽ സബ്ജെക്ട് നീ അണ്ടർ ആകുമെന്നുപറഞ്ഞു!" "ഞാൻ സാറിനെ കാണാനിരിക്കുവായിരുന്നു. എനിക്ക് ഈ വർക്ക്‌ പൂർത്തിയാക്കാൻ സാറിന്റെ കുറച്ചു സഹായം വേണം. ടൈം എസ്ടിമേഷൻ എറർ സോൾവ് ചെയ്യണം." "എന്ത് ടൈം എസ്ടിമേഷൻ?" "എന്റെ ഈ ടൈം മെഷീനുവേണ്ടി!"ഇരുവരും മുഖത്തോടുമുഖം നോക്കി."നീ എന്താ ബാലു ഈ പറയുന്നത്, ടൈം മെഷീനോ?" ആശ്ചര്യത്തോടെ ഹരി വീണ്ടും ചോദിച്ചു. "നീ ഈ സിനിമയും സീരിസും കണ്ട് ടൈം മെഷീൻ ഉണ്ടാക്കാൻ ഇറങ്ങി തിരിച്ചിരിക്കുവാണോ? വല്യ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാർ വിചാരിച്ചിട്ട് നടക്കുന്നില്ല! അങ്ങനെ ഒന്ന് ഉണ്ടോന്നുതന്നെ സംശയമാ. ഉണ്ടകിൽ തന്നെ അമേരിക്കക്കാർ കണ്ടു പിടിക്കാതെ ഇരിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ? നീ ഒന്ന് റിയാലിറ്റിലേക് തിരിച്ചു വാ ബാലു."

ബാലുവിന്റെ ഈ ശ്രമത്തിനുപിന്നിലെ ഉദ്ദേശം അവർക്ക് ഊഹികമായിരുന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ 'ഇതെന്തിന് ' എന്നുള്ള ചോദ്യത്തിന് പ്രസക്തി ഉണ്ടായില്ല. ഇരുവരും ബാലുവിനെ പിന്തിരിപ്പിക്കുവാൻ കഴിവതും ശ്രമിച്ചു. ഫലംകാണില്ലെന്നുറപ്പവന്നപ്പോൾ പിന്തിരിഞ്ഞു. ഇറങ്ങാൻ നേരം ഹരി "ബാലൂ, നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിനൊന്നും ഞങ്ങൾ എതിരല്ല. നിനക്ക് ശെരിയെന്നു തോന്നുന്നത് നീ ചെയൂ. പക്ഷെ നിന്റെ ജീവിതം നശിച്ചുപോകരുതെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് നിർബന്ധം ഉണ്ട്. നാളെ മുതൽ നി കോളേജിൽ വരണം. അത് കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ള സമയവും ആവാല്ലോ നിന്റെ പരീക്ഷണം." ബാലു സമ്മതം മൂളി.

തിരികെ ബൈക്കെടുക്കുമ്പോൾ അവർ തന്റെ ഉറ്റ സുഹൃത്തിനെ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി. അവൻ തന്റെ കർത്തവ്യത്തിൽ മുഴുകി നിൽക്കുന്നതും കണ്ട് അവർ ഇറങ്ങി.

ചിലപ്പോൾ ജീവിതം അങ്ങനെയാണ്. നഷ്ടങ്ങൾ നമ്മെ തളർത്തും. അവയെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും മായിച്ചു കളയാനുള്ള ശ്രമമായിരിക്കും പിന്നീടങ്ങോട്ട്. പല കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളെയും കുറിച്ച് ചിന്തിക്കും. അതിനായി ശ്രമിക്കും. എന്നിട്ടും ഫലം കണ്ടില്ലെങ്കിൽ.....

മുന്നോട്ടു പോകാനുള്ള ഒരു പ്രതീക്ഷയായി ബാലുവിന് ടൈം മെഷീൻ മാറുമ്പോൾ, പ്രതീക്ഷ കണ്ടെത്താനുള്ള ശ്രമത്തിലാകും മറ്റുചിലർ. പല കണ്ടെത്തലുകൾക്കും പിന്നിൽ പ്രതീക്ഷയും വിരഹവുമൊക്കെ ഉണ്ടാകും. വഴിതെറ്റിപ്പോയ മനുഷ്യമനസിനെ മുന്നോട്ട് കുതിക്കാൻ സഹായിക്കുന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു കെടാവെളിച്ചം മുന്നിൽ ഉള്ളപ്പോൾ ആരും ഇരുട്ടിലാകില്ലന്നുറപ്പിക്കാം.

"നിനക്കറിയാമോ, ഉറുമ്പുകൾക്ക് സ്വന്തം ഭാരത്തിന്റെ ഇരുപത് ഇരട്ടി ചുമ്മക്കാൻ കഴിയുംന്ന്!" ബസ്സിറങ്ങി ഇൻഫോപാർക്കിന്റെ ഗേറ്റ് കടന്ന് ഓഫീസിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ആന്റപ്പൻ പറഞ്ഞു.

"അപ്പോ.. 80 കിലോ ഉള്ള ഒരു മനുഷ്യൻ 800 X 2 = 1600 കിലോ ചുമടെടുക്കുന്ന പോലെ. അമ്പോ!" ജോർജ്‌ അമ്പരപ്പോടെ ഒന്നു ചിരിച്ചു. "ലീഡ് കേൾക്കണ്ട. പിടിച്ച് നമ്മടെ ടീമിലിട്ട് അതുങ്ങളെ പണിയെടുപ്പിച്ച് കൊന്നു കളയും!" ജോർജ് പറഞ്ഞത് സത്യമാണെന്ന് ആന്റപ്പനും തോന്നി.

ചുമലിൽ ലാപ്ടോപ് ബാഗിന്റെ ഭാരം താങ്ങി അവർ വേഗത്തിൽ നടന്നു.

ആന്റപ്പനേയും ജോർജിനേയും പോലെ ഒരുപാട് പേർ ആ ഇടനാഴിയിലൂടെ വരിവരിയായി ബാഗും തൂക്കി നടന്നു. ചുവപ്പും ചാരനിറവും ഇടവിട്ടുള്ള ഇന്റർലോക്കുകൾ ഒരറ്റത്തത്തു നിന്നും മറ്റേയറ്റത്തേക്ക് മുറിച്ചു കടക്കുകയായിരുന്ന ഉറുമ്പുകൾ, അവരുടെ ഫോർമൽ ഷൂസിന്റെ അടിയിൽപ്പെട്ട് ചതഞ്ഞരഞ്ഞു ചത്തു.

****

-ഫെയർവെൽ പാർട്ടി-

ഇന്ന് പ്രത്യാശയുടെ ഈ ഓഫീസിലെ അവസാനത്തെ പ്രവൃത്തി ദിവസമാണ്. അവൾക്ക് കാനഡയിൽ നിന്നും ഒരു നല്ല ജോബ് ഓഫർ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു. പോവട്ടെ. പോയി രക്ഷപ്പെടട്ടെ. ഒരു ടീം ലഞ്ചിനും ടീം ഔട്ടിങ്ങിനും വരെ സ്കോപുണ്ടായിരുന്ന ഫെയർവൽ പാർട്ടി ഒരു കേക്ക് കട്ടിങ്ങിലും ലഡു വിതരണത്തിലും ഒതുങ്ങിപ്പോയത് മാത്രമാണ് സങ്കടം.

അതിനെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചാൽ അവൾ പറയും: "ഞാനേയ്, ഇവിടുത്തെ ജോലിക്കാരിയാ, മഹാറാണിയല്ല! പോവാനുള്ള ടിക്കറ്റ് വരെ കടം വാങ്ങി എടുത്തേക്കുവാ. പുതിയ കമ്പനിയിലെ ആദ്യത്തെ സാലറി കിട്ടിക്കോട്ടെ, എല്ലാം സെറ്റാക്കാം." 

ആന്റപ്പനപ്പോൾ നാല് കൊല്ലമായി പണിയെടുത്തിട്ടും മുപ്പതിനായിരം കടക്കാത്ത തന്റെ മാസശമ്പളത്തെക്കുറിച്ചോർക്കും. അത് കണ്ട് ഒഴിഞ്ഞുമാറിപ്പോവുന്ന മാട്രിമോണി പ്രൊപോസലുകളെക്കുറിച്ചോർക്കും. ഹോം ലോണിനെക്കുറിച്ചും വീട്ടുകാരുടെ കടങ്ങളെക്കുറിച്ചും ഓർക്കും. മറുപടി കിട്ടാത്ത പ്രമോഷൻ മെയിലുകളെക്കുറിച്ചോർക്കും.

പരിപാടിയെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് എല്ലാവരും ആറു മണിക്കത്തെ ക്ലയന്റ് മീറ്റിങ്ങിന് തയ്യാറായി ലാപ്ടോപിനു മുന്നിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയപ്പോഴാണ് നിലത്ത് വീണു കിടക്കുന്ന ലഡുവിന്റെ കുഞ്ഞു കഷ്ണത്തിൽ ഉറുമ്പുകൾ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് പ്രത്യാശ ശ്രദ്ധിച്ചത്.

"എന്നാലും ഇവറ്റകൾ എങ്ങനെ ഈ പതിനഞ്ചാം നിലയിലെത്തി?"

" ഒരിത്തിരി മധുരത്തിന് വേണ്ടി പാടുപെട്ട് ഇത്രേം മേലെ കേറി വന്നതാവും."

"എന്നാലും..!" അവൾ അവ പോകുന്ന വഴി പിന്തുടർന്നു. അതവസാനിച്ചത് ആന്റപ്പന്റെ ലാപ്ടോപിലാണ്. ചെകിളകൾ പോലുള്ള വിടവുകളിലൂടെ ഉറുമ്പുകൾ ലാപ്ടോപിനുള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി.

****

- ലാപ്ടോപിനുള്ളിലെ ഉറുമ്പുകൾ-

ഉറുമ്പുകൾ ആന്റപ്പനൊരു തലവേദനയായി മാറി. ഇന്നലെ ചെയ്ത വർക്കിന്റെ റിസൽട്ട് ഡെലിവറി മാനേജരെ കാണിക്കാൻ ലാപ് തുറന്നപ്പോൾ അതാ കീ ബോർഡിന്റെ വിടവുകൾക്കിടയിലൂടെ ഉറുമ്പുകൾ ഇറങ്ങി വരുന്നു.

"Antony, you shouldn't be irresponsible like this. It's client laptop. You have to take care of it."

പതിയെ പതിയെ ലാപ്ടോപ്, ബൂട്ടാവാൻ കൂടുതൽ സമയമെടുക്കുക, ഇടയ്ക്ക് പ്രതികരിക്കാതിരിക്കുക തുടങ്ങിയ പ്രശ്നങ്ങളും കാണിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. എന്ത് ചെയ്യും? മൂന്ന് അപ്രൂവൽ മെയിലുകൾക്ക് ശേഷം സർവീസ് സെന്ററുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നോക്കി. 

"Sorry Sir. ഉറുമ്പുകൾ കാരണമുണ്ടാകുന്ന തകരാറുകൾ ഞങ്ങളുടെ സർവീസ് പോളിസിയുടെ പരിധിയിൽ വരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, ഇത് വാരന്റിയെ ബാധിക്കുകയും ചെയ്യും."

ഉറുമ്പുകൾ കുഞ്ഞുകുഞ്ഞു ഉണ്ടകൾ തലയിൽ ചുമന്ന് ലാപ്ടോപിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വന്നു.

"നമ്മക്കേയ്, കൊറച്ച് ഉറുമ്പുപൊടി മേണിച്ച് അകത്തേക്ക് ഇട്ടു കൊടുത്താലോ?!" ഐഡിയ പറഞ്ഞ ജോർജിനെ പരുഷമായി നോക്കി ആന്റപ്പൻ ആവുന്നത്ര പണിയെടുപ്പിച്ച് ലാപ്ടോപിനെ ചൂടുപിടിപ്പിച്ചു.

 ഹെഡ്ഫോൺ ജാക്കിലൂടെ ഇറങ്ങി വരുന്ന ഉറുമ്പുകളെ ഹെഡ്സെറ്റ് കുത്തി കൊന്നു. 

ഇടവേളകളിൽ ചായ കുടിക്കാൻ പോകുമ്പോൾ ആന്റപ്പന്റെ ഷർട്ടിൽ ഉറുമ്പുകൾ തൂങ്ങി നിന്നു. പാൻട്രിയിലെത്തിയതും പഞ്ചാരപ്പാത്രത്തിലേക്ക് എടുത്തു ചാടി.

ഒരിക്കൽ, ചായ കുടിക്കാൻ പൂതി തോന്നിയ ഒരുറുമ്പ് വർക്ക് ഡസ്കിൽ കൊണ്ടു വച്ചിരുന്ന ചായക്കപ്പിൽ വലിഞ്ഞു കയറി. വക്കിലിരുന്ന് കപ്പിലേക്ക് തലനീട്ടി നക്കിക്കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ മൂക്കും കുത്തി ചായയിൽ വീണു പോയി. അതു കണ്ട ആന്റപ്പൻ ദേഷ്യത്തോടെ അതിനെ വിരലിലെടുത്ത് ദൂരേക്ക് തെറിപ്പിച്ചു. 

"അവിടിരുന്നോട്ടെടാ. ഉറുമ്പിനെ തിന്നാൽ കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച കൂടും." മുഖത്ത് നിന്നും കണ്ണടയെടുത്തു മാറ്റി ജോർജ് പറഞ്ഞു.

" അതെങ്ങനെയാ കാഴ്ച കൂടുന്നെ?"

"ആവോ..! ചെലപ്പോ ഉറുമ്പിന് ഭയങ്കര കാഴ്ചശക്തിയായതു കൊണ്ട് പറയുന്നതാവും "

" അതിനു ഉറുമ്പിന് കണ്ണുണ്ടോ?"

" ഇല്ലേ?!"

****

- ഉറുമ്പിന്റെ കണ്ണ് - 

യു എസ് ബി പോർട്ടിലൂടെ വലിഞ്ഞു കയറി അകത്തു ചെന്ന ഒറ്റക്കൊമ്പനുറുമ്പിനെ കുറുമ്പി പരിഭവത്തോടെ നോക്കി. "എന്നാ പറ്റിയതാ?"

