Tonight I'll sit, in the

cockpit of death,

And I'll hover in the sky

Where notions fly high.

My remains are not still,

Yet cold, deep inside

Feels like a mermaid who

Swamp wild in tide.

The ocean is green and

I'am up in the blue,

There I see dark stars

as my eyes bear no light.

Vague are the sounds

as the breeze uncover,

My path is unclear yet

I hear me steer.

My pain is still wet, and

so I ponder my thirst.

Twilight of lust I touched,

rest all dust, but bloomed.

Dagger inside got stained

as my heart bleeded red.

Then I mourned for love

Though strangled by fate.

ആദ്യ ജനനം ശലഭമായ്

ഭൂമിയിൽ, നിലാവ് ഒഴിഞ്ഞൊരു

കോണിൽ.

നിലയറ്റ്, ചിറകിട്ടടിച്ച്, നിമിഷങ്ങൾ.

ഉയർന്നു പൊങ്ങാൻ തുടിച്ച്,

ഒടുവിൽ കിതച്ച്, ചിറകറ്റ്,

മണ്ണോടലിഞ്ഞ് മൃതിയിലേക്ക്.

വീണ്ടും ജനിച്ചു ശ്വാനനായ്

ഭൂമിയിൽ, മാലിന്യം അടിഞ്ഞൊരു

തെരുവിൽ.

ഏറേറ്റ്, ആട്ടേറ്റ്, പന്ത്രണ്ടാണ്ട്.

അമേധ്യവും ചോരയും നുണഞ്ഞ്,

ഒടുവിൽ പുഴുവരിച്ച്, കരിപിടിച്ച്,

ദുർഗന്ധമായ് മൃതിയിലേക്ക്.

പിന്നൊരു ജനനം മനുഷ്യനായ്

ഭൂമിയിൽ, കാമം വിരിഞ്ഞൊരു

കുടിലിൽ.

തണലറ്റ്, തമ്മിലടിച്ച്, എഴുപതാണ്ട്.

ആർത്തിയും വിദ്വേഷവും തീണ്ടി,

ഒടുവിൽ അനാഥനായ്, പ്രേതമായ്,

പട്ടടയിലെരിഞ്ഞ് മൃതിയിലേക്ക്.

വീണ്ടും വീണ്ടും ജനനം

ഭൂമിയിൽ, നിറങ്ങൾ നിറഞ്ഞൊരാ

ഇടങ്ങളിൽ.

സാരമറ്റ്, സ്ഥിതിയറ്റ്, പതിറ്റാണ്ട്‌.

നാഗമായ് തിമിംഗലമായ് താഴ്ന്ന്, 

ഒടുവിൽ ഇഴഞ്ഞും, തുഴഞ്ഞും,

വീണ്ടും വീണ്ടും മൃതിയിലേക്ക്.

ഒടുവിൽ ജനനം മുകുളമായ്

ഭൂമിയിൽ, നനവ് പടർന്നൊരു

മണ്ണിൽ.

വെയിലേറ്റ്, മഴയേറ്റ്, ഒരുപാടാണ്ട്.

വളർന്ന് പടർന്നൊരു മരമായ്,

ചിതലരിച്ച്, ഉടൽ കറുത്ത്, 

ഒരുനാൾ വീണ്ടും മൃതിയിലേക്ക്.

ചെത്തി പൂത്തുലഞ്ഞു, വാടി 
 
യോട്ടിയെന്നുദരമായ് 
 
ചെമ്പകം കൊഴിഞ്ഞു, താണി 
 
തിന്നിതെൻ പ്രതീക്ഷപോൽ 
 
ഓർമ്മകൾ വിതുമ്പി, വിങ്ങി 
 
വർണ്ണവും വസന്തവും 
 
ചോരയിൽ പുഴുക്കൾ, തിങ്ങി 
 
ചിന്തയിൽ ചിതലുകൾ 
 
 
ഓണമെന്നതോതി, തേടി 
 
ചാരെയെത്തി ചിങ്ങവും 
 
ചാരമില്ലാ ചേറു, നോക്കി 
 
ചേർന്നിരുന്നു മൂകമായ് 
 
കീശയിൽ പരതി, നേടി 
 
ഞാൻ നനയ്ച്ച നോവുകൾ 
 
രാത്രിയിൽ കിളിർത്തു, പൊന്തി 
 
ആർത്തി പൂണ്ട നാവുകൾ 
 
 
ആടയിൽ കൊരുത്തു, തൂങ്ങി 
 
ആടുവാൻ മുകുളവും 
 
മേലെ മൂടും കോടി, ചൂടി 
 
മോചനം കൊതിച്ചുപോയ്‌ 
 
ഇല്ല തോൽക്കുകില്ല, ഇന്നി 
 
പഞ്ഞവും കടന്നിടും 
 
കീടമൊക്കെ മാറി, മോടി 
 
കൂടി മന്നനെത്തിടും.
 

കള്ളൻ. ഇനിയുള്ള വിവരണങ്ങളിൽ തന്റെ പേരിനോടൊപ്പം ചാർത്തിത്തരുന്ന വിശേഷണം തെല്ല് ആശങ്കയോടെ തന്നെ കുഞ്ഞനാശാരി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. പൂർവ്വികർ ചെയ്തിരുന്ന ജോലിയിൽ നിന്നും സമൂഹം കല്പിച്ചു തന്ന ജാതിപേരിനിമുതൽ… ഈ രാത്രി മുതൽ… പുതിയ വിളിപ്പേരിന് വഴി മാറും. ഒരു പക്ഷെ തന്റെ വരും തലമുറയ്ക്ക് ഭാരമായി തോന്നിയേക്കാവുന്ന പുതിയൊരു ജാതി. കള്ളൻ.

അമ്പലകുളത്തിനരുകിലെ പൂത്ത തൊട്ടാവാടി ചെടികൾ ചവുട്ടി ഞെരുക്കിയിരുന്നു മൂത്രമൊഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ കുഞ്ഞൻ വീണ്ടും ഭാനുവിനെ ഓർത്തു. പളുങ്കു മണികൾ പോൽ കണ്ണും നിതംബം മറയുമാറ് കറുത്ത മുടിയിഴകളും ഇറുകിയുറച്ച ഇടുപ്പും പരസ്പരം കലഹിച്ചു അകന്നു മാറിയ മാറുകളുമുള്ള അവളെ അവൻ വേളി ചെയ്തു കൊണ്ട് വന്നപ്പോൾ തുറന്നു നിന്ന വാ വട്ടങ്ങളും തുറിച്ചു നിന്ന കണ്ണുകളും ഇന്നും കുഞ്ഞനോർമ്മയുണ്ട്. അവളുടെ നിറം ഗോതമ്പുപോലെന്ന് ശ്രീദേവി തമ്പ്രാട്ടി പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷെ പുലർവെട്ടത്തിൽ തങ്കത്തിന്റെ നിറവും നിലാവിൽ ആളുന്ന തീയുമായാണ് കുഞ്ഞന് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. നിലാവ് മായ്ഞ്ഞു കിടന്നുറങ്ങുമ്പോൾ ഒലിച്ചിറങ്ങി ഒഴുകി നീങ്ങുന്ന നീർച്ചാഴിൽ കെടാതെ കത്തി തേങ്ങുന്ന ആ വെളിച്ചം കുഞ്ഞൻ കണ്ടിരുന്നില്ല. ആ തീയുടെ ചൂട് കുഞ്ഞനെക്കാൾ കൂടുതൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് ദാസപ്പനാണ്. 

ദാസപ്പൻ ശക്തനാണ്. അരയിൽ ഒളിച്ചിരുന്നുറങ്ങുന്ന അവന്റെ കത്തി, ഉണർന്നപ്പോഴൊക്കെ ചുവന്നു കറപിടിക്കുമായിരുന്നു. ദാസപ്പന് കുഞ്ഞനെ വല്യ കാര്യമാണ്. എന്നും രാത്രി കുഞ്ഞന് ബോധം പോകുവോളം കുടിക്കാനും കഴിക്കാനും വാങ്ങി നൽകുക ദാസപ്പനാണ്. കുടിച്ചു ചർദ്ദിച്ച്  ബോധം പോകുന്നതിനിടയിൽ കുഞ്ഞനന്നു ദാസപ്പനോട് ഭാനുവിന് മീൻകറിയോടുള്ള ആസക്തി പറഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നൊരിക്കലെപ്പഴോ ഷാപ്പിലെ മീൻകറി തീർന്നുപോയെന്നു പറഞ്ഞതിന് ദാസപ്പൻ കുഞ്ഞാപ്പിയുടെ ചെകിടത്തടിച്ചതും നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി ഭാനുവിനിപ്പോൾ ചെങ്കല്ലിന്റെ നിറമാണെന്നു പറഞ്ഞതും കുഞ്ഞന്റെ മനസിന്റെ അടഞ്ഞു പോയ അദ്ധ്യായങ്ങളിൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. 

അവസാന തുള്ളിയും ഒഴിച്ച് തീർന്നെന്നു രണ്ടാമതൊന്നുകൂടി ഉറപ്പു വരുത്തിയിട്ട് കുഞ്ഞൻ കയ്യിൽ പാതി കത്തിത്തീർന്നിരുന്ന ബീഡി ഒന്നൂടെ വലിച്ചു, പുകച്ചു, വലിച്ചെറിഞ്ഞു. ഉടുമുണ്ട് അഴിച്ചു മടക്കി തൊട്ടാവാടിക്കടുത്തു ചെളി പറ്റാത്തൊരിടത്തു വെച്ചു. അങ്ങിങ്ങായി ഒറ്റപെട്ടു നിന്നിരുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെ നാണിപ്പിക്കുംപോൽ അവന്റെ നഗ്ന ശരീരം ഇരുട്ടിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതായി. ഭാനുവിന്റെ നിറം കിട്ടാത്തതിൽ പലവട്ടം തോന്നിയിട്ടുള്ള പരിഭവം കുഞ്ഞന് ഇപ്പോൾ തോന്നിയില്ല. കുളത്തിനരികിലെ തൊട്ടാവാടിച്ചെടികൾക്കു മുകളിലൂടെ അവൻ നടന്നു നീങ്ങി. വിണ്ടു കീറിയ അവന്റെ പാദങ്ങളെ അലോസരപ്പെടുത്താൻ തൊട്ടാവാടി ദംഷ്ട്രകൾക്കോ അതിനിടയിൽ ഒളിച്ചിരുന്ന കല്ലുകൾക്കോ കള്ളിമുൾ ചെടികൾക്കോ പറ്റുമായിരുന്നില്ല. കാരണം കുഞ്ഞനെ നോവിക്കാൻ ഭാനുവിനെ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ.

മീൻ പൊരിക്കുന്ന മണം തട്ടിയുണർത്തിയതുകൊണ്ടാണ് കുഞ്ഞനന്നു നേരത്തെ എണീറ്റത്. ഉച്ചവെളിച്ചം തെല്ല് ഭയപെടുത്തിയെങ്കിലും പതിവില്ലാതുള്ള മണത്തെ പറ്റി തിരക്കാൻ കുഞ്ഞൻ മറന്നില്ല. വൈകിയാണെങ്കിലും ഭാനുവിന്റെ പിറന്നാളാണന്നു എന്ന് മനസിലാക്കിയ കുഞ്ഞൻ ചാപ്പന്റെ കടയിലേക്ക് നടന്നു. പിറന്നാൾ സമ്മാനമായി ഭാനുവിന് കണ്മഷി വാങ്ങണം. വിടർന്ന കണ്ണുകളിൽ കറുത്ത കണ്മഷിയുമായി ഇന്ന് നിലാവ് പെയ്തൊഴിയുന്നതോർത്തു അവന്റെ ഉള്ളിലെ പുരുഷനു തിടുക്കമായി. ചാപ്പനോട് കടം പറഞ്ഞു കണ്മഷി വാങ്ങി കുഞ്ഞൻ വീട്ടിലേക്കോടി. ദാസപ്പന്റെ കൂടെ കൂടിയേ പിന്നെ ആരും കുഞ്ഞന് കടം കൊടുക്കാതിരുന്നിട്ടില്ല. 

വീടിനു മുന്നിലത്തെ വാഴച്ചോട്ടിൽ വലിച്ചെറിഞ്ഞ വാഴയിലയിലെ എച്ചിൽ അപ്പുറത്തെ നാണിയുടെ നായ നമ്രമുഖനായി നിന്ന് തിന്നുന്നത് കണ്ടപ്പോഴേ വിരുന്നിനാരോ വന്നെന്നു കുഞ്ഞനുറപ്പായി. പിണങ്ങി പോയ അവളുടെ വല്യമ്മയല്ലാതെ വിരുന്നു വരാൻ ആരുമില്ലാത്തോണ്ട് ശങ്കിച്ച കാൽ വെയ്പോടെയാണ് കുഞ്ഞനകത്തു കയറിയത്. അരികത്തായി നിവർത്തി വെച്ച നൂല് പൊട്ടിയ പായിൽ പൊടിഞ്ഞു വീണ മീൻ മുള്ളുകളിൽ ചോണനുറുമ്പുകൾ വന്നു മൂടിയിരുന്നു. കുഞ്ഞന്റെ ഹൃദയമിടുപ്പ് കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അടുക്കള വാതിൽ പടിയിലിരുന്നു അവന്റെ കാൽപ്പെരുമാറ്റം കേട്ട ഭാനു മീൻ ചട്ടി കഴിവുന്നതിനിടയിൽ തല ഉയർത്തി നോക്കി.

“ദാസപ്പേട്ടൻ വന്നിരുന്നു. ഇവിടന്നാ ഉണ്ടേ. എന്നേം കൂടെ ഇരുത്തി ഉണ്ണിച്ചു. തങ്കത്തിന്റെ ഒരരഞ്ഞാണം സമ്മാനവും തന്നു.”

ചാമ്പൽ ചകിരിയിൽ തേച്ചു മീൻ ചട്ടി തേവുന്നതിനിടയി ഭാനു പറഞ്ഞ ആ വാക്കുകൾ കേട്ട് അവന്റെ കൈ മുതൽ പാദം വരെ തണുത്തുറഞ്ഞു. തേകിയ മീൻ ചട്ടി കമിഴ്ത്തി അടുപ്പിനരികിൽ വെച്ച് അഴയിൽ തൂക്കിയിരുന്ന തുണിയെടുത്തു മാക്സിയ്ക്കു മുകളിലൂടെ ഇട്ടിട്ടു അവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

“ദേഹമാസകലം വിയർപ്പായിരുന്നു. ദാസപ്പേട്ടൻ എന്ത് വിചാരിച്ചു കാണുമോ എന്തോ. ഞാനാ ചാപ്പന്റെ കടയിൽ പോയി ഒരു കുളി സോപ്പ് വാങ്ങിയിട്ട് വരാം. അരഞ്ഞാണം ഇട്ടേക്കുന്നതു കാണാൻ വൈകിട്ട് വരാമെന്നാ പറഞ്ഞേക്കുന്നതു.”

മുന്നോട്ടു നീങ്ങിയ ഭാനു എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്നോണം ഒന്ന് നിന്ന്. തിരിഞ്ഞവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി തുടർന്നു.

“വൈകിട്ട് നേരത്തെ പൊയ്ക്കോണം. വെറുതെ ദാസപ്പേട്ടനെ കാണാൻ നിക്കണ്ട.”

അവൾ നടന്നു നീങ്ങുന്നതും നോക്കി കുഞ്ഞൻ നിന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. നൂല് പൊട്ടിയ പായിൽ അവൻ കമിഴ്ന്നു കിടന്നു. അതിലപ്പോഴും പൊരിച്ച മീനിന്റെ ഗന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ കൈകൾകൊണ്ട് വാ പൊത്തി കരഞ്ഞു. അവന്റെ ഞരമ്പുകൾ വലിഞ്ഞു മുറുകിയപ്പോൾ അവനു വല്ലാതെ വേദനിച്ചു. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവൻ ഉറങ്ങി.

കാക്കകൾ ചേക്കേറുന്ന ശബ്ദകോലാഹലം കേട്ടാണ് അവൻ എണീറ്റത്. നടന്നതെല്ലാം വെറും ഭ്രമമാകണേ എന്നവൻ ആശിച്ചു. എന്നാൽ മുല്ല മൊട്ടു ചൂടി സെറ്റ് സാരി ചാർത്തി കണ്ണുകളിൽ കണ്മഷിയെഴുതുന്ന ഭാനുവിനെ കണ്ടപ്പോൾ അവൻ വീണ്ടും വിങ്ങി പൊട്ടി. തന്നെയൊന്നു നോക്കുക പോലും ചെയ്യാത്ത അവളെ കണ്ടു നിൽക്കാനാവാതെ അവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ദാസപ്പൻ അപ്പോഴേക്കും വാതിക്കലെത്തിയിരുന്നു. 

