മനസിലെ മായാ വർണങ്ങളിൽ എന്നും
മാരിവില്ലിനഴക് തീർക്കും ചില നിമിഷങ്ങൾ
അതിന് ദൈര്ക്യമെത്രയെന്നോ നാമറിയാതെ
ആ ഓളമതിൽ നാം നടന്നു നീങ്ങവേ 
കിനാക്കൾ നെയ്തു കൂട്ടീടും ഒന്നൊന്നായി 
കാണാ ലോകത്തെത്തീടും ഓരോ നിമിഷവും 
 
പൂവിന് ഇതളുകൾ ചേർന്നിരിക്കും ഭംഗിയാൽ 
പൂക്കാലമതു മെനയും നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ 
അറിയുകയില്ല നാം ആ പൂവിൻ ഭംഗി
അകലെത്താകുമെന്നു ഒരു കാലമപ്പുറം
ഓരോ ഇതളായത് കൊഴിഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോ
ഓർത്തു തുടങ്ങും നാം തനിച്ചായോ എന്ന്
 
മാറി വരും രാവും പകലും പോലെ
മാറി വരും ആ നല്ല കാലവും അപ്പോൾ 
മനസിലുയരും ഒരായിരം സമസ്യകൾ
മന്ദമായി തളർന്നീടും നമ്മിലെ ചിരിയും
ആ ചെറു നോവിലും പുഞ്ചിരിക്കാൻ നോക്കവേ
അഭിനയിച്ചു തുടങ്ങും നാം ജീവിതമപ്പോൾ 
 
തളർന്നീടുമാ മനസ്സിൽ തണലായി
തെല്ലൊന്നാശ്വാസമേകാനും കൂടണയാനും 
നാം പറയാതെ നമ്മെ അറിയുമൊരു തണൽ
നേരിന്റെ വഴിയേ നയിച്ചീടുവാനുമായി 
ഒരാൾ നമുക്കപ്പോഴുമുണ്ടെൽ അതാണ്
ഒരിക്കലും പിരിയാത്ത നമ്മുടെ കൂട്ട് ..
—----