" ഒന്നും പറയണ്ടെന്റുവ്വേ! ആ ചായ പാത്രത്തിൽ വീണതാ" എന്നും പറഞ്ഞ് ഒറ്റക്കൊമ്പൻ പ്രൊസസർ ഫാനിന്റെ മുകളിൽ പോയി മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്നു. ചൂടുകാറ്റിൽ ചായ പെട്ടന്നുണങ്ങി. 

പിന്നെയവർ വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞ് കൊമ്പ് കോർത്തു നടന്നു. ഹീറ്റ് സിങ്കിന് അരികിലൂടെ, മദർ ബോർഡിൽ അടുക്കിവച്ച നീളൻ വരകളിലൂടെ, മുരണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഹാർഡ് ഡിസ്കിന് മുകളിലൂടെ.. 

ഹെഡ്സെറ്റ് ജാക്കിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അവർ ഒരു നിമിഷം നിന്നു. കഴിഞ്ഞ ചൂടുകാറ്റടിച്ച ദിവസം, തങ്ങളുടെ മുന്നിൽ വച്ചാണ് എട്ടു കൂട്ടുകാർ ഇവിടെ ചതഞ്ഞരഞ്ഞു മരിച്ചു വീണത്. ധീരരക്തസാക്ഷികളേ, നിങ്ങൾക്ക് അഭിവാദ്യങ്ങൾ. പെട്ടെന്നുണ്ടായ ചോരത്തിളപ്പിൽ ഒറ്റക്കൊമ്പൻ റാമിലേക്ക് വലിഞ്ഞ് കയറി ഒരു നീളൻ വര കടിച്ചു മുറിച്ചു. പിറകേ വന്ന കുറുമ്പി തന്റെ ആറു കൈകാലുകളും കൊണ്ട് അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ഒറ്റക്കൊമ്പൻ തണുത്തു.

"വാ.. നമുക്ക് കുറച്ച് പഞ്ചാര തിന്നിട്ട് വരാം." ആന്റപ്പൻ കസേരയിൽ നിന്നുമിറങ്ങുന്ന ശബദം കേട്ട് ഉറുമ്പുകൾ ധൃതിയിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അള്ളിപ്പിടിച്ച് കഫറ്റേരിയയിലേക്ക് പോയി. ഷർട്ടിന്റെ തുഞ്ചത്ത് നിന്നും പാത്രത്തിലേക്ക് പതിയെ ഊർന്നിറങ്ങി. 

"നമുക്ക് ഇവിടെത്തന്നെ താമസിച്ചാൽ പോരേ?" 

"കുറുമ്പീ! ഉറുമ്പുദോഷം പറയരുത്... നമ്മൾ ഇത്രയും കഷ്ടപ്പാട് സഹിച്ച് ഇവിടെ വരെ വന്നത് എന്തിനാണെന്ന് നീ മറന്നോ?"

ആന്റപ്പന്റെ ചുമലിലിരുന്ന് തിരികെ ലാപ്ടോപ്പിലേക്ക് പോവുമ്പോൾ ഒറ്റക്കൊമ്പൻ പാതിയൊടിഞ്ഞ തന്റെ ഇടത്തേ ആന്റിന പയ്യെ ഒന്നനക്കി. ഒരായിരം തലമുറ ഉറുമ്പുകൾ വരിവരിയായി തന്റെ പിന്നിലുണ്ടെന്ന് അവന് തോന്നി. ഓരോന്നോർത്ത് അവന്റെ കണ്ണുകൾ പെട്ടെന്ന് നിറഞ്ഞു. ഉറുമ്പുകൾക്കും കണ്ണുകളുണ്ട്. നൂറുകണക്കിന് കുഞ്ഞുകുഞ്ഞു കണ്ണുകൾ ചേർന്നുണ്ടായ വലിയ കണ്ണുകൾ...

****

- വെൽഫെയർ പാർട്ടി -

ഇന്റർലോക്കിനു മുകളിൽ മരിച്ചു കിടന്നവരെ ഒരു കൂട്ടം ഉറുമ്പുകൾ ചുമന്നുകൊണ്ടുവന്നു. 

"നോക്ക്... ഇത് ഇന്ന് മാത്രം മരിച്ചു വീണവർ."

ചോണനുറുമ്പിന് കാര്യഗൗരവം മനസ്സിലായി. " ഇന്നു തന്നെ സമ്മളനം വിളിക്കണം."

ഇടവഴിക്കരികിലെ ചെമ്പരത്തിച്ചെടിയുടെ കൊമ്പിൽ, പുളിയുറുമ്പിന്റെ കൂടിനു മുന്നിൽ അവർ ഒത്തു ചേർന്നു. അഖില കേരള ഉറുമ്പ് വെൽഫെയർ പാർട്ടി നേതാവ് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി: "മനുഷ്യന്മാർ.. തൂഫ്... അവർക്ക് നമ്മളെക്കുറിച്ച് ഒരു ചുക്കുമറിയില്ല.." കൂടിനിന്നവർ കൈയും കാലുമടിച്ചു. " ഇതിനെതിരെ നമ്മൾ തിരിച്ചടിക്കും. ശക്തമായി തിരിച്ചടിക്കും. മനുഷ്യന്മാരെ തോൽപ്പിക്കാൻ എളുപ്പമാണ്. പ്രത്യേകിച്ചും വയറും ചാടി ബാഗും തൂക്കി ഇതിലേ നടന്ന് കൂടുകയറുന്ന ഇവറ്റകളെ. അവർക്ക് ഇല്ലാത്തതും നമ്മൾക്ക് ഉള്ളതുമായ ഒരു സാധനമുണ്ട് - യൂണിയൻ! അതാണ് നമ്മുടെ ശക്തി. അത് മാത്രമാണ് നമ്മുടെ ശക്തി. 

ഇനി നമ്മുടെ കൂട്ടത്തിലെ ഒരുത്തനെ തൊടാൻ ധൈര്യപ്പെടുന്നവൻ ആരാണോ, അവനാണ് നമ്മുടെ ആദ്യത്തെ ഇര. അവന്റെ ജീവിതം മൊത്തമിരിക്കുന്നത് പുറത്തു തൂക്കിയ ബാഗിനകത്തെ പെട്ടിക്കുള്ളിലാണ്. അതിന്റെ ഉള്ളിൽ കേറിപ്പറ്റി അവന്റെ ആപ്പീസ് നമ്മൾ പൂട്ടിക്കണം.

ഈ വിപ്ലവം നയിക്കാൻ പോവേണ്ടത് കട്ടുറുമ്പോ പുളിയുറുമ്പോ അല്ല. കൂട്ടത്തിലെ കുഞ്ഞന്മാർ ഇറങ്ങട്ടെ. കണ്ണിൽപ്പെടാതെ കയറിപ്പറ്റാൻ അവർക്കാണ് മിടുക്ക്. അപ്പോ എങ്ങനാ, നമ്മളിറങ്ങുവല്ലേ?"

ഉറുമ്പുകൾ ഒന്നടങ്കം മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ മുഴക്കി.

"ഉറുമ്പോൾടെ ഐക്യം സിന്ദാബാദ്.. "

"പുളിയുറുമ്പ് വിജയൻ സിന്ദാബാദ്."

****

- വല നെയ്യുന്നവർ -

ഡിപ്ലോയ്മെന്റ് തീയ്യതി അടുക്കുംതോറും ചെയ്യേണ്ടുന്ന പണിയും കേൾക്കേണ്ട ചീത്തയും കൂടിക്കൂടിവന്നു. അന്നന്നത്തെ പണി ചെയ്തു തീർക്കാതെ ലോഗ് ഓഫ് ചെയ്യാൻ ആവാതെ കറങ്ങുന്ന കസേരയിലെ ഇരിപ്പ് നീണ്ടുനീണ്ടുപോയി. ഇവിടെ സൂര്യനസ്തമിക്കുമ്പോൾ യു.എസ് ലെ ക്ലയന്റ് ഉണരുന്നു. ഭൂമിയുടെ മറ്റേയറ്റത്തു നിന്നുമിട്ട ഒരു ചൂണ്ടയുടെ കൊളുത്താണ് തന്റെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന ലാപ്ടോപ്പെന്ന് ആന്റപ്പനു തോന്നി. 

ചുറ്റുമുള്ളവരെല്ലാം പോയിട്ടും മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും ആന്റപ്പന് ഓഫീസിൽ ഇരിക്കേണ്ടി വന്നു. കീബോർഡിൽ അമർത്തിയമർത്തി വിരലുകൾ വേദനിച്ചു. പതിവ് നേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും ലാപ്ടോപ് ഓഫാകാത്തതു കൊണ്ട് ഉറുമ്പുകൾ പുറത്തുവന്ന് അയാളെ നോക്കി. അയാളും നിസ്സംഗതയോടെ ഉറുമ്പുകളെ നോക്കി. അവറ്റകളെപ്പോലെ ആറു കൈയുകളുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത ഈ ഭാരം താങ്ങാൻ തനിക്കായേന്നേ എന്നയാൾക്ക് തോന്നി. രാത്രി വൈകി എപ്പോഴോ അവിടെയിരുന്നു മയങ്ങിപ്പോയി. ലാപ്ടോപ് പെട്ടെന്ന് അയാളുടെ കൈകൾക്കു മീതേ "ഠപ്പേ"ന്ന് അടഞ്ഞു. ഞെട്ടിയുണർന്ന് ആന്റപ്പൻ വേദനിക്കുന്ന കൈകൾ വലിച്ചെടുത്തു. ബാക്കി ഇനി നാളെ നേരത്തേ വന്ന് ചെയ്ത് തീർക്കാം എന്നു തീരുമാനിച്ച് ബാഗുമെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ, ആ കെട്ടിടം വലിയൊരു ലാപ്ടോപാണെന്ന് ആന്റപ്പന് തോന്നി. താനൊരു ഇരുകാലിയുറുമ്പും..

പിന്നെയും പല രാത്രികളിൽ പലവട്ടം ലാപ്ടോപ് വിരലുകൾക്ക് മീതേ പിന്നേയുമടഞ്ഞു. തലപ്പത്ത് നിന്നുള്ള യാചിച്ചു കിട്ടിയ അപ്രൂവൽ മെയിലുകൾക്ക് ശേഷം ഒരു ശനിയാഴ്ച സർവീസ് സെന്ററിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. താൻ പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ പുറലോകം കാണുന്നത് ദശാബ്ദങ്ങൾക്കു ശേഷമാണെന്ന് ആന്റപ്പനു തോന്നി. 

"Hinge ന് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ സർ. അങ്ങനെ പെട്ടെന്ന് അടയുന്നുമില്ലല്ലോ.. നോക്ക്.."

കുഴപ്പമില്ലെങ്കിൽ നല്ലത്. അയാൾക്ക് കടലുകാണാൻ തോന്നി പുതുവൈപ്പ് ബീച്ചിലേക്ക് പോയി. തീരത്ത് കൂടി വെറുതേ കുറേ നേരം നടന്നു. ആകാശവും കടലും മണലും മനുഷ്യരും ആയി താൻ ഒരുപാട് അകന്നുപോയിരിക്കുന്നു. 

അവിടെക്കണ്ട കുടിലിനു പുറത്തിരുന്ന് വലനെയ്യുന്ന അപരിചിതയായ ഒരു വൃദ്ധയോട് വെറുതേ കുശലം ചോദിച്ചു. പിരിയാൻ നേരം അവരു പറഞ്ഞു : "എനിക്കറിയാവുന്നതിൽ കാശു കിട്ടുന്ന ഒരേയൊരു പണി ഈ വല നെയ്യലാ.. ആട്ടെ.. മോന് എന്താ ജോലി?" 

വിയർത്ത് കുതിർന്ന ചേറു പുരണ്ട വെള്ള കോളറ നേരെയാക്കി ആന്റപ്പൻ പറഞ്ഞു: "ഞാനൊരു വെബ് ഡവലപ്പറാണ് അമ്മച്ചീ.. ഈ കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ ഒക്കെ പണി..."

തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ അയാളോർത്തു, തനിക്കറിയാവുന്നതിൽ കാശുകിട്ടുന്ന ഒരേയൊരു ജോലിയും ഇതു മാത്രമല്ലേ..

****

- ഉറുമ്പുകളെ തിന്നുന്ന ലാപ്ടോപ് -

"പ്രത്യാശയുടെ കാര്യമറിഞ്ഞോ?" പതിനഞ്ചാം നിലയുടെ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്ന് ചായ കുടിക്കുമ്പോൾ ജോർജ് ചോദിച്ചു.

" ഇല്ല.. എന്ത് പറ്റി?"

"കാനഡയിലെത്തി ജോയിൻ ചെയ്ത് മൂന്നാം ദിവസം 'മെറ്റ' അവളെയടക്കം ആ ബാച്ചിലെ എല്ലാവരെയും പിരിച്ച് വിട്ടത്രേ..."

"അതെവിടുത്തെ പരിപാടിയാ.."

"ഇവിടുത്തെ പരിപാടി.. സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യം വരുന്നുണ്ടെന്നാ കേട്ടെ.. വല്യ വല്യ കമ്പനികളെല്ലാം ആൾക്കാരെ കൂട്ടമായി പിരിച്ച് വിടുന്നുണ്ട്.. ഇറങ്ങിപ്പോവാൻ പറഞ്ഞാൽ പൊക്കോണം.. നമുക്ക് വേണ്ടി ചോദിക്കാനും പറയാനും ആരുമില്ലല്ലോ.." 

ഇല്ല.. ആരുമില്ല.. ആന്റപ്പന് ഭയം തോന്നി. വലിയ വലിയ ശീതീകരിച്ച ചില്ലു കൂടുകൾക്കുള്ളിൽ തമ്മിലറിയാതെ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയ ജന്മങ്ങൾ...

ബാൽക്കണിയുടെ അറ്റത്ത് പിടിപ്പിച്ച കട്ടിയുള്ള ചില്ലിന്റെ മേലെയിരുന്ന് ഒരു ഉറുമ്പ് ആന്റപ്പനെ നോക്കി. ആയാൾ വിരലുകൾ കൊണ്ട് അതിനെ കെട്ടിട്ടത്തിന്റെ പുറത്തേക്ക് തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചു. പതിനഞ്ചാം നിലയിൽ നിന്നും താഴെ വീണാൽ ഉറുമ്പ് മരിക്കുമോ?

