I looked into the mirror and stared at my naked body
I saw miles of skin, it’s a shame I can’t tell anybody
The breasts have sagged leaving little black marks
And the new set of bras will seldom hear good remarks

 

The hands are not thin anymore, the beauty has faded
The weight of those dumbbells will just be wasted
Looking down the new path, I do not see my legs anymore
Blocking my views are the new biggest organ, oh my tummy poor

 

Youtube has only abs exercises in its recommendations
Tired of watching them, no result without any action
The skin on top feels like a drawing book gone wrong
Memories have gathered, it was so strong for so long

 

Living with two and a half legs were always a trouble
With a top to bottom view, surely I have grown double
The only thing that has gone small in size is my hair
It just falls down to the ground as if I do not care

 

Looking at my body over and again I feel it is a big shame
And when people started judging, I do not know whom to blame
Count the calories, cut the sugar, walk a mile and what more
I can’t handle this anymore, let me throw my troubles out the door

Then I heard a big scream and it’s not from within me
I headed back to the room and a whole big mess I see
My hands and feet trembling and quivering and I turned red
But the toothless grin made my troubles tread

 

It made me think of who I really am and what I really wanted
The saggy breasts reminded me of my angel, the wish God granted
And so were the drawings on my tummy which made room for two
The legs are still not pretty but helped me dance on my toe

 

Deep down, I know I’m not a problem, not a mistake to be corrected
I’m beautiful from the inside, a natural beauty unaffected
Not anymore, I won’t let anyone dig my earth
The size of my waist has nothing to do with my worth

Today, it is a very romantic night. But let me give you a quick definition of our romantic night. It is that night when both of our toddlers sleep early, and hubby doesn’t have late-night meetings and my work for the day is done. It’s a wild combination and seldom happens together. So yes, this is indeed a very romantic night.

We started sweet-talking each other and I quickly brushed up my memory power and talked about one particular memory. It was soon after our wedding. When we visited my in-laws, they noticed a red mark on his neck and started questioning. The young generation burst into laughter while the old generation slowly understood things. It was a long-lost memory and I felt so loved by just telling him about it. But HE was sitting there without many reactions and asked straight to my face, ‘when did this happen’? I was dumbstruck, awestruck, thunderstruck and all the other synonyms as well. I could remember that as a scene in my favorite movie and here he sits thinking whether I made up the story.

So I asked him, tell me one of your fondest memory and put a sudden halt to the romantic night. He said he remembers everything and mentioned all the trips we went on. I insisted on hearing a specific memory. He thought for a while and said, ‘ohh I remember that day… In Goa… We went alone walking… It was hartal and noontime… It was piping hot and we didn’t get any food… Do you remember that?’ I was seriously in the process of getting undressed. And there goes another romantic night for vain.

 

I was riding on a white horse on a road filled with tulips on either side. It was the most beautiful sight I have ever seen. The yellow tulips felt like a gold mine. I rode the horse and reached the end of the road. The sun was too hot and I felt tired. I searched for water but couldn’t find it anywhere. Then started the rain, as if God heard my prayers. I drank the rainwater and felt good. Soon it was dark. I took a long deep breath and rode the horse chasing away all the darkness. Suddenly there was lightning and thunder. I was afraid and all alone. I heard a kitten crying and went searching for it inside the forest. The closer I went, the familiar the sound became. The forest was so magical. A tree with 3 branches was dancing on top of me. I wandered here and there and finally found the crying kitten. It was a cute black kitten and on her forehead, it was written as 7:00 AM. Whattt???!!!! OMG!!! Another horrible dream!!!

I woke up. I felt sleepy. Kept a pillow in between the kids and went straight to the toilet. Hurried back to the room only to see my younger one crying. I started feeding him and quickly went through today’s meetings and other emails on my phone. After feeding for, what I felt like an hour, I went to the kitchen to cook my masterpiece recipes – Diplomat Ragi Porridge, Oats Porridge and Rice and carrot porridge. Come on, I have a 7- month-old baby and I am at my husband’s home since the lockdown.