“നീ വല്ലോം കഴിച്ചോ.” 

ദാസപ്പൻ ജിജ്ഞാസയോടെ തിരക്കി. കുഞ്ഞൻ വിറയാർന്ന ചുണ്ടുകളുമായി അവനെ നോക്കി നിന്നു. 

“ഷാപ്പിൽ പോയി കഴിച്ചോ. കാശ് ഞാൻ കൊടുത്തോളാം.”

അവന്റെ  തോളിലൊന്ന് തട്ടിയിട്ട് ദാസപ്പൻ അകത്തേക്ക് കയറി. വാതിൽ തുറന്നു കിടന്നിരുന്നെങ്കിലും അവനു തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ ശക്തി ഇല്ലായിരുന്നു. ദൂരെയായി നാണിയുടെ നായ മിച്ചം വെച്ച എച്ചിലിലേക്കവന്റെ കണ്ണുകളെത്തി. മീൻ മുള്ളുകൾ അതിലപ്പോഴും ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു. പുറത്തേക്കു നീളുന്ന വഴി അവൻ കുറെ നേരം നോക്കി നിന്നു. കാലുകൾക്കു മുന്നോട്ടു പോകാനുള്ള ശേഷിയില്ലാതായെന്നു അവനു തോന്നി. അവനു വിശപ്പോ ദാഹമോ തോന്നിയില്ല. താങ്ങാനാവാത്ത വിഷമങ്ങൾ വരുമ്പോൾ എന്നുമവനാശ്രയം കുന്നോത്ത് കാട്ടിൽ ദേവിയാണ്. പെറ്റമ്മ മരിച്ചപ്പോഴും അച്ഛൻ വേറെ സംബന്ധം തേടി പോയപ്പോഴുമൊക്കെ അവൻ പോയത് അവിടെയാണ്.

ദേവിയെ കണ്ടവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ഞെഞ്ചിനുള്ളിലെ നീറ്റൽ പതഞ്ഞു പുറത്തേക്കു നുരഞ്ഞിറങ്ങി. മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ ശരീരവും ഇരുണ്ട നിറവും പാതിയുറങ്ങിയ മനസും തന്ന ദേവിയോട് ആദ്യമായി അവൻ നന്ദി പറഞ്ഞത് ഭാനുവിനെ അവനു കിട്ടിയപ്പോഴാണ്. ആ ഭാനുവിനെയും തിരിച്ചെടുക്കുവാണോ എന്ന് ചിന്തിച്ചവൻ വിങ്ങി പൊട്ടി. യവനികയ്ക്കു പിന്നിൽ നിന്ന് കഥയെഴുതി ആട്ടമൊരുക്കിയവനോട് ആട്ടമാടി കല്ലേറ് ഏറ്റുവാങ്ങിയ ആട്ടക്കാരന്റെ രോക്ഷം മുള പൊട്ടി. അവൻ രൂക്ഷമായി ദേവിയെ നോക്കി. മെല്ലെ അവന്റെ നോട്ടം ദേവിയെ അണിയിച്ചൊരുക്കിയിരിക്കുന്ന ആടയാഭരണങ്ങളിലേക്കു വഴുതി മാറി. തങ്കത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ ആ വിഗ്രഹത്തിൽ തങ്ക അരഞ്ഞാണവും ചാർത്തി ദാസപ്പന്റെ മാറിൽ മയങ്ങുന്ന ഭാനുവിനെ അവൻ കണ്ടു. അതുപോലെ നൂറോളം അരഞ്ഞാണങ്ങൾ പണിയാൻ കഴിയുന്ന ദേവിയുടെ ആടയാഭരണങ്ങൾ കൊതിയോടെ അവൻ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.തങ്ക അരഞ്ഞാണത്തിനായി ദാസപ്പനു ഊണൊരുക്കിയ ഭാനു തിരിച്ചു വരണമെങ്കിൽ അതുപോലെ നൂറ് അരഞ്ഞാണങ്ങൾ പണിയാൻ തനിക്കു പറ്റണം. അവൻ തീരുമാനമെടുത്തിരുന്നു.

മോഷ്ടിച്ച മുതലുമായി അധികനേരം ഇവിടാവില്ല. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഭാനുവുമായി എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോകണം. ദാസപ്പൻ ഒരിക്കലും എത്തിപ്പെടാത്ത എങ്ങോട്ടെങ്കിലും.

കുളത്തിനോട് ചേർന്ന അമ്പല മതിലിൽ വലിഞ്ഞു കയറുമ്പോൾ കുഞ്ഞൻ അത് ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. മതിലിനു മുകളിലൂടെ കുറച്ചു നടക്കണം. പക്ഷെ കാൽ  വഴുതിയാൽ നേരെ കുളത്തിലാവും വീഴുക. നീന്താനറിയാത്ത കുഞ്ഞന് വല്ലാത്ത പേടി തോന്നി. അവൻ മതിലിലിരുന്ന ശേഷം ഇഴഞ്ഞു മുന്നോട്ടു നീങ്ങി. അവന്റെ തുടയും പൃഷ്ഠവും ലിംഗാഗ്രവുമൊക്കെ കൽമതിലിലെ കൂർത്ത മുനകളിൽ ഉരഞ്ഞു മുറിഞ്ഞു. വേദന കടിച്ചമർത്തി അവൻ മുന്നോട്ട് നിരങ്ങി. ശ്രീകോവിലിനു പിൻവശത്തെത്തിയപ്പോൾ ഒരു കൈ കൊണ്ട് മതിലിൽ താങ്ങി അവൻ ശ്രീകോവിലിനു മുകളിലെക്കു എടുത്തു ചാടി. ചാട്ടത്തിന്റെ ശക്തിയിൽ അരയിലെ കറുത്ത ചരടിൽ കെട്ടി വെച്ചിരുന്ന കണ്മഷി തെറിച്ചു അവിടെവിടെയോ വീണു. കാലുകൾ പതിച്ച സ്ഥലത്തെ ഓടുകൾ പൊട്ടി അവൻ ശ്രീകോവിലിനകത്തേക്കു പതിച്ചു. നിലാവിൽ ദൂരെയെവിടെയോ ഇരുന്നു നക്ഷത്രങ്ങൾ അവനെ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

കാൽ മുട്ടിടിച്ചു വീണ അവന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും അലർച്ച അവിടമാകെ പ്രതിധ്വനിച്ചു. അവന്റെ വലത്തേ കാലു താഴെ കുത്താൻ അവനു കഴിയുന്നിലായിരുന്നു. പെട്ടെന്നുണ്ടായ തിരിച്ചറിവിൽ അവൻ കൈകൾ കൊണ്ട് വായ പൊത്തി പിടിച്ചു. അവനിലെ അലർച്ച നിശബ്ദതയുടെ മൂടുപടം ചാർത്തി എവിടെയോ മറഞ്ഞു. കുറച്ചു മാറി വിഗ്രഹത്തോടു ചേർന്ന് ഒരു വിളക്ക് അപ്പോഴും കത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അമ്പലമടച്ചിട്ടും വിളക്ക് കെടുത്താത്തതിൽ അവനു കൗതുകവും ആരെങ്കിലും അവിടുണ്ടോ എന്ന പരിഭ്രമവും  ഉടലെടുത്തു. ചുറ്റുപാടും നോക്കി അവിടാരും ഇല്ലെന്നു അവൻ ഉറപ്പു വരുത്തി. വിറച്ച കാൽവെയ്പുകളോടെ അവനാ വിഗ്രഹത്തിനടുത്തേക്കു നടന്നു. 

അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച്ച അവനെ സ്തബ്ധനാക്കി. വിഗ്രഹത്തിലെ ആഭരണങ്ങൾ കാണ്മാനില്ല. ശ്വാസമെടുക്കാനാകാതെ, തളർന്ന ശരീരവുമായി അവനവിടെ ഇരുന്നു. ശ്രീകോവിൽ പൂട്ടി പോയ തിരുമേനി ആഭരണം കൊണ്ട് പോകുമെന്ന കാര്യം അവനറിവില്ലായിരുന്നു. അവൻ ഭ്രാന്തനെ പോലെ അവിടമാകെ പരതി. അവന്റെ വലത്തേ കാൽ ഒടിഞ്ഞിരുന്നു. ശരീരത്തിന്റെ അവിടിവിടങ്ങളിലായി രക്തം പൊടിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പരതി നിരാശനായപ്പോൾ അവൻ അവിടെ തളർന്നിരുന്നു. അവൻ തേങ്ങി കരയുവാൻ തുടങ്ങി. എല്ലാം നഷ്ടപെട്ട അവൻ തോൽവി സമ്മതിച്ചിരുന്നു.

എത്ര നേരം അവൻ അങ്ങനെ ഇരുന്നെന്നു അറിയില്ല. നേരം പുലരാറായതുപോലെ അവനു തോന്നി. അവൻ പയ്യെ എഴുന്നേറ്റു പുറത്തേക്കു പോകുവാനൊരുങ്ങി. പെട്ടെന്ന് എന്തോ ആലോചിച്ചെന്ന പോലെ അവൻ നിന്നു. വിഗ്രഹം മോക്ഷ്ടിക്കുന്ന കള്ളന്മാരെ കുറിച്ച് അവൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ വിഗ്രഹം ആർക്കാണ് വിൽക്കേണ്ടതെന്നും എത്ര കാശ് കിട്ടുമെന്നും അവനറിയില്ല. ഇന്ന് തന്നെ ഭാനുവിനെയും കൊണ്ട് ഇവിടുന്നു പോകണം. അവളെ എങ്ങനെയും പറഞ്ഞു സമ്മതിപ്പിക്കണം. ജീവിക്കാൻ കാശ് വേണം. അതിനു ദേവി എന്റെ കൂടെ വേണം.

വിഗ്രഹത്തെ മാറോടു ചേർത്ത് അവൻ ആ പട്ടികയിൽ വലിഞ്ഞു കയറാൻ ശ്രമിച്ചു. നല്ല ഭാരമുള്ള കൽ വിഗ്രഹമായതുകൊണ്ടു തന്നെ അവനത്തിനു പറ്റിയില്ല. എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവൻ ചുറ്റുപാടും നോക്കി. ഒരു നെടു വീർപ്പോടെ ദൂരെയായി ചുരുട്ടി ഒതുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന കയർ അവൻ കണ്ടു. അവിടെ എന്തിനാണ് അങ്ങനെ ഒരു കയർ വെച്ചിരുന്നതെന്നു അവനു മനസിലായില്ല. പക്ഷെ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ അവന്റെ മനസ്സ് വിസമ്മതിച്ചു. ദാസപ്പൻ പോയി കാണും. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഭാനുവിന്റെ അടുത്തെത്തണം.

അവൻ വിഗ്രഹത്തെ നെഞ്ചോട്‌ ചേർത്ത് വെച്ച് കെട്ടി. എന്നിട്ടു നീളമുള്ള ഒരു വിളക്കിന്റെ അരികിൽ ചവുട്ടി നിന്ന് പട്ടികത്തടിയുടെ മുകളിലേക്ക് വലിഞ്ഞു കയറി. അവിടുന്ന് മതിലിലേക്കു ചാടണം. പക്ഷെ കാൽ തെറ്റിയാൽ കുളത്തിൽ വീഴും. പക്ഷെ വേറെ വഴിയില്ല. താഴെ ഇറങ്ങിയാൽ ഈ വലിയ മതിൽകെട്ടിന് മുകളിൽ ഈ ഭാരവുമായി കയറാൻ ആവില്ലെന്നവനറിയാമായിരുന്നു. അവൻ ചാടി മതിലിലേക്കിരുന്നു. അവന്റെ വൃഷണങ്ങൾ ചതഞ്ഞു. അവൻ അലർച്ച കടിച്ചമർത്തി. കണ്ണുകളിൽ വേദന ഒലിച്ചിറങ്ങി. കുളത്തിൽ വീഴാതിരുന്നതിനു അവൻ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് കെട്ടിയിരുന്ന ദേവിയുടെ നെറുകയിൽ ചുംബിച്ചു. നേരം പുലരാൻ ഇനി അധിക സമയമില്ല. കവലകളിൽ ആളുകൾ ഇപ്പൊ വന്നു തുടങ്ങും. അവൻ വന്നതുപോലെ തിരിച്ചു നിരങ്ങാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന് ദൂരെയെവിടെയോ ഒരു നായുടെ കുര അവൻ കേട്ടു. അവന്റെ ഉള്ളിൽ പരിഭ്രാന്തി ഉടലെടുത്തു. അവൻ വേഗത കൂട്ടി. മതിലിനറ്റമെത്തിയപ്പോൾ ഒരു കയ്യിൽ താങ്ങി അവൻ ചാടാനാഞ്ഞു. പെട്ടെന്ന് അവന്റെ കയ്യിൽ മാംസളമായ എന്തോ തടഞ്ഞു. ഒരു നിമിഷത്തിൽ അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു അവൻ കൈ താങ്ങിയിരിക്കുന്നതു ഒരു ഓന്തിന്റെ നടുവിലായിരുന്നു. പെട്ടെന്നുണ്ടായ നടുക്കത്തിൽ അവന്റെ താളം തെറ്റി. അവൻ കുളത്തിലേക്ക് വീണു.

ഭാരമുള്ള വിഗ്രഹം അവനെ കുളത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്ക് വലിച്ചുകൊണ്ടു പോയി. മുത്തശ്ശിക്കഥകളിൽ കേട്ടു മറന്ന കുളത്തിനകത്തെ കിണറിനെ അവൻ അറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. 

കുറച്ചു നേരത്തിനുള്ളിൽ ശ്രീകോവിൽ വീണ്ടും തുറന്നു. വിശിഷ്ട ദിവസമായതുകൊണ്ടു തന്നെ അന്ന് കോവിലിൽ ആളുകൾ കൂടി. ആടയാഭരണങ്ങളിൽ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നിന്ന ദേവിയെ എല്ലാരും കൺ കുളിർക്കെ കണ്ടു.

ഭാനുവിനെ ഉപേക്ഷിച്ചു നാടുവിട്ടുപോയ കുഞ്ഞനെ പിന്നെ ആരും കണ്ടിട്ടില്ല. ഒറ്റയ്ക്കായ ഭാനുവിനെ ദാസപ്പൻ കൂടെ കൂട്ടി.

ശ്രീകോവിലിനരികിൽ മതിലിനോട് ചേർന്ന് കിടന്ന കണ്മഷി ആരോ അവിടുന്നെടുത്തു പുറത്തേക്കെറിഞ്ഞു.

My eyes are numb but my vision is open, sharp and keen. They were running here and there all these days, now hiding. I need to catch them. For the last few days they were my only means of survival. They taste sweet, which I understood lately. I kept my breath low to make sure that they never heard me approaching. In a gasp I would snatch one from the lot and swallow it without chewing.

“I should have chewed! Fellow bugs.”

Suddenly I heard footsteps on my back and to my surprise I realized someone was hiding in that dark corner of the kitchen. It's 12:30 AM and the moon is taking a nap to ensure that no one is having any light. I could remember something named electricity and we had it here long back, not anymore. I moved tiptoe towards the corner.

“Am I the prey now!”

I stopped suddenly to see a bald fatty struggling to hide.

“There is no food there my friend, I am surviving on bugs now. You chose the wrong spot to steal”. I am not sure how I could put up that sarcasm at this moment.

“Please don't hurt me. I am not a thief. Please rescue me, otherwise they will kill me.” he pleaded. I could sense his fear.

“Who is following you? And why?” I couldn't control my curiosity.

“They have had me all these while. And today I managed to baffle their eyes and escape through the nook. Now they will hunt for me.” he started breathing heavily.

“Why are they behind you?”

“Because I know the secret behind all our chaos.”

“What secret?” I couldn't stop asking.

“I can't tell you that. It may affect national security.” I could sense a strong glare in his weak eyes.

I took my eyes off him, moved towards the fireplace and sat on my rocking chair. I lighted my cigar and took a deep puff and whirled my thoughts openly on him.

“You suppose that I will help a stranger just by hearing his hallucination. You can leave immediately, otherwise I have a knife handy.”

His glare started fading and tears started flowing. He couldn't sense my thoughts from my dead eyes. He started whispering and I seized it.