അന്ന് ക്ലയന്റ് കോളിന് മുന്നേ തന്നെ ധൃതിപ്പെട്ട് എല്ലാ പണിയും ചെയ്തു തീർത്തു. ഇന്നെങ്കിലും നേരുത്ത പോയി സമാധാനത്തിൽ കിടന്നുറങ്ങണം. എന്നിട്ടും പക്ഷേ ഒരു കാര്യവുമില്ലാതെ ചീത്ത കേൾക്കേണ്ടി വന്നു. "Plese complete this by today EOD" എന്നും പറഞ്ഞ് സന്ധ്യക്ക് പുതിയൊരു പണിയും തന്നു. ആന്റപ്പന് വല്ലാത്ത സങ്കടം വന്നു. എല്ലാവരോടും ദേഷ്യവും വെറുപ്പും തോന്നി. ചെയ്തിട്ടും ചെയ്തിട്ടും തീരാത്ത പണി. രാത്രി ഒറ്റയ്ക്ക് ലാപ്ടോപിന് മുന്നിൽ കുമ്പിട്ടിരുന്നു കരഞ്ഞു. ലാപ്ടോപിലെ വെളിച്ചം പതിയെ മങ്ങുന്നത് കണ്ണീരിനിടയിലൂടെ അവ്യക്തമായി കാണാം. കണ്ണു തുറന്നപ്പോഴേക്കും അത് പൂർണമായും കെട്ടിരുന്നു. എന്തൊക്കെ ചെയ്തിട്ടും സ്ക്രീനിൽ പിന്നെ വെളിച്ചം വന്നില്ല. ആന്റപ്പൻ കീബോർഡിനു മുകളിലേക്ക് മോഹാലസ്യപ്പെട്ട് വീണു.

"Mission Success!" ഉറുമ്പുകൾ മദർബോർഡിനുമുകളിൽ ആനന്ദനൃത്തം ചവിട്ടി.

"ഇനി നമുക്ക് അഭിമാനത്തോടെ തിരിച്ച് പോകാം."

വരിവരിയായി അവർ നിന്നു. കീബോർഡിന്റെ വിടവിലൂടെ പുറത്തു കടക്കാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ അതെല്ലാം അടഞ്ഞുകിടക്കുന്നു. വക്കുകളിലെ ചെകിളകളും അടിവശത്തെ വിടവുകളും സകല പോർട്ടുകളും അടഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. പുറത്തു നിന്നും ഒരു തുള്ളി വെളിച്ചം പോലും അകത്തു കടക്കുന്നില്ല. പ്രൊസസർ ഫാൻ അതിന്റെ പരമാവധി വേഗത്തിൽ നിർത്താതെ തിരിയുന്നു. ഹീറ്റ് സിങ്കുകൾ ചുട്ടുപഴുത്തു. ഉറുമ്പുകൾ എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഒന്നിച്ചു നിന്നു. ഒറ്റക്കൊമ്പൻ കുറുമ്പിയെ തിരഞ്ഞു. ഇല്ല. ഇതിനകത്ത് അവളില്ല. സഹിക്കാൻ പറ്റാത്ത ചൂടിൽ ചുറ്റുമുള്ളവർ കുഴഞ്ഞുവീഴുന്നു. തന്റെ ശേഷിക്കുന്ന കൊമ്പ് ഒരറ്റത്തു നിന്നും ഉരുകിയൊലിക്കുന്നത് വേദനയേക്കാളും കഠിനമായ നിസ്സഹായതയോടെ അവൻ നോക്കി നിന്നു.

അവസാനത്തെ ഉറുമ്പും മരിച്ചു കഴിഞ്ഞെന്ന് ഉറപ്പാക്കിയ ശേഷം ലാപ്ടോപ് ഒരു ദീർഘശ്വാസം ഉള്ളിലേക്കെടുത്തു. മുഖത്ത് മെല്ലെ ഒരു നീല വെളിച്ചം തെളിച്ചു. പിന്നെ, ഒരു ഞൊടിയിടയിൽ തന്റെ പിളർന്ന വായ അതിശക്തമായി അടച്ചു. അതിന്റെ പ്രകമ്പനത്തിൽ ആ വലിയ കെട്ടിടമാകെ വിറച്ചു.

പതിനഞ്ചാം നിലയുടെ മുകളിൽ നിന്നും തോഴോട്ട് വീണ കുറുമ്പിക്ക് പാതി വഴിക്ക് വച്ച് പെട്ടെന്ന് രണ്ട് ചിറകുകൾ മുളച്ചുവന്നു. കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം പുതിയൊരു ഭൂമിയിലേക്ക് അവൾ പതുക്കെ പറന്നിറങ്ങി. അരികിലെ ഇടനാഴിയിലൂടെ പുതിയ ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യർ ചുമലിൽ ബാഗും തൂക്കി കടന്നു പോയി. അതിൽ ഒരു ബാഗ് പാതി തുറന്നു കിടക്കുന്നു. ആ വിടവിലൂടെ അതേ പഴയ ലാപ്ടോപ് നീലപ്പലുകൾ കാട്ടി അതിതീക്ഷ്ണമായി പുറത്തേക്ക് നോക്കി പതുക്കെ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു.. കുറുമ്പിയുടെ നൂറു കുഞ്ഞു കണ്ണുകളും ഒന്നിച്ച് നിറഞ്ഞുപോയി.

Tara missed her periods. It should have happened at least a week before. Tara and Aadhi got married seven months back.

Tara and Aadhi graduated together from an engineering college. Aadhi had a crush on Tara even since the first semester of college and never had the courage to express it. Tara bagged two offers, one from Infosys and another from Deloitte.  Meanwhile, Aadhi was still struggling with his backlogs and got them cleared a year after the course completion. He started with a BPO job and got into a small IT company. He then founded a riding jacket manufacturing company, and he was doing it along with his IT job while Tara was still unemployed, learning to cook and stitch. Her mother was a Headmaster of a government school, and her father was a government employee too; they had this noble thought that it was not a good idea for a girl to go to another city alone and work. Whenever she argues about going to work, they would say, once you get married you can go to work if your husband permits.

The biggest fear that Indian parents have is that what if the girl falls in love with a guy and what if he is from a different caste or faith. Tara’s family miserably failed here.  Aadhi confessed his love when they were together for a friend’s wedding.

No matter how safe you are locked up, love will find its way.

After three years of struggle their families finally approved of the relationship and they got married. Tara had only one wish that she asked Aadhi; she wanted to work after marriage.

She joined as an intern in a startup after a month after the marriage. She had completed six months and was hired as a junior data scientist a week back.  And now she missed her periods.

She was sitting on the sofa worried while Aadhi was back from the office. While Aadhi found out that she was upset. After hours of pampering, she told him that she could be possibly pregnant. Aadhi was excited but he decided not to show.

Aadhi asked, “Why are you so upset, isn’t it a good thing?”

Tara said,” I am confused. I am not sure I want the baby now”.

Aadhi asked, “Why so?”.

Tara said, “I was a rank holder in college. Ever since I received the offer letters, I had been dreaming of a job. My career has just begun. And now I fear this pregnancy might put an end to my career. I am equally excited about the baby. I am not sure what everybody in the family will say if I decide to abort. Even if everybody agrees, I am not sure if I can do it wholeheartedly without any guilt”.

Aadhi came near her and hugged her from behind. He said,” It is your body and your career. You have the complete authority to choose what you need now. You don’t have to worry about what others will say. If you are choosing to abort, I will stand by you. Or if you are choosing to get this baby delivered, I assure you that you will have my utmost support while looking after the baby and help you with restarting your career. There is no room for any guilt here.”

Tara hugged him and thanked him. The whole night they were talking until they realized it was their coffee time. Tara ran to the bathroom with the pregnancy test kit right after waking up.  After a while she ran back to Aadhi and woke him up to show the results. There was just a single line. Aadhi and Tara laughed for a long time without a word.

*

Aadhi had been a crazy bike rider. He had travelled at least half the country.  But this was the most difficult ride for him.

Tara completes two years at work. She loved her job. She loved every time she was able to complete a complex task. She loved taking decisions. She loved challenging the designs. She loved it whenever she was appreciated for her commitment.

She missed her periods again. This time, both were excited. The test kit showed up two lines. And she had a conference to attend. She was afraid to go in a cab. She asked Aadhi to drop him.

Aadhi was in cloud nine after the test kit showed positive. And when she asked him to drop, he couldn’t refuse. He knew he was a safe rider; riding a bike was one of the most exciting things in his life. That day it was not exciting.

He was so tense to make sure the commute was safe. Every time he would stop and turn back to Tara to check if she was fine. The conference was happening on a campus that was 18 kilometers from home; 15 mins was too much for him to cover the distance usually. That day he took 45 mins to reach the place. This was the scariest ride in his life. He waited on the campus until the conference was over that evening to take her back home. The return ride was even scarier and longer.

The following weekend it was their first hospital visit. He decided to hire a cab. They wanted to choose the biggest hospital in the city; no matter how costly it was. And the doctor told them that it was only an empty sac, and the baby had not developed. They had to abort. Aadhi and Tara were shattered. That was too heavy to handle. Aadhi would never forget that day in the maternity ward watching her bleed and cry; he felt so helpless.

                                                                                              *

"Why didn't you accept that girl's proposal?", whispered Tara suddenly; it was half past midnight.  

Aadhi, who was half asleep, removed his earphones and slowly turned his head towards Tara with a confused look.

Tara repeated, "Why didn't you accept that girl's proposal?"

"Which girl?", asked Aadhi.

Tara replied, "You are asking as if you have got hundreds of proposals so far and you lost track of it. In the whole of your life, you only got one proposal. The girl who asked you if you could be live-in with her. Why didn't you move in with her?"

Aadhi smiled and replied, "That was a mistake, I should have moved in. I will look for her contact. I will call her tomorrow and ask her if the option is still open".

Tara replied with an irritated gesture, "Go ahead. She would have already blocked you".

Aadhi laughed and asked, "Why did you ask about something that happened 5 years back?".

Tara said, "I watched this latest news of a live-in couple from Delhi. The guy chopped this girl into 35 pieces and threw the pieces in different places".  

Aadhi kept silent.

Tara added, "Are these talks of love jihad true."

Aadhi asked her," Rubbish, don't watch all that crap. It was an individual crime committed and that guy was arrested. Just because he is a Muslim by belief, these people want to cash in on the situation. There was another news of a Kerala Hindu girl who killed her boyfriend mixing poison in cool drinks, blindly trusting in her horoscope. What Jihad is that? Saffron Jihad?"

Tara felt silly.

After a while, Tara came back to her question, "Why didn't you accept that girl's proposal? Is it because you do not believe in live-in relationships or is it because you judged her because she made the first move being a girl?".

Aadhi defended, "Not at all. It was obviously exciting when she asked me. No girl has ever asked me this. Primarily, I was just gearing up with my start up then. I had no time for any relationship then. That too an experimental one. I was in a moral dilemma if this is right. To get that clarity that cohabitation is not something to be ashamed of. She was independent, practical and sensible. I was at the beginning of breaking my patriarchal mindset then; I was questioning and challenging my own beliefs. Maybe I was afraid that my patriarchal mindset would be exposed. Conversations with her were the beginning of my thoughts on gender equality and many more social issues. I felt I was too conservative for the person she is."

Tara interrupted and showed her belly saying, "the baby is kicking". It had been 28 weeks since the pregnancy kit showed up two lines for the second time.

Aadhi slowly placed his hands on Tara's bare belly and started talking to the baby. The baby responded back in the only language it knows.

Aadhi started speaking, "You are carrying the greatest gift that I will ever receive. A gift ticked under your belly what grows every day; wrapped by your skin that stretches beyond it can, nurtured by months of love and care. OfCourse a lot of pain! Do you know what makes this gift so special?".

 Tara responded with a smile and silence. She just nodded.

 Aadhi continued, "Gifts in general remain a surprise only to the one who receives them. But the baby is the only gift that remains a surprise to even the one who gives it. Unwrapping doesn't happen just in a moment like the regular gifts. It doesn't end right after knowing if it is a boy or girl. We are going to be unwrapping the gift every single day, amused at the way it eats, walks, talks, learns and what not. We do not know if the baby will be a boy or girl. We do not know if he will look like you or me. Tall, Short, Fat, Slim, Black, White; none of this matter. We already love the little soul; even before he/she is unboxed."

Tara struggled to bend down to kiss Aadhi. He helped her by getting up a little so that her lips would reach his. The kiss intensified and went on and on until she needed a breath.  

 Tara broke the silence with her question, "So do you say cohabitation is ok? I somehow do not feel that is right".

 Aadhi explained.

 "This is the choice of two individuals. All the problems that you see with Cohabitation can also exist in a typical marriage; except for some legal accountability. It all depends on how mature the individuals are. There are people who get hooked up with the culturally accepted arranged marriage system considering all the factors like horoscopes and rituals with approvals of both the families and later the couple decide to get divorced within a month of marriage. There are couples who separate after a child is born and the child ends up living with one of the parents. There are some who remain in a toxic relationship just for the sake of society.

A marriage doesn't guarantee anything in a relationship. Relationships are determined by respect, love, commitment, patience, accountability and tolerance. A relationship of any type that involves all these factors can be successful. Of course, everything cannot be perfect everywhere; but as long as these factors are not breached beyond a threshold; relationships survive."

 Tara replied, "I agree, maybe I was not able to accept it because of the cultural conditioning."

 Aadhi said, "Culture is a variable. It keeps changing from time to time and place to place. It constantly evolves and there is always chaos when there is a disruption. Chaos would always be the reason for the change."

Aadhi continued.

My grand-mom told me that she didn't like my grandfather. Nobody even listened to her. She had to live with him without even a choice though he was abusive; he later married my grand-mom’s sister also.

My uncle fell in love with a girl from the same caste and he had to move out of the family to live with his love; because the family did not approve of the relationship as their horoscopes did not match.

When I told my parents that I was in love with you, there was chaos because we belong to different castes. Finally, they had to agree.

My cousin is soon getting married to a girl from another religion; both the families agreed.

Disruption of the so-called culture has been happening continuously.  

You will never know; cohabitation could be the new normal in a few years from now. Maybe our son or daughter sitting in your belly would someday walk up to you and say that he or she is going to move out with his/her partner. Imagine the child someday tells you "I am a gay”. Or say he or she becomes a transgender. Maybe the child will get married and doesn't want to have a child. Or maybe they could choose to adopt a child instead. What if the child doesn't want to get married at all?