It has become a tradition for the kids to sleep until 10 am on weekdays and get up sharp at 7 am on weekends when I crave some extra sleep. But I have made it very clear that 9 am is our wake-up time. And this applies to all. So I prepared white juice for my daughter and woke her up. Meanwhile, I gave an oil massage to my son and took him for a bath. Got him ready and handed him over to my husband. My little girl now knows she is next and started throwing tantrums. I put on the bad mother’s face and took her for a bath ignoring all the screaming. Got her ready and came downstairs.

I have a list of items in the priority order to be done after coming downstairs. The list goes like this.
1. Tell my husband to help the elder one to brush her teeth.
2. Put diapers in the waste bin which is kept outside the kitchen. The bin was inside the kitchen when we first came here. It was moved outside after a lot of fighting between my husband and MIL.
3. Remind my husband about brushing.
4. Wash the feeding bottles. Yes. My 2.5-year-old daughter still uses a feeding bottle. I tried to wean her a lot of times but in vain. It reminds me of the time I struggled when she rejected a bottle and I had to go back to work.
5. Give a second reminder to brush.
6. Make dosa for the little girl.
7. Brush her teeth!!!

The next step, before starting work, is repeating a three-letter word a thousand times. EAT. In between uttering the word again, again, and again, sometimes I will have to attend scrum calls as well. Scrum meetings are funny nowadays. Sometimes there will be 4 little monkeys jumping on the bed and sometimes the wipers on the bus goes swish swish. Sometimes Peppa will be crying and other times there will be Paw patrol on the go.

Finally, after finishing all the assigned tasks, I started working on a deadline. My little one was hungry and I was feeding him when my husband appeared from nowhere and declared, “I won’t be available today evening. I have a lot of work. So I won’t be playing with the kids today”. My mind had already slapped him twice. But my heart reminded me that my hands were not free and it’s better to just ignore them. So I nodded.

My boss wanted the project to be completed by the next day and here I am struggling with two kids. Okay. Let me focus. I put the younger one back in the crib and put the laptop on my lap. And there goes the fire alarm. The elder one wants to poop. I hurried her to the toilet, waited for her to finish, cleaned her, and was back in a jiff. Then I sat with my laptop for about 15 minutes, my fingers dancing to the rhythm of the song my daughter was singing, ‘Rain rain go away’ and my mind trying to remember what I was doing. After a lot of thinking, I am back in action.

2 lines of code and the younger one has already started crying. I hurried to him, took him and suddenly took my phone and recorded my findings. Can’t spare another 15 minutes on thinking. Smart me!

I went to the kitchen and gave a quick look at the baby’s lunch. Came back, changed his diaper, and put him back in the crib. I looked at the clock and realized that it is already lunchtime. I quickly heard the recording and made up my mind on what needed to be done next. But the sound of my keyboard was overridden by the Teams call. Okay. Now what? I quickly connected my new bluetooth headphone and took the call. On the other end was my colleague who had the same doubt he had years back. I cleared it and quickly did some of my code changes as well. It’s already quarter past two and my little ones have given the hunger cues.

I rushed to the kitchen and took a quick look. The elder one needs either fish or egg for lunch and as an add-on and there is no fish today. I took out an egg from the refrigerator and prepared scrambled eggs for her. I took her lunch and rushed to the sofa only to see her half asleep. I woke her up and started bargaining. No lunch, no cocomelon. And there she is, fully awake and ready for lunch. I switched on the television and the smart youtube now shows only cocomelon in the recommendation. 45 minutes of cocomelon and the plate was still half full. I asked her whether she was full. She said she needs more rice. Poor hungry child. Or the cocomelon lover? I somehow finished her lunch and came back with the baby’s food. Started feeding him his favorite rice porridge and it is already 3 o’clock. Since Corona has shown its bad face and work from home has started, I have given 3 – 5 as my available time. I quickly cleaned the baby and put him back in the crib. Switched off the television and my elder one started her usual tantrums, to which I do not respond much nowadays.

I had a meeting at 3 and I joined 15 minutes late. In the background was my daughter’s screaming and so I muted the meeting. In another 15 minutes, she found herself something to play on and was distracted. The meeting was going at a very good pace, with me explaining things, arguing for what is right and I felt like a very bold woman inside. But that didn’t last for long. The baby started crying and I had to put the call on mute again. I checked on him and he has pooped. OK Life. I am ready for round 2. Took him and started cleaning. In the meeting, people were asking for my suggestions. I had a few in my mind but all I could think about was poop. No. I did better. I said, ‘All is well’.