“We are under attack. We should stop them immediately.”

“Who is attacking us anyway? The Pakistanis! They know we will tear them off whenever they put a foot on my land.”

“It's not them. It's the Aliens.”

The smoke went in with a gush of words untold and I coughed wild. 

“Aliens! Are you nuts!” I shouted.

“Yes. They have already started attacking us and we have no clue.” He said firmly.

“Where are they? I have not seen the aliens or heard any news about their  attack yet.” My voice was strong, but I felt like something was true in his words.

“Why have you been wearing a mask for the last 10 years?”. He posed that question and I was about to answer, but something stuck me hard.

“So you are saying that Aliens created Covid virus?” My eyes were wide with a lot of questions in them.

“No. They are not viruses. They are the Aliens.”

I was put aback with that answer. I threw my cigarette away and went close to him.

“But how? With less gravity outside, we expect them to be bigger in size. Are you saying that they came from a planet with a bigger gravity!”. I really wanted him to be wrong now.

“You are following Newtonian law. As per relativity theory, there is nothing called gravity. It is just the bending of time and space.

His statement ward off my suspicious eyes to an extent yet I have a bigger question in my kit.

“But how they traveled. How do they attain the speed of light with such less mass?”

He took a pause and smiled. He continued, 

“They never traveled. They just diffused through the dark matter. It's just the intelligence they shared.”

He started to clang sense, but I still have a lot to ask. Seeing my conflicts, he continued.

“It's not our brain that creates thoughts. The thoughts are scattered around, and our brain is just a receptor.”

Shared intelligence. I have heard conspiracy theories of the same in explaining Dejavu and Ouija Board. I was glued to that thought and a bug crawled beneath my foot. I crushed it to paste, took it in my hand and licked it.

At that moment I heard a gunshot and the man in front crumpled. The bullet designed a deep hole in his forehead. And the military entered through the back door.

“You are late.” I murmured.

“Thank GOD, he reached the right place.” They said, smiling at my face. They took his body, disposed it of, and cleaned my floor. After giving me a salute they went out and I continued my writing.

“Keeping equilibrium is the law of nature and we humans broke that law. And it is now our duty to wipe out the unhealthy from the surface of our earth and that is how we will restore peace from chaos. It took us time to make them understand our situation and they gave a nod in helping us. That is the only reason that I never call them Aliens. They are our brothers.”

I kept my pen on the book and went to take a nap. And the moon came out of the cloud with its inherited light.

കേന്ദ്ര ആരോഗ്യ മന്ത്രാലയം ഈ അടുത്ത സമയത്ത് നടത്തിയ ദേശീയ ആരോഗ്യ സർവ്വേ പ്രകാരം കേരളത്തിലെ 52 ശതമാനം സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാർ ഭാര്യമാരെ തല്ലുന്നതിന് അനുകൂലിക്കുന്നവർ ആണത്രേ. സർവേയിലെ മറ്റൊരു കണ്ടെത്തൽ പ്രകാരം ഗാർഹിക പീഡനം അനുഭവിക്കുന്ന സ്ത്രീകളിൽ 59 ശതമാനം പേരും പുറത്തു പറയാൻ തയ്യാറാകാതെ സഹിച്ച് മുന്നോട്ട് പോകുന്നവരാണ്. ഇങ്ങനെ ഭൂരിപക്ഷം സ്ത്രീകളും വിധേയത്വ മനോഭാവത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിലാണ് സ്ത്രീധനമെന്ന മനുഷ്യവിരുദ്ധമായ ആചാരത്തെ കുറിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യേണ്ടി വരുന്നത്.

മനുഷ്യനെ നികൃഷ്ടമായി കണ്ടിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിന് പുത്തനുണർവ്വും പുതു ജീവനും നൽകി കൊണ്ടാണ് 1861 ൽ എബ്രഹാംലിങ്കൺ അടിമക്കച്ചവടം നിർത്തലാക്കുന്നത്. ആ അടിമക്കച്ചവടത്തോളം നികൃഷ്ടമായ ഒന്നാണ് സ്ത്രീധനസമ്പ്രദായം എന്ന് പറയാതെ വയ്യ. 

സൗമ്യ, മോഫിയ, വിസ്മയ എന്നിങ്ങനെയുള്ള പേരുകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ ഞെട്ടുന്നവരും രോഷം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നവരുമൊക്കെ തന്നെ തൻറെ മകളുടെ അല്ലെങ്കിൽ മകൻറെ കാര്യം വരുമ്പോൾ യാതൊരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ സ്ത്രീധനം നൽകാനും വാങ്ങാനും തയ്യാറാക്കുന്നു. സ്ത്രീധനം, നിയമം മൂലം നിരോധിച്ച ഒരു സമൂഹത്തിലാണ് ഇത് നടക്കുന്നത് എന്നുള്ളതാണ് വിരോധാഭാസം.

1961ലെ സ്ത്രീധന നിരോധന നിയമപ്രകാരം വിവാഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നിർബന്ധിതമായോ മുൻ വ്യവസ്ഥകൾ പ്രകാരമോ നൽകുന്ന സമ്മാനമാണ് സ്ത്രീധനം. എന്നാൽ ആരും ആവശ്യപ്പെടാതെ വധൂവരന്മാർക്ക് സ്വന്തം ഇഷ്ടവും കഴിവും അനുസരിച്ച് കൊടുക്കുന്ന പാരിതോഷികങ്ങൾ ഇതിൻറെ നിർവചനത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നില്ല. ഈ ഒരു ഭാഗമാണ് പലപ്പോഴും സ്ത്രീധനമെന്ന ദുരാചാരത്തെ സാധൂകരിക്കാനും ലഘൂകരിക്കാനുമായി മനപൂർവ്വമോ അല്ലാതെയോ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നത്.

മനുഷ്യൻറെ അന്തസ്സിന് ചേരാത്ത ഒന്നായിട്ടും എന്തുകൊണ്ടാണ് കേരളം പോലെ പല മേഖലകളിലും ഒന്നാം സ്ഥാനത്തുള്ള ഒരു സംസ്ഥാനത്ത് ഈ ഒരു ദുരാചാരം നിലനിൽക്കുന്നതെന്ന് പരിശോധിക്കാം.

 പുരുഷാധിപത്യ സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥ 

സ്ത്രീധനം ഉൾപ്പെടെ പൊതുവെയുള്ള പല സ്ത്രീ പ്രശ്നങ്ങളുടെയും  കാരണങ്ങൾ പരിശോധിച്ചാൽ പ്രഥമസ്ഥാനം പുരുഷാധിപത്യ സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥയ്ക്കാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. സ്ത്രീകളുടെ അതിർവരമ്പുകളും അവർക്കുവേണ്ടിയുള്ള ചട്ടക്കൂടുകളും ഒക്കെ ഒരുക്കുന്നത് പുരുഷന്മാരോ അവർ മേധാവിത്വം വഹിക്കുന്ന സമൂഹമോ ആണ്. അത്തരമൊരു സമൂഹത്തിൽ എത്രയൊക്കെ സ്ത്രീ സുരക്ഷാ നിയമങ്ങൾ പാസ്സാക്കിയാലും സാമൂഹിക നീതിയും സമത്വവും ഉറപ്പാക്കാൻ കഴിയില്ല. മറിച്ച് സ്ത്രീകൾക്ക് സമൂഹത്തിൽ അധികാരം ഉണ്ടാവുകയും ആ അധികാരം ഫലപ്രദമായ രീതിയിൽ വിനിയോഗിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ സംജാതമാകുകയും ചെയ്തെങ്കിൽ മാത്രമേ നിയമങ്ങളൊക്കെ കൃത്യമായി നടപ്പിൽ വരുത്താൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ.

പിന്തുടരപ്പെടുന്ന പാരമ്പര്യം

ഇന്നലെകൾ അങ്ങനെയായിരുന്നു അതിനാൽ ഇന്നും അങ്ങനെ ആയിരിക്കണം എന്നു ശഠിക്കുന്ന ഒരു വിഭാഗം മാറ്റങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ ഭയക്കുന്നവരും മടിക്കുന്നവരും ആണ്. ഇവിടെ പ്രതിസ്ഥാനത്ത് വരുന്നത് വധുവരന്മാരുടെ അച്ഛനമ്മമാരും ബന്ധു ജനങ്ങളുമൊക്കെയാണ്. ഇന്നലെ ചെയ്തോരപരാധം ഇന്നത്തെ ആചാരമായി കാത്തു സൂക്ഷിക്കേണ്ടതിന്റെ ബാദ്ധ്യത തങ്ങൾക്കാണ് എന്ന ചിന്തയാണ് അവരെ ഭരിക്കുന്നത്. 

ഈ ചിന്താഗതിയുള്ള തലമുറ ചെറുപ്പംമുതലേ ആൺകുട്ടികളുടെ മനസ്സിൽ തനിക്ക് കിട്ടാൻ പോകുന്ന സ്ത്രീധനത്തിന്റെ കണക്കുകൾ തിരുകിക്കയറ്റുന്നു. പെൺകുട്ടിയാണെങ്കിൽ അവൾക്ക് നൽകേണ്ടതിൻറെ കണക്കുകൾ കേട്ടു കൊണ്ടായിരിക്കും അവളുടെ ദിനരാത്രങ്ങൾ കടന്നു പോകുന്നത്. ഇവിടെ ആണ് സമ്പത്തും പെണ്ണ് പ്രാരാബ്ദവും ആയി മാറുകയാണ്.

  മാറിവരുന്ന വിവാഹ സംസ്കാരം

വിവാഹം ഇന്ന് വലിയ ബിസിനസ് ആണ്. എണ്ണിയാൽ ഒടുങ്ങാത്ത മാട്രിമോണിയൽ സൈറ്റുകൾ, സിനിമാ ചിത്രീകരണത്തെ വെല്ലുന്ന ഫോട്ടോ/ വീഡിയോ ഷൂട്ടുകൾ ചെയ്തു നൽകുന്ന ഏജൻസികൾ, പലതരം ഡിസൈനുകളിലുള്ള ആഭരണങ്ങൾ വിൽക്കുന്ന ആഭരണ ശാലകൾ, രുചി നോക്കിയാൽ തന്നെ വയറുനിറയുന്ന രീതിയിൽ നിരവധി വിഭവങ്ങൾ വിളമ്പുന്ന കാറ്ററിംഗ് യൂണിറ്റുകൾ അങ്ങനെ പലവിധമായ ബിസിനസുകാരുടെ സമ്മേളനമാണ് ഒരു വിവാഹം.

ഇവിടെ ഉള്ളവൻ ധൂർത്തിലൂടെ വിവാഹം പൊടിപൊടിക്കുമ്പോൾ അങ്ങനെ നടത്താൻ പറ്റാത്തവരുടെ ജീവിതത്തിലെ സുപ്രധാനമായ ഒരു അവകാശത്തിനു വിലങ്ങുതടിയായി മാറുകയാണ് സ്ത്രീധനമുൾപ്പടെയുള്ള വിവാഹ സംബന്ധിയായ ആർഭാടങ്ങൾ. സ്വർണ്ണത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ ഉള്ളവൻറെ വീട്ടിലെ മണവാട്ടി കല്യാണ മണ്ഡപത്തിലേക്ക് കാൽ വയ്ക്കുമ്പോൾ, പറഞ്ഞ തുക തികച്ചില്ലാത്തതിൻറെ പേരിൽ ഇല്ലാത്തവന്റെ വീട്ടിലെ കുട്ടികൾക്ക് വിവാഹമേ നിഷിദ്ധമായി മാറുന്നു.

 ഇതിനിടയിലുള്ള ഒരുകൂട്ടർ -മധ്യവർഗം, കടംവാങ്ങിയും വീടും പുരയിടവും വിറ്റോ പണയത്തിലാക്കിയോ ഒക്കെ ആർഭാടമായി കല്യാണം നടത്താൻ നിർബന്ധിതരാകുന്നു. എന്നാൽ സ്ത്രീധനത്തിന്റെ പേരിൽ ഉള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ ഈ മൂന്നു കൂട്ടർക്കും ഏറെക്കുറെ തുല്യമായി തന്നെ ഭാവിക്കുന്നതായി കാണാം.  

പരസ്യങ്ങളുടെ സ്വാധീനം 

"പെണ്ണായാൽ പൊന്നുവേണം പൊന്നിൻകുടം ആയിടേണം...." മലയാളി സ്ത്രീകളുടെ ആഭരണഭ്രമം കൂട്ടാൻ പരസ്യങ്ങൾ വഹിക്കുന്ന പങ്ക് വളരെ വലുതാണ്.

നാഷണൽ സാമ്പിൾ സർവേ ഓഫീസ്(NSSO) സർവ്വേ പ്രകാരം സ്വർണത്തിനായി ഏറ്റവും കൂടുതൽ ചെലവിടുന്ന ഇന്ത്യൻ സംസ്ഥാനം കേരളമാണ്. ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിലെ കണക്ക് നോക്കിയാൽ തൊട്ടുപിന്നിലുള്ള ഗോവയെക്കാൾ 6 മടങ്ങാണ് സ്വർണ്ണത്തിലുള്ള കേരളത്തിന്റെ പ്രതിശീർഷ ചെലവ്. (Per capita expenditure).

നഗരപ്രദേശങ്ങളിലെയും സ്ഥിതി വിഭിന്നമല്ല. രണ്ടാംസ്ഥാനത്തുളള തമിഴ്നാടിനെക്കാൾ നാലു മടങ്ങാണ് കേരളം സ്വർണ്ണത്തിനായി ചെലവാക്കുന്നത്. ഒരു സമ്പാദ്യം എന്ന നിലയിൽ നിന്നും മാറി കല്യാണ വേദിയിലെ അവശ്യ വസ്തുവായി സ്വർണാഭരണങ്ങൾ മാറുമ്പോഴാണ് പിന്തുടർച്ചയായി മറ്റ് പ്രശ്നങ്ങളും ഉടലെടുക്കുന്നത്.

അല്പം കണക്കുകളിലൂടെ

2021 ൽ ഇത് എഴുതുന്നത് വരെ പത്തോളം പേരാണ് സ്ത്രീധനത്തിന്റെ പേരിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടത്. ഇവരെല്ലാം 18നും 24നും ഇടയിൽ പ്രായമുള്ളവരായിരുന്നു എന്നതാണ് കൂടുതൽ ഖേദകരം. 2016 മുതൽ 2020 വരെയുള്ള സംസ്ഥാന പോലീസ് രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള കണക്കുകൾ നോക്കിയാൽ 63 സ്ത്രീകളാണ് സ്ത്രീധനം മൂലം മരിക്കുകയോ കൊല്ലപ്പെടുകയോ ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. രേഖപ്പെടുത്താത്ത കണക്കുകൾ അതിലുമേറെ ഉണ്ടാകാം. സ്ത്രീധന നിരോധന നിയമത്തിന് കീഴിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്യപ്പെട്ട കേസുകൾ തുലോം കുറവാണ് എന്നാണ് പോലീസ് ഭാഷ്യം. സ്ത്രീധന പീഡനങ്ങളുടെ കാഠിന്യം ലോകം അറിയുന്നതിന് ഒരു പെൺ ജീവൻ പലപ്പോഴും ഇല്ലാതാകേണ്ടതായി വരുന്നു.

 നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങൾ 

1961ലെ സ്ത്രീധന നിരോധന നിയമം നിയമം പ്രകാരം നേരിട്ടോ അല്ലാതെയോ ഭർത്താവോ ഭർതൃവീട്ടുകാരോ സ്ത്രീധനമാവശ്യപ്പെട്ടാൽ ശാരീരിക പീഡനം ഇല്ലെങ്കിൽ കൂടി ആറു മാസം മുതൽ രണ്ടു വർഷം വരെ തടവു ലഭിക്കാം

2005-ലെ പ്രൊട്ടക്ഷൻ ഓഫ് women from domestic violence act പ്രകാരവും പീഡനങ്ങൾ കുറ്റകരമാണ്. പ്രസ്തുത നിയമപ്രകാരം ഒരു സ്ത്രീക്ക് ഡൊമസ്റ്റിക് റിലേഷൻഷിപ്പ് ഉള്ള വീട്ടിൽ നിന്നും യാതൊരു കാരണവശാലും അവരെ ഇറക്കിവിടാൻ ആർക്കും അധികാരം ഇല്ല. മാത്രമല്ല ആ വീട്ടിൽ നിന്നും അവർക്ക് ശല്യമാകുന്നവരെ ഇറക്കിവിടാൻ വരെ നിയമം അനുശാസിക്കുന്നുണ്ട്, പൊതുവേ അങ്ങനെ നടക്കാറില്ലെങ്കിലും . ഐപിസി 498, 304b, 2004ലെ സ്ത്രീധന നിരോധന ചട്ടം ഇങ്ങനെ നിയമത്തിൻറെ സാധ്യതകൾ അനവധിയാണ്.