Tara replied, "Don't scare me".

Aadhi explained, "You don't have to be scared. But it is important that you understand. These are all personal choices. Choosing a partner is a natural choice and so is the type of relationship they are choosing too. The same way the sexual orientation of the child is a natural selection. Who are you and I to override a natural process. Every animal, bird and insect have this choice.

 This is what I said earlier. The child is a gift that we are going to unbox not in a day, but it is going to surprise us till our last day of life. No matter if the child is black skinned or white skinned, tall or short, calm or arrogant, introvert or extrovert, rich or poor, we will love the child and care for it.  So, you should consider the sexual orientation and choices of a child the same way.

Maybe not everything is a free will; of course, we are bound to adhere and be within the limits of the culturally sanctioned freedom. Maybe as time goes by; our children might think that we are conservative, just like how we think about our parents. We might realize only when there is some chaos that our children might put before us.

There is only one rule to stay up to the time; do not question a personal choice until that negatively impacts others. And culture or tradition or what the relatives will think of us, doesn't count in the negative impact that we are talking about. If what is cooking in somebody else’s kitchen or what someone chooses to wear is bothering you, then it is not considered as a negative impact. It is you who must change.

 All we must do is to teach the child to be more human enough. And when we have to educate the child and the importance and values of a relationship and guide them on choosing the right partner."

Tara smiled and said, "I understand it when you explain, somehow I am not able to accept everything. Maybe I should read all those books on your shelf to have a bigger picture of life."

Aadhi replied, "Certain books totally break and make you unlearn everything that you believed so far. When you look at the world from a broader perspective; none of these divisions or ego really matter at all".

Tara asked, "Which is your favorite author sitting out there on your bookshelf?"

Aadhi replied, "Alexander Von Humboldt. He is a geographer, a scientist, a wanderer who tried to understand the world. His theory says that all aspects of the planet, from the outer atmosphere to the bottom of the oceans were interconnected - a theory called the unity of nature.”

Tara smiled and said, "This tells me, we have to learn a lot as parents before we decide what to teach."

Aadhi said, "That's true. The schools will teach the child the language, science, technology, history and geography. There is one beautiful word called ‘Political Correctness’. We must teach the child to be politically correct in all aspects. If we don’t teach, he will learn things in his own way. They have more options than we have.”  

They played their favorite songs, and the baby was dancing inside her belly. 

                                                                                 *

It was the 39th week of pregnancy. She was admitted to the hospital; pain was induced, and it was decided as a c-section. Tara had been working too hard on her body; she took care of her diet and did a lot of yoga to make sure it was a normal delivery. But things turned out in a different way. They had to opt for a c-section as per the doctor’s advice.

He was waiting outside the operation theatre. The doctor walked up to him and handed over the tiny, beautiful girl. She was just the size of his palms. The doctor gave him a lot of instructions which fell into his deaf ears. Every sense of his was just filled with the little angel in his hands.

                                                                                 *

Maya was 11 years now. One day she ran up to Tara and asked, “Amma, what caste do we belong to?” And the reason behind it was a post in the WhatsApp group. The group was for the parents of Maya’s classmates. The post shared had an essay written by Maya’s friend Prem.  Prem’s mother Anusha had shared it in the WhatsApp group. The mom was proud of her son’s writing skills.

The write up was in praise of their caste, talking about the pompous history of the caste. How men from this caste who served as the finance minister for most of the kings in the South Indian history.

Tara called up Anusha and invited her for lunch the following weekend.

Anusha and Prem arrived that weekend for lunch.  After lunch, they let Maya and Prem play for themselves. Tara and Anusha took a walk around the garden.

Tara started, “I have known you for years, we have never discussed caste. I know you are not a casteist. But what was all that essay about”.

Anusha justified, “No, it was not about caste. Recently there was a historical movie about the locality that we belong to. He liked the movie and started researching more about the king. While reading about it he came across our caste name mentioned in many places. He got curious and wrote the essay. Trust me, it was not about caste. It was just a topic and history. I shared it because his language was good”.

Tara replied,” His vocabulary was exemplary for his age, but the content is a red flag. Mastering a language is good but what is it of any use if you do not know what to write about or write sometime that could hurt somebody. You can talk about anything for a pass time; but to write something it really has to get into his mind and to inspire he should have really believed and should have been proud of his caste.  An eleven-year-old boy feeling proud of his caste and writing about it; do you think it is a good sign”.

Anusha agreed, “Yeah true, I was just happy about his writing skills. I thought it was just polite and harmless”.

Tara replied, “It is indeed harmful. I will tell you why. Prem knows his caste; it was a privileged caste, and he has a history. Even Prem’s grandparents were well educated and had white collar jobs. Another boy from the same class could belong to a suppressed caste. If he goes and checks his history; what would he have? Only the stories of pain. Slavery was there until a few decades ago; still there are people doing manual scavenging and hard jobs. The child hardly has anything to feel proud of their ancestors. Wouldn’t this create an inferiority complex in the child. Of course, the child needs to know the pains for his forefathers so that he is not back to square one. But I don’t think this is the way.

We tell our children to share the food with their friends during their lunch breaks. Remember that day, Aadhi and I were stuck in a situation and couldn’t give Maya her lunch on time. Prem and their other classmates shared their food before we could reach the school. That is how the kids are naturally.  The pride of the caste in a child is like eating their food without sharing when a fellow friend is starving. That ultimately is the reason that in Tamilnadu most people do not attach the caste name to their official names. They were not suppressed by choice; the privileged ones were responsible. There is no glory in that.

Anusha agreed, “That’s true. I realize that now”.

Anusha continued, “I am asking just for the sake of understanding. The last time, he wrote an essay on his mother tongue. I am wondering if that is wrong too?”

Tara said, “That should be fine. A Malayalee can be proud of Malayalam. A Tamilan can be proud of Tamil and so with every other language that exist in the world. The languages and literatures are more like works of art. Anybody can appreciate and feel proud of the art that they like. There are some languages that are spoken by millions of people and there are some languages that are just spoken by a few thousands of people. No matter what, my mother tongue is important to me, and I will always feel proud of it. That does not make it superior or inferior.

In simple, we should remember that too much of pride in anything makes us fanatics. Once can be really proud of only his own accomplishment and no matter what we achieve we should remember that it does not make us superior to another human being.

The previous essay he wrote was about his religion. If I am confused and I need a let out I go to the beaches or mountains. When my husband is stressed out, he either hits the road or sits and meditates. My mother-in-law, her only let out on anything is just praying and visiting a temple.  Everybody has their own spiritual path, and that spirituality doesn’t always need to be associated with a religion. Somebody can find peace in music or painting.  So literally no faith is superior to other.”

Anusha questioned, “So you intend to grow Maya as an atheist like you two”.

Tara smiled and replied, “For the believer a religion is more moral guidance, a psychologically need. She is free to choose her belief. Faith is not like pyramidal schemes, it is not necessary that our children should adhere; even if it is atheism. Religion is as private as sex. In sex each one has their favorite position; it is absurd to say my favorite is the best, so is faith. Forcing sex on someone is rape; forcing a faith on someone is more similar.

We are all different. Every individual in the world is different. That doesn’t mean that we all should be divided. Humanity is all about understanding the differences, appreciating the choices and happily coexisting. I read a book that talks about a theory called “Unity of nature”. Literally it is like everything in the world is interconnected and we are all the cells of this mighty living organism called “Earth”. Maybe if we understand nature more, we will feel silly for how trivial are the differences that we talk about.”

Anusha thanked her for making her understand.

                                                                                 *

Tara was rushing to the bathroom again with the pregnancy kit. It was a contraceptive failure this time. The double lines showed up again. Aadhi was excited about having another kid. Tara was not ready for another baby; her age, her profession and mainly her health might not support her to look after another baby the same way she did to Maya. It was her body and she decided to abort the child.

‘Bang, Bang, Bang’ – that was the gate again, someone was knocking, or rather banging. Rajesh got up irritated not happy about being disturbed from his morning coffee and newspaper routine. He opened the door and peered outside. ‘Thenga vettano’ – do you want to cut the coconuts, a voice sounded. There he stood, the coconut cutter, his head raising above the gate, torso shirtless, his dark skin absorbing the early morning sun giving it a sheen, with a thick rope strung over his right shoulder. He gave a piercing, unsmiling look as he casually put his hand over the gate. Rajesh’s irritation grew more. How can these people speak so arrogantly he thought. Aren’t we the people giving them work, can’t they atleast give some respect?

Rajesh held out his palm and gave a single nod to indicate ‘wait’ and walked back into the house.

‘Kamala…’ he called out.

‘What?’ his wife yelled back, the tone clearly indicating she knew what was about to come and wanting no part of it.

‘The coconut cutter has come, should we cut the coconut, can you talk to him?’ Rajesh persisted for what it was worth, though he knew the answer.

‘Yes, this is long overdue, he has not come for a while, and no’ came the curt answer, tone indicating clearly that the conversation was over.

Rajesh walked back to the front door trying to adopt a stern face. He looked at the cutter and gave a curt nod, face upwards, to indicate go ahead. 

The cutter opened the gate and came in. Rajesh could see his blood shot eyes, his face expressionless. I can almost smell the toddy he must have drunk on the way, he thought disgustedly. Why do these people drink in the morning. The cutter casually flicked the bidi he was smoking to the ground, wrapped a towel around his head and looked up at the tree, narrowing his eyes to see through the bright sun. ‘Lot of coconuts’ he remarked. To Rajesh it sounded like a warning message. Will he ask for more money this time? Let me try giving him the usual he decided.

The cutter tied a short loop around his legs and climbed up the tree rapidly. ‘Chop,chop,chop’, in three swift swings, he cut loose a big bunch of coconuts. Down it came in a big thud scattering into different places, some banging into the gate, some getting dangerously close to the parked car. Rajesh became irritated again. Should I ask him to be more careful and make sure the coconuts fall on the empty space around the tree, he thought. What if he becomes angry? Last time he seemed quite drunk and was dropping coconuts all over the place. These guys think people like us who live in concrete houses are weaklings, Rajesh subconsciously started gnashing his teeth. But I cannot let him do as he wants in my house, let me warn him, he thought. Summoning all his courage, he looked up shielding his eyes with his hands. ‘Be careful’ he yelled, or rather that was his intention. But it sounded more like a squeak to him. 

‘Thud’, the next bunch came down, nearer the tree this time, but not near enough. Some of the coconuts broke from the branch and scattered around, hitting the gate. Rajesh gnashed his teeth even more. The cutter climbed down. He started picking the scattered coconuts, throwing them together in a small heap. ‘Lot of coconuts this time, I couldn’t come last time, so we have more coconuts now’ he remarked.

Rajesh looked at him. Why is he talking now, he wondered. This is definitely to get more money, let me be stern, Rajesh thought. He just nodded, not wanting to encourage more conversation. The cutter looked at Rajesh again ‘I couldn’t come last time’, he paused almost as if he wanted Rajesh to ask why. Rajesh stared back at him not responding, he definitely wants more money, he thought. ‘My twin brother passed away. He got a heart attack and died suddenly. We were together for the last 40 years’ the cutter went on.

Rajesh kept on giving what he thought was a stern look. I am not giving him one rupee more, he thought. The cutter paused and looked at Rajesh. There was a brief moment when their eyes met. The eyes which seemed blood shot earlier now seemed a bit hollowed out. Rajesh held out his hand with the money, no point in asking how much, he thought. The cutter took the money, unwrapped the towel strung around his head, gave it a good shake and put it over his shoulder. He gave Rajesh one more look and walked away.

Rajesh stood outside the gate watching the cutter go. He couldn't forget the way the cutter looked at him. Was it grief, was it disgust, or was it just plain world weariness, Rajesh couldn't make out. As he closed the gate, Rajesh wanted to feel happy that he didn't give any more money than he wanted to. But he couldn’t shake the nagging feeling that he held back more than money in the transaction.

   And that was the last day I baked for Lillibeth.You might be wondering who Lillibeth is ;well she was my neighbour’s nine year old daughter.The house opposite to us had no inhabitants for a long time.Then this young couple with a perky girl showed up.The day they came to visit us she told me smiling I am Lillibeth George,but you can call me Lilly.The girl was dressed up in a maroon checked pinafore with a schiffli peter pan collar, something that obviously I would have chosen for my daughter alas if I had one.Her hair was braided in two sides and then rolled up and tied with a lace ribbon,I cannot explain how cute the little creature looked!

“What is your dog’s name Mrs Wiley?” George asked.

“Oh he is Ryan,Wiley loves golden retrievers,they are fun,naughty and so much lovable.And I should say Ryan pretty much rules the house”.

They left home after tea and butter cookies.It filled my heart when Lilly was munching on them.I suddenly had an affection for that kid.I wish if she had visited me often.I felt an urge to bake her favourite pastries,nothing delights me more than a kid having what I had baked.I still have recipe book in the cupboard that I had collected while carrying for the first time.But my uterus was never productive like my oven.All those recipes turns into sinful pastries and cookies and later covered in parchment,kept in colourful boxes ends up in my relative’s and acquaintance’s houses.Extra boxes in Christmas!!People had asked me why don’t you bake and sell,we love your brownies or they had gone like your chocolate cake is the best that we ever had.But they will never know what I wanted.

 On their way back George asked Daisy

“Who on earth will name their dog Ryan?”

“It is not like that George,they don’t have kids”

“So you suggest that the dog is like a child to them?,hmm reasonable.”

But Lilly was happy about the dog .She had always wanted a playmate.But she hated cats.What an irony .Lilly had urged ,quarrelled and cried for pretty long time to get a pet.Even though Daisy had a slight change of mind George was so sure that doggy hairs or kitty hairs are not gonna be in his chesterfield.Finally knowing that papa is not gonna let her have one she ought to find one herself.And in the days that followed the cats in the neighbourhood was well fed.Lilly saved her milk and fish fingers from the table and fed that to the cats.Cats came and went by.And finally Lilly decided it is time to pick one and take it to her bedroom.She had already made a mat and written in crayons nearby ,that read ‘welcome kitty’.But Lilly desperately came crying back to her mother with scratches here and there.That day she decided to part away with cats,those scoundrels drank her milk,ate her fish and showed no affection.