Meeting ended at 4 o’clock. I fed my baby and gave him to my MIL who was already tired after the kitchen chores. Took the elder one on my shoulder and tried to put her to sleep. By half-past 4, the climate suddenly changed inside the house. Yes, you guessed it right. Both my little monsters have slept. I started my work, seems like the deadline is moving closer and closer and I still have lots to finish. And then came the villain – the blocker issue. I made a few changes to the code. But he is still there. Again I made some changes and was pretty sure I nailed it. But he is still there with a sword out. Then it was a game of thrones (codes) that happened. I died many times but came back to life with the help of Melisandre, the fire lady (read StackOverFlow), and killed the white walker (blocker issue). Suddenly Sam called me from behind and asked me whether I could make tea for him. Whaaaat??? Waitt… I was so into game of thrones… It is not Sam. It’s my husband. Oh, and he wants tea. I made notes of what I did to fix the issue and hurried to make tea.

My kids have woken up. Prepared oats porridge for the baby and asked MIL to feed him and I fed my elder one who always wants her bottle the first thing when she wakes up. I deployed all the code and asked QA to start testing. My husband rushed back to his room and started working. I was forced to stop working as both kids now want my full attention. The elder one started playing in front of the house. I sat nearby with my younger one. What followed was a series of phone calls from the office. I felt like a machine, replying to the call with one hand, handling the baby with the other hand, and watching the toddler. I could barely notice the playing kid as the one on my lap has switched on his excitement mode. Suddenly I heard the kid crying and I rushed to her with the baby in one hand. She fell down and was crying helplessly. Hearing the screams, my MIL rushed to me and took control over the baby who did not understand why his sister was crying and he started crying because he doesn’t know what else to do. I took the crying kid on my shoulders and brought her inside. Gave her a biscuit with paste. It’s her term for a cream biscuit. Her eyes glowed seeing the biscuit and was now happy.

MIL put the baby in the crib and headed to the kitchen. It’s tea time. He started crying. He has outgrown the crib and hates being put on it. I took the baby and fed him. I looked at the clock and it’s 7 pm. This marks the worst time of the day. FIL and MIL are in the living room and have started watching serials. OMG. I hate serials and it’s horrible to watch it. So I handed over the kids to in-laws and went to the kitchen. If you need anything other than wheat dosa and coconut chutney for dinner, then DIY. That’s the rule of the house. So I prepare dinner for kids and husband, wash and sterilize the bottles and wash the utensils. By 9 pm, I’ll start feeding the kids and by 10 pm, I’ll put an end to the dinner program. Kept the bottles, milk, water, flask ready and called my husband to come down. He came back and we together with the kids went up. He changed the elder one’s dress while I changed the younger one’s. Fed milk to both and switched off the lights. Usually, I sleep before my daughter sleeps. But this particular night, I was not able to sleep. I kept thinking… thinking about my aspirations, how much time I spent in the office before my wedding. Things were not different even when I was pregnant with my first baby. But everything changed drastically after my daughter was born. Sometimes, I wonder, how do women thrive in the IT field? I took my phone and googled: ‘percentage of women employees in higher positions in the IT field’. This came up as the first search result.

An analysis indicates that over 51 per cent of entry-level recruits are women; over 25 per cent of women are in managerial positions but <1 per cent are in the top level/C-Suite (Raghuram et al. 2017).

No wonder why the percentage is very low. After you have children, your responsibilities double. Men also have responsibilities. But I wonder how big it is when compared to women. For example, my husband today said he has work, so he won’t be playing with kids. OK, Acceptable. But what if I have work? Can I run away from my responsibilities? Suppose I have a meeting or I have lots of work, is it OK not to bathe the kids? Is it OK not to wash the kids when they poop? Is it OK not to feed them? Yes. That is the basic difference. A father can skip his responsibilities for a day. But a mother cannot.

തെരുവ്. 