 പരിഹാര മാർഗങ്ങൾ

അടുത്തിടെ നടന്ന സ്ത്രീധന മരണങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ സംസ്ഥാന വനിതാ ശിശു വികസന വകുപ്പിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ അനവധി ബോധവൽക്കരണ പരിപാടികൾ നടക്കുന്നുണ്ട്. അതേ പോലെ ജെൻഡ്രൽ ന്യൂട്രൽ യൂണിഫോം എന്ന ആശയം, പെൺകുട്ടികളുടെ വിവാഹപ്രായം ഉയർത്തുന്നതിനുള്ള ബിൽ തുടങ്ങിയവയൊക്കെ മാറ്റത്തിന് ശുഭസൂചനകളായി തന്നെ കണക്കാക്കണം.

വീടുകളിൽ തന്നെ ആൺകുട്ടികൾക്കും പെൺകുട്ടികൾക്കും തുല്യ സ്ഥാനം നൽകാൻ രക്ഷകർത്താക്കൾ പ്രതിജ്ഞാബദ്ധരാകണം. സഹിച്ചും ക്ഷമിച്ചും കഴിയാൻ ഉപദേശിക്കുന്നതിന് പകരം പ്രശ്നങ്ങളെ തന്റേടത്തോടെ നേരിടാൻ പെൺകുട്ടികളെ ചെറുപ്പത്തിലേ സജ്ജരാക്കണം. ഇവിടെയാണ് ലിംഗസമത്വത്തിൻറെ ആവശ്യകതയും വരുന്നത്. 

ആണും പെണ്ണും പ്രകൃതിയുടെ രണ്ടു ഭാവങ്ങളാണ് എന്ന സത്യം അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ ഒന്ന് മറ്റൊന്നിനേക്കാൾ മുകളിലല്ല എന്നും രണ്ടുകൂട്ടർക്കും അന്തസ്സോടെ ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള അവകാശം ഭൂമിയിൽ തുല്യമാണെന്നും എല്ലാവർക്കും ബോധ്യം വരുമ്പോൾ സ്ത്രീധനം ഉൾപ്പെടെയുള്ള ദുരാചാരങ്ങളും അറുതി വരുന്നു.

വിവാഹ സമ്പ്രദായത്തിലും കാലോചിതമായ മാറ്റങ്ങൾ വേണം. വിവാഹശേഷം ആണിൻറെ വീട്ടിലേക്ക് എന്ന രീതിക്ക് പകരം ആണും പെണ്ണുമായി മറ്റൊരു വീട്ടിലേക്ക് മാറിയാൽ ബാഹ്യ ഇടപെടലുകൾ ഒരുപരിധിവരെ തടഞ്ഞു നിർത്താൻ സാധിക്കും.

കാരണവന്മാർ തീരുമാനിച്ച് തൂക്കമൊപ്പിച്ച സ്വർണവും പണവും നൽകി അന്യ വീട്ടിലേക്ക് ആർഭാടപൂർവ്വം ബാധ്യത ഒഴിപ്പിച്ചു വിടുന്ന മനോഭാവങ്ങൾക്കും വിരാമം ഉണ്ടാകണം.

സ്വന്തം കഴിവിൽ പരിപൂർണ്ണ വിശ്വാസമുള്ളവരും സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ തന്റേമുള്ളവരുമായി നമ്മുടെ പെൺ തലമുറയെ മാറ്റിയെടുക്കണം. എങ്കിൽ മാത്രമേ വിവാഹത്തിൽ നിന്നും സ്ത്രീധനമെന്ന അപരിഷ്കൃത സമ്പ്രദായത്തെ അറുത്തുമാറ്റാൻ പോകുകയുള്ളൂ അതോടൊപ്പം തന്നെ സഹജീവിയുടെ അന്തസ്സിനെ ചോദ്യം ചെയ്യാത്ത ഒരു ആൺ തലമുറയെയും നമ്മൾ വാർത്ത നടക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

It all started with blue, the passion. She was a sublime beauty, curling her magic magnetized into the coherent notions of complete bliss. The theist in me reacted, and the bruised beliefs shattered in the poised smell of jasmine tangled in her withered brown hair, until I see the black hair down there between her thighs. The chilling breathe of fear pricks across my spine as my conscience craved for the inevitable, the guilt, as I saw those black hair nourished with red stains, and I realized, she was unravished… till then.

The tears were green as it was all mine. She was breathing low after an hour long moaning. The thirst of lust carved from the unfathomed redundancy prevailed in those days of silence, after I lost my soul, my love, get blemished pathetically into an action which reside grossly the way I look the light. The serene white light, which left me long ago now turns black. And I was gliding my thoughts and action suspended to that black light.

Then I started decoding that puzzle from a fairy tale. Those yellow barren lands which was striving for rain is still awaiting someone divine to bring the glory of chastity and to extract her soul into the inclined suspension of social dependency. Deep inside, I know, the humane in me sours for the blinding chaos. But the sanity I fed all the life, paved the path to that while light… the divine interventions.

Now it is time to be in the shoes of the best in me. I looked at her, the first time, into her eyes. The dead eyes are far away from depicting her struggle inside. I kissed her lips once again. This time passionately. I am not sure when the last time I smiled. But I did it this time without any persuasion. I tried to sync with her breath and I hushed in her ears, “I will never leave you. You are mine from today”.

Deep silence followed. Her eyes slowly started to get moist. She spread her wide, hands and legs, and held me tight with my butt between her thighs, and started kissing me all over.  That was rejuvenating. I got back something I lost long ago. The light. The white divine light.

It was an yellow barren land awaiting a rain. Our tears made it green sprouting up life inside. And all that left was a white bed sheet with some red stains.

വെറുമൊരു നേർത്ത നിശ്വാസമായ് നിൻ നെറുകിലൂടൊഴുകി താലോടി ഞാൻ മാഞ്ഞുപോണം. 

വെറുമൊരു പാഴ് കിനാവായ് നിന്റെ ഓർമ്മതൻ താളിൽനിന്നീമുഖം മാത്രമായ് മാഞ്ഞുപോണം. 

ഇനിയൊരു മുകുളമുണ്ടാകാതെ ഈ മരം വാടിക്കരിഞ്ഞുപോണം നിന്റെ ഓർമ്മതൻ പൂമരം വാടിക്കൊഴിഞ്ഞുപോണം. 

അവസാന ദളം ഊർന്നു വീഴുന്ന മാത്രയിൽ നീ നടന്നകലുന്നൊരീവഴിയിൽ ഏകനായ് നിന്നെനിക്കിനിയുമിതു പാടാതെ വയ്യെന് സഖീ. 

മൂകനായി ഞാൻ നീങ്ങുമീവഴിയിലൊക്കെയും ഓർമ്മകൾ പൂത്തുനിൽക്കുന്നു. നിന്റെ നൊമ്പരം പൂത്തുനിൽക്കുന്നു.

നിഴൽ മങ്ങി ഇരുൾ മൂടുമീവഴിയിലൊക്കെയും ഏകനായ് ഞാൻ നടക്കുന്നു ഈ പൂക്കൾ വാടാതെ കാവൽ നിൽക്കുന്നു. 

കാത്തിരിക്കാതിരിക്കാൻ എനിക്കാവില്ല ഈവഴിയിൽ ഇനി നീ വരില്ലെങ്കിലും നിന്റെ പദനിസ്വനം കേൾക്കായില്ലെങ്കിലും, പുഞ്ചിരിയെകിയൊരു ഭ്രാന്തനായി നിന്നിടാം ചങ്ങല ഇട്ടോന്നു  ബന്ധിച്ചിടാം മനം വൃധാ മറവിതൻ താഴിട്ടു പൂട്ടിവെക്കാം. വർഷം വസന്തവും വന്നുപോകും വൃക്ഷം ഇലകൾ കൊഴിഞ്ഞങ്ങു ജീർണമാകും കോഴിയില്ലൊരിക്കലും നീ തന്നൊരീ പൂക്കൾ ഉയിർ വിട്ടുപോകുന്ന നാൾവരേക്കും ഞാൻ ജീർണമായിതീരുന്ന നാൾ വരേക്കും.

വെറുമൊരു നേർത്ത നിശ്വാസമായ് നിന്റെ  നെറുകിലൂടൊഴുകി താലോടി ഞാൻ മാഞ്ഞുപോണം. 

വെറുമൊരു പാഴ് കിനാവായ് നിന്റെ ഓർമ്മതൻ താളിൽനിന്നീമുഖം മാത്രമായ് മാഞ്ഞുപോണം.

ഭാവി തന്നാശാഭാവം

തൂകുന്ന തുടിപ്പുകൾ

മൂകമുണരുന്നതാം 

ചെമ്പനീർ പൂവുമായി 

വെമ്പുന്നു മാനസം

നിൻ സ്മിതം കാണുവാൻ

മേലെയാ നീലയൊഴുക്കിനും

താളം പിടിക്കുമോളപ്പരപ്പിനും

നിൻ മുഖമാണവയ്ക്കൊക്കെയും

നിൻ ഗന്ധമാണെനിക്കെവിടെയും 

നിന്നോരത്തു ചായുവാൻ മൊഴി

മുത്തുകൾ കേൾക്കുവാൻ

പാതിയടഞ്ഞ നിൻ കൺകളിൽ 

എൻ ചുണ്ടുകൾ ചേർക്കുവാൻ

പരിഭവം കേൾക്കുവാൻ പാതി

രാവോളം നോക്കിയിരിക്കുവാൻ ആശയാണോമലെ ജീവിതാ

ഭി  ലാഷമാണോമനേ

നരകത്തിൽ സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിക്കപ്പെടട്ടെ!

ഇതെൻറെ ആത്മഹത്യാ കുറിപ്പാണ്. ജീവിച്ചു കൊതിതീർന്നുപോയവൻറെ ആത്മഹത്യാ കുറിപ്പ്.

ഞാൻ മരിക്കുവാനിടയായ കാരണം ലോകമറിയണം. അല്ലെങ്കിൽ എൻറെ മരണവും നാളെ വളച്ചൊടിക്കപ്പെട്ടേക്കാം. അതനുവദിച്ചു കൂടാ. എവിടെനിന്നു തുടങ്ങണം എന്നെനിക്കറിയില്ല. ആത്യന്തികമായി ഞാനൊരു കലാകാരനാണ്. ഒരെഴുത്തുകാരൻ, സംവിധായകൻ എന്നിങ്ങനെ എന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാം. എന്നിലൂടെ ജനിച്ചു മരിച്ച ഒരുപാട് കഥാപാത്രങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കറിയാമായിരിക്കും. അവ നിങ്ങളോടു സംവദിച്ച കഥകളിൽ പലതും എൻറെ നക്ഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളും കാമനകളുമായിരിന്നു. എന്നിലൂടെ ജനിച്ചു ജീവിച്ചു മരിച്ച അവരൊക്കെ എന്നെ അനുസരിച്ചിരുന്നവരും എന്നെ ബഹുമാനിച്ചിരുന്നവരുമായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇന്നാ കഥാപാത്രങ്ങൾ തന്നെ എൻറെ മരണഹേതു ആകുന്നു എന്നത് എന്നെ തന്നെ അതിശയിപ്പിക്കുന്നു.

എല്ലാ നന്മകളുമടങ്ങിയ , തെറ്റുകുറ്റങ്ങളില്ലാത്ത ഒരു ക്ളീഷേ നായകനായിരുന്നില്ല ഞാനും എൻറെ ജീവിതവും. അതിനാൽ തന്നെ അതിൻറെ പ്രതിഫലനമായിരുന്നു എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങളും അവർ പറഞ്ഞിരുന്ന കഥയും. എൻറെ കഥയുടെ വ്യാപ്തിയും വ്യാഖ്യാനവും എൻറെ വായനക്കാരുടെ എണ്ണം കൂട്ടി . എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങളോട് തോന്നിയ ആരാധന അവർ എന്നിലേക്കും തുന്നിച്ചേർത്തു. ആരാധനയുടെ കൊടുമുടിയിൽ എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങളിൽ നന്മയുടെ വേരോട്ടവും വ്യാകരണങ്ങളും തെറ്റും ശരിയുമെന്ന അളവുകോലിനാൽ അളന്നു തുടങ്ങിയ അന്ന് എൻറെ ഉത്തരവാദിത്വ ബോധവും അവർ വീക്ഷിക്കാൻ തുടങ്ങി. അതെന്നിൽ അനുവദനീയമായതിൽ കൂടുതൽ സമ്മർദ്ദം നൽകിതുടങ്ങി. അവരുടെ വീക്ഷണം ഭക്ഷണമാക്കിയ ശവംതീനി പുഴുപോൽ ഞാൻ പുളഞ്ഞു പുകഞ്ഞു ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങി.

കാലം മായ്ക്കാത്ത മുറിവുകളില്ലെന്നു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ കാലാന്തരത്തിൽ മാറ്റപ്പെട്ട സത്യ ധർമ്മ ബോധത്തിൽ വീണു പിടഞ്ഞുണ്ടായ മുറിവുകളാണ് എന്നെ ഇന്നിതെഴുതിക്കുന്നതു. എഴുതിയ കഥാപാത്രങ്ങളും എഴുതാനിരിക്കുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളും രണ്ടു ദ്രുവങ്ങളിൽ ഒത്തുചേർന്നു. അന്നത്തെ നീതി ഇന്നനീതിയായി. സത്യം അസത്യമായി. വെറുക്കപ്പെട്ടിരുന്ന പല അസത്യങ്ങളും സത്യങ്ങളുമായി. സ്ത്രീ ശക്തയായി. പുരുഷൻ അശക്തനും. അവൾ മല കയറി. അവൻ കോടതിയും. അധ്യാപകനെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതും, ഭരിക്കുന്നവനെ കല്ലെറിയുന്നതും, മാതാപിതാക്കൾക്കെതിരെ കേസുകൊടുക്കുന്നതും, കല്യാണത്തിന് മുന്നേ കൂടെ കിടക്കുന്നതും, മദ്യപിക്കുന്നതും, വ്യഭിചരിക്കുന്നതും, എല്ലാം ശരിയായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെട്ടു. അവയുടെ കൂടെ ഇഴുകിച്ചേർന്നെഴുതാൻ ഞാൻ നിർബന്ധിതനായി. വ്യഭിചരിച്ചു നടന്ന പെൺകൊടി മല കയറാൻ ഗർഭച്ഛിദ്രത്തെ ആശ്രയിച്ചപ്പോൾ അവൾ കഥയിലെ നായികയായി. കുറ്റം ചെയ്ത തനിക്കെതിരെ കമ്പെടുത്ത അധ്യാപകനെതിരെ ലൈംഗിക പീഡനത്തിന് കേസുകൊടുത്ത മരുമകളെ പേടിയോടെ മാറ്റി നിർത്തിയ അമ്മാവൻ വില്ലനായി. ദൈവമുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാൽ സംഘിസമാണെന്നും ഇല്ലെന്നു പറഞ്ഞാൽ കമ്മ്യൂണിസമായെന്നും ഒന്നും പറയാതിരുന്നാൽ ഞാൻ നിക്ഷ്പക്ഷനായെന്നും ഇതൊക്കെയാണ് രാഷ്ട്രീയമെന്നും കുട്ടികൾ പഠിച്ചു തുടങ്ങി. മതമെന്നത് മറുക് ആണെന്നും, ഒരേ മറുക് ഉള്ള ലിംഗങ്ങളെ കുട്ടികളുണ്ടാക്കുകയുള്ളു എന്നും, മുതിർന്നവർ പറഞ്ഞിരുന്ന ന്യായം പരീക്ഷിച്ചറിയാൻ കുറ്റിക്കാട്ടിലും മരച്ചുവട്ടിലും അവർ ലിംഗങ്ങൾ പരസ്പരം കോർത്ത് നോക്കി. പല പരീക്ഷണങ്ങളും വിജയിച്ചെങ്കിലും അതിലൂടെ ഉൽപാദിക്കപ്പെട്ട ഉൽപന്നങ്ങൾ സർക്കാർ ആശുപത്രിയിലെ ചവറുകൂനയിൽ നിന്നും മുഖം മിനുക്കി ലേപനങ്ങളുടെ മറയ്ക്കപ്പെട്ട രഹസ്യമായി ഒതുങ്ങികൂടാനേ കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളൂ.