 The next day after school Lilly showed up.”Mrs Wiley can I play with Ryan”

“Yes dear, he too seems pretty excited that he got a new friend.Aren't you hungry sweety ,what do you wanna eat?Do you want muffins or do you want chocolate chip cookies ,oh I can make mulberry pie ,our mulberry tree is well in her spring.”

“Will you make blueberry pie?,my mother never bakes says she is too busy.But I wanna eat blueberry pie.I like when my mouth turns all purple from the pie”

“oh it is not the season for blueberries Lilly,but do you wanna bake with me ,will make mulberry muffins,you can get your mouth purple with that too”

I don’t know to explain how lit up her face after hearing that.We went to backyard.Picked handful of mulberries.They looked so lively as if each glans like fruitlet had a life of its own.Ryan also came along.He too had a purple tongue after the evening.I made a cake butter .Lilly was so keen watching everything.I poured the batter in muffin mould and then it was her turn to add mulberry syrup that we had just made.She took a spoonful and added in the first muffin batter.And did the rest ,there was charm in the way she did that,so careful that not even a drop was spared to end up in the kitchen counter.I kept that in the oven.And what I saw next filled eyes more than heart.The little girl was on her knees in front of the oven glassdoor.I saw myself there,it transcended me to my childhood.While my mother used to bake pastries cousin Georgie and I would sit like that.So patient and mindful.To see the batter rise was blissful.Slowly raising gaining its shape ,and then deflating a little in the end filling the room with that buttery goodness.And my mamma would say in our ears ‘that croissant has like a thousand layers’ and we would giggle hearing that.I don’t know whether they had a thousand layers or not but they were just perfect from delicate tenderness to brittle flakiness.

“They are exploding Mrs Wiley,come and see”

I was back from thoughts and saw the glowy mulberry syrup oozing out of the swollen muffins.

“I think they are done Lilly”

I took them out, we had them with tea.Well that was an evening well spend.The days that followed Lilly became an daily visiter.She had so much to talk about.That fat friend who ate her egg roll,that pretty girl in her class with Disney princess bag,kid from another grade who smiled at her in the corridor ,Mr Oliander who took piano classes ,his pokey moustache and big glasses this is a very long list ,I used to feel as if I am acquainted with them all.

  One evening she came and told

“Mrs Wiley,somebody in our school’s lane, died.”

“How did you know?”

“Well apparently there were many cars and no flowers or decorations in the house,so my friend 

Issac told somebody might have died.It was like that only when his grandpa died”

I thought how different was the kids world.They revolve around a different nucleus ,their intimidations and intuitions are so innocent .And she left early that Ryan don’t even noticed her.He was pissed off that his favourite stuffed toy a monkey whom I named Poppy lost his one leg after I kept it in the dryer.

 Next day people from Wiley’s office visited us.There were few cars in the front yard.I could see from the window Lilly coming to the house.As I see her face turned red,tears started rolling from that pink cheeks I was frightened having no clue what happened.She came running sobbing asking for Ryan.

The poor thing thought that something might have happened in the house, as remembering what Issac had said.She had seen Ryan lying the porch end with his snout touching the wall not even waking up seeing her.I didn’t knew what to say she herself saw Ryan in the backyard with a new ’Poppy’.Her cheeks were still pink from all the crying I took her up and kissed in the forehead.

   It was almost the end of school year .Lilly came and complained to me about Mrs Morrison who was their faculty in charge of games and arts.Well she used to complain about Mr James who took Maths .Apparently he will pinch her if she missed an entry in the multiplication table that she was supposed to learn by heart.And then about Mary her bench partner who will complain to the teacher if she didn’t finish her lunch.Well my Lilly had so many problems to deal with.Today’s matter in question was about the word ‘melancholy’.Apparently all kids has to pick their favourite word and make a speech on that in the summer camp.

“My favourite word is melancholy,but Mrs Morrison told me to choose another word saying it meant sad.But I loved the way it sounded,m-e-l-a-n-c-h-o-l-y….”

  I don’t remember how it ended with Mrs Morrison.She had left for the camp.I felt so miserable without her.And knowing that she will be back tomorrow I went to pick blueberries .I had them all fresh .I just poked one to see that purple colour Lilly had loved.Made the dough.Made a pie crust.For me the difficult part in making a pie was braiding the dough to cover the crust.But I guess I made this one perfect.I couldn’t wait to see Lilly’s face while I show her this.My pie was in the oven.The crust was browning ,getting crispier without Lilly on her knees to watch.The air in the house was elevated with the fine blueberry goodness!! From the window I could see cars coming to Lilly’s house,and in the end a little coffin.A kid drowned in the river near the camp site.I saw her face for one last time,it was all purple.

The roads were wet with rain water and sewage. It was one of those cloudy days when the city turns chaotic with traffic noise and water-logged pavements. The usual buzz in that tea stall was absent, due to the rains. However, the regular customers never let a day go without our Anna’s tea. It is that ideal tea stall we visualize, when someone mentions about an Indian tea stall. Two parallel benches with a few sets of newspapers, a boiler and a tea-master dispersing orders in seconds. Some savories and snacks laid open to consume the dust from the traffic and pollution. The usual customers were inside the stall, some with a tea glass and others with some snacks, gossiping about politics, cinema and sports. A fore thinker rightly predicted “Politics and economics in India start at tea stalls”. The one described here fits the saying, together with a few naughty comments and misleading debates.

Raghav was one among the persons inside the stall. He had a newspaper in his hand and seemed to be the center of attraction. As Raghav kept reading the news, the crowd responded with comments and gossip. Raghav was a clerk in a private firm with a meagre salary and often found comfort spending time in the tea stall. There he was surrounded by persons who seemed to believe him and were ready to invest their time and energy in him. The situation in his firm was the other way around. He was often belittled and made fun of. He was even threatened and abused occasionally. And the situation in his home? Well, we will get to that part later.

“Petrol prices hiked by Rs.2.50. To come into effect from Monday” Raghav read from the front page of the newspaper. “Fill your vegetable baskets as early as possible” commented one among the gathered. Politics and economics start at tea stalls, indeed! The crowd laughed for a few seconds and turned silent again. This seemed to resonate with the thunder outside. Raghav turned to the second page of the paper and continued reading. “21-year-old college student raped by her friend. Police have begun search for the missing accused”. As soon as he read that news, an old man near Raghav commented “Who knows what provoked the guy? Girls these days dress only to seduce boys and later complain of rape and sexual abuse.”. Raghav, along with others laughed at that cheap remark. “Even you will be provoked by the way the girls dress now-a-days" Raghav added another indecent comment for his part. As expected, the whole group laughed, showing their approval.

Raghav then took out his wallet, handed over a Rs.10 note to the tea-master and bid goodbye to his so-called tea stall mates. Taking an umbrella out of his office bag, he shook it off to remove the wrinkles, opened it and started walking home.

Raghav was a typical conservative Indian pal in his late 20s with a muscular stature and wrinkles all over his face. Ironically, he fell in love with a girl from another caste and had to elope to this city from his village, due to heavy opposition from both of their parents. Ananya was an educated girl, who wanted to pursue something for herself. Though Raghav was conservative, he never showed that attitude to Ananya. Ananya always wanted to start a career. Raghav would also accept her demand, but she knew he wouldn’t be happy about it. “When right time comes...” she often consoles herself.

Raghav and Ananya had nobody in the city, except Raghav’s kind uncle, who rented them a house and even took care of their finances during their early days in the city. The village that they grew up, seemed to be a distant dream now. The sad reality of many Indian couples who wish to live with a partner they actually love!

“I’m home” Raghav announced as he entered his house. The house was little secluded from the main city, and no public transport could have access to it. “How is my love doing today?” Raghav flirted with his wife, catching his breath at the same time. He was half wet and exhausted from all the walking he had to do to reach home. Ananya entered the hall from the kitchen, which was actually the same room, separated by a small wooden beam. She smiled and replied “Just a little greasy from the cooking oil”. He pulled her and kissed on her cheek. He knew how much she had sacrificed for him. She left all her riches, her family bungalow in the middle of the village and the wealthy life, all for him, just for him. She crossed her hands around his neck and kissed his cheek too. The two remained in that stance for a few moments. “Should we stay like this forever?” Raghav broke the silence. “I wish I could” Ananya replied and took her hands off him to get back to her chores.

The couple sat down for dinner. Raghav could see the smile on Ananya's face. She always had a smiling face, but today it was way too visible. He wanted to ask her about it, but decided to wait till dinner gets over. She made him his favorite Idly and Drumstick sambar. The couple usually have porridge or leftovers from lunch for dinner. But today, Ananya made something special. “What could be the reason?” Raghav’s curiosity increased. Then after dinner, he asked her “I know today isn’t either of our birthdays nor is our anniversary. What is the special occasion?”.

Ananya blushed; her face turned more beautiful than before. “Well. Let’s say someone else in our family will be having their birthday 7 months from now”.

Raghav was on cloud nine. Yes, it is going to be super expensive months or even years ahead. But who cares? Raghav’s idea of a complete family always had a kid in it. Ananya also dreamt of having a baby. After all, she was all alone in their house. Raghav’s smiles and happy tears seemed to compete with each other to expose themselves first. He hugged Ananya and lifted her up. Then they started talking about several things regarding the baby; names, dresses and more such things before going to bed. The couple slept happily after several years.

From the very next day, Raghav cared for Ananya like she was the baby. Many evenings, he sacrificed his tea stall chit-chats to reach home early. On the other hand, he also worked multiple shifts to save money for his future child. Raghav was always responsible, but now he is becoming a responsible father. Ananya started a small tailoring job and saved money from her end too. The couple was busy, but their love and happiness never faded.

Two months went by. By that time, Ananya was a healthy pregnant woman. The baby had turned into a football-sized fetus. That day, as usual the couple went to sleep after completing their chores. It was a little past midnight. Ananya was having her iron tablets and Raghav stood there with a glass of water. Suddenly, he heard a loud bang on the door. His uncle was shouting from outside “Maapla (son-in-law), open the door!”. Raghav rushed towards the door and opened it. “Your mother... Your mother...” Raghav’s uncle was desperately out of breath. Raghav gave him the glass of water that he was holding in his hand. His uncle refused it and continued “Your amma seems to be in a very serious condition. Your thangai (younger sister) called me and asked me to inform you. Your amma wants to see you!”

Raghav had not contacted his family or any of his relatives after he ran away. His uncle updates him about the happenings of his village that he receives through Raghav’s sister.

“But how can I take her with me, mama?” Raghav asked, with apparent pain in his face.

“I will stay here, Raghav. If there is any emergency, aunty is there to take care of me. You go visit your mother. Don’t worry. She will be alright” Ananya replied, trying to console Raghav.

Raghav quickly packed his bag with any clothes that reached his hand. He and his uncle left his house early in the morning. He was worried about both his mother and his wife.

After Raghav reached his village, he rushed to the hospital. He saw his sister standing there. She embraced him with all the love she had for him. She missed him all these years. Raghav kissed her head with tears rolling down his chin. Then, out of nowhere, she gave him a tight slap. “Couldn’t you contact me, at least?”. Raghav felt her love in that slap. He again embraced her and asked about his mother.

“How is amma? What happened to her?”

“She is out of danger for now. But doctors said that she had a minor stroke yesterday. From then on, she kept uttering your name. Even now, she was asking whether you have come to see her.”

Raghav ran inside the hospital and went straight to the ward in which his mother was present. The whole room seemed silent. Or maybe that was how Raghav felt. The hospital had a pungent smell. Doctors, nurses, patients and visitors made a commotion that made the hospital feel like a bazaar. But, to Raghav, the room was silent. His mother, the woman who had given her everything for her children, was lying there. He was ashamed and felt a pinch of anger in a corner of his heart. “If only she had agreed to our marriage...” was one of the many thoughts that crossed his mind at that time.

He took baby steps towards his mother. She looked at him with tears and love. She was weak and thin. Raghav felt delicate seeing his mother like that. But he gained courage, went near her and held her hand. “Raghav...” she said in a faint voice. It was this voice, the voice of the angel that he longed to hear. “Yes, amma” he replied.

“Is that really you? Have you really come to see your amma?”

“Yes, ma. Please don’t strain yourself. Take rest” Raghav replied as he noticed how hard his mother was trying to talk.

“Please don’t leave me again” his mother cried with tears in her eyes now rolling down her ears. “No. ma. I will not.” Raghav assured.

“Where is she? Where is Ananya?”

Suddenly, Raghav’s anger turned into fear. His face and palm started sweating. His mother on one side and his wife on the other. What if his mother asks him to leave Ananya and be with her for the rest of her life? What if he said no and it worsened her health? These thoughts kept flashing in Raghav’s mind like flickering stars. Suddenly his amma’s voice brought him back to reality.

“Did you not bring my daughter-in-law to me? I wanted to have a last glimpse of her.”,

Raghav was surprised to hear that. His mother continued.

“I really don’t know if I could accept your marriage. But, trust me. I want to. I want to see you live happily. It’s just... just that I have seen the society around me like that. We were bound by many things. We know only that world.” his mother said with a small guilt and remorse in her words.

Raghav was happy again. His face was filled with tears again, this time it was out of happiness. His face turned bright. He laid near his mother’s shoulder like a child. He was weeping. Suddenly, out of nowhere, he jumped up and said, “I will be back tomorrow with her, amma”, as he left the room in a hurry.

He wanted to bring Ananya to his mother. He didn’t know how he was going to do it. Maybe through a taxi or some other means. He wasn’t sure. But it has to happen. And the sooner, the better. He kept calling Ananya, but she never picked the call. “Her medications. They must have made her tired. But can’t the medications wait till I tell her the happy news?”, he blamed her medicines.

He even forgot to take his bag from the hospital ward. He just wanted to reach the city and bring Ananya to his amma. He met his sister on the way back, grabbed her hand and promised her that he will be back with Ananya. He even took his wallet out and gave her some money to take care of their mother. His sister was happy to see him like that. He bid her a goodbye and was actually ready to run back home.

 He boarded the next bus to the city. It was the only way he could reach his home from the village. Each second passed like a year. He even approached the driver twice to raise the speed. Crazy, yes. But that’s how excited he was to make his two favorite women meet. And when his mother comes to know that Ananya is pregnant. How happy that would make her! How she would arrange for a baby shower and make Ananya wear all types of bangles and smear sandal paste on her face. Just these mere thoughts made him go insane.