വഴികള്‍ സൊറ  പറയാനിരിക്കുന്നത്
തെരുവിലെ വിളക്ക് കാലിനു കീഴിലാണ്.
പക്ഷെ ഉന്മത്തനായ ഒരു മദ്യക്കുപ്പി 
വിളക്ക് തകര്‍ത്തു  തിരികെ വീഴുമ്പോള്‍ 
വഴികള്‍  പരസ്പരം പറഞ്ഞു,
ഇനി നമുക്ക് സ്വല്പ നേരം ഇരുട്ടത്തിരിക്കാം.
ശേഷം വഴികള്‍  പരസ്പരം പുണര്‍ന്നു കിടന്നു. 

അച്ഛന്‍.
നിര നിരയായി വെച്ച മിട്ടായി പാക്കറ്റുകള്‍ക്കും 
തട്ടുകള്‍ക്കുമിടയില്‍  ചലിക്കുന്ന നിഴല്‍.  
ഇടയില്‍ നിഗൂഡഭാവത്തോടെ 
അകത്തേക്ക് പോവുന്ന രൂപം.
തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ കയ്യില്‍ മുറുക്കി പിടിച്ച കടലാസ് കെട്ട്‌.
കൈ മാറുമ്പോള്‍ കിട്ടുന്ന നോട്ടുകള്‍. 
ഒളിക്കച്ചവടത്തിന്റെ പ്രതിഫലങ്ങള്‍.

അവന്‍.
ആകസ്മികതകളുടെ കുത്തൊഴുക്കില്‍ ആണ്.
ചില സംഭവങ്ങള്‍ നമുക്കിടയില്‍  വന്നു  ചാടുന്നത്. 
അവസരങ്ങള്‍,
ചിലവ വേഷപ്പകര്‍ച്ചകളാണ്.   
അച്ഛനില്ലാത്ത നേരം 

അതൊരു ചില്ലുപാത്രത്തിന്റെ രൂപത്തിലുമാവാം.

ഭാഗ്യത്തിന്റെ മുഖംമൂടി മാറ്റുമ്പോള്‍ 
നീണ്ടു നില്‍ക്കുന്ന തേറ്റകള്‍.
തിരുത്താന്‍ പറ്റാത്ത കയ്യബദ്ധങ്ങള്‍   
പൊട്ടിപ്പോയ ചില്ലു കഷണങ്ങള്‍ പെറുക്കുമ്പോള്‍
മണ്ണില്‍ പുതഞ്ഞ നിരാശകള്‍.
തൊലിയില്‍ ഉണങ്ങിയ മുറിപ്പാടുകള്‍, 
അവയുടെ ഉള്ളു തുരന്നു വരുന്ന ശിക്ഷയുടെ ഭയപ്പാടുകള്‍.

ബുള്‍ഡോസര്‍.

തെരുവിന്റെ  ഒരു  വശത്ത്  നിന്നും നിര നിരയായി
രണ്ടു ചക്രങ്ങളുടെ മുരള്‍ച്ചയില്‍ 
എല്ലാത്തിനെയും തകര്‍ക്കുന്ന നിസംഗത
ചിലത് ചെറിയ ചെറുത്തു നില്‍പ്പോടെ. 
ചിലതോ നെടുവീര്‍പ്പോടെ.
തെറ്റും ശരിയും തകര്‍ക്കാനും കുഴിച്ചു മൂടാനും 

അതിനു  ക്ഷണ നേരം മതി.  

ഭയം.  
ബുള്‍ഡോസര്‍  ആണു ആദ്യമെങ്കില്‍ 
അവനു പേടിക്കാനില്ല.  
പൊട്ടിതകര്‍ന്ന മേല്‍ക്കൂരയ്ക്കുള്ളില്‍
അവന്റെ കൈപ്പിഴയുടെ കഷണങ്ങള്‍  
എങ്ങനെ പെറുക്കാനാണ്? 

എമ്പാടും തെറ്റുകള്‍ അടിഞ്ഞ തെരുവില്‍ 
 ഒരു തെറ്റ് ആര് ഗൌനിക്കാനാണ്?

എങ്ങാനും അച്ഛനാണ് ആദ്യമെങ്കിലോ
എന്റമ്മേ,യടിയുറപ്പ്!

ഞാനിന്ന്‌ സക്കാരിനെ കണ്ടൂന്ന്‌ പറഞ്ഞിട്ട്‌ മണിച്ചേട്ടൻ വിശ്വസിക്കണില്ലല്ലോ നക്ഷത്രങ്ങളേ...