മാറിയ കഥാ ചുറ്റുപാടുകളും മാറ്റംവന്ന സാംസ്കാരികതയും അതിൽ അവലംബിച്ച കഥാഗതിയും കഥാപാത്രങ്ങളുമെല്ലാം എൻറെ കഥകളിലെ പഴയ നന്മമരങ്ങളെ നോവിച്ചു. അവർക്കു മുറിവേറ്റു. കാര്യക്ഷമമായിരുന്ന കാലഹരണപ്പെട്ട കാഴ്ചപ്പാടുകളെ തിരികെ കൊണ്ടു വന്നു വ്യവസ്ഥ പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ അവരെന്നിൽ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തി തുടങ്ങി. ഞാൻ വീണ്ടും എഴുതി. അനുസരണ പഠിപ്പിക്കാൻ അമ്മാവനെ കൊണ്ട് മരുമകളുടെ മുലകൾ ഞെരടി പുരുഷമേധാവിത്വം പുനഃസ്ഥാപിച്ചു. മല ചവിട്ടിയ ഭാര്യയുടെ നാഭി ചവുട്ടി കലക്കി ദൈവ കോപം ഇല്ലാതാക്കി. മത പണ്ഡിതരെ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിച്ച സ്വയം അഴിച്ചു മാറ്റാൻ വ്യവസ്‌ഥയില്ലാത്ത അടിവസ്ത്രം ധരിപ്പിച്ചു അവയുടെ താക്കോൽ ഭർത്താക്കന്മാരുടെ മടിശീലയിൽ തുന്നിക്കെട്ടി സ്ത്രീകളുടെ ചാരിത്ര്യവും സംരക്ഷിച്ചു. അതു ധിക്കരിച്ചു ഗർഭിണിയായവളെ പച്ചയ്ക്കു കത്തിച്ചു കുടുംബമഹിമ കാത്തുരക്ഷിച്ചു. രാഷ്ട്രീയ കോമരങ്ങളുടെ അണ്ണാക്കിൽ വായുഗുളിക കുത്തിനിറയ്ച്ചു ശർദ്ധിപ്പിച്ചു അവ ചാനൽ ചർച്ചകളിൽ വിളമ്പി, അവതാരകനെ ചൊടിപ്പിച്ചു, വീണ്ടും വീണ്ടും വിഭിന്ന ദൃശ്യ മാധ്യമങ്ങളിൽ പങ്കുവെച്ചു, അതിൽ അഭിപ്രായങ്ങൾ പറയിച്ചു, അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്രയവും പൂത്തുലഞ്ഞു. ആകമൊത്തം സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിച്ചു.

ഇനിയുള്ള പ്രതിഷേധങ്ങൾ സമാധാനപരമായാണ്. പുറത്താക്കപ്പെട്ട സ്ത്രീകൾ മാസമുറ രക്തം വിളക്കിലൊഴിച്ചു തിരികൊളുത്തി തൻറെ ഭർത്താവിൻറെ ഉദ്ധാരണത്തിനായി പ്രാർഥിച്ചു. പത്തുമാസം വീട്ടിനുള്ളിൽ ഇരിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹമാണുള്ളിലെന്നു അവർ തുറന്നു പറഞ്ഞില്ല. അഭ്യസ്തവിദ്യർ ഖദറിട്ടു വടിവാളുമായി നാട്ടിലേക്കിറങ്ങി. വീട്ടിലിരുന്നാൽ പട്ടിണിയാണെന്നും അവർ പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഉച്ചകഞ്ഞിയിൽ പാമ്പിൻ വിഷം ചേർത്ത് നൽകിയത് നാളത്തേക്കുള്ള അരിയില്ലാത്തോണ്ടാണെന്നും ആ ആയ ആരോടും പറഞ്ഞില്ല. എവിടെയും സമാധാനം മാത്രം. വരണ്ടുണങ്ങിയ കണ്ണുകളിലെ കണ്ണുനീരില്ലായ്മ ഭരണ നേട്ടമായും, സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത വിശപ്പിൻറെ വേദനകാരണമുള്ള അലർച്ച ശാന്തതയുടെ പ്രതിരൂപമായും വിലയിരുത്തി. മോഷ്ടിച്ചത് ഒരുമണി അരിയായാലും കൈകൾ കെട്ടി പൃഷ്ഠത്തിൽ കുന്തം തിരുകിക്കയറ്റി, അറബിയോടുള്ള സ്‌നേഹം വ്യക്തമാക്കാൻ, കറക്കി ചുട്ടെടുത്തു, തീന്മേശയിൽ വിളമ്പി, നീതിനടപ്പാക്കിയ നീതിമാന്മാരെ ആരാധനയോടെ വായിച്ചു തീർത്തു വായനക്കാർ.

എന്നെ പിന്നോട്ട് നോക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത് ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നു. "എന്നെ എന്തിനാ കൊന്നത്?" എന്ന ചോദ്യവുമായി, നെറ്റിയിൽ നിന്നും ഒഴുകുന്ന രക്തവുമായി, അൾത്താരയിൽ ആണിയാൽ തളയ്ക്കപ്പെട്ട ആ പിഞ്ചു കുഞ്ഞിൻറെ രൂപം പിന്നെന്നെ ഉറങ്ങാൻ സമ്മതിച്ചില്ല. അതിനെ ഗർഭഛിദ്രം ചെയ്യാൻ കൂട്ടുനിന്നത് ഞാനായിരുന്നു. എൻറെ ചിന്തകളായിരുന്നു. അതിനെയെങ്കിലും എനിക്ക് വെറുതെ വിടാമായിരുന്നു. ആരെയാണ് ഞാൻ ഭയന്നതു. ഞാനെഴുതിയുണ്ടാക്കിയ എൻറെ സ്വന്തം കഥാപാത്രങ്ങളെ...

അടുത്ത വരിയെഴുതാൻ നോക്കിയ ഞാൻ ഞെട്ടി പിന്നോട്ടാഞ്ഞു. പേനയിൽ ബാക്കിയുള്ളത് ഞാൻ ചെയ്ത പാപത്തിൻറെ കറ മാത്രം. ആരെയൊക്കെയോ തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ ഞാൻ എഴുതിക്കൂട്ടിയ ജീവിതങ്ങൾ എനിക്ക് നക്ഷ്ടപെടുത്തിയത് എൻറെ ആത്മാവിനെയാണ്. തിരുത്തിയെഴുതാൻ കഴിയാത്തവണ്ണം കൈ ചൂണ്ടി നിൽക്കുകയാണ് ഞാൻ സൃഷ്ടിച്ച എൻറെ കഥാപാത്രങ്ങൾ. അവർ ഇന്നെന്നെകാൾ ശക്തരായിരിക്കുന്നു. പതിയെ ഞാനിന്നു തിരിച്ചറിയുന്നു ഞാൻ സൃഷ്ടിച്ച കഥാപാത്രങ്ങളാണ് സത്യത്തിൽ ഞാനെന്ന കഥാകാരനെ സൃഷ്ടിച്ചത്. അവരുടെ ചിന്തയിലെ ചോദ്യങ്ങൾ മാത്രമാണ് ഞാൻ.

ഇത്രേയുംനാൾ എൻറെ നിയന്ത്രണത്തിലാണെന്നു കരുതിയിരുന്നവർ ഇന്നെൻറെ ഉടമയാണെന്നും സൃഷ്ടാവാണെന്നുമുള്ള ബോധം എന്നെ തകർത്തു. അവർക്കു നിലനിൽക്കാൻ എൻറെ ആവശ്യമില്ലെന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നു. സ്വന്തമായി ആത്മാവും ചിന്തകളുമില്ലാതെ ഒരു കളിപ്പാവയായി ജീവിക്കാൻ ഞാൻ താല്പര്യപെടുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ എൻറെ പൂർവ്വ കഥാപാത്രങ്ങൾ എന്നിലെ കഥാകാരനെ കണ്ടറിഞ്ഞത് അങ്ങനല്ല.

ഒരുപാട് നീട്ടുന്നില്ല. ഒരുപാട് നീട്ടിയാൽ വായിച്ചെടുക്കാൻ താല്പര്യമുള്ളവരല്ല ഇന്നത്തെ പല കഥാപാത്രങ്ങളും. വായിച്ചറിയുന്നതിലും അവർക്കിഷ്ടം കണ്ടും കേട്ടും അനുഭവിച്ചും അറിയുന്നതാണ്. അതങ്ങനെതന്നെ നിൽക്കട്ടെ. ഈ നരകത്തിൽ നിങ്ങളുടെ സൃഷ്ടാവെന്ന മിഥ്യ ഇല്ലാതാവുന്നതോടെ സർവ്വസ്വാതന്ത്രത്തിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിലെത്തുന്ന നിങ്ങളാൽ, നിങ്ങൾ സ്വപ്നം കണ്ട സമാധാനവും സ്വാതന്ത്യ്രവും പുനഃസ്ഥാപിക്കപ്പെടട്ടെ.

ഞാൻ പോകുന്നു. ഇനിയൊരു തിരിച്ചുവരവില്ല. എൻറെ കഥയിലെ അവസാന വിശ്വാസിയും ഇന്ന് കൊണ്ടൊടുങ്ങും. ഇനി യുക്തിവാദത്തിൻറെ നാളുകളാണ്. യുക്തിവാദം ആഭിചാരമായി മാറുമ്പോൾ, അതൊരു വിശ്വാസമായി മുളപൊട്ടുമ്പോൾ, സഹിഷ്ണുതയുടെ അതിർവരമ്പുകൾ അത് ഭേദിക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങളിലാരെങ്കിലും എന്നെ തേടിയാൽ, അറിഞ്ഞിരിക്കുക, ഞാൻ നിങ്ങളെ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നെന്നു.

എന്ന് സ്വന്തം,

ദൈവം.

മലയാളികൾ കടമെടുത്ത ജീവിത ശൈലികൾ

നീൽ ആം സ്‌ട്രോങ് ചന്ദ്രനിൽ കാലുകുത്തുമ്പോൾ അവിടെ സ്വീകരിക്കാൻ ചായക്കടക്കാരൻ ചന്ദ്രേട്ടനുണ്ടാരുന്നു എന്ന് തമാശ മട്ടിൽ പറയാറുണ്ട്. മലയാളിയുടെ അതിജീവന സാമർത്യത്തെയും കഠിന പ്രയത്നത്തെയുമൊക്കെ പ്രതിപാദിക്കാനാണ് അങ്ങനെ പറയാറുള്ളതെങ്കിലും മലയാളിയില്ലാത്ത മേഖല ലോകഭൂപടത്തിൽ കണ്ടുപിടിക്കുക ശ്രമകരമാണെന്നുള്ളതാണ് യാഥാർഥ്യം. ഭ്രാന്താലയം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ട, പല സാമൂഹിക ഉച്ച നീചത്വങ്ങളും സർവ രൗദ്രതയും പുറത്തെടുത്താടിയിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തിൽ നിന്നും കേരള മോഡൽ എന്ന വികസനമാർഗത്തിലൂടെ രാജ്യത്തിന് മാതൃകയായവരാണ് മലയാളികൾ. അതെ! മലയാളികൾ വ്യത്യസ്തരാണ്.

അതൊക്കെ ഒരു കാലം

അച്ഛനപ്പൂപ്പന്മാരായി അല്ലേൽ അമ്മയമ്മൂമ്മമാരായി കൈമാറിവന്ന ഒരു ശൈലിയാണ് 'അതൊക്കെ ഒരു കാലം' എന്നത്. അത്തപ്പൂവിറുക്കാനായി തൊടിയിലേക്കു പായുന്ന മുത്തശ്ശിയെം കൂട്ടുകാരെയും നോക്കി ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ അവരുടെ അച്ഛൻ അല്ലെങ്കിൽ മുത്തശ്ശൻ അന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകാം, അതൊക്കെ ഒരു കാലമെന്ന്.. ഒപ്പം കൂട്ടിച്ചേർത്തിട്ടുമുണ്ടാകണം, തന്റെയൊക്കെ കുട്ടിക്കാലത്തായിരുന്നു ശെരിക്കുള്ള ഓണമെന്ന്....

ഭക്ഷണത്തിലെ കടമെടുക്കൽ

തൊടിയിൽ വളരുന്ന പൂവിൽ നിന്നും പ്ലാസ്റ്റിക് പൂവിലേക്കുള്ള ദൂരത്തിനിടയിൽ മലയാളിയ്ക്ക് മാറ്റങ്ങളൊരുപാട് സംഭവിച്ചു. തറവാടെന്നാൽ മൂന്നു - നാലു തലമുറകളിൽ പെട്ട ഒരു കൂട്ടം ആൾക്കാരുടെ സംഗമ ഭൂമിയായിരുന്ന കാലത്തു നിന്നും മൂന്നോ നാലോ പേരടങ്ങുന്ന ഒന്നായത് പരിണമിച്ചു. കപ്പപ്പുഴുക്കും കഞ്ഞിയുമായി രാത്രികൾ ആഘോഷമായിരുന്ന കാലം, റെസ്റ്റോറന്റ് സംസ്കാരത്തിന് വഴിമാറി.

വിദ്യാഭ്യാസം

പൊതുവെ പറയാനൊക്കില്ലെങ്കിലും മലയാളിയുടെ ഭ്രാന്തമായ ഇംഗ്ലീഷ് ഭ്രമത്താൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്ന ഒന്നാണ് മലയാള ഭാഷ.

കാലം മാറി നമ്മുടെ കോലവും

മലയാളിയുടെ ഫാഷൻ ഭ്രമവും മറ്റും പറയാതെ വയ്യ. അനുകരിക്കാൻ നമ്മെ കഴിഞ്ഞേയുള്ളു വേറാരും. കമ്പോളത്തിലിറങ്ങുന്നതെന്തും ഉടനെ കരസ്ഥമാക്കാൻ നമ്മൾ മുന്നിലാണ്. ഇന്ത്യയിലെ ഒന്നാം നമ്പർ കമ്പോളങ്ങളിലൊന്നാണ് നമ്മുടെ കേരളം എന്നത് അഭിമാനമാണോ അപമാനമാണോ നമ്മളിലുണ്ടാക്കേണ്ടത് എന്നാലോചിക്കണം. ഏതായാലും അടിമുതൽ മുടി വരെ സർവതിനും നമ്മൾ ശ്രെദ്ധലുക്കളാണ്.

ജിയോയും മലയാളിയും

2014 ഡിസംബർ മാസം ഇരുപത്തിയെട്ടാം തീയതി മലയാളനാടിനെ സംബന്ധിച്ചു ഒരു പുതുയുഗപ്പിറവിയാണ്. അന്നാണ് ജിയോ കേരളത്തിൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്. സൗജന്യ സേവനങ്ങളുടെ പെരുമഴക്കാലത്തിലൂടെ ഇന്റർനെറ്റിന്റെ മാസ്മരിക ലോകത്തിലേക്ക് തടസ്സങ്ങളില്ലാതെ പ്രവേശിക്കാനവനായി. ഒരു ചെറിയ വിവരത്തിനായി മണിക്കൂറുകൾ ബ്രൗസ് ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നവരുടെ മുന്നിൽ ഒരു ക്ലിക്കിൽ അതും മൊബൈൽ സ്‌ക്രീനിലൂടെ കാര്യങ്ങൾ അവതരിക്കപ്പെട്ട് തുടങ്ങി .

നിർത്തും മുന്നേ…

പഴമയ്ക്കു ഇന്ന് വിലക്കൂടുതലാണ്, സാധാരണക്കാരന് പലപ്പോഴും അത് അപ്രാപ്യവും. അവന്റെ തന്നെ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ തന്നെയാണ് അതിന്റെ കാരണവും. തങ്ങളുടെ നമകൾ സൗകര്യപൂർവം മറന്ന് മറ്റുള്ളതൊക്കെ വാരിപ്പുണരാനുള്ള പെടാപ്പാടിലാണ് മലയാളി. നമ്മുടേത് മാത്രമാണ് ശെരി, അതുമാത്രമേ പാടുള്ളൂ എന്ന നിലപാട് ശെരിയല്ല. അത് കൊണ്ട് തന്നെ മറ്റു ജീവിത ശൈലികൾ കടമെടുക്കുന്നതിൽ യാതൊരു തെറ്റുമില്ല. പക്ഷെ ആ തെരെഞ്ഞെടുപ്പ് ബുദ്ധിപൂർവവും വിവേചനത്തോട് കൂടിയതുമായിരിക്കണം. നമ്മുടെ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളോട് പൊരുത്തപ്പെടാൻ സാധിക്കുന്നതാണോയെന്നും പരിശോധിക്കണം.