At last, after what seemed like ages, he reached the city. He quickly boarded an auto rickshaw and reached his home. As said earlier, his house was in a secluded area in the city. The driver charged nearly twice the normal charge. Raghav didn’t care even to argue with him. He was actually surprised to see the gate and door wide open. It didn’t matter. He wanted to share the happy news with Ananya. He stormed inside his house. He shouted “Ananya. Where are you? Leave whatever you are doing and pack your bags. We are going back to our village. Ananya...” he continued his call

He searched the entire hall and kitchen. She was nowhere to be seen. “Where has she gone leaving the house wide open?” Raghav murmured to himself. He went through the back door of his house and shouted the same call again. Still no response. He went to his uncle’s house and kept ringing the bell. No response there either. Suddenly, he was angry at Ananya. Probably it was the first time he was angry with her. “The news I’ve brought. How exciting it is! And where is she?” he kicked his front gate in anger.

He quickly noticed the trail of blood in his front porch. He was shocked. “NO!” he thought to himself. He followed the blood trail. It went from his front porch, through the footpath laid around his house and reached the backyard. His hands started to shiver, his fears shot up to sky level and his forehead sweated profusely.

The blood trail continued till a small distance away from his backyard. It was a no man’s land, filled with some trees and bushes. He searched around the point where the blood trail stopped. “ANANYAAAA!!”, “ATHAIII!!” he called out continuously. Suddenly he heard a low voice responding to his call.

“Raghav!” He realized his aunt’s voice. She laid at the bottom of a tree covered by bushes. She could barely talk.

“Are you okay, athai? Where is Ananya?” Raghav asked in a shaking voice. He imagined several thousand scary scenarios in his mind by that time.

“There. Behind the bushes” his aunt showed a direction towards another bush a little away from them. Raghav didn’t want to know what was behind the bushes. He was afraid. His legs trembled. His voice broke and made him speak words that nobody understood. He started walking towards the bush, each step increasing his heartbeat by ten times. He finally reached the bush. He started removing the leaves and fell on the ground on seeing Ananya there.

She was unconscious, drowned in blood. A log covered with blood lay near her, but Raghav couldn’t look at anything but her. He couldn’t move from there. She was bleeding out of her private parts. He saw scratch marks all over her body. Her pregnant belly, which Raghav kissed every day since he knew she was pregnant, was covered with scratches and blood. Her soft fingers, which ran through his hairs whenever he slept in her lap, had scars with skin peeled off. Her forehead, which he kissed everyday, was covered with blood and mud

After a few minutes, as if a fire startled him, Raghav started to act. He quickly checked her pulse. He was able to feel it. He immediately called an ambulance and went to his aunt. He gave her some water and carried Ananya and his aunt to his home. He tried to wake Ananya by sprinkling water on her face, but in vain. He was broken completely and only Ananya could fix him. There were several questions which hovered his mind, but none of them dared to reach his tongue at that moment. All he wanted now was to hear Ananya’s words, to see her eyes look at him, to feel her touch on his hand.

The ambulance arrived in about an hour. Two stretchers were unloaded quickly and some paramedics carried Ananya and Raghav’s aunt in the stretcher to the ambulance. Raghav didn’t even care to close the door of his house. He quickly boarded the ambulance along with the others and held Ananya’s hand throughout the way towards the hospital.

Several memories began flashing in his mind. The first time he saw Ananya in college, the moment he proposed her, the silly things they did together in college, the time they decided to elope, the situations when she stood by him, the way she spoke against her father for him, the dinner she made before revealing her pregnancy, all the happy and sad events crossed his mind. He smiled, cried and shivered at the same time. His mind seemed to defy all humanly possible emotions during that trip.

At last, they reached the hospital. Raghav rushed to the receptionist with his hands and clothes covered in blood. The receptionist put together his vague words and arranged for an immediate emergency room. His aunt was taken to an ICU and Ananya was taken to another one. Raghav was given an admission form. He filled it out with what little he remembered in that panic situation.

It took nearly three hours for the doctors to come out of Ananya’s ICU room. Raghav quickly visited his aunt before returning to Ananya’s room. The doctor called Raghav inside his room. As Raghav entered his room, he gestured to Raghav to sit down and he sat in a chair adjacent to him.

“I will start with some positive news. Ananya is out of danger. She needs complete rest and some medication for a few days. However, she is out of danger”

Raghav breathed a sigh of relief. “But ‘start with positive news’? Means there is bad news too?” he thought to himself.

“And coming to the bad news. Sorry Raghav. We tried our level best. We couldn’t save your child. There was no way out other than abortion.”

Raghav’s world seemed to stop. All the things he and Ananya planned for the child crossed his mind. Picking names, picking schools, planning for a bigger house with a separate room for the child, and hundreds of other things they discussed crossed his mind in a fraction of a minute. And before he could even stop those thoughts, the doctor continued,

“And one more sad news, Raghav. We were able to see signs of brutal rape by more than one person. She tried to resist and they hurt her badly. And they also used metal instruments in her private parts. It was the primary reason for the abortion.”

Raghav broke down after hearing this. He seemed to have run out of tears. He couldn’t hear anything which the doctor said after that. He seemed to have gone insane. He didn’t reply to anything the doctor said. Suddenly the doctor shouted

“RAGHAV! RAGHAV! I’m sorry for what happened to Ananya. But you should stay strong at this moment. There is no other way. You have to be there for her.” Raghav nodded his head, without uttering a word.

After a few hours, he reached Ananya’s ward and held her hand. He should not cry in front of her. He had to hold his tears at least till he leaves the room. “RAGHAV! Our baby! Our precious baby” Ananya shouted. Raghav lost his resolve. He embraced her and tried to console her, though he was himself crying. He had no words to console her. He kept hugging her till she fell asleep. He then lay on the bed beside her. Suddenly Ananya shouted “PLEASE NO. DON” T HURT ME. I WON’T. PLEASE”. Raghav jumped out of his bed, hugged her and consoled her.

After a few weeks, Ananya was discharged. She wasn’t back to her normal phase of life. She had bad dreams, fell sick almost every day and even tried ending her life a few times. ‘After all, I lost a life within me. Losing my life wouldn’t be worse’ she often thought. Raghav was there for her. He took care of her for several days after. He did all the chores as much as he could. This continued for a few months.

Ananya went through multiple rounds of counselling before she was able to be back to be herself. And herself, doesn’t mean the old dynamic, energetic, ever smiling Ananya. She became dull and seemed to be lost. Raghav was lost too but he had to be there for her. He tried whatever he could do to make Ananya’s life a little bit better. He too knew that she could never move past what had happened. But he had to keep trying. Luckily, Raghav’s insurance policy covered Ananya’s treatment.

Time flew by. The police took DNA samples and started an investigation. Three years went by. Raghav took Ananya to their village. He thought a change of place could do her some good. And it did. His family was supportive of her and did everything they could to make her happy. Little by little, the wounds started to heal. Life seemed to turn to its normal side.

The police completed their investigation. Three men of the same locality were arrested and sentenced to life imprisonment. Though the judgement had no effect in Raghav and Ananya’s life and meant nothing to them, they were happy to hear something positive after a very long time. While returning home from the court, Raghav stopped at the tea stall and ordered two special chai. It was his way of celebrating the victory.

Inside the stall, he was able to hear some laugh riots. “Final verdict in the gang-rape case today. The brutal incident happened 3 years ago” he heard a voice. “Who knows what she did to provoke them?” shouted another voice. Raghav looked at Ananya. Her expression changed, showing that the verdict was no longer a victory. Raghav put his head down too, but for a completely different reason. Shame and guilt took over other feelings inside his mind. They kept the glasses down and started walking towards home.

“Faith in justice restored. All convicts of the rape case granted life sentence” Raghav heard a news anchor shout from a salon.

“Justice succeeded. But society failed.” Raghav thought to himself and grinned.

Do you sometimes wish you had the power of flight? Or the power to control someone’s thoughts? Or even the Lasso of Truth? Having superpowers is great, isn’t it? I would have had lesser sleepless nights during my younger age. My name is Riya, and this is my story of surge.

India is a progressive country, where as women, we are most popularly trained to take up the domestic household burden on our shoulders. That is a natural gift of your kind, I once heard my father tell my mother. She seemed to resonate with that thought! No wonder, they were a match made in heaven. Just like any typical lower middle-class girl, I was sent to a school where education was a laborious process for the teachers, and a joke for the partaking students. My older brother, on the other hand, had a completely different structure of education. Almost as if, we were living in two parallel universes. Of course, he had to. He was, after all, the retiring investment plan for my parents. And I was to enrich my future husband’s male ego.

It is a big deal when the Chief Minister of your state comes to your school to give out honours. So, when I was awarded a memento for creating a model with the contents of the black hole, the Minister asked me, “I had the chance to take a look at what you built. It is quite remarkable. Do you wish to become a scientist?”

The answer was obvious, considering my keen interest in Astronomy. It was a stroke of luck that elections were around the corner, providing free education to a poor child who could not afford it, is the perfect recipe for votes! I wasn’t too bothered as I got the platform I desired.

I was thrown into a whole new world, where people hailed from a different world, spoke a much fluent language and lived a completely different life. And I took the challenge to blend with them, head on. I made friends, most artificial, few genuine. I learnt their language and their ways, but not before being ridiculed at least a million times. But I made it. In three years, no one could differentiate me from them.

With a lot of hard work, came scholarship, and with that came an in-depth exposure to aerodynamics. My interest started to shift from travelling in space to creating the machine that took people to space. I took a keen interest in learning the specifics and by graduation, I had an offer from the largest manufacturer of aviation equipment, Space Corp.

We’ve all heard the saying, do what you love. But how many of us actually get to do that? I did. And it seemed like a dream run. I worked 16-hour shifts and I excelled. We moved into a bigger house in a larger city. And as my career grew, so did my popularity in the company. My rapid rise in the organizational chart gave my colleagues a headache, and the increasing age, to my parents. I was introduced to Karan, a man who ran a software company of his own. By 35, I had everything that any woman is this country could dream of. I was appointed as the COO of Space Corp. I had a happy family and I was to address the media on our first ever launch of a product that had found interest from ISRO and NASA alike.

As I sat in my cabin looking at that memento which I received during my school days, I realised it had lost its shine. I wondered, had the election campaigns weren’t at its peak, would I be here!

I wish I had superpowers. To just hone my career and passion. I would have conjured up a story as perfect as above. But then, reality hits you.

In the real world, the Chief Minister just shakes hands with you and smiles for camera, to never look back again! The dreams and passions of a Riya gets crushed under the crowd of children waiting in queues to eat their mediocre lunch. And Space Corp only becomes a website for her to browse. And that rusted memento which potential, is just left lying in a store room somewhere, waiting to be thrown out when her parents find the perfect husband who can take care of her needs.

Yes, the world has seen a surge in women empowering the society. Yes, the society in itself has had an open-mindedness in their outlook to women. But yet, we are far from where we need to be. Until even a single Riya’s dreams are crushed, we would be far away from the goal.

I am drunk 

My breath may smell like the 

brewery across the street 

But these words, they share the

same fragrance as yours.

Tomorrow I will be sober

But these words will be cogent 

enough to pierce into the hearts 

of the lovers yet to be born

And you will live forever my dear

Cause all of this, is about you

I have made you eternal,

These whimsy words behold you

I remember the last time you

slowly placed your head against 

my shoulder.

That corduroy shirt still remember the way

its soft fabric folded under your

dimpled cheeks

And everynight I wish if

I could hold you again

Women I wish 

If I could feel the warmth of your

Touch

Dear,In my dreams 

We are still together.

I remember the last time I listened to

your heart, beat 

Yours were in sync with mine

That felt as if we were transcending 

space and time

Everything genteel I ever had is 

Intervened with you

It seems all my memories 

the good and the bad

Is interlinked with your

Beingness

Dear,In my dreams 

We are still together.

I have more tears than ink,In this page

It is unfortunate that I could not 

Give you a parting kiss

But dear,

My lips fulfilled their life’s purpose

The moment they touched yours.

Maybe that's why they never longed 

For a cold kiss

And my dear

The days are not days

Without you 

You were the finest sun.

My muse!

My muse!

I come from great heights

Covering long distances without fright

To meet and greet God's creations

Which makes me unknowingly jocund.

I've always been munificent

To appreciate works, magnificent.

For mankind has been servile,

Since time immemorial.

I saw him failing,

I saw him falling,

And then he stood up

With an unbreakable will.

Things never remained as the past

He had changed so fast.

My heart breaks when I remember

Those brutal moments with impious treatments.

What has preoccupied his mind?

Why isn't he kind?

Did we come across

Any inextricable separation of life?

He is putting barriers

Without knowing that he is a Savior.

His artifacts scattered across my bank

Appears like a blood sucking vampire.

He has atoned my flow

And I see my end glow.

My Odyssey is nearing its end

With the cry of a happiness, long lost.

He has played such dirty cons

Which has made me stand all alone.

As I approach the sea now,

I pray, "Angels, please keep him safe".

For no matter where they go,

For no matter what they do,

My love for them will never lessen

For they are God's adorned creations

Between my thighs,

He ignites

The fire in me !

We dream

To ride to the end

Of the endless world !

We dream,

So wild !

A dream that can end

my never-ending nightmares !

Culture they say,

Tradition they say,

You get raped politely !

Not just genitals,

Even their foul mouth does it !

For they can rape my body,

And not my soul !

If I don't shut my thoughts,

They call me a "slut" !

If I don't shut my legs,

They call me a "bitch" !

Never mind !

It's time to spread my legs,

Like a "Boss Bitch".

Miles on Miles, I keep riding,

Not in search of what I lost.

Miles on Miles, I keep riding,

But to get lost on the roads.

Miles on Miles, I keep riding,

Until I find a no-man's land,

Just the roads

And my metal beast

Between my thighs !

The farthest of the days and 

Farthest of the nights

Those ballads of men

Sung by the land of heroes

It echoed up above the mountains

And deep below the mines

Grumbling over the horizon.

But could that be the reason to smile?

It's all over the globe

Some for the hatred and

Some for wealth

Split by the greedy walls

Wars swiped their hopes

Their love and life grimed

Wrecked by fear and bloodshed

Togetherness been a dream, but

Some build wacky dreams over the dead

Never their pain nor their regrets reached 

The glossy walls of heavenly gods

It never cherished, though,

Let there be a slogan

The ones of wisdom and tranquility.