 

         മണിച്ചേട്ടനെ അറിയില്ലേ? ദേ എന്റെ അടുത്ത്‌ കെടക്കണെ കണ്ടില്ലേ? ചേട്ടൻ നന്നായി പാടും. പക്ഷേ, ചെലപ്പളേ അഞ്ഞൂറു രൂപാ കിട്ടൂ. നാനൂറ്റമ്പത്‌ രൂപാ കിട്ടിയാലും പാക്കരേട്ടൻ വയറ്‌ നിറയെ ചോറ്‌ തരില്ല. ഞാനൊരിക്കലും വയറ്‌ നിറയെ തിന്നിട്ടില്ലെന്നാ മണിച്ചേട്ടൻ പറയണത്‌.

 

         മണിച്ചേട്ടൻ നല്ല കഥകള്‌ പറയും. മണിച്ചേട്ടൻ ഉസ്കൂളിൽ പോയിട്ടുണ്ടത്രേ! മണിച്ചേട്ടന്റെ വീട്‌ മൂന്നാറ്‌ന്ന്‌ പറയണ സ്‌ഥലത്താണ്‌. ചേട്ടന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും മരിച്ചപ്പോൾ ചേട്ടനെ പാക്കരേട്ടൻ പിടിച്ചോണ്ട്‌ വന്നതാത്രേ! എനിക്കും ഉണ്ടാവും അച്ഛനും അമ്മയും വീടും ഒക്കെ എന്നാ മണിച്ചേട്ടൻ പറയാറ്‌. അമ്മേം അച്ഛനും ഒക്കെ നല്ലവരാത്രേ. അന്നൊരു ദിവസം ഞാൻ ചോദിച്ചു :

              "നല്ലവരെന്ന്‌ പറഞ്ഞാ?"

              "നല്ലവരെന്ന്‌ പറഞ്ഞാ... പാക്കരേട്ടനെ പോലയേ അല്ല. പാക്കരേട്ടൻ ദുഷ്‌ടനാ."

         ഞാനപ്പൊ പാക്കരേട്ടന്റെ അടുത്തേക്കോടി. മൊബീലിൽ സംസാരിച്ചോണ്ടിരുന്ന പാക്കരേട്ടനോടു ചോദിച്ചു : "പാക്കരേട്ടൻ ദുഷ്‌ടനാണോ?" പാക്കരേട്ടൻ ഒരു വലിയ വടിയെടുത്ത്‌ എന്റെ തലയ്ക്കടിച്ചു. എന്തിനാണാവോ?! വേദന കൊറഞ്ഞപ്പൊ ഞാൻ പാക്കരേട്ടനെ തോണ്ടി: "പാക്കരേട്ടാ, പാക്കരേട്ടൻ ദുഷ്‌ടനാണോ?" പാക്കരേട്ടൻ ആ വടിയെടുത്ത്‌ എന്നെ ഒത്തിരി അടിച്ചു. കൊറച്ച്‌ കഴിഞ്ഞപ്പൊ എല്ലാം കറുപ്പായി. പിന്നെ കണ്ണ് തൊറന്നപ്പൊ ഞാൻ മണിച്ചേട്ടന്റെ മടീലാരുന്നു.

 

         മണിച്ചേട്ടന്റെ കഥേല്‌ എനിക്ക്‌ ഏറ്റോം ഇഷ്‌ടം സക്കാരിന്റെ കഥയാ. പാക്കരേട്ടൻ പിടിച്ചോണ്ട്‌ വന്ന്‌ കൊറച്ച്‌ ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പൊ മണിച്ചേട്ടനെ സക്കാരിന്റെ ആൾക്കാര്‌ രക്ഷിച്ചുവത്രേ! സക്കാര്‌ ചേട്ടന്‌ വയറു നിറയെ ചോറ്‌ കൊടുത്തു, നല്ല ഉടുപ്പ്‌ കൊടുത്തു, പിന്നെ ഉസ്കൂളിലുമാക്കി. മണിച്ചേട്ടൻ അവിടെ മൂന്നാം ക്ലാസ് വരെ പഠിച്ചു. സക്കാരിന്റെ ആൾക്കാര്‌ പാക്കരേട്ടനെ ഒത്തിരി ഇടിച്ചുവത്രേ! അതിന്റെ ദേഷ്യത്തിന്‌, പാക്കരേട്ടൻ വേഷം മാറി മണിച്ചേട്ടനെ ആ ഉസ്‌കൂളീന്ന്‌ പിന്നേം പിടിച്ചോണ്ട്‌ വന്നതാത്രേ!!!