വീ 

ഇന്ന് ഒക്ടോബർ 6,ഞങ്ങളുടെ  ഔട്ടിങ് ഡേ, തലേ ദിവസം റോക്കറ്റ് സയൻസ്നെ വെല്ലുന്ന SR സയൻസുകളോട് കിന്നാരം പറഞ്ഞു ഞാനും ഷിനോയും വീട് എത്തി കിടന്നപ്പോൾ സമയം 2.30 am, എന്നും കിടക്ക പായയിൽ എത്തിയാൽ യേശു വിനെ വിളിച്ചു  പ്രാർത്ഥിച്ചു കിടക്കുന്ന ഷിനോ യുടെ വായിൽ നിന്നും വന്നത്, ഡാ നാളെ MAS ഔട്ടിങ് ആണ് പുലർച്ചെ 6 മണിക്ക് അലാറം വെച്ച് കിടക്ക് എന്നായിരുന്നു. അങ്ങിനെ സുഖനിദ്രയുടെ അടിത്തട്ടിൽ ആഴമിട്ട  ഞങൾ അലാറം എന്ന മോഡേൺ ടെക്നോളജിയെ തോൽപിച്ചു കൊണ്ട്,  ഡാ പന്നി എണീക്ക് സമയം 7.30 ആയി എന്നാ ഷിനോ ടെ വിളി കേട്ടു ഞാൻ എണീറ്റു. പ്രഭാത കർമങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു നേരെ ഞങ്ങൾ vazhutakkad എത്തി. ട്രിപ്പ്‌ പോവാനുള്ള ബസ് റെഡി, എല്ലാവരും എത്തിയപ്പോൾ ഞങൾ യാത്ര തുടങ്ങി, to അനന്ത്യ  റിസോർട്ട്. ബസിൽ സൊഡക്ക് മേലെ തൊട്ടു മണ്മധരാസ പാട്ടു വരെ  ഇട്ടു ഡാൻസ് കളിക്കുന്ന ഫാറൂകിനും ബ്രോക്കും  ശ്രീഹരിക്കും രാജീവിനും ദിനൂപിനും യോശക്കും അമിതക്കും എല്ലാം SR ൽ കലാ വിരുതു കാണിക്കുന്ന അനലിസ്റ്റ് പണി "Rocket science is the study, design,and devwelopment of spacecraft. " ആണന്നു മനസ്സിലായി. സ്ഥലം എത്തിയപ്പോൾ സമയം 11 മണി, ആൾ ഒഴിഞ്ഞ ഒരു മൂഗത, ഒരു കാട്ടു മുക്ക്, ആദ്യം കണ്ടപ്പോൾ വിചാരിച്ച അത്ര ഭംഗി പോരാ, ഒരു ഈച്ച അനങ്ങിയാൽ പോലും അറിയുന്ന അവിടെ അമേരിക്കൻ കമ്പനിക്ക് വേണ്ടി പണി എടുക്കുന്ന 55 ചൊറുക്ക്‌ ഉള്ള യുവാക്കൾ വന്നപ്പോൾ അവിടെ ഒരു ഉത്സവ പറമ്പ് ആയി. ഒരേ സമയം 55 പേരെ കണ്ടപ്പോൾ, ആ കൂട്ടത്തിൽ പ്രായത്തെ ഫ്രീക് കൊണ്ട് തോല്പിചവരും, ആരെയും കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കും വിതം തലയിൽ തട്ടം ഇട്ട് കയ്യിൽ കുപ്പിവളയും മൈലാഞ്ചിയും ഇട്ട ഉമ്മച്ചി കുട്ടികളും, കണ്ണിൽ കണ്മഷി എഴുതി പൊട്ടു തൊട്ട പെൺകുട്ടികളും അതിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ ഞങ്ങൾ റിസോർട്ട്ന്ടെ അകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോൾ MT യുടെ കഥകളിൽ വായിച്ച ആകാശത്തെ തൊട്ടു നിൽക്കുന്ന മലയും, പുനത്തിൽ കുഞ്ഞബ്ദുള്ള യുടെ വരികളിൽ പറഞ്ഞ   തോണിക്കാരന്ടെ കായലും അവിടെ കാണാൻ സാധിച്ചു, ആ കാഴ്ചകൾ എല്ലാം തന്റെ മൊബൈൽ ഫോണിന്റെ ക്യാമറക്ക് പിടി കൊടുക്കാതെ സ്വന്ധം കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ഒപ്പിഎടുക്കുന്ന ബിനു വി തരനും രമ്യയും അനു ചേട്ടനും ശ്രീറാം ഏട്ടനും സുജിത്തേട്ടനും സനലും ശംബുവും ദീപേശും  അരവിന്തും  ധന്യയും അശ്വിനും അനീനയും ഷിബിനും അനീഷും ദിവ്യയും നീരജയും ഷാനുവും കാർത്തികയും മായയും ഫിറോസ് ഏട്ടനും റെജിലേട്ടനും വിഷ്ണു ഏട്ടനും വിത്യസ്തരായി. പിന്നെ ഏതൊരുത്തനെയും തന്റെ ബാല്യ കാല ഓർമകളുടെ കടിഞ്ഞാൺ പൊട്ടിച്ചിറക്കും വിതം ഷംനാതേട്ടനും കൃഷ്ണേട്ടനും നിത്യനും ഫാറൂഖ്ം ഡിസൈൻ ചെയ്ത ഗെയിംസ്, ചാക്കിൽ കയറി ഓടുന്നതും ലെമൺ സ്പൂണും തവള ചാട്ടവും തലയിൽ ഗ്ലാസ്‌ വെച്ചു നടക്കുന്നതും ബലൂൺ പൊട്ടിക്കുന്ന കളിയുമെല്ലാം കണ്ടു സമയം പോയത് അറിഞ്ഞില്ല. പിന്നെ സ്വിമ്മിംഗ് പൂളിൽ ബോൾ എറിഞ്ഞു കളിച്ചും , അലോഷിയും ശരവണനും സന്തോശെട്ടനും സെഞ്ജു ബായിയും ആർച്ചയും ജോസ്മിയും ശ്രീ ലക്ഷ്മിയും സ്നേഹയും എല്ലാം സംഗീതത്തിലൂടെയും, സൗഹൃദം കാണിക്കുന്ന  സെൽഫി യിലേക്ക്  റിൻഷിയും രേഷ്മയും കാവ്യയും വിനീതയും നിത്യയും, പിന്നെ ആകാശം കാൽ തട്ടും വിതം ഊഞ്ഞാൽ ആടിയ ഷമീർ ഇക്കയും അശ്വത്തും അൻവറും പ്രിൻസും, പിന്നെ ഈ ഏത്രയിലെ ഓരോ ചലനവും നഷ്ടപ്പെടുത്താതെ തന്റെ ക്യാമറ കണ്ണ് കൊണ്ട് ഒപ്പി എടുക്കുന്ന അമിത്തും ട്ടോജോയും. പിന്നെ രേവതിയുടെ കണ്മഷി എഴുതിയ  കണ്ണിൽ നോക്കി  മഷിതണ്ട് കൊണ്ട് പ്രണയത്തിന്റെ കിന്നാരകാവ്യങ്ങൾ എഴുതുന്ന സ്വാതി കിരണും MAS ഔട്ടിങ് പൂർണതയിൽ എത്തിച്ചു,   magന്ടെ കൂടെ ഡാൻസ് കളിച്ചും ഫുഡ്‌ അടിച്ചും, പിന്നെ പല ക്യാമറ കണ്ണുകളും ഒരു പോസിംഗ് ന് വേണ്ടി ഓടി നടക്കുന്ന കാഴ്ച കാണാനും നല്ല ചേലുണ്ടായിരുന്നു,  കഴിഞ്ഞ വർഷത്തെ ബിനു എലിസബത് ന്ടെ നേതൃത്വവും ദിലീപിന്റെ ഡാൻസും why this kolovary പാട്ടും നികത്താൻ ആവാത്ത നഷ്ടം തന്നെ ആണന്നു പറയാതിരിക്കാൻ വയ്യ,  പിന്നീട് MAS ൽ ഉള്ള എല്ലാവരും തോളോട് തോൾ ചേർന്ന് ഒരു യോ പറഞ്ഞു ക്യാമറ കണ്ണിന്നു നല്ല സൗഹൃദം കൊടുത്ത മുത്തശ്ശി കഥ ഇന്നത്തെ നിലാവിന്റെ  അമ്പിളി മാമന്റെ ചുണ്ടിൽ നിന്നും വരുന്നത് കേൾക്കാൻ നക്ഷത്രങ്ങളുടെ എണ്ണം കൂടുന്നതിന്നു മുൻപ് ആ 55 അനലിസ്റ്റുമാർ അമ്മയുടെ ചൂട് പറ്റാൻ കൂടണഞ്ഞിരുന്നു,,,,, 

Desires, that roots inside the dark,

Unleashed the wolf, within that arc

Frowned, as it lit up inside, a spark

Crowned the moron in me, a crack

Those were the blues, caught in autumn

Nourished my groves, top to bottom

Breezes and sighs, soft as cotton

Rode on my dreams, now stands rotten.

Deep inside, I am fighting for ages

Pricks in, as I serve without wages

Savage in me, vengefully rouges

Glides across, insane, like pages

Heal my soul, oh lord, so pure!

Seal my thoughts, the proposed cure

Inhale more pain, the one I can’t bare

Let me just fool, my unconditioned tear.

Canopy of wisdom, held it loud

Bloomed beside, bright and bold

And I was cursing the one I loved

Ruptured illusions, bygone, I heard

He felt severe cold in his spine. It emulates his body limb to move into a serene posture. He had

no other choice but to open his eyes. He felt a cool breeze on his face, but he could not identify

its source. He was inside a white chamber, a room with no furniture and windows. There was not

even an air hole for ventilation. Although there was a door, it was locked, apparently from

outside. The most disgusting truth was that he was lying on the white floor, bejeweled with white

Italian tiles. And it took him a moment to perceive that he was nude.

He could remember nothing. He couldn’t remember his place of birth, his parents or even his

name. The revelation hit him slowly that his memory has been washed off. In that white-painted

room, there was nothing, but a small hand-sized sculpture of Jesus Christ, glued to the wall. This

made him presume that he was a Christian. But why was he imprisoned in that congested white

room, nude. This thought kept haunting him. He was too frail to shout out for help. He somehow

pulled up all his energy and began to cry. In a few hours he understood that his attempt was

futile. He prayed in front of the sculpture. He tried hitting hard on the door with all his strength.

But nothing hopeful happened. He wanted to excrete badly. He had no choice, but to do it there.

He cried aloud again and again. After a few hours he felt asleep.

When he woke up, he was surprised to see his excreta washed off completely. Someone had

cleaned his body too. There was placed a paper plate of food, along with a note. The note said:

“The key is within you”. His surprise molded soon into deep agony and made him cry. He felt

that someone was probably playing a game on him. He could sense somebody listening to him.

But he didn’t know who it was. May be he was held a captive for a huge ransom. But who would

pay for him and above all, who is he? He prayed again.

This routine continued for days. He realized that whenever he goes to sleep, someone enters the

room. He tried pretending to have slept several times. But he couldn’t fool the visitor. It took him

months to realize that he was not a captive held for ransom. He slowly withdrew from shouting

and trying to escape. He learned to accept the fact that his life was going to end in that doomed

cavity. He would only wait for his daily food and the same note that conveyed nothing to him.

How could he possibly hide a key within him when he is all nude?

Days passed by. One day he woke up to see a gun beside his daily food plate. And the note said:

“Now you can choose your destiny”. He looked at the gun for a moment. He stayed there

expressionless, but tears started flowing down his cheeks. He chose his destiny. He took his gun.

He stared at the sculpture and told Jesus Christ in his mind: “You never helped me. I prayed to

you every day. But you gave me this destiny. What was my fault? May be I’ll get an answer

from you after death. Or maybe this will remain unanswered.” He placed the gun pointed over

his forehead. He kissed the sculpture of Jesus. The gun recoiled within seconds to spill blood all over, adding a red design to the white walls. He fell motionless on the sculpture, and the sculpture moved back ward.

His eyes were open, with blood flowing out on them with all its vigor. As the sculpture moved,

the wall opposite to the door began to slide. Two men walked into the room. One began to wash

the floor and other wrote a note and glued it on the chest of the dead man. The note said:

“Subject number: 183 – The man who never understands that GOD is within him will never find

his way out of the prison”. The dead man’s eyes still remained open. But he couldn’t see the note

for sure. The man was taken away and a few minutes later they came in with a new man. They

place him on the floor, and on his back they wrote” Subject number: 184”

മോക്ഷഹേതു സമർപ്പിതം പിണ്ഡം

മോക്ഷഹിതം വർജ്ജിതം ചരിതം

അശ്രുപൂജിതം, പാപ മോചിതം

മുക്തിമാർഗ്ഗംതവതീർതഥ രാഗം.

 അഗ്രപാദം അഭിനവ വൃത്തം

ഭാവുകം, വേദി ചലിതം, വിശേഷം

സൂക്തസംഹിതം ഘനമൂലസാരം

ദീർഘമേറും  ആചാരം, കിരാതം.

 വിപ്ലവം യൗവ്വനെ വിശ്വപാശം

വീതശോകം വിരാജിതം വർണ്യം

വിനതാനന വർജ്ജ്യെ വിനയവും

വൈചിത്യ്രം, വർഗ്ഗം വിമാർഗ്ഗം.

 തോരും അര്‍ത്ഥം, തിടുക്കം, ഒടുക്കം

ചാരെയോരം ചെറുപ്പം കിതയ്ക്കും

ശോകമൂകം കിടക്കും മലക്കം

വേഗമേറും തുടിപ്പും നിലയ്ക്കും.

 ലാഭലോപ ലക്ഷ്യാലസ്യ  ഖണ്ഡം

കാതൽ മായും സുഖലോല ഭാണ്ഡം

കാലകോല കലുക്ഷിത യാമം

കാതിലോതി ബൃഹത്താം പുരാണം.

ശോണിതം, തീവ്ര ഭാവം തുടക്കം

ആർത്തനാദം, അരോചകം അന്ത്യം

കാലമധ്യേ കൃതാർത്ഥമാം കർമം,

കീർത്തി മാർഗം, നിതാന്ത പ്രയാണം.

ഓർക്കുന്നുവോ ഓർക്കുന്നുവോ 
ടീച്ചറെ അങ്ങ് ഓർക്കുന്നുവോ
അന്നൊരിക്കൽ നിൻ പാദം തൊട്ട് 
ഞാനിരുന്ന ക്ലാസ് മുറി.

ഓലമേഞ്ഞ കൂരയും 
മണ്ണിൻ ഗന്ധമുള്ള എഴുത്താണിയുമുള്ള ആ ക്ലാസ് മുറി
ഇന്നെൻ മകൻ പഠനം
ആധുനിക ക്ലാസ് മുറിയിലാ ടീച്ചറെ.

ആ എന്നത് അമ്മയെന്നും  
മ എന്നത് മഞ്ചാടി എന്നും പഠിപ്പിച്ച ടീച്ചറെ
എ ഫോർ ആപ്പിൾ എം ഫോർ  മമ്മി 
എന്നുമണ് എൻ മകൻ മൊഴി.

അന്ന് സ്കൂൾ വഴി ഞാൻ എണ്ണിയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റു  പച്ചയും 
തിരിച്ചുപോകുമ്പോൾ ചൂണ്ട ഇട്ട മീനുകളും 
ഇന്നെൻ മകൻ പോകുന്ന 
സ്കൂൾബസിൽ ശൂന്യതയാണ് ടീച്ചറെ.

അന്ന് പെയ്ത മഴയിൽ 
എൻ ഉച്ചക്കഞ്ഞിയും പയറും  വെള്ളമേറിയത്  ഓർക്കുന്നുവോ   
ഇന്ന് എൻ മകന്  ചോറ്റുപാത്രത്തിൽ
ബിസ്ക്കറ്റ് തികയുന്നില്ല ടീച്ചറ.