All that's left in me, is endless love for you,

Cuz you're my life, you're my everything.

To the point, that I foolishly even believe, 

That I'll survive without breathing, but not without you.

I truly believe that our lives are intertwined together as a family forever,

So how can I possibly leave your side, even for a minute?

You're always the reason for my happiness,

You're sometimes the reason for my hurt,

But in a moment of hurt, I still feel grateful for your love.

I've found my heaven on earth, in you,

So how can I possibly leave your side, even for a minute?

Through you, I've found success in my limited existence,

Through you, I've found tranquil in my heart,

It's been an endless walk through this journey of life,

To finally have found you, and made you mine,

So how can I possibly leave your side, even for a minute?

പ്രണയിച്ചിട്ടുണ്ടോ?

മറ്റൊരാളെയല്ല;

നിങ്ങളെ തന്നെ പ്രണയിച്ചിട്ടുണ്ടോ?!

എന്നെങ്കിലും,

നിങ്ങൾക്ക് തന്നെ ഒരു

പ്രേമലേഖനം എഴുതിയിട്ടുണ്ടോ?!

ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ട സ്ഥലത്തേക്ക്

നിങ്ങളെ മാത്രം കൂട്ടി

ഒരു യാത്ര പോയിട്ടുണ്ടോ?

ഇഷ്ട്ടമുള്ള ഭക്ഷണം

മനസ്സു നിറയും വരെ

കഴിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടോ?

പിറന്നാളിന്

ഒരിക്കലെങ്കിലും

നിങ്ങൾ തന്നെയൊരു

സമ്മാനം വാങ്ങി വച്ചിട്ടുണ്ടോ?

വെറുതേ, സ്വയം

സുഖമാണോന്ന് ചോദിക്കാറുണ്ടോ?

വിഷമിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ

‘സാരുല്ലെ’ന്ന് പറഞ്ഞ് ആശ്വസിപ്പിക്കാറുണ്ടോ?

തളർന്നു വീണപ്പോൾ

തനിച്ചാക്കാതെ

പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടോ?

ദേഷ്യം ജ്വലിക്കുമ്പോൾ

സ്നേഹം കോരിയൊഴിച്ച്

തീ കെടുത്തിയിട്ടുണ്ടോ?

ലോകം മുഴുവൻ

കുറ്റപ്പെടുത്തുമ്പോൾ,

കൈ പിടിച്ച് കൂടെയിരുന്നിട്ടുണ്ടോ?

മറ്റുളളവരെ സ്നേഹിച്ചതിന്റെ

പാതിയെങ്കിലും നിങ്ങൾ

നിങ്ങളെ

സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടോ..?

ഇനി പറയൂ,

നിങ്ങൾക്ക് കിട്ടാതെ പോകുന്ന

സ്നേഹം,

നിങ്ങൾ ആരിലാണ് തിരയുന്നത്?!

ഞാനറിയാതെ എൻ ഓർമയിൽ 

അലയുന്ന സ്ഫുരണമായി എപ്പോഴോ 

വേർപാടിന്റെ വേദന തിരിച്ചറിയുന്ന 

അച്ഛന്റെ സ്നേഹത്തിൻ മുഖം

ഏകാന്തമാം എൻ രാവുകളിൽ ഒരു

കുളിർ സാന്ത്വനമായി എൻ കൂടെ 

കഥകളിൽ കാണുന്ന നിറം പോലെ 

തുണയായി ഇന്നും എന്നും കരുതലായി

സ്നേഹമായി അറിയുന്ന സുഖം 

വാക്കിൽ ഒതുക്കാത്ത അളവിന്റെ കോലിനാൽ

തൂക്കം നോക്കാത്ത സ്നേഹത്തിൻ സാമീപ്യം 

തഴുകി തലോടി കടന്നു പോം കാറ്റിലും 

അറിയാതെ അറിയുന്ന ഗന്ധം

തനിച്ചാകുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ 

തുണയാകുന്ന ഊർജമാകുന്ന

ഓർമ്മകൾ, തിരികെ വരാതെ

അകലെ വിഹായസ്സിൽ കൺചിമ്മി 

മറയുന്ന താരമായി, എന്നെ മാത്രം 

നോക്കി കൺചിമ്മി ഒളിച്ചിടുന്നു

വെള്ളിമേഘങ്ങൾ ഉതിർന്നുവീഴുംപോലെ

മഞ്ഞിൻ കണങ്ങൾ വീണലിയുന്ന ശിശിരം,

പിന്നെ പ്രാണൻ പൂത്തുലഞ്ഞുത്സവം തീർക്കുന്ന

വാസന്തഹർഷം നിറയുന്ന വനികകൾ,

ഭൂവിൻ്റെ കാമ്പിൽനിന്നൂറുന്ന വേവിൻ്റെ കണികകൾ ഉള്ളം പൊള്ളിക്കുന്ന ഗ്രീഷ്മവും,

ഇന്ദ്രധനുസ്സു കുലച്ചഭിരാമ ശരങ്ങൾ തൊടുത്തു മദിക്കും വർഷ ജലദങ്ങൾ.

ഇലച്ചേലകൾ പൊഴിച്ചമ്പരം നോക്കും

വൃക്ഷ ദിഗമ്പരൻമാരെ തീർത്ത ശരത്കാലം.

തളിരിൻ നെറുകയിൽ കുളിരിൻ കണികൾ വൈഡൂര്യപ്പൊലി ചാർത്തി ഹേമന്തവും,

തുടരും മോഹം പോലെ, തിരിയും ചക്രം പോലെ, തുടരും കാലം നീളെ ഋതുവിൻ ആശ്ലേഷങ്ങൾ..

നെറുകിൽ തലോടി കണ്ണെഴുതിച്ച് ആയിരം കഥകൾ ചൊല്ലിയെൻ മുത്തശ്ശി

ഏതേതോ ദൈവത്തിൻ വീരഗാഥകൾ ഉദ്‌വേഗം ജനിപ്പിക്കും മഹാകഥകൾ

പുളിക്കുന്ന കണ്ണുകൾ ചിമ്മി ഞാൻ ചോദിച്ചു മനസ്സിൽ മൊട്ടിട്ട ഒരുപിടി ചോദ്യങ്ങൾ

 വാത്സല്യം തൂവുന്ന കവിൾ കുളിർക്കുന്ന മുത്തങ്ങൾ മാത്രമോ ഇതിനെല്ലാം ഉത്തരം

ആണായി പിറന്നോനെന്തിനീ കണ്മഷി യെന്നലറികൊണ്ട് കൺകൾ തുടച്ചച്ഛൻ

പഴയൊരു കണ്ണട അണിഞ്ഞിതോ യെൻകണ്ണിൽ കൂട്ടത്തെ തിരിച്ചറിയും മാന്ത്രിക കണ്ണട

ഈ കൂട്ടം എങ്ങിനെ നല്ലതെന്നൊരു ചോദ്യം കേട്ടതും കോപത്തിൽ പാഞ്ഞടുത്തച്ഛൻ  

മങ്ങിയ കണ്ണട തെന്നി വീഴാതെ മിന്നൽ വേഗത്തിൽ ഓടിമറഞ്ഞു ഞാൻ  

കീശയിൽ സൂക്ഷിച്ച മിനുക്ക് കണ്ണാടി എറിഞ്ഞുടച്ചു ശ്രേഷ്ഠനാം ഗുരുനാഥൻ

ഒരു യന്ത്രം കൺകളിൽ കുത്തിയിറക്കി മിടുക്കനെ നിരീക്ഷിക്കും ഭൂതക്കണ്ണാടി  

എന്നെഞാൻ എങ്ങനെ കാണുമെന്നെൻ ചോദ്യം കേട്ടതും അദ്ദേഹം ഊറിച്ചിരിച്ചു

നോക്കുവാൻ എന്തുണ്ടെന്നപഹസിച്ചു മരവിച്ചൊരെൻ നാവ് അനങ്ങാതെ കിടന്നു

കുട്ടുകാർ എന്നെയൊരു ജാഥയിൽ കേറ്റി എരിയുന്ന തീപ്പന്തം കൈകളിൽ നൽകി  

പൂർവികപെരുമകൾ ആർത്തു വിളിച്ചു രക്തം തിളക്കുന്ന ഗാനങ്ങൾ പാടി

പുകച്ചുരുൾ കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച മറച്ചു പലതരം ചോദ്യങ്ങൾ വീണ്ടും ഉയർന്നു

ഒന്നും തുളുമ്പാതെ കാത്ത ഞാനോ കണ്ഠത്തിൽ ഒതുക്കാൻ പഠിച്ചു പണ്ടേ

ഏതോ സന്ധ്യയിൽ കണ്ണുകൾ ചതിച്ചു ഇരുട്ടിൽ തടഞ്ഞ് പടുകുഴിയിൽ വീണു

തണുത്തുറയുന്നു ദേഹമാകവെ തളർന്നു പോയിതോ പാദഹസ്തങ്ങൾ  

മാഞ്ഞിരുന്നു മഷിയും പുകയും കാൺവതില്ല കണ്ണാടിയും കണ്ണടയും

വീഴ്ചയിൽ എങ്ങോ തെറിച്ചപോയതോ മറ്റാർക്കോ അണിയിക്കാൻ തിരിച്ചെടുത്തതോ

തെളിഞ്ഞു കാണാം വാനവും ഭൂമിയും അറിഞ്ഞിടുന്നു സത്യവും മിഥ്യയും

 കണ്ണുകൾ നിശ്ചലം ആകുന്നിടത്തോളം ഈ കുളിർകാഴ്ചകൾ കണ്ടിരുന്നോളാം

മഞ്ഞകസവണിഞ്ഞ പാടവരമ്പിൽ

മഞ്ഞണിഞ്ഞ വാകമരച്ചോട്ടിൽ

സൂര്യബിംബം നാണിച്ചുനിൽക്കുമ്പോൾ

താരകമലരുകളെത്തി നോക്കി.

ചാന്ദ്രശോഭയാൽ നിറഞ്ഞൊഴുകുമാ കൊച്ചാറിൻ

കളകളരവം നിറഞ്ഞൊരാസന്ധ്യയിൽ

താളംമീട്ടിയാപ്പരൽ മീനുകളോടിയൊളിച്ചു.

ഞാനുമെന്നോമലും നടന്നകന്നാവരമ്പിൽ

മൗനംപ്പൂകി മരച്ചില്ലകൾ.

മുല്ലമണിപ്പൂക്കളാൽ നിറഞ്ഞാകാശത്തെ നോക്കി

അദ്ഭുതസ്തബ്ദനായെന്നുണ്ണി കണ്ണുകൾചിമ്മിയടച്ചു.

കേരനിരകളാലലംകൃതമായാ പാതയിൽ

കരിമ്പനകൾതൻ നിഴലുകളെന്നുണ്ണിയെ ഭയാശങ്കനാക്കി.

നടവഴിക്കകലെ ഗോപുരവാതിലിൽ 

ശംഖനാദമുയർന്നപ്പോൾ

ഒരായിരം വവ്വാലുകൾ ചിതറിയോടി.

അതുകണ്ടെനുണ്ണി ആശ്ചര്യത്താലാകാശത്തേക്കെത്തിനോക്കി.

ഒരാത്മഗദമായ് നിഴലുകൾക്കുമ്മവച്ചു.

അനന്തമായാപ്രപഞ്ചത്തിൻ വൈവിധ്യതയിലദ്ഭുതം കൂറിയവനുറങ്ങി.

നൂലുകെട്ട് മുതൽ നരബലി വരെ

ഒരു കുട്ടി ജനിക്കുന്നു. അതിനും എത്രയോ മുന്നേ തന്നെ അവളുടെ മതവും ജാതിയും അവൾ വിശ്വസിക്കേണ്ടുന്ന കല്പിത കഥകളും പിന്തുടരേണ്ടുന്ന ആചാരങ്ങളും നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു!

ഒന്ന് ആലോചിച്ചുനോക്കൂ,  എത്ര മാത്രം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ നടുവിലേക്കാണ് ആ കുഞ്ഞു പിറന്നു വീഴുന്നത്!

വളരുന്ന ഓരോ ഘട്ടത്തിലും ആചാരങ്ങളുടെ പേരിൽ ഓരോരോ കെട്ടുകൾ അവളിൽ വീഴുകയായി. 

നൂലുകെട്ടിൽ നിന്നും തുടങ്ങാം നമുക്ക്.

പണ്ട്, കലണ്ടറുകൾക്കും മുൻപ്, കുഞ്ഞ് ജനിച്ച ദിവസം ചന്ദ്രൻ ആകാശത്ത് ഏത് നക്ഷത്രത്തിനാടുത്തണോ, ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ്‌ വീണ്ടും അതേ സ്ഥാനത്ത് വരുമ്പോൾ അരയിൽ ഒരു നൂല് കെട്ടുന്നു. ഏതാണ്ട് 28 ദിവസമാണ് ചന്ദ്രന് ഭൂമിയെ ഒരു തവണ വലം വയ്ക്കാൻ വേണ്ട സമയം. ചന്ദ്രൻ ഓരോ ചക്രം പൂർത്തിയക്കുമ്പോഴും നൂലിൽ ഓരോ കെട്ടിടുന്നു. അന്ന് കുഞ്ഞിന്റെ പ്രായം കണക്കക്കാനുള്ള ഒരു ഉപാധിയായാണ് അങ്ങനെ ചെയ്തത്. എന്തിനാണെന്ന് പോലും അറിയാതെ ഇന്ന് നമ്മൾ കലണ്ടർ നോക്കി അത് ചെയ്ത് നിർവൃതിയടയുന്നു. 

ഇന്നത്തെ പല മതാചാരങ്ങളുടേയും ആഘോഷങ്ങളുടേയും ഉത്ഭവം തേടിപ്പോയാൽ ആകാശത്തെ നക്ഷത്രങ്ങളുടെയും സൂര്യചന്ദ്രന്മാരുടെയും ചലനങ്ങളിൽ എത്തി നിൽക്കുന്നത് കാണാം. പണ്ടു കാലത്ത് കാലഗണനയ്ക്ക് അവയെ അത്രയധികം ആശ്രയിച്ചിരുന്നു. ആകാശഗോളങ്ങളെ നോക്കിയുള്ള കാലഗണണ കൃത്യവുമായിരുന്നു താനും. പക്ഷേ, അതിനു മനുഷ്യരുടെ ഭാവി ജീവിതത്തെ നിർണയിക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ട് എന്ന് വിശ്വസിപ്പിക്കുന്ന തെറ്റായ വഴിയിലേക്ക് ഒരു വിഭാഗം സഞ്ചരിച്ചതോടെ കാര്യങ്ങൾ കൈവിട്ട് പോയി. 