 

         ഇന്നലേം കെടന്ന് കഴിഞ്ഞപ്പൊ ചേട്ടനീ കഥ പറഞ്ഞു. ഞാൻ ചോദിച്ചു: "സക്കാരിനെ കണ്ടാ എങ്ങനാ ഇരിക്യാ?" ചേട്ടൻ എന്തോ പറഞ്ഞു. ഞാൻ കേട്ടില്ല. കണ്ണടഞ്ഞുപോയി.

 

         ഇന്ന്‌ റോട്ടിലൂടെ കൊറേ നേരം നടന്നു കഴിഞ്ഞപ്പൊ നല്ല...എന്താത്‌...ഉം...ആ, നല്ല വെശപ്പ് തോന്നി. കൈയില്‌ നോക്കീപ്പൊ രണ്ട്‌ അമ്പത്‌രൂപായും, പതിനാറ്‌ പത്തുരൂപായും ഉണ്ട്‌. (മണിച്ചേട്ടൻ എന്നെ എണ്ണാൻ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് കേട്ടോ). വഴീല്‌ ഒരു കടക്കാരന്‌ ചില്ലറ കൊടുത്തപ്പൊ കിട്ടീതാ അതിലൊരു അമ്പത്‌രൂപാ. മുന്നുറു രൂപായാകാൻ ഇനീം നാല്‌ പത്തുരൂപാ വേണം. അല്ലെങ്കി, ഒരു അമ്പത്‌രൂപാ. അത്‌ കിട്ടീല്ലെങ്കി, ഇന്ന് പാക്കരേട്ടൻ കൊറച്ച്‌ ചോറ് പോലും തരൂല്ല. ഈ കടലാസൊക്കെ പാക്കരേട്ടന്‌ എന്തിനാണാവോ?!

 

         അയ്യോ, ഇനി എന്താ ചെയ്യാന്ന്‌ ആലോചിച്ചോണ്ട്‌ ഞാൻ നടന്നു. അപ്പൊ, ദൂരേന്ന്‌ ഒരാള്‌ വരണെ കണ്ടു. പാക്കരേട്ടൻ പഠിപ്പിച്ച പോലെ, ഞാൻ കടലാസ് പിടിച്ച കൈ വയറ്റത്ത്‌ വെച്ച്‌, മറ്റേ കൈ ആ ആളുടെ നേരേ നീട്ടി. അയാള്‌ അടുത്തുവന്നിട്ട്‌ എന്നെ കൊറേനേരം നോക്കി നിന്നു. ഞാൻ വിചാരിച്ചു- ഹാവൂ, ഒരമ്പത്‌ രൂപാ കിട്ടുവാരിക്കും. പക്ഷേ, അയാളെന്റെ കൈ നിവർത്തി കടലാസിലേക്ക്‌ നോക്കി. എന്നിട്ട്‌, പെട്ടെന്ന്‌ തിരിഞ്ഞ്‌ നടന്നു.

 

         ഞാൻ പേടിച്ചുപോയി-അയാള്‌ പാക്കരേട്ടനെ വിളിക്കാൻ പോയതാരിക്കുവോ? ഇതുവരെ മുന്നുറുരൂപാ ആയില്ലെന്നറിഞ്ഞാ പാക്കരേട്ടനെന്നെ കൊറേ തല്ലും. ഞാൻ ഓടി.

 

         പക്ഷേ, കൊറച്ച് ദൂരം ഓടീപ്പോ, പൊറകീന്ന്‌ ആരോ വിളിക്കണപോലെ തോന്നി: "മോനേ, നിക്ക്, നിക്ക്‌." മണിച്ചേട്ടൻ മാത്രേ എന്നെ മോനേന്ന്‌ വിളിച്ചിട്ടൊള്ളു. അതോണ്ട്‌ ഞാൻ നിന്നു.