അന്ന് എൻ തെറ്റിന് പാട് വീണ കൈകളും
പിച്ചിയ  ചെവിയുമാണ് പകരം എങ്കിൽ 
ഇന്ന് എൻ  മകനെ ശിക്ഷിക്കാൻ ഭയമാണ്
നിയമത്തെ ഭയമാണ് ടീച്ചറെ.

നിയമമാണ് ഇന്നെല്ലാം ടീച്ചറെ  
പെണ്ണ് അമ്മയാണെന്നും ദൈവമാണെന്നും പഠിപ്പിച്ച ടീച്ചറെ 
ഇന്നെൻ അനിയത്തിമാരുടെ വേദനകൾക്ക് 
നിയമം കടിഞ്ഞാൺ ഇടുമോ  ടീച്ചറെ.

അന്ന് നാം നൽകിയ സ്നേഹത്തിന് പകരം 
വിളകളും മഴയും നൽകി അനുഗ്രഹിച്ച പ്രകൃതി 
ഇന്ന് പകരത്തിന് പകരം
പ്രളയമാണ്  മുന്നിൽ എൻ  മക്കൾക്ക്.

മഗ്രിബ് ബാങ്ക് വിളി കേട്ട് വിളക്ക് വെച്ച് വീടും 
ശബരിമല മക്ക പോലെ കാണണമെന്ന മൊഴിയും
മാല ഇട്ടവനെ സ്വാമി എന്ന വിളിപ്പേരും
ഇന്നില്ല ടീച്ചറെ.

ടീച്ചറെ അങ്ങ്  എന്തിനാ മൗനം പാലിക്കുന്നത് 
അങ്ങയുടെ മൈലാഞ്ചിച്ചെടികൾകെന്താ ഇത്ര ചലനം 
ഈ പള്ളിക്കാട്ടിനെന്താ അത്തറിൻ ഗന്ധം 
എന്താ ഇതിനെല്ലാം അർത്ഥം.

കാലം ഇതെല്ലാം മറക്കുമെന്നൊ...
കാലം ഇതെല്ലാം മറക്കുമെന്നൊ...

അയാൾ ദൂരേക്ക് നടന്നു. ഒരുപാട് ഒരുപാട് നടന്നു. നടത്തത്തിന് വേഗത കൂടി. അയാൾ ഓടാൻ തുടങ്ങി. നരച്ച മുടിയും ചുക്കി ചുളുങ്ങിയ കൈകളുമായിആ വൃദ്ധനായ മനുഷ്യൻ, മൂക്കിൽ വന്നിടിച്ച  ആ  അത്തറിൻ ഗന്ധം എവിടെ നിന്നാണ് എന്നറിയാൻ അയാൾ ദൂരേക്ക് ഓടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു..  

പള്ളിയിലെ മിനാരങ്ങളിൽ നിന്നും വരുന്ന മധുരമായ സുബഹി ബാങ്ക് വിളി കേട്ട്   സൈദാലിക്കയും ഭാര്യ ഖദീജയും എണീറ്റു. "ഇങ്ങള്ഉമ്മുകുലുസുവിനെ എണീപിക്ക്.ഓളോട് എണീറ്റ് പല്ലുതേക്കാൻ പറ"  ഖദീജഉമ്മ സെയ്താലിക്കയോട് പറഞ്ഞു.  സൈദാലിക്ക ഉമ്മുകുലുസുവിന്റെഅടുത്തുപോയി ഒരു ഉമ്മ കൊടുത്തു അവളെ തട്ടി മെല്ലെ വിളിച്ചു:"മോളെ ഉമ്മുക്കുലുസു... എണീക്ക് അനക്ക് മദ്രസയിൽ പോകണ്ടേ." ഉമ്മുകുലുസുതൻറെ മധുരമായ വെള്ളാരം കണ്ണ് മെല്ലെ തുറന്നിട്ട്  പറഞ്ഞു "ഇങ്ങള് ന്ടെ അടുത്ത് കിടക്ക് നമുക്ക് കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കുറച്ച് നേരം കൂടി കിടക്കാം."  "നല്ലകഥയായി  ഉമ്മൂമ്മ ഇപ്പോൾ ബടിയും കൊണ്ട്  വരും വേഗം എണീക്ക് " സൈദലിക്കയുടെ വിളി കേട്ടു ഉമ്മുകുലുസു കണ്ണ് തിരുമ്മി പല്ലിളിച്ചു കാണിച്ചുഎണീറ്റു.

        മലപ്പുറത്തെ ഒരു കൊച്ചുഗ്രാമത്തിൽ അലിയുടെയും ഭാര്യ നാരായണിയുടെയും  അഞ്ചു വർഷത്തെ കാത്തിരിപ്പിനുശേഷം ദൈവം കൊടുത്തസുന്ദരിയായ മോൾ ഉമ്മുകുലുസു. വെള്ളാരം കണ്ണും ചുരുണ്ടമുടിയുള്ള അതിസുന്ദരി.  ഉമ്മു കുലുസുവിന്ടെ രണ്ടാം വയസ്സിൽ ഒരു കാർ ആക്സിഡന്റിൽമരിച്ചതാണ് അലിയും ഭാര്യ  നാരായണിയും. അന്യ മതത്തിൽ പെട്ട ഒരു സ്ത്രീയെ പ്രേമിച്ച് വിവാഹം ചെയ്തതിന്ടെ  പുകിലുകൾ ആ ഗ്രാമത്തിൽ ഇന്നുംചർച്ചയാണ്. നാരായണിയുടെ  സമ്മതത്താൽ  അലി തങ്ങളുടെ മകൾക്ക്  ഉമ്മുക്കുലുസു എന്ന് പേരിട്ടു. എല്ലാ മതവും സ്നേഹവും ധർമ്മവുമാണ്പഠിപ്പിക്കുന്നതെന്ന സത്യം  ഉമ്മുകുലുസു മനസ്സിലാക്കണമെന്നും, എല്ലാ മതവും മകൾ പഠിക്കണമെന്നും അലിക്കും ഭാര്യ നാരായണിക്കുംനിർബന്ധമായിരുന്നു. പക്ഷേ വിധി രണ്ടുവർഷത്തിലധികം അവർക്ക് അതിനുള്ള ഭാഗ്യം കൊടുത്തില്ല. അവരുടെ മരണത്തിനുശേഷം  ഉമ്മുകുൽസുവിനെ ജീവനുതുല്യം  സ്നേഹിക്കുന്നത്  അലിയുടെ പിതാവ് സൈദാലിക്കയും ഭാര്യ ഖദീജ ഉമ്മയുമാണ്.  സൈദാലിക്കയ്ക്ക് ഉമ്മുക്കുലുസുഎന്നാൽ തൻറെ റൂഹ് ആണെന്ന്  ഖദീജുമ്മയോട്  സെയ്താലിക്ക ഇടയ്ക്കിടെ പറയുമായിരുന്നു. എവിടെപ്പോയാലും ഒരു പൊതി മിഠായി മായിട്ടാണ്സെയ്താലിക്ക വീട്ടിൽ കയറി വരുന്നത്. ഉമ്മുകുലുസുവിന്  ഇപ്പോൾ ആറ് വയസ്സ്. ഒന്നാംക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്നു. അലിയുടെയും നാരായണിയുടെയുംആഗ്രഹം മനസ്സിൽ വെച്ച് സൈദാലിക്ക ഉമ്മുകുലുസുവിനെ പള്ളിയിലും അമ്പലങ്ങളിലും കൊണ്ടുപോകാറുണ്ട്. 
     

   "ഇതുകൂടെ കഴിക്ക് ഉമ്മുക്കുലുസു..." ഒരു കഷണം അപ്പം  കയ്യിൽപിടിച്ച് സൈദാലിക്ക കൊച്ചുമോളെ കഴിപ്പിക്കാൻ വാശിപിടിക്കുന്നു." വേണ്ട ഉപ്പൂപ്പാഎൻറെ വയറു ഇപ്പൊ പൊട്ടും..." "നല്ല കുട്ടിയല്ലേ കഴിക്ക്...ഇത് കൂടെ." ഉമ്മുക്കുലുസുവിനു ഭക്ഷണം കൊടുത്ത്, വസ്ത്രം ധരിപ്പിച്ച് സൈദലിക്കയുംകൊച്ചുമോളും വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി. " ഞങ്ങൾ പോയിട്ട് വരട്ടാ...അസ്സലാമുഅലൈക്കും..." സൈദാലിക്കയുടെ ചെറുവിരൽ പിടിച്ചു ഉമ്മുകുലുസു ഖദീജഉമ്മയോട് സലാം പറഞ്ഞ് ഇറങ്ങി. 

കൊച്ചു  വർത്തമാനം പറഞ്ഞും കളിയാക്കിയും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചും രണ്ടുപേരും റോഡിലൂടെ നടന്നു. നേരെ പള്ളിയിലേക്ക് പോയി മുസ്ലിയാരെ കണ്ടു. മുസ്‌ലിയാർ സെയ്താലിക്കയോട് പറഞ്ഞു: "എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്." "എന്താ ഉസ്താദേ? " "മഹല്ല് കമ്മിറ്റിയുടെ ഒരു തീരുമാനം നിങ്ങളെഅറിയിക്കാൻ പഞ്ഞു." "എന്ത് തീരുമാനം.ഉസ്താദെ ഇങ്ങൾ പറി." "അതെ ഇനിമുതൽ മുസ്ലിം അല്ലാത്ത ഉമ്മുകുലുസു പള്ളിയിൽ കയറാൻ പാടില്ല."  "അതെന്താ ഉസ്താദെ.ഇപ്പോ പെട്ടെന്ന് ഇങ്ങനെ ഒരു തീരുമാനം." "അതെല്ലാം മഹല്ല് കമ്മിറ്റിയുടെ തീരുമാനമാണ്." ഉമ്മുകുലുസു ഇതെല്ലാം കേട്ട്പുഞ്ചിരിയോടെ സെയ്താലിക്കയുടെ കൈപിടിച്ച് പറഞ്ഞു: "ഉപ്പുപ്പാ.. മ്മക്ക് പോകാം." പോകുന്ന വഴിയിൽ സെയ്താലിക്കയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ച്ഉമ്മുക്കുലുസു ചോദിച്ചു : "അതെ ഉപ്പൂപ്പ.. മതം സ്വീകരിക്കൽ  നിർബന്ധമാണോ." "അതെല്ലാം ഓരോരുത്തരുടെ ഇഷ്ടമാണ് മോളെ, അവരവർക്ക്ഇഷ്ടമുള്ള മതം തിരഞ്ഞെടുക്കാം, ഇനി ഒരു മതത്തെയും വിശ്വസിക്കാതെയും ജീവിക്കാം." "എന്നെപ്പോലെ.അല്ലെ ഉപ്പൂപ്പാ. " "മോള് അതിന് ഒരുമതത്തിലും  വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുന്നില്ലല്ലോ.മോൾക്ക് എല്ലാ മതവും ഇഷ്ടമാണല്ലോ. എല്ലാ മതവും സ്നേഹവും ധാർമിക മൂല്യവുമാണ് കല്പിക്കുന്നത്.ഏത്മതവും മറ്റുള്ള മതങ്ങളെ ബഹുമാനിക്കാനാണ് കല്പിക്കുന്നത്." "ഉപ്പുപ്പ എന്തിനാ മുസ്ലിമായത്.ഞാനും മുസ്ലിം ആവട്ടെ. എന്റെ അലി ഉപ്പയെ പോലെ. എന്നാൽ എനിക്ക് ഉസ്താദ് പറഞ്ഞപോലെ പള്ളിയിലും കയറാൻ പറ്റൂലെ." പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സൈദാലിക്ക മോളോട് പറഞ്ഞു : "മുസ്ലിമായാൽമോൾക്ക്‌ അമ്പലങ്ങളിൽ കയറാൻ കഴിയില്ല.ഇപ്പോൾ കിട്ടുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യം പോലും ഉണ്ടാകില്ല.പിന്നെ പള്ളിയിൽ പോകുമ്പോൾ മാത്രമല്ല മോള് തട്ടംഇടേണ്ടത് എപ്പോഴും തലയിൽ തട്ടമിട്ട് നടക്കേണ്ടി വരും." എന്നാൽ ഞാൻ ഹിന്ദു ആവാം എന്റെ അമ്മയെ പോലെ." സൈദാലിക്ക ചിരിച്ചുകൊണ്ട്പറഞ്ഞു : "അപ്പോൾ മോൾക്ക് പള്ളിയിലും കയറാൻ പറ്റില്ല."
        

 "അന്നോട് ബർത്താനം പറഞ്ഞ് സമയം പോയത് അറിഞ്ഞില്ല.ഉസ്താദ് പറയുന്നത് കേട്ട് മോള്  വിഷമിക്കണ്ടട്ടോ." "ഇൻക്ക് വിഷമം ഒന്നുമില്ല.ഞാൻപള്ളിക്ക് പുറത്തു നിന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചാലും ന്ടെ അലിഉപ്പ ഇതെല്ലാം കാണുന്നുണ്ടല്ലോ."സൈദാലിക്ക പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണിൽ വെള്ളം നിറച്ച്ഉമ്മുകുലുസുവിന്ടെ തലയിൽ കൈവെച്ച് തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
 

ക്ലാസിൽ ഉമ്മുകുലുസു പഠിക്കാൻ മിടുക്കിയായിരുന്നു. എല്ലാ ടീച്ചർമാർക്കും കുട്ടികൾക്കും ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാണ് ഉമ്മുകുലുസുവിനെ. ഒരിക്കൽഉമ്മുകുലുസു ക്ലാസിൽ  വന്ന ഉണ്ണിക്കുട്ടനോട്. " ടാ ഇജ്ജ് എന്തിനാ നെറ്റിയിൽ ചന്ദനം തൊടുന്നത്. " ഇത് എനിക്ക് അമ്മ തൊട്ടു തന്നതാ. ഇത് വെച്ചാൽ നല്ലതണുപ്പാ." "എന്നാൽ നാളെ ഇജ്ജ് വരുമ്പോൾ  അമ്മയോട് പറഞ്ഞു എനിക്കും കൊണ്ടുവരോ.ആ തണുപ്പ് ഞാനും ഒന്ന് അറിയട്ടെ."  ചില  ദിവസങ്ങളിൽതലയിൽ തട്ടവും നെറ്റിയിൽ ചന്ദനക്കുറിയുമിട്ട്  ഉമ്മുകുലുസു ക്ലാസ്സിൽ ഇരിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ നല്ല ചേലണെന്ന് ഇടയ്ക്കിടെ ഉമ്മുകുലുസുവിന്ടെടീച്ചർ പറയുമായിരുന്നു. 
         

 ഒരു ദിവസം ഉമ്മുക്കുലുസുവിനെയും കൂട്ടി സൈദാലിക്ക അമ്പലത്തിൽ പോയി. സെയ്താലിക്ക പുറത്തുനിന്നു. ഉമ്മുക്കുലുസുവിനോട് പ്രാർത്ഥിക്കാൻപറഞ്ഞു. പെട്ടൊന്നാണ്  ഉമ്മുകുലുസു അത് ശ്രദ്ദിച്ചത്. "അഹിന്ദുക്കൾക്ക് പ്രവേശനമില്ല" എന്ന ഒരു പുതിയ ബോർഡ്.  അത് കണ്ട് ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെക്ഷേത്രത്തിൻറെ പടിയിൽ നിന്ന് ഉമ്മുകുലുസു പ്രാർത്ഥിച്ചു.  പ്രാർത്ഥന കഴിഞ്ഞു അമ്പലത്തിലെ ശാന്തിയോട് കൊച്ചുവർത്തമാനം പറഞ്ഞു. ഉമ്മുക്കുലുസുവും സൈദാലിക്കയും അമ്പലത്തിൽനിന്ന് തിരിഞ്ഞുനടന്നു. പെട്ടെന്ന് ഉമ്മുക്കുലുസു തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിട്ട് ശാന്തിയോട് ചോദിച്ചു: "ഈബോർഡ് നിർബന്ധമാണോ ശാന്തി." " ആ കുട്ടി. നിർബന്ധമാണ്. കുട്ടി കുട്ടിയുടെ പേര് മാറ്റിയാൽ കുട്ടിക്ക് ബോർഡ് പ്രശ്നമല്ലല്ലോ. " "പേരു കൊണ്ട് മാത്രംഒരാൾ മതവിശ്വാസി ആകുമോ ശാന്തി." എന്ന് പറഞ്ഞ് സൈദാലിക്ക ഉമ്മുകുലുസുവിന്ടെ കൈ പിടിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.