കേരളീയ ജനത സാക്ഷരരാണ്. അവർക്ക് എഴുതാനും വായിക്കാനും അറിയാം. കേരളീയ ജനത വിദ്യാഭാസമുള്ളവരാണ്. അവർക്ക് ബിരുദവും ബിരുദാനന്തര ബിരുദവും കിട്ടാക്കനിയല്ല. പക്ഷേ, ശാസ്ത്രബോധത്തിന്റെ കാര്യം വരുമ്പോൾ നമ്മൾ ഒത്തിരി പിന്നിലേക്ക് പോവുന്നു. എന്തിനെന്നറിയാതെ അന്ധമായി, വളരെ സ്വാഭാവികമായി, ഒട്ടുമിക്ക വിശ്വാസങ്ങളെയും പിന്തുടരുന്നു. 

നമ്മുടെയൊക്കെ നിത്യജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ള കുറച്ചു സന്ദർഭങ്ങളെ നമുക്ക് സങ്കൽപ്പിച്ചു നോക്കാം.

നിങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി പ്രശനങ്ങൾ എന്നു കരുതുക. രോഗം, സാമ്പത്തിക പ്രശനങ്ങൾ, ജോലിപ്രശ്നങ്ങൾ.. ആർക്കും ഒരു സമാധാനം ഇല്ല. 

വീട്ടിൽ വന്നൊരു ബന്ധു പറയുന്നു നിങ്ങളുടെ പറമ്പിലെ ആ പാലമരം കാരണമാണ് ഇതൊക്കെ, അതു വെട്ടിയാൽ പ്രശ്നം തീരുംന്ന്.. 

അതുകേട്ട് നിങ്ങൾ 'അത് വെറുമൊരു മരമല്ലേ, അവിടിരുന്ന് പ്രകാശസംശ്ലേഷണം നടത്തിക്കോട്ടെ' എന്നു വിചാരിക്കുമോ അതോ വെട്ടിമാറ്റിയാൽ പ്രശ്നങ്ങൾ തീരുമെങ്കിൽ തീരട്ടെ എന്നു കരുതി പാലമരം വെട്ടുമോ?

വെട്ടി എന്ന് വിചാരിക്കൂ.  

അവിടെ വളർന്നിരുന്ന ഒരു മരം ഇല്ലാത്തയപ്പോൾ രോഗം മാറിയില്ല, സമ്പത്ത് മെച്ചപ്പെട്ടില്ല.. എല്ലാം പഴയതു പോലെ തന്നെ. അപ്പോൾ അയൽക്കാരി പറയുന്നു, പറമ്പിൽ ആ മൂലയ്ക്ക് ഒരു കരിമ്പന ഇല്ലേ, അത് കൊണ്ടാവും ഇങ്ങനെയൊക്കെയെന്ന്. അതു വെട്ടിയാലേ സമൃദ്ധി വരൂ എന്ന്. നിങ്ങൾ ആ ഒരു സാധ്യത കൂടി പരിഗണിച്ച് കാശു കൊടുത്ത് ആളെ ആക്കി അത് വെട്ടിക്കളഞ്ഞ് നോക്കുമോ അതോ അതൊരു മരമല്ലേ, അതവിടെ നിന്ന് പോയാൽ എങ്ങനെ പ്രശനങ്ങൾ മാറാനാണ് എന്ന് സ്വന്തം യുക്തി ഉപയോഗിച്ച് ചിന്തിച്ചു നോക്കുമോ?

അതു പോട്ടെ.. പത്രത്തിൽ വാരഫലം വായിച്ച് 'ധനനഷ്ടം, മാനഹാനി' കണ്ട് 'ആഹാ, ഇതു ശരിയാണല്ലോ' എന്നു വിചാരിക്കുമോ അതോ, ഇതൊക്കെ അത് വായിച്ചു നോക്കുന്ന എല്ലാവരുടെ കാര്യത്തിലും സംഭവിക്കാൻ സാധ്യത കൂടുതലുള്ള പൊതുവായ ചില കാര്യങ്ങൾ മാത്രമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുമോ?

അതും പോട്ടെ.

കല്യാണം കഴിക്കാൻ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന അപരിചിതൻ നല്ല ആളാവാൻ അവരോട് മിണ്ടുന്ന മുന്നേ തന്നെ അയാളോ നിങ്ങളോ ആയി ഒരു ബന്ധവും ഇല്ലാത്ത ഒരു ജ്യോത്സ്യന്റെ അടുത്ത് പോയി ജാതകം നോക്കിച്ച്,  ചൊവ്വാദോഷം ഉള്ളത് കൊണ്ട് അത് ഇല്ലാത്ത പുരുഷനെ കല്യാണം കഴിച്ചാൽ അയാള് പെട്ടെന്ന് തട്ടിപ്പോവും എന്ന് ജ്യോത്സൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് പേടിച്ച്, ഇനി അത് കൊണ്ട് ഭാവി തുലയ്ക്കണ്ട, ഒത്തു വരുന്നത് തന്നെ കഴിച്ചേക്കാം എന്ന് തീരുമാനിക്കുമോ, അതോ പത്തുകോടി കിലോമീറ്റർ അപ്പുറമുള്ള ചൊവ്വാ ഗ്രഹം - മംഗൾയാൻ പോയി ചുറ്റി ഫോട്ടോ എടുത്ത, നാസയുടെ പേടകങ്ങൾ ഇറങ്ങി പാറയും മണ്ണും ശേഖരിച്ച് പഠിക്കുന്ന ചൊവ്വാ ഗ്രഹം- നിങ്ങളുടെ ബന്ധങ്ങളിലോ ആയുസ്സിലോ ഒരു മാറ്റവും ഉണ്ടാക്കുന്നില്ലെന്ന് സാമാന്യ ബുദ്ധി ഉപയോഗിച്ച് മനസ്സിലാക്കുമോ? 

മനസ്സിലായാൽ തന്നെയും സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ ആ അറിവ് പ്രയോഗിക്കാൻ ഉള്ള ധൈര്യം കാണിക്കുമോ അതോ പിന്നെയും ഒരു വിശ്വാസത്തിന്റെ മാത്രം പുറത്ത് അടുത്ത ആളുടേയും അടുത്ത് ജാതകം ചോദിക്കുമോ?

നരബലി വാർത്തയിൽ നിങ്ങൾ ഞെട്ടിയില്ലേ.. ഇപ്പോഴും ആ ഞെട്ടലിന്റെ ബാക്കി മനസ്സിലുണ്ടോ അതോ സൗകര്യപൂർവം മറന്നു കളഞ്ഞോ..?

ഇനി പറയൂ, കേരളത്തിൽ ശാസ്ത്രബോധം വളരണമെങ്കിൽ നമ്മൾ തുടങ്ങേണ്ടത് നരബലിയിൽ ഞെട്ടലർപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണോ, സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ ധൈര്യമായി യുക്തിപൂർവമായ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിക്കൊണ്ടാണോ?

സാക്ഷര കേരളത്തിൽ വളരെ സാധാരണമായ ചില അന്ധവിശ്വാസങ്ങളെ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പിൻബലത്തിൽ ഒന്ന് അപഗ്രഥിച്ച്‌ നോക്കാം.

ചൊവ്വാദോഷത്തിന്റെ കാര്യം മുകളിൽ പറഞ്ഞല്ലോ. എന്താണ് ചൊവ്വാ ദോഷം? കുട്ടി ജനിക്കുന്ന സമയത്ത്, ഏത് രാശിയിലാണ് ചൊവ്വാ ഗ്രഹം കാണുന്നത് എന്നു നോക്കുന്നു. സൂര്യൻ ഉദിക്കുന്ന സമയത്തു അസ്തമിക്കുന്ന രാശിയിൽ ആണെങ്കിൽ ഏഴാം ഭാവത്തിൽ ചൊവ്വ! എന്താണ് രാശി? ആകാശത്ത് കാണുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെ കൂട്ടി യോജിപ്പിച്ച് നമ്മൾ ഭാവനയിൽ സങ്കൽപ്പിച്ച രൂപങ്ങൾ. യഥാർത്ഥത്തിൽ എത്രയോ പ്രകാശവർഷങ്ങൾ അകലെയുള്ള നക്ഷത്രങ്ങൾ. നമ്മൾ ചൊവ്വയെ നോക്കുമ്പോൾ പിന്നിൽ ദൂരെ കാണുന്ന നക്ഷത്രക്കൂട്ടത്തിലാണ് ചൊവ്വ എന്ന് പറയുന്നു. ചൊവ്വ സൗരയൂഥത്തിലെ ഗ്രഹമാണ്. സൂര്യൻ കഴിഞ്ഞാൽ ഏറ്റവും അടുത്ത നക്ഷത്രം തന്നെ നാല് പ്രകാശ വർഷം അകലെയാണ്. അതായത്‌, അവിടെനിന്ന് പ്രകാശം ഇവിടെയെത്താൻ തന്നെ നാല് വർഷം വേണം! രസമെന്തെന്ന് വച്ചാൽ, മറ്റൊരു ദിശയിൽ നിന്ന് ചൊവ്വയെ നോക്കുകയാണെങ്കിൽ അതിന്റെ പിറകിൽ കാണുന്ന രാശി മറ്റൊന്നാവും.  

പിന്നെ എന്തിനാവും പണ്ടുള്ളവർ ചൊവ്വയെ ഭയന്നത്? അന്ന് ഈ അറിവുകളൊന്നും ഇല്ലല്ലോ. അപ്പോൾ ചൊവ്വ എന്നാൽ ആകാശത്ത് കാണുന്ന ഒരു ചുവന്ന കുത്ത്. എത്ര ദൂരം ആന്നെന്നറിയില്ല, എന്താണെന്നറിയില്ല. ഇന്ന് നമുക്കറിയാം, ചൊവ്വയുടെ ചുവന്ന നിറത്തിന് കാരണം ഇരുമ്പിന്റെ ഓക്സൈഡ് ആണെന്ന്. എന്നിട്ടും നമ്മൾ ചൊവ്വയെ ഭയക്കുന്നു.

സ്വന്തം ഭാവി അറിയാനുള്ള മനുഷ്യൻറെ ജിജ്ഞാസ ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുകയാണ് ഇവിടെ.

മറ്റൊരു രീതിയിൽ ചിന്തിക്കാം.

ചൊവ്വാദോഷവും ജാതകവും ജ്യോത്സ്യവും അടിസ്ഥാനമാക്കുന്നത് ഗ്രഹങ്ങൾ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ ചെലുത്തുന്ന സ്വാധീനത്തെ കുറിച്ച് ആണല്ലോ. ഗുരുത്വ സമവാക്യങ്ങൾ വച്ച് കണക്കുകൂട്ടി നോക്കിയാൽ അറിയാം, ദൂരെ ദൂരെയുള്ള ഗ്രഹങ്ങൾ ചെലുത്തുന്നതിനെക്കാൾ ഗുരുത്വബലം ജനന സമയത്തു അടുത്തുള്ള നഴ്‌സോ കട്ടിലോ മേശയോ കുട്ടിയിൽ ചെലുത്തുന്നുണ്ട് എന്ന്. 

ഇനി വല്ല ബലവും ചെലുത്തുന്നുണ്ട് എന്ന് കരുതിയാൽ തന്നെ ജനിക്കുന്ന സമയത്തിനു എന്താണ് പ്രസക്തി. അമ്മയുടെ വയറ്റിൽ ഉണ്ടാകുമ്പോഴും അതേ ബലങ്ങൾ കുട്ടിയിൽ ഉണ്ടല്ലോ!

അമേരിക്കയിലും ആഫ്രിക്കയിലും ഉള്ള അനേകം ആളുകളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു സ്വാധീനവും ചെലുത്താതെ ഇന്ത്യ എന്ന രാജ്യത്തെ ഒരു പ്രത്യേക വിഭാഗം ആളുകളിൽ മാത്രം ഇവ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ് എന്ന ആലോചിച്ച് നോക്കിയാൽ തീരാവുന്ന പ്രശ്നമേയുള്ളൂ.

ജോത്സ്യന്മാരുടെ കണക്കിൽ പിന്നീട് കണ്ടെത്തിയ യുറാനസും നെപ്പറ്റിയൂണും ഇല്ല കേട്ടോ! മാത്രമല്ല, അവിടെ സൂര്യനും ചന്ദ്രനും ഭൂമിയെ ചുറ്റുന്ന ഗ്രഹങ്ങളാണ്!

ഇത്രയും ഇപ്പോൾ വായിച്ചിട്ടും മനസ്സിലായിട്ടും ശരിയാണെന്ന് ബോധ്യപ്പെട്ടിട്ടും അടുത്ത അവസരത്തിൽ മുഹൂർത്തവും ജാതകവും നോക്കാൻ പോകുന്നതിനെയാണ് ശാസ്ത്രബോധമില്ലായ്മ എന്ന് പറയുന്നത്! അത് നമ്മൾ ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കുക വരെ ചെയ്യണം. അത് വരെ ഈ സമൂഹത്തിൽ ഐശ്വര്യം വരാൻ ബലി നടത്തും. വീട് കെട്ടിയാൽ ഹോമം നടത്തും. ആവശ്യത്തിൽ അധികം വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യത ഉള്ളവർ പോലും റോക്കറ്റ് വിക്ഷേപിക്കുമ്പോൾ പൂജ നടത്തും.

സാക്ഷരത ഇത് വായിക്കാൻ നിങ്ങളെ പ്രാപ്തരാക്കുന്നു. നല്ലത്. പക്ഷേ, Scientific Temper ഉള്ള ഒരു സമൂഹം ഇവിടെ ഉണ്ടാവണമെങ്കിൽ വ്യക്തികൾ എന്ന നിലയിൽ നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ നിന്നു തന്നെ നവീകരണം തുടങ്ങിയേ പറ്റൂ.