 

         മുമ്പത്തെ ആ ആള്‌ ഓടി എന്റടുത്തെത്തി. വലിയ ഒരു പൊതി അയാള്‌ നീട്ടി. ഞാൻ ചോദിച്ചു:

            "എന്താത്‌?"

            "ബിരിയാണിയാ, മോനേ..."

            "എന്നുവെച്ചാ?"

            "എന്നുവെച്ചാ...ചോറ്. മോന്‌ കഴിക്കാനാ."

         

         ഞാനത്‌ വാങ്ങി തറേല്‌ വെച്ച് കഴിച്ചു. അത് മുഴുവൻ കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പൊ, മണിച്ചേട്ടന്റെ കഥ കേക്കുമ്പോഴത്തേപ്പോലെ, ഒരു സുഖം തോന്നി. പക്ഷേ, ഞാൻ തലപൊക്കി നോക്കിയപ്പൊ അയാളെ അവിടെങ്ങും കണ്ടില്ല.

 

         ഞാൻ നേരേ പാക്കരേട്ടന്റെ വീട്ടിലേക്കോടി - അത്‌, വീടല്ല, ചന്തേടെ പൊറകിലെ കടത്തിണ്ണയാന്നാ മണിച്ചേട്ടൻ പറയാറ്‌. നേരത്തേ വന്നേന്‌ പാക്കരേട്ടൻ എന്നെ കൊറേ തല്ലി. ഇരുന്നൂറ്റിയറുപതു രൂപായേ ഒണ്ടാക്കിയൊള്ളോന്നും പറഞ്ഞ്‌, ബാക്കിയൊള്ളോര്‌ വരണവരെ, എന്നെ തല്ലി.

 

         ഒറങ്ങാനായി, ദാ, ഇവിടെ കെടന്നപ്പൊ മണിച്ചേട്ടൻ ചോദിച്ചു: "അയാളെന്തിനാ തല്ലിയത്‌? രൂപാ തെകയാഞ്ഞിട്ടാ? ഇന്നെന്താ എനിക്കുവേണ്ടി കാത്ത്‌ നിക്കാഞ്ഞെ? കാശ്‌ കൊറവാണെങ്കിൽ എന്റതിൽനിന്ന്‌ തരാമെന്ന്‌ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ ഞാൻ? വെശക്കുന്നില്ലേ നിനക്ക്‌??"

            ഞാൻ പറഞ്ഞു: "ഞാനിന്ന്‌ സക്കാരിനെ കണ്ടു."

            ചേട്ടൻ ചോദിച്ചു:"എന്താ?"

            "ഞാനിന്ന്‌ സക്കാരിനെ കണ്ടൂന്ന്‌."

            "ശെരിക്കും?"

            "ഉം. ശെരിക്കും. സക്കാരെനിക്ക്‌ വയറ് നെറയെ ചോറ്‌ തന്നു."

            "എന്നിട്ട്‌ സർക്കാര്‌ എവിടെ പോയി?"

            "അതറീല്ല."

 

         അപ്പത്തൊട്ട്‌ മണിച്ചേട്ടൻ മേലോട്ട്‌ നോക്കി കെടപ്പാ. ഞാനും നോക്കി മേലോട്ട്‌. അപ്പൊ, ആകാശത്ത്‌ നിങ്ങളെ കണ്ടു. എന്താ നക്ഷത്രങ്ങളേ, ഞാൻ പറഞ്ഞത് മണിച്ചേട്ടന്‌ വിശ്വാസായില്ലേ?

            "മണിച്ചേട്ടാ, എന്താ ഒന്നും പറയാത്തെ?"

            "മോനൂ, ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിക്കട്ടേ? നീ വിഷമിക്കരുത്‌... അത് സർക്കാരായിരുന്നെങ്കിൽ പിന്നെന്താ നിന്നെ ഉസ്കൂളിൽ ആക്കാഞ്ഞേ?"

            "അത്... അത്.... ചെലപ്പൊ നാളെ വരുവാരിക്കും."

            ഇല്ലേ നക്ഷത്രങ്ങളേ, നാളെ വരില്ലേ? നാളെ വരും. എന്നെ ഉസ്കൂളിലുവാക്കും.

            "മണിച്ചേട്ടാ,...മണിച്ചേട്ടാ,..."

            മണിച്ചേട്ടാ ഒറങ്ങി.