ആ അത്തറിൻ  കുപ്പി ആരോ  എറിഞ്ഞിട്ടതാ...അതുറപ്പ്...അതാ ഇത്ര ഗന്ധം. അയാൾ ആ ഗന്ധവും തേടി അലഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു... 

"ഉപ്പുപ്പാ..ദേ ഐസ്."  ഐസ്  വില്പനക്കാരനെ നോക്കി ഉമ്മുക്കുലുസു ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു.  "മോളെ ഒരു മിനിറ്റ്. "സെയ്താലിക്ക  താൻ എടുത്ത മുണ്ടിൻറെഅരപ്പട്ടയിൽ നിന്നും  ചുളുങ്ങിയ ഒരു പത്തു രൂപ നോട്ട് എടുത്തു.  "പൈസ ഉണ്ട് വാ." സൈദാലിക്ക  ഐസ് വിൽക്കുന്നവനോട്. " ഇജ്ജ് ൻറെഉമ്മുകുൽസുവിന് ഒരു ഐസ് കൊടുക്ക്. " വായിൽ വെള്ളം നിറച്ച് പല്ലിളിച്ചു കാണിച്ചു ഉമ്മുക്കുൽസു ഐസ് വാങ്ങി. " ഒരു  ഐസിന് എത്ര രൂപ." "അഞ്ചുരൂപ." ഉമ്മുകുലുകസു  ഐസ് വില്പനക്കാരനെ നോക്കിയിട്ട്. "ന്നാ ഒന്നുടെ താ." " അത് ആർക്കാടീ." "ഉപ്പുപ്പാക്ക്. അല്ലാതെ ആർക്കാ." ഐസ്  വിൽപ്പനക്കാരനും  സെയ്താലിക്കയും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. "ഈ പല്ലില്ലാത്ത കാലത്ത് ഞാൻ ഇതെല്ലാം എങ്ങിനെ തിന്നാനാണ്  ൻറെ  ഉമ്മുക്കുൽസു.  ഇജ്ജ്ബാക്കി അഞ്ചു രൂപ താ ൻറെ മോനേ."  ബാക്കി അഞ്ചു രൂപ കൈയിലും പിടിച്ച് സെയ്താലിക്കയും, ഐസ് വായിൽ വച്ച് ഉമ്മുകുൽസുംവും നടന്നു.     "ഉപ്പുപ്പ..ഇങ്ങള് ഐസ് വാങ്ങാത്തത് ഇൻക്ക് ഇഷ്ടായില്ലട്ടോ."  സൈദാലിക്ക ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അടുത്തുള്ള ഒരു കടയിൽ കയറി.  അഞ്ചുരൂപ എടുത്തിട്ട്കടക്കാരനോട് : " ഒരു കാജാ ബീഡി കെട്ട്." ബീഡി വാങ്ങിയിട്ട് ഉമ്മുക്കുലുസുവിന്ടെ കൈയും പിടിച്ച് സൈദാലിക്ക വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. "ഉപ്പുപ്പാ ഐസ്  വാങ്ങാത്തതിന് കാരണം ഇതാണല്ലേ.ബീഡി കത്തിക്ക്ണ് ഇല്ലേ  ഇങ്ങള്." "മോള് അടുത്തുള്ളപ്പോൾ കത്തിക്കാൻ പാടില്ല."  "എന്തിനാ ഉപ്പുപ്പാ ഇങ്ങള് ബീഡിവലിക്ക്ണ്. ഇത് വലിക്കാൻ പാടില്ലാന്ന് ടീച്ചർ സ്കൂളിൽന്ന് എപ്പോഴും പറയാറുണ്ടല്ലോ." "അതാ പറഞ്ഞത് ഞാൻ ഇത് ഇപ്പോൾ  കത്തക്ക്ണില്ലന്ന്. ൻറെഉമ്മുകുൽസൊ."

വീടെത്തി ഉമ്മുകുലുസുവിനെ ഉറക്കിയിട്ട്, സൈദാലിക്ക വീടിൻറെ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. നല്ല മഞ്ഞു ഉണ്ടായിരുന്നു ആ രാത്രിയിൽ.സൈദാലിക്ക തന്റെതോർത്ത്‌ തലയിൽ ഇട്ട്  മുറ്റത്ത്‌ ഒരു   ചാരുകസേരയും എടുത്തിട്ട്,  അതിൽ ചാരിയിരുന്ന്  ബീഡി കെട്ടിൽ നിന്നും ഒരു ബീഡിയെടുത്ത് വായിൽ വെച്ച്കത്തിച്ചു.  ആകാശത്തിലോട്ട്  നോക്കിയിരുന്നു.  ഉമ്മുകുൽസുവും, അലിയും, നാരായണിയും, അമ്പലവും, പള്ളിയും, സെയതാലിക്കയുടെയുടെചിന്തയിലൂടെ കടന്ന് പോയി. പടച്ചോനെ അലിയുടെയും നാരായണിയുടെയും ആഗ്രഹം എനിക്ക് പൂർണ്ണതയിൽ എത്തിക്കാൻ ഈ കാലഘട്ടത്തിൽപറ്റുമോ?  എല്ലാ മതങ്ങളോടും ന്ടെ  ഉമ്മുകുലുസുവിന്ന്  ഇപ്പോഴുള്ള ബഹുമാനം ഇല്ലാതാകുമോ. പടച്ചോനെ  ന്ടെ ഉമ്മുക്കുലുസുനെ കാക്കണേ.

ഇവിടെ എവിടെയോ നിന്നാണ് ആ  അത്തറിൻ ഗന്ധം... അതാ ആ കാണുന്ന പള്ളിക്കാട്ടിൽ നിന്നായിരിക്കും. അയാൾ അങ്ങോട്ട് ഓടി. ആ ഓട്ടത്തിന്ടെവേഗതയിൽ അയാളുടെ കുപ്പായം വിയർപ്പിനാൽ നനഞ്ഞിരുന്നു. എത്ര വിയർത്താലും അത്തറിൻ  ഗന്ധത്തിന് കുറവൊന്നുമില്ലായിരുന്നു.

വീടിന് മുറ്റത്ത് ഉമ്മുകുലുസു മണ്ണുകൊണ്ട് അപ്പം ചുട്ടു കളിക്കുന്നു. "കൂടെ കളിക്കാൻ ഫാത്തിമയെ കാണുന്നില്ലല്ലോ."  ഉമ്മുകുലുസു ദൂരേക്ക് നോക്കിപിറുപിറുത്തു.  ഉമ്മുകുലുസുവിന്ടെ ക്ലാസിൽ  കൂടെ പഠിക്കുന്ന  അടുത്തവീട്ടിലെ കൂട്ടുകാരിയാണ് ഫാത്തിമ. " ആ ദാ വരുന്നു. എവിടെയായിരുന്നു ഇജ്ജ്. " ഫാത്തിമ ഓടിവന്നു.  "എന്താ അന്ടെ കാലിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം കേൾക്ക്ണത്  . " ഉമ്മുകുലുസു ഫാത്തിമയുടെ കാലിൽ നോക്കി ചോദിച്ചു. " അത് കാണിച്ചുതരാനാ ഞാൻ ഇപ്പോ വന്നത്. ഇന്ടെ ഉപ്പ ഗൾഫിൽന്ന് കൊണ്ടന്നതാ.  വെള്ളി പാദസരം. ദേ നോക്ക്. എങ്ങനെണ്ട്. ഇത് കിലുങ്ങും. നല്ല ശബ്ദാണ്. " ഫാത്തിമഅവളുടെ പാവാട കുറച്ചു മുകളിലോട്ടു  ഉയർത്തി, രണ്ടുതവണ കാൽ  ഇളക്കി, പാദസരത്തിന്ടെ കിലുക്കം ഉമ്മുകുലുസുവിനെ കേൾപ്പിച്ചു കൊടുത്തു. "ഞാൻ പോവാണ്ട്ടൊ  നാളെ സ്കൂളിന്ന് കാണാട്ടോ." ഫാത്തിമ വീട്ടിലേക്ക് ഓടി. കളിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഉമ്മുകുലുസുവിന്ടെ  മനസ്സിൽ ഒരാഗ്രഹം. തനിക്കും ഒരു കുഞ്ഞ് വെള്ളിപാദസരം വേണമെന്ന്.  ഉമ്മുകുൽസു  സൈദാലിക്കയുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടി.  "ഉപ്പുപ്പാ." "എന്താ മോളെ."  ഉമ്മുകുൽസുഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. " എന്താ മോളെ.  എന്തുപറ്റി." ഉമ്മുകുൽസുവിന്ടെ കവിളിൽ പിടിച്ച്  സൈദാലിക്ക ചോദിച്ചു. " മ്മടെ ഫാത്തിമന്ടെ ഉപ്പ ഗൾഫിൽന്ന്ഓൾക്ക്  കിലുങ്ങുന്ന വെള്ളി പാദസരം  കൊണ്ടന്ന്ക്ക്ണ്.  നല്ല മൊഞ്ച് അത് കാണാൻ. ഉപ്പുപ്പാ ഇൻകും  ഒരു കിലുങ്ങുന്ന വെള്ളി പാദസരം വാങ്ങിച്ചുതരോ?" 

അയാൾ ആ പള്ളിക്കാട് മുഴുവനും തപ്പി നോക്കാൻ തുടങ്ങി. കാണുന്നില്ല. ആ അത്തറിൻ കുപ്പി അവിടെ ഒന്നും കാണുന്നില്ല...  പിന്നെ എവിടെനിന്നായിരിക്കും?  അയാൾ മൂക്ക് ഒന്നൂടെ മുകളിലോട്ട് വലിച്ചു...

സൈദാലിക്ക പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ വളരെ അസ്വസ്ഥനായിരുന്നു. വെള്ളി പാദസരത്തിന്  മോശമല്ലാത്ത വില ആവുമെന്ന് സെയ്താലിക്കയ്ക്ക്അറിയാമായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ തന്നെ പലരും സഹായിക്കുന്ന സകാത്ത് കൊണ്ടാണ് ജീവിച്ചു പോകുന്നത്. പിന്നെ ഉള്ളത് ഈ കൊച്ചു വീടും അത്നിൽക്കുന്ന സ്ഥലവും. ഞാനെങ്ങനെ ഉമ്മുകുലുസുവിന് ഒരു വെള്ളി പാദസരം വാങ്ങിച്ചുകൊടുക്കും.  സൈദാലിക്ക ആലോചിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 

" ഇങ്ങള് ഇതുവരെ ഉറങ്ങീലെ. എന്താ  ആലോചിക്കുന്നത് ." ഖദീജഉമ്മ സെയ്താലിയുടെ കിടക്കാൻനേരം ചോദിച്ചു. "ഒന്നുമില്ലെടി ഉമ്മുക്കുലുസുവിന് ഒരുവെള്ളിപാദസരം വാങ്ങിച്ചു കൊടുക്കണം. " "പടച്ചോനെ അതിനൊക്കെ കൊറേ രൂപ  ആവില്ലേ. " "ആവും, അവളെ ആഗ്രഹല്ലേ,  എങ്ങനെയെങ്കിലുംസാധിച്ചു കൊടുക്കണം."   പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ സെയ്താലിക്ക ഒരു പാദസരത്തിനുള്ള വില കണ്ടെത്താനുള്ള  ഓട്ടത്തിൽ ആയിരുന്നു. എങ്ങിനെയെങ്കിലും ഉമ്മുക്കുലുസുവിന്  കിലുക്കം ഉള്ള ഒരു വെള്ളിപാദസരം വാങ്ങിച്ചു കൊടുക്കണം.

ദിവസങ്ങളോളം സൈദാലിക്ക പണം കണ്ടെത്താനുള്ള പലവഴികളും ആലോചിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു.  ഇടയ്ക്കിടെ അയാൾ വീടിന്  മുറ്റത്തുള്ള  പ്ലാവിലോട്ട് നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. രാത്രി കിടക്കുമ്പോൾ ഖദീജഉമ്മ ചോദിച്ചു: "എന്തെങ്കിലും വഴി നിങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ." "ഒരു വഴിയുണ്ട് ഖദീജ." "എന്തു വഴി." " മുറ്റത്തെ പ്ലാവ് മുറിച്ച്  വിറ്റാലോ."  "അള്ളാ അത് വേണോ. അത് നമ്മുക്ക് ആകെയുള്ള ഒരു മരമല്ലേ. അതിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്ന മധുരമുള്ളചക്കകൾ ഒക്കെ ഇനി ഇല്ലാതാകില്ലേ. എനിക്ക് ആലോചിക്കാൻ പോലും വയ്യ." സൈദാലിക്കയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ വരാൻ തുടങ്ങി. " അതല്ലാതെ വേറെ വഴിയൊന്നും ഞാൻ കാണുന്നില്ല എൻറെ ഖദീജ. നമുക്ക് ഉമ്മുക്കുലുസു കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലേ വേറെ എന്തെങ്കിലുമൊള്ളൂ. നമുക്ക് ആ പ്ലാവ്മുറിക്കാം. പടച്ചോൻ അതിന് നമുക്ക് പുണ്യം തരും. നമ്മളെ ഉമ്മുക്കുലുസുവിന്  വേണ്ടിയല്ലേ. " മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ രണ്ടുപേരും വർഷങ്ങളായി ചക്കതരുന്ന മുറ്റത്തെ പ്ലാവ്  വെട്ടി മാറ്റാൻ തീരുമാനിച്ചു. " നാളെ മരംവെട്ടുകാരൻ ചന്ദ്രനോട് ഒന്ന് വരാൻ പറയണം.  എന്ത് വില തരും എന്ന് ചോദിക്കാം."  സൈദാലിക്ക ഖദീജഉമ്മയോട് സങ്കടത്താൽ പറഞ്ഞു.

ചന്ദ്രനും കൂട്ടരും അതിരാവിലെതന്നെ സെയ്താലിക്കയുടെ വീട്ടിലെത്തി. സൈതാലിക്കയോട് മോശമല്ലാത്ത  ഒരു വില ഉറപ്പിച്ച് മുറ്റത്തെപ്ലാവ് വെട്ടാൻചന്ദ്രൻ ഒരുങ്ങി. ചന്ദ്രൻ മഴുവെടുത്ത് മൂർച്ച കൂട്ടി. കൂടെയുള്ളവർ മരത്തിൻറെ ഇലകളും ചെറിയ ചെറിയ കൊമ്പുകളും വെട്ടി. സൈതാലിക്കയുംഖദീജഉമ്മയും കണ്ണുനീരോടെ എല്ലാം കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചന്ദ്രൻ മഴുവിന്ടെ  മൂർച്ച കൂട്ടി കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

ആകാശം ഇരുട്ടാൻ തുടങ്ങി.അടുത്തുള്ള മരങ്ങളെല്ലാം കാറ്റിനാൽ ആടാൻ തുടങ്ങി.ചന്ദ്രൻ ആകാശത്തിലോട്ട്  നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞു: " നല്ല മഴക്കുള്ളകോർ  ഉണ്ടല്ലോ സെയ്താലിക്കാ.പ്ലാവ് വെട്ടൽ  നടക്കുമോ."ചന്ദ്രൻ  മഴുവെടുത്ത്  പ്ലാവിന്ടെ താഴെ ഒരു വെട്ടു വെട്ടി.ആകാശത്ത് നിന്നും ഇടിമുഴക്കവും, മിന്നൽ വെളിച്ചവും വരാൻ തുടങ്ങി.ചെറിയ മഴത്തുള്ളികൾ ഭൂമിയിൽ പതിഞ്ഞു.

അയാൾ ദൂരേക്ക് ഓടി...ആ  അത്തറിൻ ഗന്ധം ആ പള്ളിക്കാട്ടിൽ നിന്നാണെന്ന് അയാൾക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഓട്ടത്തിനിടയിൽ അയാളുടെ കാലിൽഎന്തോ തട്ടി. അയാൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.

ചന്ദ്രൻ പ്ലാവ് വെട്ടിത്തുടങ്ങി. മഴു പ്ലാവിൽ തട്ടുന്നതിന് അനുസരിച്ച്  ഇടിയുടെ മുഴക്കവും കൂടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. ചന്ദ്രൻ ഒരു വിധം മരം വെട്ടിതാഴെയിട്ടു. ഇതെല്ലാം കണ്ട് സൈദാലിക്കയും ഖദീജഉമ്മയും കരയാൻ തുടങ്ങി. ചന്ദ്രൻ ഉറപ്പിച്ച വില സൈദാലിക്കയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ട് തിരിച്ചുപോയി.